Terug naar de basis
Samengevat
In Resident Evil 7: Biohazard is sfeer belangrijker dan steeds weer worden opgeschrikt. De momenten waarop het spannend wordt zijn spaarzaam, maar juist daardoor is de game eigenlijk spannender dan zijn voorganger. Bovendien is de opzet simpel gehouden. Hier geen skill trees en questlines. Alleen slim gebruikmaken van de schaarse middelen kan je redden. Capcom heeft een goed verhaal en prima dialogen verweven door een afwisselende campagne. De keuze om voor de campagne een kleine locatie en een beperkte set personages te kiezen, pakt uitstekend uit. Goed is verder hoe Capcom een redelijk lineaire campagne afwisselend weet te houden door je steeds op de juiste momenten nieuwe middelen en uitdagingen te bieden. Helaas laat de grafische kwaliteit te wensen over en zijn de vele bossfights niet goed uitgebalanceerd. De tegenstanders die je buiten de bosses om tegenkomt, bieden helaas weinig uitdaging. Resident Evil 7 doet alles bij elkaar denken aan de beste games uit de serie. Helaas weet de game net niet helemaal het niveau van die oude delen te bereiken.
Eindoordeel
Gespeeld op: PlayStation 4 en PlayStation VR
Ook beschikbaar voor: Windows en Xbox One
Resident Evil heeft niet alleen een lange, maar ook een gevarieerde geschiedenis achter de rug. Een geschiedenis die de serie een enigszins bedenkelijke reputatie heeft bezorgd. De oudste delen van de serie hebben een goede naam, maar de recentste delen niet. Zeker Resident Evil 6 viel slecht bij de fans, voornamelijk doordat Capcom er een halfbakken actiegame van maakte. Dat probeert de uitgever met Resident Evil 7: Biohazard te herstellen.
/i/2001383783.jpeg?f=imagenormal)
En er is nog iets wat opvalt aan dit nieuwe deel. Resident Evil is van oorsprong uiteraard een Japanse game, maar in het thuisland heeft hij een andere naam dan hier. Wat in de westerse wereld als Resident Evil te boek staat, heet in het land van de rijzende zon Biohazard. In deze zevenentwintigste game uit de serie komen beide namen voor het eerst samen. Bij ons als Resident Evil 7: Biohazard, daar als Biohazard 7: Resident Evil. Het geeft al een beetje de intentie van Capcom aan. Ook bij de uitgever was men ontevreden over RE6. Topman Jun Takeuchi gaf vooraf te kennen dat hij een andere koers wilde, en dat RE7 'gestript' moest worden. De serie moest terug naar de basis, naar de koers van de oude games. Minder actie, meer suspense.
Lekker simpele opzet
Wie de geschiedenis van de serie kent, zal de hand van Takeuchi direct herkennen. De opzet van de nieuwe game is inderdaad opvallend eenvoudig. Je maakt kennis met een geheel nieuwe cast, die geen enkele link heeft met de voorgaande games uit de serie. Je kruipt in de huid van Ethan Winters, een onopvallend iemand in onopvallende kleren en met een onopvallende auto. Veel kom je over Ethan niet te weten. Dat hoeft ook niet, want je bekijkt de wereld door zijn ogen. Het gaat dus vooral om zijn omgeving. Die omgeving is beperkt in schaal en dat is een kenmerkend verschil met de laatste games.
Gameplay van Resident Evil 7: Biohazard.
Zoek je vrouw
De opzet van het verhaal is simpel; je vrouw is drie jaar geleden verdwenen en sindsdien heb je geen teken van leven van haar vernomen. Tot nu toe althans, want je krijgt een vreemde boodschap die je naar een verlaten streek in het zuiden van de VS voert; een regio die wel vaker de achtergrond vormt voor horrorverhalen. Rednecks en horror gaan kennelijk goed samen. Je komt terecht bij het afgelegen landhuis van de familie Baker, en in en rond dat landhuis speelt de hele game zich af. Zoals gezegd: de makers hebben het eenvoudig gehouden.
