Zweedse Hooggerechtshof oordeelt dat provider gegevens klant moet afstaan

Het Zweedse Hooggerechtshof heeft geoordeeld dat internetprovider ephone de identiteit van de beheerder van een server met luisterboeken moet vrijgeven. Een eerder vonnis van een lagere rechter werd hiermee verworpen.

Al enige maanden liggen ephone en vijf uitgevers met elkaar overhoop over een server met luisterboeken, die via ephone is aangesloten. De uitgevers willen de naam van de beheerder van de server weten, omdat die volgens hen de bestanden illegaal aanbiedt. Volgens de provider is de server niet publiekelijk toegankelijk, omdat er een wachtwoord gevraagd wordt voor de toegang verstrekt wordt. Ephone vindt dan ook dat er geen sprake is van openbaarmaking en derhalve ook niet van schending van auteursrechten.

Na de weigering van de provider om de klantgegevens af te staan, spanden de uitgevers een rechtszaak aan. Een nieuwe wet, die op 1 april van dit jaar van kracht is geworden, geeft rechthebbenden namelijk de mogelijkheid om van providers te eisen dat ze de identiteit van klanten die auteursrechten schenden, moeten vrijgeven.

De rechtbank in Solna gaf de uitgevers gelijk en beval dat ephone hen de klantgegevens moest verstrekken. De provider ging echter in beroep, en het Hof van Beroep in Svea draaide de beslissing van de rechtbank terug. De rechters waren verdeeld over de zaak, maar de stem van de voorzitter gaf de doorslag en het hof oordeelde dat de login, waarachter de bestanden schuilgingen, een voldoende belemmering was om niet van openbaarmaking te spreken. De provider hoefde de klant niet te identificeren.

De uitgevers tekenden tegen dit oordeel onmiddellijk beroep aan bij het Hooggerechtshof, en deze instantie heeft nu de beslissing van het Hof van Beroep verworpen. Volgens de hoogste rechters was er wel degelijk sprake van inbreuk op auteursrechten, zo meldt The Local. Ephone zal de klantgegevens van de beheerder van de server uiteindelijk toch aan de uitgevers moeten afstaan.

Wat vind je van dit artikel?

Geef je mening in het Geachte Redactie-forum.

Reacties (52)

Opmerkelijk. Ben eigenlijk wel benieuwd naar de motivatie: waarom is een login-beveiliging niet goed genoeg om de boel als 'prive' te bestempelen?

Ik heb hier in huis genoeg leesboeken staan, beveiligd met een login (lees: sleutel). Die 'login' hebben maar een paar mensen. Als de zweedse wet hier ook zou gelden, zou dit dan al niet genoeg overeenkomsten vertonen om mij strafbaar te maken?

Een paar jaar geleden had je Oink. Kon je alleen maar met een wachtwoord op inloggen. Toch waren er meer dan 60k aan gebruikers daar die bestanden deelden die auteursrechtelijk beschermd zijn.
Waarom zou het hebben van een login voldoende reden zijn om auteursrechtelijk beschermde bestanden wel te mogen delen?

Je voorbeeld van een sleutel is aardig, maar op het moment dat ik een sleutel van je krijg, en die deel met een maatje, die er ook weer een maakt voor zijn maatje, dan is het verschijnsel 'privé' snel achterhaalt

Waarom zou het hebben van een login voldoende reden zijn om auteursrechtelijk beschermde bestanden wel te mogen delen?

Waarschijnlijk omdat hetw el een 'slot' op de deur is ....
natuurlijk kan er grond zijn om te beweren dat ondanks dat 'slot' genoeg mensen daar bestanden kunnen downloaden en dus sprake is van een 'publicatie' ofwel verspreiding...

maar in zulk een geval is het gegeven dat deze server op het internet aangesloten staat niet voldoende bewijs om van 'verspreiding' te sprake en zal de aanklager niet alleen dat moeten aantonen om van een schending van het auteursrecht te spreken, maar eveneens aannemelijk maken dat err dus ook vele verschillende gebruikers zijn en de betreffende server niet bijvoorbeeld bedoel is als een private 'altijd-extern-bereikbare my Documents'.

