Item: Luigi's Mansion 3, Switch
Rating: 8.5
Author: Paul Hulsebosch

Samengevat

Ontwikkelaar Next Level Games heeft precies de juiste dosis vernieuwing verzonnen voor dit nieuwe deel. Bovendien heeft Luigi's Mansion 3 een prima lengte en is de game lekker gevarieerd. Elke etage van het hotel heeft een ander thema, met leuke puzzels en dito tegenstanders. Er wordt daarbij ruim gebruikgemaakt van de physics engine. Het zijn echter vooral de nieuwe opties van de Poltergust G-00 die Luigi's Mansion 3 de moeite waard maken. De toevoeging van Gooigi zorgt er verder voor dat dit een van de fijnste games is om in co-op te spelen. Alleen de camera zit ons een beetje in de weg. Die is goed gekozen voor co-op, maar als je solo speelt, is de cameravoering minder prettig.

Pluspunten

Minpunten

Camera niet prettig

Eindoordeel

Getest

Luigi's Mansion 3, Switch

Prijs bij publicatie: € 50,49

Vanaf € 45,15

Vergelijk prijzen

Slechts weinig studio's krijgen het vertrouwen van Nintendo, maar het Canadese Next Level Games behoort al geruime tijd tot dat selecte clubje. Al sinds Super Mario Strikers uit 2005 maakt de studio uit Vancouver games voor de Japanners. Zo mocht hij ook aan de slag met Luigi's Mansion. Dat leverde in 2013 Luigi's Mansion 2 op, en na het succes daarvan mocht Next Level ook het derde deel maken. Daarbij werd wel steeds een vinger aan de pols gehouden door wat mensen van Nintendo's Development Center uit Kyoto.

Om met de deur in huis te vallen: Luigi's Mansion 3 is niet revolutionair anders dan zijn directe voorganger, die op zijn beurt ook al niet heel veel toevoegde aan het origineel. Is dat erg? Niet direct, want er is wel degelijk de nodige vernieuwing. Helaas zijn er ook wel wat ergernissen.

Vertrouwd verhaal

Het verhaal in de game is vergelijkbaar met dat in de vorige delen. Luigi heeft weer eens een uitnodiging gekregen die te mooi is om waar te zijn. Hij mag naar een hotel met de weinig goeds voorspellende naam Last Resort en arriveert daar met Mario, Princess Peach en drie Toads. Het hotel blijkt al snel een dekmantel voor de activiteiten van King Boo, de vaste tegenstrever van Luigi.

De hoes waarin de game wordt geleverd, verraadt de opzet van de game al. Er is een smal, maar heel hoog spookachtig hotel op te zien. Dat is ook precies wat je voorgeschoteld krijgt. Je komt binnen op de begane grond en treft al snel de oude bekende Professor E. Gadd, die je zal helpen bij het vangen van de vele geesten in het hotel. Hij helpt je ook aan je enige, maar veelzijdige wapen, de Poltergust. Dit is een door Gadd sterk aangepaste stofzuiger. De verbeterde versie gaat door het leven als de Poltergust G-00.

De Poltergust is nog steeds een combinatie van een stofzuiger en een zaklantaarn, en beide functies heb je weer nodig om de spoken te vangen die je belagen. Met de zaklamp verblind je ze, waarna je ze met de stofzuiger op kunt zuigen. Toch is er aan die opzet iets veranderd. Het opzuigen gaat dit keer niet zonder slag of stoot. Als je een spook in geschrokken staat hebt weten te krijgen, kun je de stofzuiger op hem richten. Daar wordt het spook echter direct wakker van, wat hem op de vlucht zal doen slaan. Je wordt dan achter het spook aangetrokken, en als je niet oppast zal het spook ontsnappen. Je zult tegengas moeten geven aan het vluchtende spook, door de tegenovergestelde kant op te sturen.

