Duits-Franse rover landt veilig op asteroïde Ryugu

De Duits-Franse Mobile Asteroid Surface Scout is in de nacht van dinsdag op woensdag veilig geland op de asteroïde Ryugu. Deze landing volgt op een eerdere geslaagde landing van twee kleine Japanse 'springende' rovers.

Op de website van het project laat projectmanager Tra-Mi Ho weten dat de landing succesvol is verlopen en dat de landingsprocedure niet beter had kunnen verlopen. De Mobile Asteroid Surface Scout, ofwel Mascot, werd afgeschoten vanaf een afstand van 51 meter van de asteroïde en landde zo'n twintig minuten later heel rustig op het oppervlak. Gedurende zestien uur zal de lander op de asteroïde metingen verrichten.

Net als de twee Japanse rovers kan de autonome Mascot zich voortbewegen door als het ware sprongen te maken. Daarvoor wordt een metalen arm gebruikt, die ook wordt ingezet om de rover eventueel weer recht te zetten. De te verzamelen data moet licht werpen op de vroege geschiedenis van ons zonnestelsel en de rol die koolstofrijke asteroïden zoals Ryugu mogelijk hebben gespeeld bij het ontstaan van leven op aarde. Ook gaat het om de processen die zich in de asteroïde afspelen. Mascot heeft een camera aan boord, een radiometer, een infraroodspectrometer en een magnetometer. Zodra Mascot de benodigde metingen heeft verricht, zal hij in principe weer naar een nieuwe meetlocatie springen.

Mascot is losgekomen van het Japanse moederschip, de ruimtesonde Hayabusa2. Deze sonde werd bijna vier jaar geleden gelanceerd en zette koers naar 1999 JU3 Ryugu, een type C-planetoïde die zo'n 300 miljoen kilometer van de aarde verwijderd is. Vrijdag werden al twee kleine rovers losgelaten vanaf Hayabusa2. Het ruimtevaartuig bevat nog een optionele vierde rover. Uiteindelijk moet de ruimtesonde in 2020 weer bij de aarde komen en zal er zo'n anderhalf jaar aan data zijn verzameld. De asteroïde is ongeveer een kilometer in diameter en bevat nogal wat mineralen zoals nikkel en kobalt.

Een foto die Mascot heeft genomen tijdens de landing, waarbij rechtsboven de schaduw van de lander is te zien.

Reacties (57)

Kobalt? Dan gaan we binnekort astroiden beginnen oogsten

Het is dat het technisch nog niet echt realistisch is, maar de verwachting is dat bij dat soort activiteiten inderdaad aardig wat te winnen is. In de toekomst kon dit soort zaken nog wel eens goed rendabel te maken zijn, als we technisch wat verder zijn.

In het specifieke geval van deze asteroïde gaat het om dit soort bedragen:

As of May 2018, according to the Asterank website, operated by Planetary Resources, the current value of Ryugu for mining purposes is speculated to be US$82.76 billion, and the chemical composition of the asteroid was estimated based on its class before Hayabusa 2 to be of nickel, iron, cobalt, water, nitrogen, hydrogen and ammonia

Zie het wiki-artikel over 162173 Ryugu.

Maar, je kan niet de gehele massa van een asteroïde mijnen zonder dat oa. de baan rond de zon wijzigt en de stabiliteit van dat object het onmogelijk maakt om repetitief er op te kunnen landen. Je zal ook tal van missies moeten ondernemen want je kan moeilijk de massa van een hele asteroïde in de dampkring van de aarde laten vallen. Dat geeft van die mooie mushroom cloud generating explosies waardoor een flink deel van de planeet steriel zal zijn achteraf.

Ik zie eigenlijk nergens ooit een studie over het mijnen van zulke dingen die zelfs maar in de buurt van realisme komt. Een paar gram terugbrengen zou al veel zijn. Dat is ook nog nooit gebeurd met uitzondering van een paar kilo's materiaal van de maan. Die Appolo missies waren ook absurd duur. Daarmee zou je nooit de opbrengsten van wat lomp materiaal kunnen terugbetalen.

Vooral, is het niet eenvoudigweg véél goedkoper, nog steeds, om die cobalt e.d. op aarde te vinden?

