Het zonnezeil van ruimtevaartuig LightSail-2 is geheel zoals gepland uitgeklapt. De door crowdfunding gefinancierde, kleine satelliet is gelanceerd om het eerste ruimtevaartuig in een baan om de aarde te worden dat enkel door zonlicht wordt voortgestuwd.
The Planetary Society, de maker van LightSail-2, meldt dat de kleine cubesat nu op zonlicht zeilt. Volgens de organisatie heeft het ruimtevaartuig inmiddels al een rondje om de aarde afgelegd in de 'zonnezeilmodus' en geven alle belangrijke systemen aan dat er geen problemen zijn.
Vooralsnog zijn er geen foto's van het uitgeklapte zeil en de website van Planetary Society vertoont ook problemen. Volgens de organisatie kunnen de communicatieprestaties minder zijn dan eerder door de aanwezigheid van het uitgeklapte zonnezeil en de oriëntatie van de satelliet tijdens het passeren van het grondstation.
LightSail-2, dat 11,3x11,3x48,7cm meet, heeft een zeil van 32m², waarmee fotonen afkomstig van de zon worden opgevangen. Deze ketsen van het reflectieve oppervlak van het zeil af, wat een klein beetje momentum genereert. Deze zwakke stralingsdruk drijft de satelliet aan. De satelliet werd op 25 juni gelanceerd met een Falcon Heavy-raket.
Lichtzeilen zijn een duurzame technologie voor het aandrijven van satellieten en dit is eerder ook al gebruikt bij de voorganger van LightSail-2. In 2015 ging de eerste LightSail de ruimte in en hoewel de makers kort na de lancering tijdelijk de communicatie met het vaartuig verloren, was de missie uiteindelijk toch een succes. De Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA was in 2010 met Ikaros de eerste organisatie die dit concept succesvol demonstreerde. Bij deze lichtzeilen zijn lasers in principe ook in te zetten.
Overigens worden er ook alternatieve technieken ontwikkeld om ruimtevaartuigen met zonnezeilen aan te drijven. Finse onderzoekers hebben een plan om nanosatellieten aan te drijven via de protonen in zonnewind. Een elektrisch geladen aluminium draad met een lengte van twintig kilometer moet de protonen opvangen. Het idee is dat als protonen op de draad botsen, de positief geladen deeltjes in de draad en de protonen uit de zonnewind elkaar afstoten. De inkomende protonen dragen dan hun momentum over, wat zorgt voor de aandrijving. De onderzoekers willen dit inzetten voor een vloot nanosatellieten die de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter moet gaan onderzoeken.