Als je zo voldoende tegenkracht hebt opgebouwd, zie je dat je een Slam uit kunt voeren, en dan wordt het interessant. Je kunt het spook met grote kracht over je hoofd heen zwaaien, om het achter je op de grond te slaan. Zo sla je het spook een keer of vijf heen en weer, waarbij steeds wat gezondheid wordt afgesnoept. Daar loopt het spook uiteraard schade bij op. Als de gezondheid tot nul is gereduceerd, kun je het spook in je stofzuiger laten verdwijnen. Bij de zwakste spoken is één Slam-actie genoeg om ze uit te schakelen, maar uiteraard zijn er ook de nodige sterkere varianten die je meerdere keren moet Slammen. Bovendien zijn er uiteraard spoken die zich proberen te wapenen tegen het effect van je zaklamp. Slam maakt gevechten spannender en daarmee meer de moeite waard. De erg grappige animaties dragen daar ook aan bij.

Plopper

Luigi heeft ook andere nieuwe speeltjes die al even geslaagd zijn. Zo is de Poltergust dit keer voorzien van een gootsteenontstopper. Het is de houten steel met een rubberen halve bol die in veel huizen in het gootsteenkastje staat. Net als in het echt wil de Plopper enkel blijven plakken aan gladde oppervlakken. Aan de ontstopper die in de Poltergust is opgenomen, is een kort touw met een knoop bevestigd, en dat touw kun je zuigen met de stofzuiger. Dan kun je een soort Slam proberen uit te voeren met het voorwerp waar je de ontstopper op hebt afgeschoten, en met een beetje mazzel geeft dat mee. Zo kun je bepaalde, niet al te zware voorwerpen verplaatsen. Denk aan een kist die in de weg staat, of een deur die niet open wil. Er zijn maar weinig voorwerpen die je zo kunt verplaatsen, maar de Plopper is ook nuttig in sommige gevechten. Je treft af en toe tegenstanders die zich beschermen met een schild dat ze onbereikbaar voor je zaklantaarn maakt. De combinatie van Slam en Plopper maakt gevechten een stuk gevarieerder en interessanter dan in voorgaande edities. Het is de beste toevoeging aan dit derde deel.

Er is echter meer dan de Slam en de Plopper. Professor E. Gadd stelt graag zijn laatste vinding tot je beschikking, je slijmerige alter ego Gooigi. Op je Poltergust zit een reservoir met een slijmerig goedje dat je op elk gewenst moment kunt legen, waarna het spul in een vloeibare variant van jezelf verandert. Je kunt daarna op elk gewenst moment switchen tussen de besturing van Luigi en Gooigi. Ook als Gooigi kun je gebruikmaken van de Poltergust, dus ook in slijmerige vorm kun je spoken bevechten en puzzels oplossen. Vooral bij die puzzels is je alter ego erg nuttig. Door zijn vloeibare vorm kan Gooigi hindernissen nemen waar Luigi niet langs kan. Gooigi kan zich door een hek of rooster wurmen en wordt niet gehinderd door scherpe punten of andere stekeligheden waar Luigi zich aan zou bezeren.

Twee kunnen meer dan een

Een tweede functie is dat je met Gooigi je krachten kunt bundelen. Als je met Luigi iets probeert op te zuigen of weg te blazen, kun je switchen naar Gooigi en zijn Poltergust op hetzelfde voorwerp richten. Soms kun je het voorwerp met vereende krachten wel van z'n plek krijgen. Toch lijken er niet zoveel instanties waarin Gooigi van pas komt. De schijn bedriegt echter, want er zijn niet alleen de nodige puzzels waar je vloeibare vorm bij van pas komt. In de de game zijn behoorlijk veel geheimen verwerkt, en ook daar speelt Gooigi in veel gevallen een rol bij.

Er is nog een nieuw hulpmiddel, dat wat minder spannend is, al is het zeker nuttig. Luigi en Gooigi kunnen een Burst inzetten. Daarbij spring je in de lucht om een soort schokgolf af te geven die alles in je buurt wegblaast. De inboedel en spoken worden vervolgens door de schok getroffen. Heel krachtig is Burst niet, maar hij is wel handig in situaties waarin je door veel kleinere spoken wordt omringd. Het hulpmiddel draagt bij aan de eerder genoemde variatie in gevechten.