Het pakt goed uit. Het is veel spannender om langzaam het enorme landhuis te verkennen dan om allerlei verplaatsingen naar nieuwe locaties mee te maken. Hier krijg je de kans om langzaam de merkwaardigheden van het huis te leren kennen, en die merkwaardigheden zijn er in overvloed. Wat daarbij helaas direct opvalt, is dat het geheel er, ondanks de beperkte schaal van de spelwereld, niet geweldig uitziet. Vooral de textures missen detail en ondanks dat laden ze ook nog eens traag. De speciaal gebouwde RE Engine laat op dat vlak wat steken vallen. Misschien houdt dit verband met de optie om de game in virtual reality te spelen; de versie voor de PlayStation 4 kan geheel gespeeld worden met de PlayStation VR. Dat mag echter geen invloed hebben op de prestatie van de game als hij zonder vr-headset gespeeld wordt. Dat de game donker is en veel modderige tinten bevat, hoort bij het genre. Dat het geheel weinig gedetailleerd is echter niet.
/i/2001383777.jpeg?f=imagenormal)
Goede dialogen
Terug naar het verhaal, want dat is juist de sterkste kant van de game. Capcom heeft daarvoor Richard Pearsey ingehuurd, die eerder het script voor FEAR verzorgde. Dat pakt goed uit. Zowel het verhaal zelf als de dialogen zijn een stuk sterker dan in de voorgaande games en ook de voice acting in de game is prima. Heel uitgebreid is het verhaal niet, maar het wordt uitstekend gedoseerd, met steeds een nieuwe hint. De campagne van de game - RE7 bevat in tegenstelling tot voorgaande delen enkel een campagne - is sowieso prima opgebouwd. Je begint met lege handen en krijgt heel langzaam middelen om het tegen de familie Baker op te nemen. Je vindt eerst wat verdwaalde kogels, als voorbode op het pistool dat ergens op je wacht. In typische Resident Evil-stijl duurt het echter nog best lang voordat je het pistool weet te bemachtigen, en zo hoort het ook. Ook fijn is dat de game ergens halverwege een keuzemoment bevat, waardoor de rest van de campagne een iets ander verloop krijgt. Tegen de finale komen beide lijnen echter weer bij elkaar.
/i/2001383779.jpeg?f=imagenormal)
Weing schrikmomenten
Het is tekenend voor de campagne. Eigenlijk gebeurt er niet zo heel veel. In grote delen van de campagne kun je rustig ronddwalen door de delen van het huis die je hebt ontsloten. Dat is echter nooit doelloos, er is steeds wel iets wat je te doen staat. Een uitweg zoeken uiteraard, maar dat kan pas als je eerst de sleutel van de ene deur en daarna de sleutel van een andere deur hebt bemachtigd. Je wordt zo op een geloofwaardige manier beziggehouden.
Het is daarbij niet zo dat uit elke hoek een griezelig monster komt opduiken. Er zijn zelfs opvallend weinig tegenstanders en schrikmomenten. Je weet echter dat ze wel komen. Dat is de horror waar de makers je aan over willen leveren. The biggest fear is nog steeds fear itself, dat is de boodschap die RE7 uit wil dragen. Hoewel we gecharmeerd zijn van die opzet, werkt het naar onze smaak toch niet helemaal. Eigenlijk vonden we RE7 helemaal niet zo eng, ook niet op de schaarse momenten waarop de game bij uitstek eng poogt te zijn.