het lastige is echter nu juist het aspect van wat 'aannemelijk' is en hoever de bewijsvoering moet gaan om aannemelijk te maken dat er sprake is van verspreiding...
Ik hoop echter wel dat dat Zweedse Hooggerechtshof wel erkend heeft dat er wel iig een vorm van 'aanneembaarheid moet zijn dat de gegevens op een FTP server ook daadwerkelijk door veel mensen beanderd kunnen worden doordat die passwoorden bv (bewust) gedeeld worden, anders zou praktisch iedere PC die aangesloten staat op het internet en waar sbepaalde serversoftware op wat voor poort dan ook draait (ssh, vnc, ftp of zelfs httpd) ook bijna per definitie strafbaar zijn, omdat er dan altijd ook een mogelijk bestaat, al dan niet met wachtwoorden bestanden te delen, en vroeger of later onherroepelijk daar ook bestanden bereikbaar zijn die auteursrechterlijk beschermd.


zelf werk ik bv veel samen met uitgeverijen en FTP is een veelgebruikte utiwisselmethode voor bepaalde gegevens die altijd ook onder auteursrechterlijke bescherming vallen, maar waar je dan als klant of leverancier een passwoord krijgt om gegevens te downloaen of juist bv up te loaden...
dat zou ook makkelijk illegaal worden als daarvoor kennelelijk gee enkele rechtsbescherming geldt;

zelf werk ik bv veel samen met uitgeverijen en FTP is een veelgebruikte utiwisselmethode voor bepaalde gegevens die altijd ook onder auteursrechterlijke bescherming vallen, maar waar je dan als klant of leverancier een passwoord krijgt om gegevens te downloaen of juist bv up te loaden...
dat zou ook makkelijk illegaal worden als daarvoor kennelelijk gee enkele rechtsbescherming geldt;

Ik ben heel nieuwsgierig hoe de gemiddelde uitgeverij denkt over FTP waar 'blad x' van volgende maand alvast door tientallen mensen wordt opgehaald. Ik ben er vrij zeker van dat die uitgeverij onmiddelijk stappen onderneemt tegen de gebruiker die bij die login-gegevens hoort.

Het legaal gebruik van een gebruikersnaam/wachtwoord combinatie is niet een reden om minder legaal gebruik goed te praten.

zeker ... echter, je zegt het zelf al: ze zullen stappen nemen tegen het verspreiden van het wachtwoord aan mensen die dat niet mogen... niet tegen de eigenaar vand e FTP-server, welke ze immers zelf zijn, als het hier een situatie betreft waar bv een ftp-server zelf is opgezet om gegevens aan derden toegankelijk te maken.

de belangrijke vraag s natuurlijk waar de echte auteursrechtenschending ligt en die kun je niet 'zomaar' lukraak plaatsen... als je zegt dat het verspreiden van een wachtwoord zelf de 'publicatie' is, kun je niet stellen dat de eigenaar van de server 'vast wel' ok dat wachtoowrd zelf verder verspreid hebben, je zou dan ook juist dat moeten aantonen, niet het bezit vand e server maar het verspreiden vandat wachtwoord

[Reactie gewijzigd door RM-rf op 30 oktober 2009 15:27]

omdat als jij je wachtwoord met 10 - 100 - 100.000 - 1.000.000 (waar ligt de grens) mensen deelt je niet meer van prive kan praten maar van het afschermen van criminele activiteiten.

[Reactie gewijzigd door mm_the_matrix op 30 oktober 2009 10:34]

Die grens is geen getal.
Als de enigen met een wachtwoord mensen zijn van jouw gezin (er zijn families met 8-10 kinderen, zelfs nog wel met meer) dan is er geen sprake van inbreuk.

Inbreuk is trouwens nog steeds een overtreding en geen midaad. Volgens mij kun je pas van criminele activiviteiten spreken als er sprake is van een misdaad, of heb ik het nu mis.