De campagne heeft een soortgelijke opbouw als in de vorige twee delen. Het hotel bestaat uit een flink aantal verdiepingen die je een voor een vrij moet spelen. Centraal bij het verkennen van het hotel staat de lift die je van de ene naar de andere verdieping brengt. Het probleem is dat de spoken de knoppen hebben gejat waar je in de lift op moet drukken om een andere verdieping aan te wijzen. Je zult dus op zoek moeten naar die knoppen, en die zoektocht vormt de rode draad in de game. Op elke verdieping kun je de knop bemachtigen die je naar de volgende brengt. Die knop is doorgaans in handen van de baas van die verdieping, dus je moet hem verslaan om de betreffende knop te bemachtigen.

Elke verdieping is een beetje een puzzel. Net als in de voorgaande delen heb je een plattegrond die je vertelt welke ruimtes de verdieping telt en welke deuren open zijn en welke niet. Hoe nuttig ook, dat helpt je uiteraard slechts gedeeltelijk. Want de deuren die gesloten zijn, zul je in veel gevallen open moeten krijgen om bij de baas van de verdieping te komen. Daarmee is elke verdieping een beetje puzzelen en een beetje knokken, tot je bij de baas bent voor de hoofdmaaltijd van de verdieping. Waarna het geheel zich op de volgende verdieping herhaalt. Af en toe kun je ook één van je vrienden redden, maar er zijn veel meer verdiepingen dan vrienden, dus doorgaans is de beloning enkel de knop van de volgend etage.

Ruime verdiepingen

Zo beschreven lijkt het saai, maar dat is het niet. Dat komt vooral door de manier waarop Next Level het begrip 'hotelverdieping' heeft ingevuld. Wie de buitenkant van het hotel vergelijkt met de verschillende verdiepingen, zal moeten concluderen dat de makers het ruim hebben genomen. Dat komt de game ten goede. Waar de eerste verdiepingen nog een vrij normale aaneenschakeling zijn van hallen, kamers en zalen, wordt het al snel wat avontuurlijker. De hogere verdiepingen worden niet alleen groter, je kunt er opeens van alles aantreffen. Elke verdieping heeft een ander thema, en vooral daardoor is de game veel minder saai dan het bovenstaande doet vermoeden.

Er zijn interessante verdiepingen bij. Je bent nog niet halverwege de campagne als je al een middeleeuws kasteel hebt bezocht, met een koning te paard. Niet veel later wacht je een pittige klus op de verdieping die bestierd wordt door Dr. Potter, die niets met Harry te maken heeft maar wel kan toveren met planten. Zijn groene en erg hoge paradijs zit vol puzzels. Dat geldt ook al voor de verdieping waar filmregisseur Morty de scepter zwaait. Daar zul je zowel voor als achter de camera het heft in eigen hand moeten nemen.

Op elke verdieping zijn niet alleen de nodige geheimen te ontdekken, elke etage heeft bovendien een eigen collectible. Daar zijn er steevast zes van, waarbij er een paar vaak best makkelijk zijn te vinden, maar het steevast een uitdaging is om ze alle zes te bemachtigen. Dat is ook de voornaamste reden om terug te keren naar een bepaalde verdieping.

Gouden bot

Je kunt ook terugkeren om goudstukken te verzamelen. Die spelen een bescheiden rol in de game. Net als in Luigi's Mansion 2 kun je bij Professor E. Gadd een gouden bot kopen dat dient als een reddingsboei in moeilijke tijden. Als je gezondheid tot nul daalt, kun je met zo'n gouden bot weer tot leven worden gebracht door Polterpup, de spookhond die ook in de voorgaande game al voorkwam en die hier vooral in het begin van de game als een soort gids optreedt. Als je een bot bij je hebt, kom je op precies dezelfde plek weer tot leven. Heb je geen bot op zak, dan word je teruggezet naar het begin van het punt van de laatste savegame. Er worden gelukkig veel automatische saves gemaakt, dus dat is nooit erg ver terug.

