SpaceX heeft met succes voor de derde keer een Falcon Heavy-raket gelanceerd. In totaal moet de raket 24 satellieten in verschillende banen om de aarde brengen. Het gaat onder meer om een missie voor het testen van 'groene' raketbrandstof, een ruimte-atoomklok, en een zonnezeil.
Om 8.30 uur Nederlandse tijd werd de Falcon Heavy vanaf het Kennedy Space Center in Florida gelanceerd. De lancering is onderdeel van het Space Test Program van de Amerikaanse luchtmacht, waarbij payloads voor universiteiten, de NASA, de National Oceanic and Atmospheric Administration en de nonprofitorganisatie The Planetary Society worden gelanceerd. Ook is er as van 152 overledenen aan boord, wat via het bedrijf Celestis wordt geregeld. Op het moment van schrijven is het eerste dozijn satellieten succesvol ontkoppeld. De in totaal 24 vervoerde satellieten worden uiteindelijk in drie verschillende banen om de aarde gebracht. Daarvoor wordt de Merlin 1D-raketmotor van de bovenste, tweede trap van de Falcon Heavy meerdere keren herstart.
Zoals gebruikelijk met SpaceX-lanceringen zijn er weer pogingen ondernomen om de boosters van de raket op te vangen of veilig te laten landen. De twee zijboosters, die al eens gebruikt zijn tijdens de tweede Falcon heavy-lancering in april, zijn succesvol geland op de landingsplatforms van het Kennedy Space Center. De landing van de middelste booster mislukte. Deze moest verticaal landen op een droneschip in de Atlantische Oceaan, maar kwam op korte afstand van het schip in het water terecht. De mislukking kwam niet geheel onverwacht. Musk noemde de lancering 'de moeilijkste ooit' en dat gold ook voor deze landingen, omdat er hogere snelheden nodig waren dan bij eerdere lanceringen. Het droneschip Of Course I Still Love You lag ook een stuk verder van de kust bij Florida in de Atlantische Oceaan: zo'n 1240km, terwijl die afstand bij de lancering uit april op 967km uitkwam. Overigens ging de landing van de middelste booster bij de eerste lancering van de Falcon Heavy ook mis, door een gebrek aan brandstof. Bij de lancering van april lukte de landing, maar viel de trap uiteindelijk overboord door een ruwe zee.
SpaceX slaagde er ook in om de fairing van de Falcon Heavy-raket op te vangen, althans, een helft ervan. De andere helft is uit het water gevist. Het schip dat hiervoor is ingezet, dat eerder de naam Mr. Steven droeg en onlangs is omgedoopt tot GO Ms. Tree, is uitgerust met een groot vangnet waar de helft van de fairing in terecht is gekomen. De fairing is de kostbare neuskegel van de Falcon Heavy waar de payloads in vervoerd worden. Veel eerdere pogingen om de fairings van bij Falcon 9-raketten op te vangen mislukten, en bij de tweede lancering van Falcon heavy in april kwamen de twee helften van de fairing volgens planning gecontroleerd in het zeewater terecht, waarbij geen poging met het vangnet werd gedaan.
Van de 24 satellieten zijn er een paar die er uitspringen wat de te testen technologie betreft. Allereerst gaat de Deep Space Atomic Clock omhoog. Dit is de eerste atoomklok die geschikt is voor onderzoeksmissies in de ruimte waarbij het ruimtevaartuig voorbij een baan om de aarde komt. De relatief kleine atoomklok maakt 'eenrichtingsnavigatie' mogelijk: het ruimtevaartuig krijgt een signaal van de aarde en kan zijn locatie bepalen aan de hand van zijn eigen ingebouwde navigatiesysteem. Dit betekent dat het niet meer nodig is om met grote antennes vanaf de aarde signalen naar het ruimtevaartuig te sturen, om vervolgens het vanaf het ruimtevaartuig teruggestuurde signaal op te vangen en met atoomklokken op aarde te tijd van deze 'retourvlucht' te meten.
Verder is de zogeheten Green Propellant Infusion Mission onderdeel van de Falcon Heavy-lancering. Het doel van deze missie is het leggen van een basis om de conventionele aandrijvingssystemen te vervangen met een veiliger en efficiënter alternatief. Daartoe wordt een nieuwe, 'groene' brandstof getest. In vergelijking met het nog altijd gebruikte hydrazine moet het te testen alternatief de prestaties van ruimtevaartuigen verbeteren door de hogere dichtheid, een verhoogde stuwkracht en een lager vriespunt. Daarnaast gaat het Lightsail 2-ruimtevaartuig van de The Planetary Society mee omhoog. Hiermee wordt aandrijving met een zonnezeil getest, waarbij gebruik wordt gemaakt van de lichtstraling om momentum op te bouwen. In feite borduurt de organisatie hiermee voort op de technologie van de in 2010 gelanceerde Ikaros van de Japanse ruimtevaartorganisatie, waarbij ook al een zonnezeil werd ingezet.