Spelen met perceptie van realiteit

Alan Wake II Review

Bewegende ansichtkaart

Alan Wake II trakteert je op schitterende beelden. Zeker Saga wandelt in en rond Bright Falls van de ene naar de andere ansichtkaartwaardige omgeving. Ook de gezichten van de belangrijkste personages zien er goed uit en een glansrol, soms letterlijk, is weggelegd voor de lichteffecten in het spel. Die zijn prachtig, zowel in een lichte omgeving als in een donkere omgeving. Pc-gamers kunnen daarbij flink experimenteren met een breed scala aan settings die bijvoorbeeld betrekking hebben op hoeveel reflecties van lichtstralen er worden gesimuleerd. Hogere settings leveren daarbij over het algemeen scherpere beelden met een hoger contrast in details op, maar gaan dan uiteraard ten koste van de prestaties. De pc-versie kan bovendien gebruikmaken van DLSS 3.5, met daarin handige features als Frame Generation en Ray Reconstruction. Helaas hebben we de pc-versie niet uitvoerig genoeg kunnen testen om hier op dit moment dieper op in te gaan. Aanvullende content over DLSS 3.5, met daarin dan uiteraard ook aandacht voor Cyberpunk 2077: Phantom Liberty, staat voor de komende periode op de planning.

Quality of Performance

Wij hebben het gros van de tijd doorgebracht met de Xbox-versie van de game en ook daar kunnen we gerust spreken van een prachtig spel. Het hoge niveau dat de pc-versie laat zien, wordt niet gehaald, maar dat mag de pret niet drukken. Wel is het zo dat de keuze tussen Performance en Quality veel verschil maakt, terwijl je dat misschien niet zou verwachten van een ‘trage’ game als Alan Wake II. Toch wordt de spelwereld om de speler heen zichtbaar minder gedetailleerd in de Performance Mode. Je zult bijvoorbeeld zien dat de begroeiing groffer oogt en dat reflecties van lichtbronnen zoals neonlichten er een stuk minder gedetailleerd uitzien. Ook zul je in de achtergronden van scènes wat ‘flickering’ zien.

In de Quality Mode is dat allemaal beter, maar daar is 30 frames per seconde de voorspelbare maximale framerate en dat verschil is tijdens het spelen zeker voelbaar. Niet alleen loopt de actie minder soepel, het voelt tijdens het spelen ook wat moeizamer aan. Dat komt omdat de Performance Mode daadwerkelijk een lagere inputlag heeft dan de Quality Mode, wat simpelweg betekent dat de acties die jij doet met je controller, sneller naar het beeld vertaald worden. Dat hebben we niet kunnen meten, maar is iets dat Digital Foundry heeft uitgezocht en dat zeker aansluit bij het gevoel dat ik had tijdens het uitproberen van beide grafische modi. De game is in Quality Mode zeker niet onspeelbaar, maar een verschil van ruwweg 160ms aan inputlag in de Quality Mode versus rond de 100ms in de Performance Mode, ga je wel merken. Ik vond Alan Wake II op momenten toch al wel wat traag aanvoelen in hoe je de personages bestuurt, dus wellicht maakt dat de Performance Mode dan toch de prettigere keuze.

Creatief

Het is belangrijk om aan te stippen dat de op- en aanmerkingen die we hebben en de bedenkingen die we hebben bij de grafische modi niets te maken hebben met de algehele spelervaring. Het zijn details en nuanceverschillen, geen zaken die Alan Wake II als game maken of breken. In algemene zin overheerst dat we een prachtige audiovisuele ervaring hebben gehad. Dat is te danken aan een hoog algemeen audiovisueel niveau, maar ook aan de creativiteit van de makers. De setting is natuurlijk al een creatief hoogstandje, maar ook de audiovisuele uitwerking daarvan verdient complimenten. Zeker de scène waarin Wake gevangen zit in een televisiestudio, terwijl de band Old Gods of Asgard optreedt, is op dat vlak fenomenaal.

• Volgende pagina 5. Conclusie