Om die reden is het niet eens zo heel belangrijk om gouden botten op zak te hebben. Daarmee is het eigenlijk ook niet zo spannend dat je gouden munten kunt verzamelen. Jammer, want het is niet alleen fijn om te doen, er zijn er ook erg veel te verzamelen. Je kunt er makkelijk tienduizenden van op zak hebben, terwijl een gouden bot slechts duizend goudstukken kost. Een wat levendiger economie had de game nog interessanter gemaakt.

De game is niet echt moeilijk, hoewel het even puzzelen kan zijn voor je weet hoe je van de ene in de andere ruimte komt, en vooral ook hoe je een bepaalde baas moet verslaan. Gelukkig zijn de makers zo aardig geweest om erg veel hulp in te bouwen. Niet alleen komen er regelmatig hartjes tevoorschijn als je gezondheid daalt, de game geeft je ook tips als je vast dreigt te lopen. Als je lang in een bepaalde kamer blijft hangen, duikt Professor E. Gadd op met een aanwijzing. Erg prettig, want het voorkomt frustratie.

Next Level Games heeft ook aan samenspelen gedacht. Net als in het vorige deel kun je het tegen andere spelers opnemen, en dit keer is het maximale aantal zelfs verdubbeld tot acht. Er is een competitieve variant die ScreamPark heet, en het coöperatieve ScareScraper waarin binnen een bepaalde tijd gezamenlijke doelen moeten worden behaald. Interessanter, en ook makkelijk te bewerkstelligen, is co-op. De hele campagne kan door twee spelers worden doorlopen, waarbij één speler Luigi bestuurt, en de ander Gooigi. Beide spelers delen hetzelfde scherm, wat wil zeggen dat de twee weinig afstand van elkaar kunnen nemen. Dat is de voornaamste reden waarom de verschillende kamers waar de verdiepingen uit bestaan vrij klein zijn. Mocht het toch lukken om wat verder uit elkaar te raken, dan wordt Gooigi naar Luigi getransporteerd.

Co-op is zo leuk doordat er genoeg te doen is voor beide spelers. Daarbij gaat het om het verzamelen van wellicht wat overbodige munten, maar vooral ook om het ontrafelen van de verschillende geheimen in de game. Twee zien nu eenmaal meer dan één. Bovendien zijn er genoeg momenten waarop Gooigi zijn vloeibare vorm nodig heeft of waar beide samen moeten werken om verder te komen. Bovendien kan het tijdens gevechten handig zijn om samen te zijn, al heeft de relatief zwakke Gooigi het daar wat moeilijker mee dan Luigi. Gelukkig is Gooigi niet afhankelijk van gouden botten om weer tot leven te komen. De Goo keert als vanzelf terug in de Poltergust, en na een korte pauze kan Gooigi gewoon weer meedoen.

Camera

Toch is aan co-op ook ons grootste minpunt van de game gekoppeld, namelijk de cameravoering. Traditiegetrouw bekijk je elke kamer vanuit een vast standpunt, vrij ver buiten de kamer. Je kijkt er als het ware van afstand in, door een onzichtbare muur. De camera beweegt zijwaarts mee als je Luigi of Goigi verplaatst. Soms zoom je een beetje uit, als Luigi en Gooigi wat afstand van elkaar nemen.

Het probleem is dat de cameravoering wat slecht samengaat met de opties van Luigi en z'n alter ego. Dat geldt vooral bij het rondzwaaien van de Poltergust. Het is lastig richten als je niet door de ogen of over de schouder van Luigi mee kunt kijken. Op zich zijn er weinig situaties waarin je snel en zeer precies moet richten, maar lichtelijk frustrerend is het wel. Het stuurt gewoon niet heel prettig. Dat was in de voorgaande delen overigens niet anders.

De keuze maakt dan weer wel dat je in co-op met twee spelers hetzelfde scherm kunt delen en niet in splitscreen hoeft te spelen. Dat je hetzelfde scherm deelt is prettig en maakt dat je veel meer het gevoel hebt dat je samenspeelt. Meer althans dan in splitscreen. Om die reden is de keuze zeer verdedigbaar. Maar als je voornamelijk solo speelt, is het minder prettig.