In ieder geval oordeelt het hooggerechtshof nu dat de identiteit moet worden vrijgegeven, maar aan wie? Aan de rechtbank zou logisch zijn omdat die eerst moet bepalen of er inderdaad sprake is van schending van auteursrecht en daarvoor de identiteit nodig heeft. Aan de uitgevers is, als er geen sprake is van schending, onnodige inbreuk op de privacy. Volgens het artikel (maar dit staat niet in de gelinkte bron) heeft het hooggerechtshof geoordeeld dat er wel sprake is van inbreuk.
Dat laatste lijkt mij nogal voorbarig.

Zoals Jester-NL aangeeft, was er bij Oink wel sprake van inbreuk, omdat er geen sprake was van een huiselijke kring (effectief dus een gezin). Dat kan ook moeilijk met >60k gebruikers.

offtopic:
Ten tijde van de heffing van kijk en luistergelden moest een studentenhuis ook per kamer (met radio/tv) afrekenen terwijl een gezin maar één keer moest betalen. Dat betrof dus geen 'huiselijke kring' maar dit lijkt mij twijfelachtig. Ik weet niet of daar ooit een gerechtelijke uitspraak over is geweest. Indien er sprake is van zelfstandige woonruimtes, en dus iedere kamer een eigen adres/huisnummer heeft weer wel)

Wel denk ik dat met een aanpassing het systeem van Oink een goede zou kunnen zijn om legaal bestanden te delen, met afdracht aan de rechthebbenden dus.

Hangt er van af. Als het op deze manier enkel voor privé gebruik is dan ben ik het volledig met je eens. Maar als het nu dus een site is waar iedereen voor kan registreren en een code kan verkrijgen om vervolgens de bestanden (al dan niet betaald en ongeautoriseerd aangeboden) dan is het best logisch.

Ik denk wel voor een gemiddelde tweaker wel kan inzien dat er een verschil is tussen de echte wereld en de virtuele wereld. Er zijn genoeg voorbeelden van share diensten die een stuk met versleuteling werken of ergens een beveiliging zetten, en daarmee een 'prive' sfeer maken maar daarmee zijn ze niet ineens legaal.

De man deed actief bestanden delen, bestanden waarover hij niet had het recht ze te delen.

Hij verstopt zich momenteel achter een site, maar je kent het spreekwoord; al is de uploader nog zo snel, rechtvaardigheid achterhaalt hem wel

De man deed actief bestanden delen, bestanden waarover hij niet had het recht ze te delen.

Of hij de bestanden daadwerkelijk deelde is nog helemaal niet vastgesteld.
Tot nu toe is alleen de provider gedaagd en mogelijk weet betrokkene nog helemaal niets van alle ophef.

Het is best mogelijk dat de 2000 luisterboeken alleen op die server stonden voor eigen gebruik maar dat alleen de afscherming niet goed was waardoor een directory-listing via google opgevraagd kon worden.

Nee, er is slechts een vermoeden dat de eigenaar van de site de bestanden deelt. Het hele punt draait er juist om of je van publiek delen kan spreken danwel dat het slechts toegankelijk is voor rechthebbenden. De uitgever kan dat niet bewijzen, zij weten ten eerste niet wie de bestanden op de server heeft gezet en ten tweede weten ze niet wie de bestanden vervolgens kunnen benaderen en of die personen daar wel recht op hebben. Ze hebben daarom aan de rechtbank gevraagd of ze de persoonsgegevens van de eigenaar van die site kunnen opeisen bij de provider, zodat ze daarna misschien eens een verdere juridische procedure kunnen afwegen. Met andere woorden is in Zweden dus iedereen die bestanden op een aan het internet aangesloten systeem zet vogelvrij voor deze copyright claimende maffia.

De man deed actief bestanden delen, bestanden waarover hij niet had het recht ze te delen.

En dat is nou net waar deze uitspraak niet over gaat.
En ik vind het vrij eng dat een particuliere organisatie zich kan gaan gedragen als politie. Dit is gewoon een vrijbrief om een heksenjacht te beginnen om van elk ip adres waar poort 21 (ftp dus) een response geeft. Want blijkbaar is het niet genoeg dat mijn prive ftp afgeschermt is met een login//ww. Volgens mij is dat je er bij ZOU kunnen nog geen reden om dan maar aan te nemen dat er geshared word.
Op mijn ftp staan ook +/- 400 albums die ik zelf geripped heb van mijn orginele cd`s.
Ben ik nu een crimineel? Volgens jou redenatie dus wel.

