Grafisch gezeur
Samengevat
Watch Dogs leek lange tijd een absoluut topspel te gaan worden, maar voldoet net niet aan dat hoge verwachtingspatroon. Dat betekent echter niet dat Ubisofts actiespel meteen slecht is. Het blijft vermakelijk om met 'vigilante' Aiden Pearce Chicago naar je hand te zetten en de vele vuurgevechten in je voordeel te beslissen. Ubisoft heeft er nooit een geheim van gemaakt dat Watch Dogs een franchise kan gaan worden. Wat dat betreft is dit eerste spel een prima basis voor een verder doorontwikkeld deel twee.
Pluspunten
-
Veel content
-
Grote, interessante spelwereld
-
Omgeving gebruiken
-
Gevoel van macht
-
Soundtrack
Minpunten
-
Basiselementen gameplay herhalen zich vaak
-
Interface kan beter
-
Schoonheidsfoutjes
Eindoordeel
"Wat ziet 'ie er goed uit hè?" Het is de standaardopmerking die we krijgen van een uitgever als we zijn nieuwste game mogen spelen. Zo waren we onlangs op bezoek bij Ubisoft, voor de review van Watch Dogs. We kregen een opwarmertje: met het oog op het multiplayer-gedeelte werden reviewers uit de Benelux uitgenodigd om de game een paar uur op het Nederlandse kantoor van deze uitgever te komen spelen, voordat ze thuis verder konden met de campagne. En dan kom je dus weleens een marketing- of pr-medewerker tegen in de buurt van de koffie-automaat - met die voorspelbare vraag tot gevolg.
Gespeeld op: PlayStation 4
Ook verkrijgbaar voor: pc, Xbox One, PlayStation 3, Xbox 360
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Trailer: Ubisoft geeft een spoedcursus 'hoe Watch Dogs te spelen'.
Wat het bijna grappig maakt; mocht je als pr-medewerker aan het vissen zijn naar een positieve reactie, dan is 'Wat ziet 'ie er goed uit, he?' zelden de beste vraag om te stellen. Hoeveel games zien er immers zó verbluffend mooi uit dat alleen al de graphics de reviewer omver blazen? Dat zijn er niet veel, en om maar met de deur in huis te vallen: Watch Dogs hoort daar niet bij. De game oogt aardig en doet daarnaast veel andere dingen goed, maar verbluffend mooi? Nou, nee.
Overigens: ooit werden we nog wel door deze game weggeblazen. Dat gebeurde op de E3 van 2012, toen Watch Dogs voor het eerst werd getoond. Het spel maakte direct indruk, zowel met zijn originele setting als met zijn uiterlijk. We dachten destijds voor het eerst te hebben meegemaakt hoe 'next-gen' er uit zou gaan zien. Maar een jaar later, toen de next-gen consoles van de band rolden, werd duidelijk dat diverse andere games de grafische lat veel hoger zouden leggen en dat Watch Dogs er helemaal niet zo indrukwekkend uitzag. Ubisofts eigen The Division deed er bijvoorbeeld al een schepje bovenop. Ziet Watch Dogs er nu minder mooi uit dan destijds of is de game in onze herinnering gewoon mooier dan hij in werkelijkheid is? We durven het niet te zeggen. Feit is wel dat we de graphics tijdens de eerste uren van de game nogal vonden tegenvallen. We hoopten dat Watch Dogs zou laten zien wat de PlayStation 4 en Xbox One echt in huis hebben, maar dat viel aanvankelijk behoorlijk tegen.
We schrijven met opzet 'aanvankelijk'. Na verloop van tijd raakten we gewend aan het spel en begonnen steeds meer details op te vallen. Neem bijvoorbeeld de prachtige effecten met zonlicht. Waren we er eerst nog van overtuigd dat Watch Dogs grafisch teleurstelt; tijdens het spelen van de campagne moesten we steeds meer op die mening terugkomen. Net zolang tot we moesten concluderen dat de game er eigenlijk best goed uitziet op de nieuwste generatie consoles.
To hack, or not to hack
In deze mooie-maar-niet-oogverblindende spelversie van Chicago maakte hoofdpersoon Aiden Pearce ooit een fout. Samen met compagnon Demien werd hij betrapt bij het hacken van de Merlaut, een groot hotel. De prijs was hoog. Aiden moest opgeruimd worden, maar de huurmoordenaar die dat moest doen slaagde niet in zijn opzet, en schoot per ongeluk het zesjarige nichtje van Aiden dood, met alle emotionele gevolgen van dien.
