Van ridders naar superhelden
Samengevat
South Park: The Fractured But Whole doet in beginsel weinig anders dan The Stick of Truth. De game is wel zichtbaar veel verder dan zijn voorganger. Dat vertaalt zich naar een mooiere interface en veel meer opties in de gameplay, maar dan nog draait de game vooral om hoe goed de grapjes zijn en hoe goed het verhaal is. Op die vlakken blonk The Stick of Truth uit. The Fractured But Whole kan meekomen, maar is bij deze aspecten niet noodzakelijk beter. 'Meer van hetzelfde' is wat dat betreft wel een doeltreffende omschrijving. In games zijn we daar vaak wat huiverig voor, maar dat is zeer waarschijnlijk precies wat gamers die The Stick of Truth tof vonden, willen zien in een nieuwe South Park-game. Je kunt op South Park vertrouwen om een flink aantal actuele thema's te lijf te gaan, en dat uiteraard op een manier zoals alleen Trey Parker en Matt Stone dat kunnen. In die zin is The Fractured But Whole een soort 'nieuwe aflevering' van de South Park-game, maar dan net wat beter afgewerkt dan de vorige en met net wat meer uitdaging.
Eindoordeel
Onderbroekenlol: de één loopt er mee weg, de ander vindt het kinderachtig. Feit is wel dat menig film- en televisieproducent er miljoenen mee heeft verdiend, en geen enkele serie wordt zo sterk met de term geassocieerd als South Park. De serie van Trey Parker en Matt Stone over de vier vriendjes Stan Marsh, Kyle Broflovski, Kenny McCormick en Eric Cartman is al twintig jaar lang niet weg te denken van de buis. Het leverde door de jaren heen verschillende spin-offs op, waaronder volledige films en games. The Stick of Truth was daar in 2014 een zeer positief voorbeeld van, en inmiddels ligt de opvolger van die game, South Park: The Fractured But Whole, in de winkel.
The Fractured But Whole gaat verder waar de vorige game ophield. De kinderen zijn druk bezig met hun fantasiethema, waarin Cartman de Wizard was en Kenny de prinses. Jij, 'the new kid' en ook wel 'douchebag' genoemd, hebt in die setting net je draai gevonden. Helaas is dat maar van korte duur. Als duidelijk wordt dat er in South Park katten verdwijnen, beseft Cartman dat het tijd is om zijn tovenaarshoed op te bergen. Want een mysterie rond verdwijnende katten? Dat is een taakje voor The Coon & Friends, de superheldengroep die je wellicht al kent uit diverse afleveringen van de televisieserie.
Dat brengt een probleem met zich mee, want zoals Cartman zonder enige empathie meedeelt aan een groepje verbouwereerd achterblijvende kids: jullie mogen niet meedoen, want jullie zijn geen superhelden. Daar sta je dan, met je kroontje. Er zit helaas niets anders op dan je met hangende pootjes te melden bij The Coon. Uiteindelijk gaat Cartman ermee akkoord dat je je bij zijn franchise aansluit, maar dan moet je natuurlijk wel ook een superheld zijn. Dat begint dan ook met het vormgeven van je eigen personage en stijl. Je kiest een klasse en vervolgens verzint Cartman een achtergrondverhaal voor je, compleet met de traumatische gebeurtenis die je heeft geholpen je superkrachten te ontdekken. Hier krijg je direct een eerste voorproefje van de uitstekende humor in de game. Zo herkenbaar, maar ongelooflijk lekker.
Even daarvoor heb je je personage al letterlijk vormgegeven, want natuurlijk mag je eerst een uiterlijk kiezen. Ook daarin is de South Park-stijl goed te herkennen. Dat South Park bepaald niet bang is om controversiële thema's aan te grijpen, blijkt dan ook meteen. Bij het kiezen van je huidskleur staat bij het balkje dat van blank naar donker gaat, doodleuk dat je daarmee de moeilijkheidsgraad aanpast. "Maak je geen zorgen, dat is niet van toepassing op de gevechten, maar alleen maar op de rest van je hele leven", geeft Cartman je mee. Want ja, mensen met een donkere huidskleur hebben het, zeker in South Park, moeilijker dan anderen...