Zweedse uitspraak over een Zweedse wet. Lastig beoordelen wat we hier nu aan hebben. In Nederland val je toch terug op het beoordelingskader uit Lycos/Pessers en kom je vermoedelijk tot hetzelfde resultaat. Daarna komt dan pas de vraag aan de orde of het inbreuk is of niet. Deze zaak lijkt nu alleen over afgifte gegevens te gaan. Vervolgens kunnen die mensen worden gedagvaard en zich verdedigen.

[Reactie gewijzigd door TromboneFreakus op 30 oktober 2009 10:29]

Leg dat eens uit.

De zaak Pessers draaide om smaad door een tot dan toe onbekende abonnee van Lycos. Dat lijkt me niet overeen te komen met een (mogelijk) auteursrechtenzaak.

Tevens werd de smaad publiekelijk gedaan en volgens mij is hier sprake van een mogelijk niet publiek gedeelte van het internet.

@mm_the_matrix. Smaad is wetboek van Strafrecht. Auteursrechten niet. Per definitie onvergelijkbaar.

[Reactie gewijzigd door Het.Draakje op 30 oktober 2009 11:21]

ik vind van wel, het moet voor een rechthebbende mogelijk zijn haar naam/product te kunnen verdediging voor welk manier van misbruik dan ook.

Maar als er geen sprake is van misbruik is dat ook niet nodig en hoef je niet als een heksenjager tekeer te gaan.

Ik dacht dat beide een civiele zaak waren, slachtoffer vs. ISP, ipv officier van justitie vs. ISP.

Mijn herinnering blijkt me in de steek te laten. +1 voor jou.

Het gaat in alle gevallen om de vraag of het "onrechtmatig" is. Auteursrechtinbreuk in onrechtmatig, smadelijk uitlaten ook. Dus in die zin is er juist geen verschil.

En nogmaals: over de vraag of er sprake van auteursrechtinbreuk en of daarvoor relevant is dat de bestanden achter een password stonden komt de rechter, vermoedelijk (we kennen allemaal de zaak niet en zijn hier allemaal aan het speculeren), nog wel te spreken als het werkelijk tot een zaak tegen de uploader(s) (wiens gegevens nu pas bekend worden) komt.

maar...als dit een civiele zaak is, dan kunnen ze gewoon naar het europese hof.
Die heeft voor civiele zaken toch heel wat anders gezegd en beslist in de spaanse telefonica zaak, dat een ISP NIET verplicht kan worden om NAW gegevens vrij te geven aan een particulier/vertegenwoordiging van Media...

Ben benieuwd wat ze gaan doen ..

Kun je iets zeggen over hte beoordelingskader Lycos/Pessers. Dat lijkt me wel relevant?

in dit geval lijkt het me ook duidelijk dat er geen sprake is van tereur... maar van een terechte aanklacht van de rechthebbenden.

tis alleen jammer dat ze er tot het hogegerechthof voor moeten gaan...

gelukkig is er nu jurespedentie zodat die hele gang niet meer hoeft worden gemaakt. elke rechter in zweden zal indien het aannemelijk kan worden gemaakt dat er schein is van grove inbreuk zal die rechter het vonnis over moeten nemen.

goede zaak.

Is dat zo? Wat als deze persoon de luisterboeken op de server heeft gezet zodat hij of zij altijd toegang tot zijn reeds betaalde content heeft?

Er moet bewezen zijn dat er verspreiding van het materiaal heeft plaatsgevonden, maar dat is in het stuk niet terug te vinden.

deze rechtzaak ging niet over de schuldvraag maar of de gegevens moeten worden vrijggeven zodat verdere stappen / onderzoek door de rechthebbende kan worden gedaan.

het zou toch mooi moeten worden dat men niet de gegevens kan krijgen om een goed onderzoek te kunnen doen. omdat men alleen gegevens vrijgeeft als 100% van de schuldvraag al bekend is.

