Huawei P9 Review

Vernieuwende camera in een elegant jasje

Camera

De camera blijft een voornaam aandachtspunt onder smartphonefabrikanten en een onderdeel waarmee nog een verschil te maken is op een markt waar het soms lastig is om nog groots te innoveren. De P9 onderscheidt zich met een dubbele camera op de achterkant. Een dubbele camera in een smartphone is weliswaar niet nieuw; bij de G5 zien we bijvoorbeeld een even praktische als simpele implementatie, waarbij de tweede camera simpelweg een groothoeklens heeft. Het is dan ook interessant om te zien dat Huawei heel andere ideeën heeft voor de tweede camera.

Dubbele camera P9.

In de preview zijn we er al vrij uitgebreid op ingegaan, omdat Huawei het op het persevenement in Londen over bijna niets anders had. Het is dan ook een interessant gegeven dat er voor de P9 is samengewerkt met het gerenommeerde fotografiebedrijf Leica om de dubbele camera te ontwikkelen. Dat is op zijn minst wat marketing betreft een slimme zet. Leica is in het bijzonder populair geworden onder straatfotografen, vanwege zijn meetzoekercamera's met een compacte bouw en een stil karakter. De associatie met smartphonefotografie is dan ook een best logisch.

De grote vraag is allereerst natuurlijk in hoeverre Leica betrokken is geweest bij het ontwikkelen van het dubbele camerasysteem op de P9. Huawei zelf is niet heel scheutig met die informatie en omdat Leica goede lenzen maakt, leek het ons logisch dat het voornamelijk daarom ging. Het leek er in eerste instantie op dat Leica de cameramodule eigenlijk alleen gecertificeerd had, waarbij daarnaast vooral wat stijlelementen waren overgenomen. Volgens een officiële uiting van Huawei gaat het echter om samenwerking op het gebied van lensontwerp, beeldverwerking, daadwerkelijke constructie en interface. Controleren kunnen we dat allemaal niet, maar testen kunnen we wel.

Bron: iFixit

Waar Leica ook om bekendstaat, is gedetailleerde zwart-witfotografie en daarbij komt Huaweis idee achter de dubbele camera ook om de hoek kijken. Een van de camera's heeft simpelweg een twaalfmegapixel-IMX286-sensor met pixels van 1,25µm, optische beeldstabilisatie en een diafragma van f/2.2, wat niet heel lichtsterk is, en de andere camera... ook. Er ontbreekt alleen iets bij die tweede camera en dat is een Bayer-filter, het filter dat in camera's zit om kleuren te kunnen weergeven. Een filter achter de lens zetten brengt echter altijd wat detailverlies met zich mee. Daar heeft de tweede camera op de P9 dus geen last van.

De camera's zouden het beeld scherper moeten maken. Dat geldt voor de monochrome modus, waarin alleen de zwart-witcamera wordt gebruikt, maar ook voor de modus waarin de camera's gecombineerd worden volgens Huawei. Verder moet de lichtopbrengst groter zijn doordat de camera's worden gecombineerd en kun je er foto's mee maken met een kleine scherptediepte. Dat laatste zagen we ook bij de Honor 6+ en deze grootdiafragmamodus is hetzelfde van opzet.

De proef op de som

Of de som van de camera's echt leidt tot betere resultaten en of de P9 daarmee opgewassen is tegen eigentijdse high-end Android-concurenten, zoals de LG G5 en HTC 10, hebben we in voorgaande reviews al een beetje bekeken en hier gaan we wat specifieker op de resultaten van de P9 in. Overigens schopte de P9 het in onze recente blinde test van smartphonecamera's tot de tweede plaats, achter de Samsung Galaxy S7, hoewel daar geen foto's onder slechte lichtomstandigheden zonder flits bij zaten. Laten we daar dus mee beginnen.

In deze serie boekt de P9 helaas de minst goede resultaten, wat we eigenlijk al vermoedden. Twee camera's combineren kan voor veel dingen handig zijn, maar verdubbelt de lichtopbrengst nooit helemaal. De P9 heeft geen bovengemiddeld grote pixels voor meer lichtopbrengst en ook geen lichtsterke lens, aangezien het diafragma er een met slechts f/2.2 is. De foto van de P9 blijkt dan ook onbruikbaar in dit minimale licht. De P9-camera heeft minder lichtopbrengst en geen optische beeldstabilisatie. Tijdens de testperiode hebben we dan ook gemerkt dat foto's van bewegende objecten vaker uitgeveegd worden vastgelegd, simpelweg doordat de P9 een hogere sluitertijd moet kiezen dan de recente high-end concurrenten.

We pakken bovenstaande serie er nog even bij, omdat je in deze foto's een hoop kunt zien. Zo is de witbalans van de P9 goed, maar zie je hier en op andere foto's toch dat de P9 kleuren net iets minder levendig vangt. Dit is een minimaal verschil, maar we komen het wel tegen als een constante bij vrijwel alle foto's. Ook kun je in deze serie goed zien hoeveel detail er gevangen wordt door bijvoorbeeld in te zoomen op Arnouds hoofd. De P9 doet hier niet de beste zaken en de S7 wint, ook al verscherpt het algoritme van dat toestel bovengemiddeld. We zijn dan wel erg streng, want de P9-camera vangt nog steeds veel detail, maar de stelling van Huawei dat de P9 door de combinatie van beide camera's het beeld met het meeste detail produceert, is niet helemaal waar.