Boeten
De maanden verstreken, maar loslaten kon Aiden het nooit, zelfs niet na smeekbedes van zijn zusje Nicky, moeder van het overleden meisje en tevens van het getraumatiseerde jongetje Jackson. Aiden is vastberaden. De mensen die zijn familie dit leed hebben aangedaan en degene die de opdracht heeft gegeven om een aanslag op zijn leven te plegen, moeten daarvoor boeten. En Aiden heeft de mogelijkheden om dat gedaan te krijgen.
Pearce is namelijk niet zomaar een gemiddelde inwoner van Chicago. Hij is wat je noemt een 'fixer', iemand die tegen betaling probleempjes van andere mensen oplost - meestal mensen die het daglicht niet kunnen verdragen. Daarnaast is Aiden erg vaardig met technologie, en dat komt goed van pas in een stad die grotendeels wordt aangestuurd door een centraal computersysteem, het Central Operating System. Dit is een netwerk dat verschillende voorzieningen in de stad aanstuurt, maar ook allerlei camera's bestuurt en hun beelden bewaart.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Trailer: Maak kennis met de hoofdrolspelers van Watch Dogs.
Dat ctOS heeft als doel de criminaliteit terug te dringen in Chicago, en als je de reclames van de plaatselijke overheid mag geloven, slaagt het systeem daar goed in. Het moge echter duidelijk zijn dat Aiden aan die voor de maatschappij prettige bijwerking geen boodschap heeft. CtOS stelt hem in staat allerlei onderdelen in de omgeving naar zijn hand te zetten. Dat noemen we overigens opzettelijk geen 'hacken'. Wat er in Watch Dogs gebeurt heeft namelijk weinig te maken met hacken. Heel af en toe is de speler getuige van een daadwerkelijke computerinbraak, maar de trucjes die Aiden op straat uithaalt met behulp van zijn smartphone scharen we liever onder de noemer 'sciencefiction' dan onder 'hacken'.
Rekeningen plunderen
Aiden kan, mits de speler de bijbehorende skills heeft vrijgespeeld, al rijdend bruggen openen en sluiten, verkeerslichten op groen zetten, en stoompijpen laten exploderen. Op straat kan hij telefoons van mensen met één druk op de knop 'hacken' en even later hun rekening plunderen. Toegegeven: veel dingen die Aiden doet zijn tegenwoordig op de een of andere manier best mogelijk, maar de volstrekte willekeur en het speelse gemak waarmee Aiden een hele stad naar zijn hand kan zetten wijkt ver af van de realiteit.
Is dat erg? Voor puristen met verstand van zaken wellicht wel, maar voor een veel groter publiek zal het weinig uitmaken. Ubisoft slaagt er namelijk wel in de speler een gevoel van macht mee te geven. Even snel wat geld verzamelen door wat mensen op straat te hacken, een politiewagen laten crashen op een barrière die jij omhoog hebt gehaald, of de beveiliging van een willekeurige flat kraken om gewoon even lekker de voyeur uit de hangen en bij mensen naar binnen te kijken. Gluren bij de buren blijft leuk, zeker als je dat ongestraft kunt doen, zoals in Watch Dogs. Dat effect begint trouwens al op straat. Van elke burger die je scant zie je zijn naam, beroep en eventuele interessante informatie. We moesten toch even lachen om beschrijvingen als 'voelt zich seksueel aangetrokken tot muziekinstrumenten'.
Hacken, verkennen, schieten
Daarmee is de basis gevormd. Je hebt Chicago als speeltuin, een smartphone als wapen en met Aiden Pearce een hoofdpersoon die om allerlei redenen gedwongen wordt dingen te doen die hij liever niet zou doen. Dat laatste zorgt uiteraard voor een glijdende schaal. Wat begint met simpele achtervolgingen, ondervragingen en het onderscheppen van de nodige data, escaleert keer op keer, tot je uiteindelijk tot de tanden bewapend terechtkomt in grote schietpartijen met de politie, bewakers en gangsters.