2000 luisterboeken, waar iemand mee te koop liep... want als het netjes afgeschermt was / geen reclame voor gemaakt was... dan was niemand er ooit achter gekomen.

dat moet genoeg bewijs zijn om gegevens vrij te moeten laten op last van een RECHTER

[Reactie gewijzigd door mm_the_matrix op 30 oktober 2009 10:40]

Dit zet anders wel de deur open (letterlijk) voor misbruik als het gaat om verkrijgen van gebruikersgegevens..

Nee, die situatie bestaat al veel langer, in de meeste landen zo'n tweehonderd jaar. Met de komst van de grondwet heeft iedereen de mogelijkheid om anderen voor het gerecht te dagen, mits die persoon is geidentificeerd.

Zou die mogelijkheid niet bestaan, dan spreek je van een rechteloze staat - immers, mensen kunnen hun recht niet meer halen.

want als het netjes afgeschermt was / geen reclame voor gemaakt was... dan was niemand er ooit achter gekomen.

Kennelijk waren de luisterboeken zelf niet toegankelijk maar heeft men wel een directory-listing kunnen opvragen. Dat betekent in mijn ogen dat de afscherming onvoldoende was. Dat komt bij websites vaker voor, dus alleen daaruit kun je niet concluderen dat er sprake was van bewust delen van bestanden.

Wel geeft het, in combinatie met de hoeveelheid (2000) twijfels of het inderdaad alleen voor eigen gebruik was. Dat mag men dan inderdaad onderzoeken.

Er zijn echter genoeg mensen die veel werken in hun bezit hebben,
Ik ken iemand, achter in de 40, werkloos sinds middelbare school, die een groot deel van zijn geld uitgeeft aan CD's en er ook bijna 2000 heeft. Hij gaat nog regelmatig uit, maar voor iemand die blind of slechtziend is, is dat laatste ook wat minder vanzelfsprekend. Diens enige vertier zit hem mischien wel in die luisterboeken.

En zoekmachines als Google indexeren alles, dus als die directory-listing opvraagbaar is via een normaal ip-nummer (web-interface) dan is het logisch dat die daar opduikt.

en da's nu het grappige (of vreemde)

zoek voor de gein maar 's op torrents (willekeurige titel) met google.
Heel vaak krijg je dan een link terug waar, als je daar heen gaat, ineens met een registratie formulier voor je neus zit om de bewuste site te mogen betreden.

Hoe kan dat dan?
Heeft google zich overal op aangemeld met zijn zoek machine?
Of is de listing van die torrents buiten de tracker om?

Wat ik bedoel is, een listing zegt NIETS of vrij weinig over de daadwerkelijke files met de beveiliging daar op.

[Reactie gewijzigd door IoorLTD op 30 oktober 2009 13:33]

Even een quote vanaf thelocal.se:

Since users were required to log into the server and there had been no investigation to indicate that login information had been widely shared, the court concluded that the publishers had not convincingly shown that the audio books had been available to the public.

en:

“Our assessment is that it has not been shown that there is probable cause to believe that the material was available to the public. It’s also possible that only a limited group of people had access to the sound files,” said appeals court judge Ulrika Ihrfelt to TT.

De rechthebbenden lopen hier dus te klagen, terwijl ze zelf niet kunnen aantonen dat er überhaupt schending van hun rechten heeft plaats gevonden.
Het lijkt mij dat je dat toch minimaal moet kunnen doen voordat je er aan denkt om een dergelijke aanklacht te starten. Of was het de bedoeling dat al het "bewijs" naderhand bij elkaar gesprokkeld moet worden?

Indien de rechthebbenden in deze zaak gewoon al glashard aan hadden kunnen tonen dat er inderdaad sprake was van het illegaal verspreiden van de audiobooks in kwestie dan had deze derde zaak in hetzelfde dispuut al niet eens gevoerd hoeven worden.

Dat is inderdaad het stuk dat ik ook mis. Het zou net zo goed een pc/NAS thuis kunnen zijn, waar hij/zij de boeken op heeft gezet om er overal gebruik van te kunnen maken.
Hoe weet men uberhaupt dat die boeken er staan?