Daarom hebben we ook gekeken naar de monochrome modus en foto's daarvan vergeleken met de normale kleurenmodus. In de eerstgenoemde modus wordt alleen de zwartwitcamera gebruikt en de resulterende foto's zouden altijd scherper moeten zijn dan foto's die met de twee camera's gecombineerd worden gemaakt. Dat zien we jammer genoeg niet terug. Ter illustratie geldt bovenstaande vergelijking, waarbij we twee crops naast elkaar gezet hebben. We kunnen dus niet helder krijgen of beelden van de twee camera's daadwerkelijk gecombineerd worden en ook niet of de zwart-witcamera meer detail vastlegt, al kunnen we ook niet met zekerheid zeggen dat dit niet gebeurt. Als je van zwart-witfotografie houdt, is de P9 echter nog steeds een aanrader, want de foto's die je in de monochrome modus produceert, zijn mooier dan wanneer je eerst een kleurenfoto maakt en er dan een zwartwitfilter overheen legt.

Hoewel de P9-camera misschien niet de beste is onder de topsmartphonecamera's wat detail betreft, legt hij nog altijd veel detail vast. Bij de bovenstaande foto hebben we maximaal digitaal ingezoomd in de camera-app, maar ook hier worden de kleuren wat vlakker vastgelegd dan we zouden willen zien.

Desondanks is het een feest om met de P9 te fotograferen. De fotokwaliteit is meer dan prima en een heel stuk beter dan die van de P8. De verschillende modi die de camera-app biedt, zijn bovendien op zijn minst vermakelijk. Een daarvan hebben we al aangestipt: de grootdiafragmamodus.

Je maakt in deze modus een foto en kunt, ook achteraf nog, bepalen welk deel van de foto je scherp wil hebben. De grootte van de scherptediepte kun je vervolgens ook bepalen, hoewel het eigenlijk neerkomt op hoe vaag je de rest wil hebben. Als je een te groot fictief diafragma instelt, gaat het doorgaans mis, want dan zijn ook stukken van de foto onscherp die zich op dezelfde hoogte bevinden als het object waar je op scherpstelt. Zo zie je bij bovenstaande foto van de fiets dat de P9 van mening is dat de koplamp bij de achtergrond behoort. Als je de modus matig gebruikt, kun je leuke resultaten bereiken, waarbij het spelen met de modus zelf een leuk tijdverdrijf is.

Andere modi die de P9 heeft, kennen we over het algemeen al van andere toestellen en de camera-app van Huawei is daarbij erg compleet te noemen. Ook is hij lekker overzichtelijk en is er alsnog enorm veel in te stellen in het instellingenmenu. De Pro-modus werkt ook bijzonder fijn en is altijd slechts één vingerbeweging verwijderd, namelijk door het kleine streepje naast de sluiterknop naar links te vegen. Wat we wel een beetje vreemd vonden, is het gebrek aan een raw-functie in monochrome modus, aangezien je daar volgens Huawei bijzonder scherpe foto's mee zou kunnen maken, waarbij raw natuurlijk een fijne toevoeging zou zijn.

Helaas heeft de camera(-app) ook een nadeel en dat is dat hij vaak traag afdrukt. We hebben regelmatig meegemaakt dat we een foto wilden maken, ervan uitgingen dat die klaar was en vervolgens het sluitergeluid hoorden. Ook lijkt er iets mis met de knoppen voor het instellen van de flitser en de grootdiafragmamodus, want soms moesten we herhaaldelijk op deze knoppen drukken om ze te laten werken. De flitser is dan weer wel erg goed in onze ervaring en ook in de zaklampmodus hebben we zelden zoveel licht uit een smartphone zien komen.

Ook noemenswaardig is het hybride autofocussysteem van de P9. De camera kan op drie manieren automatisch focussen: via contrastbepaling, via laser en door middel van dieptebepaling met behulp van stereoscopie. De P9 kiest doorgaans de juiste focus zelf en doet dat snel, ook wanneer je het handmatig doet. Zo snel als de S7 is hij niet, maar het is op dat gebied een fijne camera.

De camera voor op de P9 heeft een achtmegapixelsensor en is zeker niet slecht voor een frontcamera. Bovendien heeft Huawei als vanouds de beautymodus. Deze staat garant voor een hoop lol als je de beautyfactor op maximaal zet, waarbij je ogen enorm worden en je huid bleek, zoals Aziaten het graag zien. In een lagere stand is de beautymodus wellicht een leuke toevoeging voor de ijdele medemens, want zelfs je acne verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Een persoonlijke favoriet is de slowmotionmodus met 240 beelden per seconde, die in vrijwel alle recente high-end smartphones te vinden is. Helaas heeft de P9 die niet en video opnemen in de 4k-resolutie is evenmin mogelijk.

Hierboven zie je resultaten van onze videotest, waarbij alle telefoons op een houten frame waren gemonteerd. Je ziet direct dat de P9 geen optische beeldstabilisatie heeft, voornamelijk in het onderste shot. Ook zie je dat de P9 zich snel aanpast aan nieuwe lichtsituaties, bijvoorbeeld in het bovenste shot, als we onder de kraan doorrijden. Al met al is de videokwaliteit op het niveau van de iets duurdere concurrenten, maar we missen de twee belangrijke videomodi en optische beeldstabilisatie toch wel.

• Volgende pagina 8. Specificaties en fotogalerij