De kracht van een epische scheet
Nadat je klaar bent met het maken van je superheld is het tijd om aan de slag te gaan. Alle begin is echter moeilijk, zo ook in South Park. Je bent nu eenmaal nieuw en hebt nog geen vrienden op Coonstagram, dus niemand neemt je serieus. Sorry, wat? Coonstagram? Jep. Deze South Park-game komt met een speciaal sociaal netwerk voor alle mensen in South Park. Hoe populairder je bent, hoe sneller mensen je willen volgen, dus het is zaak dat op te bouwen. Zeker in de eerste uren ben je dus voornamelijk bezig met het maken van selfies met andere personages, want dat is hoe je verbinding legt met nieuwe mensen op Coonstagram.
Scheetkunsten
Op die manier kom je vanzelf meer en meer bekende personen tegen. Al snel willen de burgemeester en de lokale politie je hulp, zodra blijkt dat je wel degelijk iets in je mars hebt. Dat zij daarbij soms eigen agenda's hebben, mag voor ervaren South Park-kijkers geen verrassing zijn. De reden waarom ze in 'the new kid' zijn geïnteresseerd, is dat je over extreme scheetkunsten blijkt te beschikken. Je scheten zijn zelfs zo heftig dat vrienden ze kunnen gebruiken om je te helpen bij het overwinnen van hindernissen, en jij zelf leert de tijd stil te zetten of objecten te herstellen door het tijd-ruimte continuüm te buigen. Niet slecht, voor wat dikke scheten.
/i/2001691033.jpeg?f=imagearticlefull)
Bovenstaande elementen spelen een grote rol bij het oplossen van puzzels in South Park. Loot ligt vaak verstopt op plaatsen waar je alleen kunt komen door gebruik te maken van een of meerdere gaven. Sommige plaatsen of ruimten kun je dus niet bereiken voordat je een bepaalde gave hebt vrijgespeeld. Je hebt bijvoorbeeld Human Kyte als hulpje nodig om op daken te kunnen komen. Je laat dan een aantal goed getimede scheten en zweeft zo, met Kyte op je rug, het dak op. Op een vergelijkbare manier kan Captain Diabetes zware objecten voor je weghalen: je laat een aantal scheten in zijn gezicht, wat bij hem superkracht losmaakt.
Aanval blokkeren met superscheet
Dan zijn er nog je eigen 'superscheten', die de spelwereld kunnen beïnvloeden. Je kunt sommige objecten in hun originele staat terugbrengen met een scheet die zo heftig is dat tijd en ruimte er door worden beïnvloed. Ook kun je de tijd kortstondig stilzetten. Beide zijn nodig om diverse puzzeltjes op te lossen, maar ze zijn ook bruikbaar in gevechten. Eens per drie beurten kun je een aanval van een tegenstander blokkeren met je superscheet. Dat kan belangrijk zijn, want zo kun je een sterke aanval afwenden en wellicht het verloop van het gevecht op een beslissende manier veranderen. In de praktijk bewaarden we de ultieme verdediging vooral voor situaties waarin belangrijke pionnen, zoals de healer, ten onder dreigden te gaan.
/i/2001691057.jpeg?f=imagearticlefull)
Voor we verder naar de gevechten kijken, gaan we nog even in op het verkennen. Logischerwijs speelt The Fractured But Whole zich af in een en hetzelfde stadje als The Stick of Truth. Dat heeft als nadeel dat de spelwereld nu niet meer nieuw is. Vorige keer was het simpelweg al een pluspunt dat je kon rondlopen in het South Park dat je van tv kent. Die luxe heeft deze game niet. Dat haalt iets van de magie weg, maar het helpt wel dat er veel is te vinden. Overal vind je grapjes en loot die het verkennen de moeite waard maken. Zo verzamel je binnen de kortste keren niet alleen veel cosmetische extra's en nieuwe pakjes voor je superheld, maar ook artefacten die je sterker maken.