Als het een prive persoon betreft, die alleen zelf zijn eigen bestanden via die server aanroept, dan was het onmogelijk geweest dat iemand anders zou weten om wat voor bestanden het gaat.

Het kan dus niet anders, dan dat het om een behoorlijk grote groep gaat die toegang heeft, waarbij je vrij gemakkelijk tot die groep kan toetreden. Anders konden de rechthebben geen lont geroken hebben.

als het zo simpel was, dan hadden ze dus en de usernaam en het wachtwoord al.
het kan dus niet anders dat deze rechtzaak niet gevoerd moet worden als dat dus bekend is....

Volgens de provider is de server niet publiekelijk toegankelijk, omdat er een wachtwoord gevraagd wordt voor de toegang verstrekt wordt.

Een wachtwoord is niet hetzelfde als niet-publiekelijk-toegankelijk. Het hangt er vanaf hoe makkelijk het is om een wachtwoord te krijgen. Als er een simpel "klik hier om te registeren" linkje op de hoofdpagina staat, is het alsnog zo ongeveer openbare informatie.

Want als het niet-publiek is, hoe weet men dan dat er illegale audiobooks worden aangeboden?

Op basis van wat hier staat, is het lastig een oordeel te vellen...

De eigenaar van de server kan alsnog tzt 'niet publiekelijk toegankelijk' claimen bij de rechtbank, het hele proces gaat dan weer van voren af aan. Gezien het feit dat er een login benodigd was voor toegang geef ik hem nog steeds een bijzonder hoge kans. Het maakt niet uit of 1, 10, 100, of 100.000 mensen de sleutel hebben, zolang de sleutel niet ;naast de deur ligt' is de toegang beperkt.

Je kan het ook omdraaien: ik heb een huis en de deur zit op slot, zijn mij spullen achter de deur nu wel of niet prive? Volgens het Zweedse hooggerechtshof blijkbaar niet, maar voor de rest van ons wel..

Het riekt hier toch sterk naar invloeden van buitenaf, ik vraag me dan ook af of de uitspraak stand houdt..

Men heeft blijkbaar wel een directory-listing op kunnen vragen en die directory-listing vermeld titels van auteursrechtelijk beschermde werken (ongeacht dat er iets anders in kan staan). Daarui concludeert men vervolgens dat die werken worden aangeboden.

Echter als wel de directory-listing maar niet de bestanden (en de inhoud zelf) opgevraagd kunnen worden dan is er geen sprake van illegaal aanbieden tenzij de login-gegevens waarmee die bestanden wel opgevraagd kunnen worden bij meerdere personen (niet zijnde uit hetzelfde huishouden) bekend zijn.

Daarom is het ook zo krom om al te spreken over

was er wel degelijk sprake van inbreuk

als dat laatste nog niet is geverifieerd.

Zweedse uitspraak over een zweedse wet maar wel een west europees land en die wetten liggen vaak dicht bij elkaar en zullen misschien op termijn worden geharmoniseerd.

Dat zou ook betekenen dat als je je bestanden op een eigen PC hebt staan en je hebt een password op de router dat je dat zou kunnen bestempelen als verspreiding? of zie ik dat verkeerd?

Begrijp me goed, ik heb er geen problemen mee dat mensen die criminele activiteiten ontplooien daar de gepaste gevolgen van ondervinden maar ik maak me als burger soms zorgen over de methoden die worden gehanteerd

Zonder details is het moeilijk. De bewijslast ligt imho wel vaak verkeerd. Als ze jouw prive server op de korrel nemen kun je in principe alleen met logs proberen te bewijzen dat geen derden toegang hadden tot de bestanden. En de vraag is of dat genoeg zal zijn.

Het geeft toch wel een vreemd contrast: politie etc moet veel moeite doen om bewijs te verzamelen, maar bedrijven hebbben vrij weinig nodig en dan moet de andere partij zijn onschuld maar bewijzen..