Sneuvelen
Die schietpartijen zijn leuk om in verzeild te raken, mede dankzij het aanzienlijk aantal wapens en de omgevingen die vaak in je voordeel te gebruiken zijn. Vijanden doen actieve pogingen om je te flankeren, bestoken je met granaten en je krijgt zelfs te maken met snipers die je onder vuur nemen vanuit een helikopter. Zeker later in het spel zal dat ertoe leiden dat Aiden best een aantal keer sneuvelt. Omdat de missies op diverse punten worden opgeslagen, hoef je echter zelden een groot stuk opnieuw te spelen.
/i/1377763419.jpeg?f=imagenormal)
Uiteindelijk zijn alle gevechten wel te overleven, en dat komt mede doordat Aiden behoorlijk sterk is. Het is simpel om snel veel geld te verdienen en daarmee een aantal goede wapens te kopen, mocht je die al niet ergens gevonden hebben. De combinatie van goede wapens en de mogelijkheid om allerlei elementen in de omgeving te laten exploderen maakt van Aiden een moordmachine die zijn weerga niet kent. Tot op zeker tweederde van het spel maakt dat Aiden eigenlijk te sterk voor de uitdagingen die het spel biedt. Hij heeft tot op dat moment meer weg van een roofdier dat speelt met zijn eten dan met een opgejaagde hacker die in leven probeert te blijven. Dat effect neemt overigens wel wat af naarmate de eindfase van het spel in zicht komt.
Camerahoppen
Dat de game makkelijk aanvoelt komt ook doordat sommige gameplay-onderdelen zich blijven herhalen. Neem bijvoorbeeld de camera's. Aiden kan vrijwel elke camera 'overnemen', en dan ook naar andere camera's springen die binnen bereik zijn. Vaak is het de bedoeling dat je zo, 'springend' van camera naar camera, een bepaalde plek vindt die gekraakt moet worden om ergens een hek te ontgrendelen, waarna Aiden weer verder kan. Ook kunnen de camera's gebruikt worden om de positionering van vijanden in kaart te brengen. Elke gespotte vijand wordt automatisch getagd, waardoor Aiden vijandelijke bewegingen ook door muren heen kan volgen.
/i/1368173928.jpeg?f=imagenormal)
Dit kat-en-muisspel is erg vermakelijk. Van een afstandje de bewakers om de tuin leiden en ze een voor een uitschakelen werkt bevredigend, al neemt dat gevoel af naarmate je het vaker doet. Bovendien besef je na verloop van tijd dat deze aanpak vrij veel tijd kost, zeker in vergelijking met het alternatief: gewoon knallen. Wij mixten de twee methoden. We schakelden vijanden meestal wel uit zonder gezien te worden, maar niet zelden deden we dat met gedempte wapens.
Op herhaling
De stukken waarbij Aiden door een bewaakte zone moet komen waarbij hij zelf mag kiezen of hij dat ongezien doet of de vijand aan stukken schiet, herhalen zich regelmatig, en dat kan ervoor zorgen dat Watch Dogs enigszins repetitief aanvoelt. Het maakt namelijk nauwelijks uit of je het hoofdverhaal speelt of een van de zijmissies: wat de gameplay betreft komt het vaak op hetzelfde neer. Toch doet Watch Dogs wel genoeg om dat gevoel te doorbreken. Dat doet het door je net even een andere kant op te sturen. Zo haalt Watch Dogs je op een gegeven moment even uit de grote stad en speel je een stukje in het dorpje Pawnee, wat zowel in sfeer als in gameplay voor wat verandering en originaliteit zorgt.
Zijmissies en multiplayer
Origineel is Watch Dogs overigens wel, al zijn er ook onderdelen die je aan het twijfelen kunnen brengen. Zo moet je in elke zone van Chicago een ctOS-station hacken om gebruik te kunnen maken van het netwerk. Verder moet je enkele ctOS-torens activeren, waarna je meer informatie te zien krijgt op je in-game kaart. Dit systeem herkennen we natuurlijk van games als Assassin's Creed en Far Cry, al moet gezegd worden dat het binnen Watch Dogs geen prominente rol inneemt. Bovendien behoort het innemen van zo'n ctOS-centrum tot een van de leukste dingen die je kunt doen in Watch Dogs.