Dat de camera meestal buiten de kamer hangt, heeft nog een nadeel. De game komt met name tot zijn recht op een groot scherm, en dus wat minder op de nieuwe Switch Lite. Zeker als de camera wat uitzoomt om zowel Luigi als Gooigi in beeld te brengen, worden sommige details wel erg klein. We hebben de game op beide versies van de Switch gespeeld en merkten dat we we aanwijzingen en vooral geheimen misliepen doordat ze op een klein scherm nu eenmaal slechter zichtbaar zijn. Terwijl het ontdekken van geheimen nu juist voor een groot deel van de lol zorgt.

Er zit zes jaar tussen Luigi's Mansion 2 en dit derde deel. Die tijd heeft ontwikkelaar Next Level Games goed besteed door precies de juiste dosis vernieuwing te verzinnen voor het nieuwe deel. Waar met name het eerste deel vrij kort was, heeft LM3 een prima lengte en is vooral de variatie in de game opvallend. Alles lijkt zich af te spelen binnen hetzelfde hotel, maar de vele verdiepingen ervan variëren flink. Van kasteel tot toverbos tot filmstudio: elke etage heeft een ander thema waar de makers geslaagde puzzels en tegenstanders bij hebben verzonnen. Prettig is dat daarbij ruim gebruik wordt gemaakt van de physics engine van de game. Alles waait mooi mee met de lucht die je met je nieuwe Poltergust G-00 verplaatst, van wuivend gras tot wapperende gordijnen. Er kan ook heerlijk veel kapot. Dat is lang niet altijd functioneel, maar wel grappig.

De opzet mag klassiek zijn - op elke verdieping zoek je de knop die je toegang geeft tot de volgende - maar door de variatie in thema's, puzzels en in mindere mate de tegenstanders, wordt het nooit saai. Sterker, de campagne van Luigi's Mansion 3 is van begin tot eind de moeite waard om te spelen. De game ziet er bovendien prima uit en draait soepel.

Het zijn echter vooral de nieuwe opties van de Poltergust G-00 die Luigi's Mansion 3 de moeite waard maken. Slam, de nieuwe Plopper en Gooigi zorgen ervoor dat zowel het verkennen van de vele verdiepingen van het hotel als het puzzelen en het vechten tegen spoken veel afwisselender en spannender is. Vooral Slam draagt bij aan die spanning, doordat het ervoor zorgt dat het minder vanzelfsprekend is dat je het spook vangt dat je net hebt verblind. Ook de Plopper speelt een belangrijke rol in gevechten, terwijl Gooigi meer naar voren komt tijdens het puzzelen.

Gooigi zorgt er verder voor dat Luigi's Mansion 3 een van de leukste games is om in co-op te spelen. Doordat beide spelers hetzelfde scherm delen, werk je echt samen naar hetzelfde doel toe, waarbij beide spelers een even belangrijke rol hebben in de zoektocht die elke verdieping oplevert. Ook tijdens gevechten zijn beide spelers redelijk gelijkwaardig, hoewel Luigi tijdens bossfights licht in het voordeel is.

Vechten tegen met name die bazen in de game vormt een puzzel, waarbij het zoeken is naar de juiste aanpak. Gelukkig zijn de makers scheutig met hartjes en tips, zodat de game voor vrijwel iedereen is te volbrengen. Het is een mooi systeem. Ben je goed, dan ben je de puzzel of de baas voorbij voordat je hartjes en tips krijgt. Je krijgt ze dus alleen als je er echt niet uit komt.

Luigi's Mansion 3 is daarmee dus een prima game. Mooi, uitgebreid, vertrouwd van opzet, maar met precies genoeg nieuwe middelen om de gameplay lekker op te frissen. Boordevol puzzels, geheimen, amusante thema's op de verschillende verdiepingen en nog amusantere tegenstanders. Alleen de camera zit ons een beetje in de weg. Die is goed gekozen voor co-op, en daar is de game dan ook zeer geschikt voor. Als je solo speelt, is de cameravoering echter minder prettig.