OT: En hoe kan het toch dat iets zonder directe schade en slachtoffers zo veel zwaarder wordt bestraft dan de meeste overtredingen. (Ik geloof niet in de theorie dat alles wat is gedownload anders was gekocht. En al helemaal niet tegen de volle retail adviesprijs.) het is waarschijnlijk goedkoper om bijvoorbeeld een bushalte te vernielen dan een cd te delen.

In Amerika is het precies andersom. Als men daar ook vond dat een login-beveiliging niet goed genoeg is om de boel als 'prive' te bestempelen, dan was die pentagon-"hacker" vrijuit gegaan.

Ok, Ik hoop dat er uiteindlijk geoordeeld wordt dat het plaatsen van bestanden achter een wachtwoord betekend dat bestanden niet publiekelijk beschikbaar zijn. Want dan zou ik zelf ook schuldig zijn.

dus als jij een film aanbied op het internet... en men moet jou betalen voor de sleutel om het uit te pakken... zou jou niets te verwijten zijn?

het gaat helemaal niet om het wachtwoord maar de intentie.

[Reactie gewijzigd door mm_the_matrix op 30 oktober 2009 10:43]

Rare kreet: Intentie. In mijn optiek moet de kreet 'intentie' helemaal uit de wetgeving verdwijnen. Daar wordt je toch niet goed van!? Je bent toch pas crimineel als je je schuldig hebt gemaakt aan een strafbaar feit? Niet als je de intentie had?

Het werkt vaak andersom, het ontbreken van de intentie werkt strafverlichtend.

Dus, als jij al jouw legale bestanden deelt, dan ben je schuldig. Maar, was het niet jouw intentie, bijvoorbeeld je wist niet dat jouw netwerk gekraakt was, dan is jouw straf doorgaans minder erg dan als jij dat bewust deed en daar geld voor vroeg.

Dus als iemand de intentie heeft een mes tussen je ribben te steken maar wordt tegengehouden door een agent dan vind jij dat er niks aan de hand is?

Bedreigen mag ook niet. Is ook strafbaar.

Nee, het gaat erom of je de toegang deelt (met mensen buiten jouw huishouden).

Als men oordeelt dat ondanks het wachtwoord (bv omdat dat in principe te kraken valt) bestanden wel publiekelijk beschikbaar zijn, dan is hij, ondanks dat hij niet de intentie tot delen heeft opeens wel strafbaar. En dat laatste zou krom zijn, ook als bv het wachtwoord van zijn jongste broertje van 3 te simpel is en dus te kraken.

Edit: in de bron staat niet dat het Hooggerechtshof heeft bepaald dat de beheerder schuldig is. Alleen dat de ISP de gegevens van de beheerders niet mag vernietigen en deze moet afgeven...

[Reactie gewijzigd door dabronsg op 30 oktober 2009 10:56]

Dat is een wel erg vergaande conclusie die je trekt.

M.i. heeft de hoge raad alleen beslist dat het hebben van een login niet een bewijs is dat het geen overtreding is.

Nu zal m.i. nog bewezen moeten worden dat het password publiekelijk beschikbaar is en dat de web-site niet gekraakt is. Ook zal aannemelijk gemaakt moeten worden dat de bestanden daadwerkelijk deze inhoud hebben.

De uitspraak stelt nog meer. Zo blijkt, dat als iemand komt met een vermoeden van een overtreding, dat de provider dan niet op de stoel van de rechter mag gaan zitten, en gaan oordelen of die klacht terecht is. Het is de taak van de rechtbank om te oordelen of wetten zijn overtreden, niet van de provider.

De klagers hebben nu gegevens om de vermeende overtreder aan te klagen, en een bevoegde rechter te laten oordelen of er sprake is van een overtreding. De provider mag het recht niet belemmeren.

..en de rechter kan toch heel moeilijk iets anders beslissen dan de EU heeft gedaan in de telefonica zaak?

In die zin is de rechter nogal aan het dwalen (in EU context)...
Ik weet niet in hoeverre wie zo'n wedstrijd gaat "winnen", maar de uitspraken staan zoals ik het nu begrijp haaks op elkaar.

[Reactie gewijzigd door IoorLTD op 30 oktober 2009 13:45]