Veel content
Er zijn trouwens nogal wat dingen die je kunt doen in Watch Dogs. Met het standaard-hoofdverhaal ben je er namelijk nog lang niet. Het spel biedt een flink aantal optionele opdrachtjes. Heb je alle opdrachten in een categorie volbracht, dan volgt een speciale extra missie. Zo moet je voor het onderdeel 'mensensmokkel' eerst tien koffertjes opsporen in de spelwereld. Heb je dat gedaan, dan volgt een missie waarbij je de verantwoordelijke persoon voor de hele handel moet uitschakelen. Dergelijke missies zijn er ook voor het opsporen van illegale wapens, vermiste personen, et cetera.
/i/1400593251.png?f=imagenormal)
Het hoofdverhaal en de primaire zijmissies vormen het leeuwendeel van de singleplayer van Watch Dogs. Zoals bekend, is er echter ook een multiplayer-aspect, en dat is verweven met de singleplayer. Als je online speelt kun je daar op elk moment mee in contact komen. Dat kan zelf, door te vragen om een online contract, maar je kunt ook het doelwit worden van een contract van iemand anders. In beide gevallen probeert een speler een ander te hacken, om daarna weg te komen met de data of te vluchten omdat hij voortijdig wordt ontdekt.
Niet verplicht
Het zorgt voor spannende gameplay. De vraag is echter nog wel hoe leuk het is als je te vaak wordt onderbroken door iemand die jouw spelwereld binnenkomt. Toen wij speelden waren er nog weinig mensen online en dus kregen we nauwelijks te maken met spelers die ons kwamen hacken, maar we kunnen ons voorstellen dat dat straks anders ligt. Voor wie zich er echt zorgen om maakt: Watch Dogs is volledig offline te spelen, dus dit onderdeel van het spel is desgewenst volledig te elimineren.
De multiplayer houdt niet op bij hacken en gehackt worden. Watch Dogs schotelt ook een aantal andere multiplayer-modi voor. Zo kun je tegen andere spelers racen, maar ook met ze samenwerken om bepaalde missies uit te voeren. Online spelen levert reputatiepunten op, die weer voor enkele bonussen kunnen zorgen die je in je eentje niet kunt vrijspelen. Die bonussen zijn uiteraard niet cruciaal voor het uitspelen van het spel, maar ze zorgen wel voor wat motivatie om toch even online te spelen. Toch is dit geen game die je in huis haalt voor de multiplayer. Verwacht ook geen uitgebreide aanpak zoals bijvoorbeeld GTA Online die biedt. Het is een aardige extra, niet meer dan dat.
Verbeterpuntjes
En dan zijn er nog allerlei dingen die je met je telefoon kunt doen. Je smartphone is natuurlijk nodig voor communicatie en voor het 'hacken', maar er is meer. Zo is de wereld ook gevuld met plekken waar je virtual-reality-spelletjes kunt spelen. Die variëren van op een Super Mario-achtige manier muntjes verzamelen tot het bevechten van aliens of het doodrijden van zoveel mogelijk zombies. Het biedt wat afwisseling ten opzichte van de normale gameplay en levert, als je het goed doet, extra bonussen in de vorm van ervaringspunten of skill points op.
Lastige interface
Die telefoon is echter ook een illustratie voor een minpuntje. Het duurde namelijk vrij lang voor we alle functies van de telefoon goed en wel in gebruik hadden genomen. Zo realiseerden we ons pas laat dat er een 'Media-app' in zit waarmee je de playlist kunt aanpassen en ook makkelijker kunt wisselen van muziek. Watch Dogs beschikt over een sterke soundtrack met allerlei verschillende muzieksoorten, maar de manier waarop je die liedjes normaal gesproken selecteert is tergend: je kunt al rijdend alleen een liedje overslaan, maar niet terugbladeren. Dat kan met de Media-app wel, maar die vonden we pas na een uur of 25 spelen. Dat is een teken dat de interface wat beter had gekund. Niet dat die Media-app zo belangrijk is, maar het is te makkelijk om dat soort dingen te missen.
/i/1361519523.jpeg?f=imagenormal)
Dat punt valt echter in het niet bij een ander probleem. Watch Dogs zit goed in elkaar, maar valt door de mand als je als speler even afwijkt van een normale manier van spelen. Zo renden we gewapend achter een willekeurige voorbijganger aan, tot hij ineens stopte en ogenschijnlijk een babbeltje begon te maken met iemand in een auto, alsof hij vergeten was dat hij werd achtervolgd door een psychopaat met een machinegeweer. Ook raar: als je het verkeer vast zet door enkele obstakels op te werpen, kijken bestuurders jou al snel verwijtend aan, terwijl ze helemaal niet kunnen weten dat jij de dader bent.
