DPReview heeft een uitgebreide bespreking geplaatst van de 10 megapixel Leica M8. De M8 bleek een degelijk gebouwde, snelle camera, maar de interne beeldverwerking is voor een camera van ruim vierduizend euro teleurstellend slecht.
Leica introduceerde zijn eerste meetzoekercamera, de M3, in 1954 op de Photokina. Bij meetzoekers, ook wel rangefinders genoemd, kijkt de gebruiker niet door de lens, zoals bij spiegelreflexcamera's gebruikelijk is. Dit heeft enkele voor- en nadelige gevolgen. Zo gebeurt het scherpstellen totaal anders dan bij slr-camera's en treedt bij korte focusafstanden een parallaxeffect op. Een moderne meetzoeker meet de afstand tussen het te fotograferen object en de camera door middel van een lichtstraal. De tijd tussen het uitzenden van het signaal en het ontvangen van de reflectie is een maat voor de focusafstand. Oudere rangefinders projecteren twee beelden over elkaar; de lens is in focus als beide beelden precies samenvallen. Door de afwezigheid van een spiegelconstructie zijn rf-camera's veel compacter dan hun slr-tegenhangers.

Lenzen met een brandpuntsafstand langer dan 135mm zijn niet verkrijgbaar voor meetzoekers, omdat het focussysteem op zo'n afstand niet accuraat meer werkt en het object in de niet-zoomende zoeker te klein wordt. Een scherptedieptepreview is bovendien onmogelijk, doordat de gebruiker niet door de lens kijkt. Meetzoekers zijn volgens liefhebbers een veel puurdere manier van fotograferen, omdat ze weinig tot geen elektronische hulpmiddelen bieden; scherpstellen gebeurt bijvoorbeeld handmatig en Leica kwam pas in 2002 met een elektronische sluiter, waardoor een diafragmavoorkeuzeprogramma mogelijk werd.
De Leica M8 beschikt over een sensor van tien megapixel die, om vignettering te voorkomen, een cropfactor van 1,33x heeft. De camera kan overweg met alle objectieven uit Leica's M-lijn. Doordat het achterste element van rf-objectieven veel dichter op de sensor zit, is de invalshoek bij extreme groothoeklenzen extreem klein. Het gevolg is dat de microlensjes die aan de randen van de sensor zitten niet al het ontvangen licht op een pixel laten vallen. Leica heeft dit opgelost door de microlenzen iets naar het midden van de sensor te verplaatsen naarmate ze meer naar de rand gesitueerd zijn. Bovendien geven alle nieuwe Leica-lenzen een 6bits-code door, zodat de camera weet wat voor lens gebruikt wordt. De donkere randen worden vervolgens softwarematig gecompenseerd in de jpeg-foto's, bij raw-beelden niet.

De behuizing van de M8 is naar Leica-traditie eenvoudig en efficiënt ingedeeld. De camera is verkrijgbaar in een volledig zwarte uitvoering of de klassieke zwarte-zilveren kleurstelling. Bovenop zitten een ontspannerknop en een draaiknop voor de sluitertijd keuze. Met een ring rond de ontspanner kan gekozen worden voor de enkele of continue schietstand waarmee twee foto's per seconde kunnen worden genomen. Ook de achterkant is een toonbeeld van eenvoud met een enkele rij knoppen, een menu-knop en een vierwegknop rond het scherm. De camera reageert erg snel: dankzij de afwezigheid van een relatief zware spiegelconstructie is de sluitervertraging bijzonder kort. De raw-foto's zijn erg scherp, maar in jpeg-mode zorgt de beeldverwerking voor artefacts en verlies aan detail. Het dynamisch bereik is met 8,5 stops goed te noemen. De slechte automatische witbalans is de zoveelste reden om raw te schieten.
De M8 komt er in de conclusie niet zo goed vanaf als menigeen zou hebben verwacht van een camera van een gerenommeerd merk als Leica. Vooral de slechte prestaties bij het maken van jpeg-foto's doen de camera de das om. De prijs van ruim vierduizend euro voor de camera en bijna 1400 euro voor een 50mm objectief met een diafragma van f/2.0 leggen de lat zo hoog dat je de camera volgens de reviewer wel heel graag moet willen hebben om zulke uitgaven te verantwoorden.