/i/2001383791.jpeg?f=imagenormal)
Weinig uitdaging
Dat komt niet zozeer doordat die momenten schaars zijn - dat is prima - maar vooral doordat Capcom de moeilijkheidsgraad beperkt houdt. Als je start met de campagne kun je kiezen uit Easy en Normal, waarbij ook Normal aan de makkelijke kant is. Op een enkele bossfight na zijn alle confrontaties eenvoudig te overleven. Wat afstand nemen, een wapen selecteren en het juiste moment kiezen om aan te vallen, dat is doorgaans voldoende. Er is een moeilijker stand, maar die speel je pas vrij als je de campagne uitgespeeld hebt. Dan wordt het wel degelijk een stuk pittiger, al heb je dan een extra en vooral extra krachtig wapen om het grotere gevaar het hoofd te bieden.
Tegenstanders tref je in verschillende soorten. Sommige ervan kun je ontleden door ledematen van hun lijf te schieten of te hakken, maar dat kan niet altijd. Het is ook niet de effectiefste strategie. De game maakt vrij snel duidelijk dat je het van headshots moet hebben. Sterker nog, het lijkt wel of headshots de enige manier zijn om echt flinke schade toe te brengen.
/i/2001383789.jpeg?f=imagenormal)
Bossfights
Hoewel de game over het algemeen prima is opgebouwd, geldt dat niet voor de belangrijkste confrontaties, namelijk de diverse bossfights in de game. Dat valt extra op doordat er best veel van die bossfights zijn. Je vecht een aantal keer tegen de verschillende leden van de Baker-familie, en de moeilijkste confrontatie heb je ergens halverwege. Vanaf daar wordt de game eigenlijk alleen maar makkelijker. Dat komt ook doordat je vanaf dat punt een aardig arsenaal aan wapens begint op te bouwen. Waar de campagne toch al niet moeilijk is, ligt de grootste uitdaging op dat vlak in de eerste helft - en niet in de tweede.
Het maakt de angst er niet groter op, ondanks dat Capcom ook een ander aspect van de game goed uitgedacht heeft. Zoals het hoort in een Resident Evil-game, begin je met niets en heb je een zeer beperkte inventaris om voorwerpen in te verzamelen. In de inventaris moeten wapens en munitie passen, maar ook medicijnen, sleutels, aanwijzingen en losse ingrediënten. Wat dat laatste betreft: de game heeft een crafting-systeem. Dat is beperkt, maar past prima bij de opzet van de game. Je kunt munitie en medicijnen maken. Gedurende de game leer je betere medicijnen en krachtiger munitie maken, maar veel verder gaat het niet. Het spannendste is dat je inventaris beperkt is en je dus constant keuzes moet maken, wat zomaar kan betekenen dat je bij de eerstvolgende confrontatie te weinig munitie of medicijnen hebt omdat je dat extra wapen op voorraad wilde houden of die sleutel mee wilde nemen. Het is misschien wel het leukste, want meest uitdagende aspect van de game.
/i/2001383785.jpeg?f=imagenormal)
Inventaris
In RE7 puzzel je niet alleen met je inventaris, want ook het huis van de Bakers bevat de nodige puzzels. Stel je daar echter niet te veel van voor, het puzzelwerk is zeker niet zo uitgebreid als in sommige voorgaande delen van de serie, maar om van het ene deel naar het andere deel te komen, dien je vaak eerst een raadsel op te lossen en wat voorwerpen te verzamelen. Ingewikkeld wordt het nooit, al kan het even duren voor je aan alle voorwaarden hebt voldaan. Het kenmerkt echter wel de game, want in grote delen ervan is dat wat je doet: door het huis zwerven op zoek naar aanwijzingen of voorwerpen waarmee je deuren open kunt krijgen, in de hoop dat je daarbij niet onverwacht gestoord wordt door enge belagers.
Ter afwisseling kun je af en toe een optionele zijweg bewandelen. Her en der door het huis verspreid vind je videorecorders en tv's, en even vaak kun je een videoband bemachtigen die je in de videorecorder kunt stoppen. Dat geeft je de mogelijkheid om een deel van de campagne vanuit een ander perspectief te spelen. De zijwegen sluiten naadloos aan op waar je op dat moment in de campagne bent aanbeland, en ze bieden meer achtergrond bij het verhaal. Je speelt in die delen tijdelijk even niet als Ethan Winters maar als iemand anders, en je hebt ook niet de middelen die je als Ethan hebt verzameld. Zoals gezegd zijn de videobanden optioneel, maar het is zeker aan te raden ze te gebruiken.