Geloofwaardigheid op de tocht
Dat zijn, op zichzelf, geen ernstig nadelige punten. Meer van dit soort punten samen - we kwamen ook nog vreemd stuiterende auto's en moonwalkende soldaten tegen - ondermijnen echter het gevoel van echtheid van de stad. Natuurlijk hoeft het allemaal niet ultrarealistisch te zijn, maar op het moment dat de geloofwaardigheid van de spelwereld zulke deuken oploopt neem je die spelwereld niet meer serieus, terwijl diezelfde spelwereld wel het doek is waarop Ubisoft uiteindelijk een verhaal met enig drama wil schilderen.
Dat lukt desondanks best aardig. Op pagina één stelden we dat de graphics niet bijzonder indrukwekkend zijn, maar pak die opmerking ook weer niet te negatief op: Watch Dogs ziet er nog steeds prima uit en kan zich zonder meer meten met de mooiste consolegames, zeker als het aankomt op de tussenfilmpjes. Doordat Aiden geen al te aanhankelijk persoon is krijg je nauwelijks een goede band met de verschillende personages, maar dan nog voel je je bijvoorbeeld al snel betrokken bij het lot van Nicky en Jackson. Ook de band die je ontwikkelt met Clara, die onderdeel uitmaakt van de overduidelijk op Anonymous gebaseerde hackersgroepering DedSec, is aardig om te zien.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Conclusie
Watch Dogs leek lange tijd een echte topper te gaan worden, maar voldoet uiteindelijk niet helemaal aan dat hoge verwachtingspatroon. Zo laat de interface van de game af en toe wat te wensen over en doorbreken de foutjes in AI en physics soms de geloofwaardigheid van de wereld om je heen. Ook ligt het gevaar op de loer dat de gameplay wat repetitief wordt, al doet het spel zijn best je bezigheden steeds op een andere manier te verpakken, waardoor het nooit vervelend wordt. Daarmee stapt Watch Dogs gelukkig over de belangrijkste en grootste valkuil heen, maar er blijven dus genoeg kleine minpuntjes over.
Die zorgen ervoor dat Watch Dogs het predikaat 'topgame' mist, maar dan nog hebben we het absoluut niet over een slecht spel. Sterker nog: wij hebben ons ongeveer veertig uur lang erg goed vermaakt met de game. De grote spelwereld zit boordevol content. Dat blijkt wel, want ook na veertig uur hebben we nog lang niet alle zijmissies gespeeld. Die content is, ondanks het toch een beetje voorspelbare verhaal, bovendien de moeite waard. Het hoofdonderwerp, de steeds groter wordende surveillance door de overheid en de discussie die daar omheen ontstaat, is ook lekker actueel. Daarbij blijft het spelen met de technologie om je heen altijd leuk. Bovendien bevat Watch Dogs een fiks progressiesysteem waarmee je van Aiden een steeds vaardiger persoon kunt maken, met steeds weer nieuwe trucs.
Wij zouden Watch Dogs dan ook vooral een goede basis willen noemen. Uitstekend is de game niet, maar Ubisoft legt met dit spel wel een prima basis om op verder te bouwen. Werk de schoonheidsfoutjes weg, verbeter de interface en zorg voor iets geloofwaardigere AI in de burgers om Aiden heen, dan ben je al een heel eind. Als er dan ook nog een grafisch stapje extra wordt gezet, is dat mooi meegenomen.
Samengevat
Watch Dogs leek lange tijd een absoluut topspel te gaan worden, maar voldoet net niet aan dat hoge verwachtingspatroon. Dat betekent echter niet dat Ubisofts actiespel meteen slecht is. Het blijft vermakelijk om met 'vigilante' Aiden Pearce Chicago naar je hand te zetten en de vele vuurgevechten in je voordeel te beslissen. Ubisoft heeft er nooit een geheim van gemaakt dat Watch Dogs een franchise kan gaan worden. Wat dat betreft is dit eerste spel een prima basis voor een verder doorontwikkeld deel twee.
Pluspunten
-
Veel content
-
Grote, interessante spelwereld
-
Omgeving gebruiken
-
Gevoel van macht
-
Soundtrack
Minpunten
-
Basiselementen gameplay herhalen zich vaak
-
Interface kan beter
-
Schoonheidsfoutjes
Eindoordeel