Crafting en artefacten
Die artefacten zijn exemplarisch voor de verbeterde diepgang in de game. The Fractured But Whole beschikt dan ook over alle elementen die je van een moderne roleplayinggame mag verwachten. Een voorbeeld daarvan is het craftingsysteem waarmee je allerlei verschillende voorwerpen kunt maken die je ook in gevechten kunt gebruiken. Denk daarbij aan revives en eten dat health aanvult. De artefacten koppel je aan je personage door ze in een slot te plaatsen. Elke keer dat je held een level groeit, krijg je er een nieuw slot bij. Zaak is uiteraard om de krachtigste artefacten actief te hebben, zodat je de beschikbare bonussen optimaal benut. Die bonussen hebben betrekking op je eigen krachten, maar soms ook op hoe efficiënt je teamgenoten te werk gaan. De artefacten geven ze bijvoorbeeld een health bonus of zorgen ervoor dat bepaalde soorten aanvallen extra schade veroorzaken. Daar goed naar kijken is het begin van een succesvol gevecht.
Meer uitdaging in gevechten
Het vechten vormt het belangrijkste deel van de gameplay in South Park: The Stick of Truth. Net als in de vorige game worden 'the new kid' en zijn vrienden regelmatig aangevallen door allerlei tegenstrevers. De Sixth Graders horen natuurlijk bij de klassiekers als het om vijanden gaat, maar het aanbod in The Fractured But Whole is diverser dan dat. Het begint nog vrij eenvoudig met wat Raisin Girls - South Parks versie van Hooters - en een onschuldige eerste confrontatie met de Freedom Pals van onder meer Timmy, Token en Stan. Maar al snel staan er pittigere tegenstanders tegenover je. Wat dacht je bijvoorbeeld van de vader van Butters, die je vrienden kan 'grounden' waardoor ze niet kunnen bewegen? Of de moeder van Kyle, die na elke beurt van een ander steeds weer zelf aan de beurt is, en zo heel vaak kan aanvallen?
Eigenschappen leren kennen
Het zijn slechts een paar voorbeelden, en eigenlijk doen die voorbeelden nog geen recht aan de manier waarop The Fractured But Whole het vechten neerzet. De game introduceert in de beginfase steeds nieuwe elementen waar je als speler rekening mee moeten houden, en dat komt dan bovenop de toch al uitgebreide basis. Elke held in je team heeft immers zijn eigen aanvallen, met eigen eigenschappen. Super Craig is sterk en kan veel hebben, maar The Coon heeft aanvallen die tegenstanders laten bloeden, en dat levert op termijn misschien wel meer schade op. Met dat soort keuzes begint het al, want voor de meeste gevechten kun je wijzigingen aanbrengen in je team. Het is bijvoorbeeld slim om Human Kyte mee te nemen, want hij kan healen. Soms zal dat echter niet nodig zijn, als je maar goed en snel schade uitdeelt.
/i/2001691027.jpeg?f=imagearticlefull)
Eenmaal in de gevechten gaat het er ook strategischer aan toe. Je leert van de meeste standaardvijanden al snel de te verwachten aanvallen kennen, zodat je je erop kunt voorbereiden. Helden met een lager aantal hitpoints zul je achter 'tanks' opstellen, bijvoorbeeld. Soms is het handig om je helden op een slimme manier te positioneren, zodat je healer meerdere helden tegelijk bereikt met zijn krachten. Heb je dat eenmaal goed onder de knie, dan ben je er nog lang niet. The Fractured But Whole gooit regelmatig even een curveball naar je toe, om je scherp te houden. Sommige vijanden hebben een aanval die meteen ingezet wordt zodra een balkje is volgelopen. Treuzel je tijdens je beurten, dan krijg je die aanval dus vaker over je heen. Dan kan het nog voorkomen dat een gevecht niet afgelopen is als je de eerste vijanden hebt verslagen. Professor Chaos (Butters) heeft bijvoorbeeld veel minions en stuurt meerdere golven vijanden achter elkaar op je af.
De verrassingen en de op zichzelf al uitdagender gevechten maken de game leuker. We kwamen zelfs af en toe gevechten tegen die we niet zomaar wisten te winnen. Elke missie in de game is voorzien van een aanbevolen Might-level en zolang je je daar aan houdt, lukt het meestal prima. Heel af en toe gaat de moeilijkheidsgraad even omhoog en dan is het ineens wel fijn om goed bevoorraad te zijn op het gebied van revives, voedsel en andere handige voorwerpen. Dat je de eigenschappen van je team moet kennen, is dan een gegeven. Het blijft lekker om op een cruciaal moment een van je helden met een ninja-aanval tijdelijk onzichtbaar te maken, zodat je zeker weet dat hij zijn volgende beurt haalt, waarin hij mogelijk iemand anders kan healen of de genadeklap kan uitdelen.