Virtual reality
We stipten al even aan dat RE7 in zijn geheel in vr kan worden gespeeld, mits je de PlayStation 4-versie hebt. Uiteraard hebben we deze optie uitgeprobeerd. Wie beide versies vlak na elkaar speelt, zal merken dat de game er in vr veel groter uitziet. Waar de game je zeker in de ondergrondse delen van de mansion vaak door nauwe gangen en kleine kamertjes stuurt, zien die er in vr opeens een stuk ruimer uit. Uiteraard bekijk je de game nog steeds vanuit eerstepersoonperspectief, maar je lijkt in vr een stuk kleiner dan als je geen headset op hebt. Bovendien zijn de kleuren anders in vr. De game lijkt opeens kleurrijker, wat uiteraard prettig is. De lage kwaliteit van de textures vallen in vr ook minder op, zodat de game er in vr eigenlijk beter uitziet dan in de normale weergave. De game laat zich na wat gewenning ook prima besturen. Je draait je personage in stapjes van 30 graden om zijn as door middel van de rechter-joystick. Dat is even wennen, maar het werkt prima. Prettig is vooral dat je bij elke savegame die je opstart kunt kiezen of je in vr of 'gewoon' wilt spelen. En die savegames worden in RE7 gelukkig op erg veel punten gemaakt. Capcom is daarbij behoorlijk vergevingsgezind, want je verliest niets als je een keer doodgaat en de sectie opnieuw probeert.
/i/2001383793.jpeg?f=imagenormal)
Conclusie
Resident Evil 7: Biohazard is een betere game dan zijn voorganger, maar zeker niet perfect. Capcom heeft woord gehouden en is in RE7 teruggekeerd naar de basis. Dat wil zeggen dat je met RE7 een game krijgt waarin sfeer belangrijker is dan steeds worden opgeschrikt. De momenten waarop het spannend wordt zijn spaarzaam, maar juist daardoor is de game spannender dan zijn voorganger. Bovendien is de opzet simpel gehouden. Hier geen skill trees en questlines. Je doel is helder en je moet dat met minimale middelen zien te bereiken. Je bent een nobody en blijft dat gedurende de volledige game. Alleen slim gebruik van de schaarse middelen kan je redden.
Capcom heeft door een afwisselende campagne een goed verhaal en prima dialogen verweven. De keuze om voor de campagne een kleine locatie en een beperkte set personages te kiezen pakt uitstekend uit, zeker omdat Capcom de drie leden van de familie Baker lekker afwisselend heeft gemaakt. Je komt ze ieder verschillende malen tegen en elk familielid biedt zo zijn of haar eigen uitdaging. Goed is verder hoe Capcom een redelijk lineaire campagne afwisselend weet te houden door je steeds op de juiste momenten nieuwe middelen en uitdagingen te bieden.
Helaas is het totaalbeeld van de game minder mooi dan het lijkt. Wie niet in virtual reality speelt, zal zien dat de grafische kwaliteit te wensen overlaat. Bovendien zijn de vele bossfights niet goed uitgebalanceerd. De piek ligt ergens in het midden en niet aan het einde. Wat ook niet helpt, is dat de tegenstanders die je buiten de bosses om tegenkomt weinig uitdaging bieden. De campagne is daardoor niet zo spannend als we hadden gewild. Er is een hogere moeilijkheidsgraad, maar die is pas toegankelijk na een eerste doorloop, en de game heeft te weinig te bieden voor een tweede doorloop.
Met Resident Evil 7 heeft Capcom een game gemaakt die gelukkig weer doet denken aan de beste games uit de serie. Helaas weet de game het niveau van die oude delen niet helemaal te bereiken.
Eindoordeel