Mirror lock-up of Flip-up is geen Mirror lock.
De Mirror lock-up van Sony dient een ander doel dan de klassieke Mirror lock.
De mirror lock-up was een voorziening op professionele spiegelreflex camera's voor het tegengaan van trillingsonscherpte veroorzaakt door het opklappen van de spiegel bij gebruik van lange niet zo lichtsterke telelenzen bij slecht licht en bij macro-fotografie. De mirror lock-up werd ook gebruikt om zogenaamde "echte" groothoek- of super fisheyelenzen (nikor 6mm), die diep in het camerahuis staken, op de camera te kunnen bevestigen.
De Mirror lock-up van Sony dient om het nadeel van de vaste spiegel te ondervangen. De mirror lock-up laat de spiegel opklappen zodat 100% licht vanuit de lens op de sensor valt waarna de opname wordt gemaakt. In de Mirror lock-up stand, werkt de SLT als een gewone slr. De werking van mirror lock-up van Sony is tegengesteld aan de klassieke mirror lock-up: bij weinig licht wordt bij de klassieke mirror lock-up de normaal bewegende spiegel opgeklapt zodat die niet beweegt tijdens de opname; versus mirror lock-up van Sony die de vaste spiegel opklapt voor de opname en daarna weer neerklapt.
Bij lage sluitertijden in combinatie met een lange (niet zo'n lichtsterke) lens kon de trilling van de spiegel bewegingsonscherpte veroorzaken. De techniek voor het dempen van de opklaptrillingen van de spiegel is in de loop der jaren zeer verfijnd maar kennelijk niet afdoende. Professionele natuurfotografen (Fred Hazelfhof bijvoorbeeld) gebruikten vroeger regelmatig 2 soms 3 zware statieven onder één camera. Eén onder de camera en één of zelfs twee onder de lange telelens. Ik spreek over tijden waarin de filmgevoeligheid van dia of kleurenfilm maximaal 400 of 800 ASA was en lange telelenzen een lichtsterkte van rond de 4.5 of 5.6 hadden. Daarom hadden sommige professionele camera's een mirror lock. Je kon de spiegel opklappen, de camera laten uittrillen om vervolgens met ingehouden adem de sluiter te ontspannen met een draadontspanner.
Maar is er in deze tijd nog behoefte aan de klassieke mirror lock-up voorziening? Beeldstabilisatie werkt zo perfect dat je met 600mm (35mm camera) uit de hand een scherpe foto van de maan kan maken (lumix fz150) en met 6400 ASA kan je met een goede digitale camera net zulke goede beelden schieten als vroeger met 200 ASA (4 stoppen gevoeliger). Sommige camera's maken nog heel behoorlijke foto's met 25600 ASA (Nikon D800E).
Sony bouwt sinds een paar jaar camera's met een vaste spiegel met de bedoeling continue autofocus mogelijk te maken zoals het artikel hierboven beschrijft. Voordeel: permanente live view en autofocus. De spiegel is er niet voor vorming van een beeld op een matglas maar voor de autofocussensor. Prettige bijkomstigheid voor natuurfotografen is dat de spiegel niet beweegt. Nadeel is dat de spiegel slechts 70% van het licht doorlaat waardoor de camera iets eerder (1/3 stop) de hogere iso waarden en de hinderlijke ruisgrens bereikt dan een vergelijkbare slr.
De mirror lock-up in Alpha SLT's dient dus voor meer licht op de sensor tijdens de opname in plaats van het tegengaan van spiegeltrilling. De mirror lock-up of flip-up van Sony is dan ook niet te vergelijken met de mirror lock-up van welleer.
Rest mij nog iets te zeggen over de ruimte die de spiegel inneemt in het camerahuis. De spiegels van de Leica R camera's maakten bij het opklappen een speciale beweging waardoor de afstand tussen achterste lensdeel en filmvlak kleiner kon worden gehouden. Dit leverde een kleine winst op bij het ontwerpen van groothoeklenzen voor slr's waardoor men minder gebruik hoefde te maken van de retro-focus techniek. Overigens was de spiegel van Leica reflex camera's ook half doorlaatbaar. Een spiegeltje achter de hoofdspiegel, spiegelde licht naar een sensor om licht te meten van het centrale gedeelte van het beeld en voor de spotmeting. De demping van de spiegel van Leica camera's was zo goed dat de voorziening voor lock-up in de R serie achterwegen werd gelaten.
[Reactie gewijzigd door btoman op 19 december 2012 14:25]