/i/2001691059.jpeg?f=imagearticlefull)
De combat in The Fractured But Whole blijft zich vrij lang doorontwikkelen. Op een zeker moment kun je ook meerdere heldentypes met elkaar gaan combineren. Zo begonnen wij als Speedster, later voegden we er Cyborg aan toe en nog wat later kwam Assassin er ook nog bij. Dat levert een breed scala aan aanvallen op, waarvan je er vier actief mag hebben: drie normale moves en natuurlijk één speciale aanval. Ook dat zorgt ervoor dat het langer leuk blijft, want je kunt steeds nieuwe dingen doen. En toch kan ook dat niet voorkomen dat het vechten uiteindelijk minder en minder leuk wordt.
Onderbrekingen
Klinkt tegenstrijdig: de game doet veel om het vechten leuk en uitdagend te houden, maar het gaat toch vervelen? Uiteindelijk is de basis steeds hetzelfde, en hoe verder je komt in het verhaal, hoe minder je zin hebt in nog meer nietszeggende confrontaties. Op een gegeven moment ken je dat wel en worden het vooral hinderlijke onderbrekingen in de voortgang van het verhaal. Dat geldt overigens voor meer dingen. South Park: The Fractured But Whole heeft voor diverse zaken best wat tijd nodig. Denk daarbij aan laadtijden tussen verschillende zones, maar ook aan de tijd die het kost om buiten gevechten om de hulp in te schakelen van vrienden, en de filmpjes die horen bij de speciale aanvallen. Dat duurt elke keer weer even, en na een tijdje heb je het wel een beetje gezien.
Dat is het moment waarop South Park: The Fractured But Whole iets van je doorzettingsvermogen vraagt. Vermakelijk en grappig is en blijft het, maar je voelt de kracht langzaam wegvloeien uit de gameplay. Daar helpt het plot dit keer niet zo heel erg bij. Wat dat betreft zat The Stick of Truth beter in elkaar. Dat is meer bedoeld als compliment voor dat spel dan kritiek richting The Fractured But Whole, maar het onderschrijft dat het plot op zichzelf misschien niet sterk genoeg is om je continu aan het spelen te houden.
Conclusie
South Park: The Fractured But Whole is een 'nieuwe aflevering' van de South Park-game die Ubisoft drie jaar geleden op de markt bracht, maar wel op diverse punten doorontwikkeld en verbeterd. De interface is beter, er is meer te doen, en het vechten is flink uitgebreid en een stuk uitdagender. Tegelijkertijd mist de game natuurlijk de nieuwigheid die The Stick of Truth wel had, en in dat spel vonden we het verhaal uiteindelijk beter. Zo houd je een game over die net wat beter is uitgevoerd dan zijn voorganger, maar tegelijkertijd ook minder indruk maakt, mede doordat je het concept al kent. Dat zal menig gamer echter weinig interesseren, zolang de ongefilterde, schijtlollige humor van South Park maar in volle glorie aanwezig is, en dat is zeker het geval. Wellicht is dat eigenlijk alles dat je moet weten.
Samengevat
South Park: The Fractured But Whole doet in beginsel weinig anders dan The Stick of Truth. De game is wel zichtbaar veel verder dan zijn voorganger. Dat vertaalt zich naar een mooiere interface en veel meer opties in de gameplay, maar dan nog draait de game vooral om hoe goed de grapjes zijn en hoe goed het verhaal is. Op die vlakken blonk The Stick of Truth uit. The Fractured But Whole kan meekomen, maar is bij deze aspecten niet noodzakelijk beter. 'Meer van hetzelfde' is wat dat betreft wel een doeltreffende omschrijving. In games zijn we daar vaak wat huiverig voor, maar dat is zeer waarschijnlijk precies wat gamers die The Stick of Truth tof vonden, willen zien in een nieuwe South Park-game. Je kunt op South Park vertrouwen om een flink aantal actuele thema's te lijf te gaan, en dat uiteraard op een manier zoals alleen Trey Parker en Matt Stone dat kunnen. In die zin is The Fractured But Whole een soort 'nieuwe aflevering' van de South Park-game, maar dan net wat beter afgewerkt dan de vorige en met net wat meer uitdaging.
Eindoordeel