Ik zie vooral veel wishful thinking eigenlijk. Laten we daar maar vooral toestellen op af sturen voor de huidige reden: wetenschap en kennis.

je kan niet de gehele massa van een asteroïde mijnen zonder dat oa. de baan rond de zon wijzigt

Jawel hoor, dat is geen enkel probleem. Strikt in theorie (en in een heelal met daarin alleen de zon en één ander object; voor de rest is het heelal leeg) beweegt een object niet om de zon, maar de zon en dat object bewegen rondom het gezamenlijke zwaartepunt van het object en de zon. In de praktijk is het echter een ander verhaal. In het geval van een object zoals Jupiter is dat (als je heel nauwkeurige berekeningen wilt doen) misschien nog relevant, maar hier? Meh, de massa van Ryugu is, in verhouding tot de massa van de zon, verwaarloosbaar. Of we nou de baan berekenen van Ryugu zoals het nu is, Ryugu waar de helft van het materiaal verwijderd is of Ryugu met 99% materiaal opgehaald door mijnbouw, dat maakt geen wezenlijk verschil.

Een paar gram terugbrengen zou al veel zijn. Dat is ook nog nooit gebeurd met uitzondering van een paar kilo's materiaal van de maan.

Het is zeer zeldzaam, maar het is al wel gebeurd. Als je wilt googlen naar meer informatie, dan is het belangrijkste sleutelwoord "sample return" (of begin gewoon op Wikipedia).

Overigens is het voornaamste doel niet om grondstoffen voor gebruik hier op Aarde te verkrijgen, het gaat er vooral om materiaal te vinden dat al in de ruimte is, zodat we het niet met raketten naar boven hoeven te brengen. Met enig optimisme: "de grondstoffen die een space dock nodig heeft om ruimteschepen te bouwen".

Vooral, is het niet eenvoudigweg véél goedkoper, nog steeds, om die cobalt e.d. op aarde te vinden?

Als je op Aarde iets bouwt: ja. Als je in de ruimte iets bouwt: (waarschijnlijk) niet.

Jawel hoor, dat is geen enkel probleem.
[...]
Of we nou de baan berekenen van Ryugu zoals het nu is, Ryugu waar de helft van het materiaal verwijderd is of Ryugu met 99% materiaal opgehaald door mijnbouw, dat maakt geen wezenlijk verschil.

Kun je dit uitleggen? Dit vind ik op z'n zachtst gezegd een dubieuze bewering. Als je massa wegneemt, zal volgende wetten van Keppler, de radius van de baan/ellips groter worden. In het meest gunstige geval, wordt je radius/afstand onoverbrugbaar groot cq de snelheid in het perihelium te groot. In een minder gunstig geval (bijv als je landen/stijgen verkeerd timet), betekent dit dat je de asteroide weglanceert danwel te dicht in de buurt van de zon brengt.

Zie ook een heel fraaie simulator op Academo.

Als je massa wegneemt, zal volgende wetten van Keppler, de radius van de baan/ellips groter worden.

Bij twee objecten van ongeveer gelijke massa: klopt helemaal! Bij twee objecten waarvan het verschil in massa gigantisch is: in theorie wel, maar in de praktijk is het te verwaarlozen. Uit de uitleg van de simulator waar je naar linkt:

The planet will also experience a force equal in magnitude but opposite in direction to the one the moon experiences. However, because the planet is much more massive than the moon, the acceleration will be much lower, and for the sake of simplicity, is ignored in this demonstration.

En dat gaat dan nog over een planeet en een maan; hier hebben we het over de zon (gigantisch veel meer massa dan een planeet) en een asteroïde (gigantisch veel minder massa dan een maan).

In een minder gunstig geval (bijv als je landen/stijgen verkeerd timet), betekent dit dat je de asteroide weglanceert danwel te dicht in de buurt van de zon brengt.

Het opstijgen kost zeer weinig energie (juist omdat de massa van de asteroïde zo laag is; na een boel mijnbouw, als de massa nog lager wordt, zal dat verder afnemen). Dus ik verwacht niet dat opstijgen de baan merkbaar zal veranderen. Zodra je los bent van de asteroïde zul je terug naar Aarde willen gaan en dat zal wel een flinke hoeveelheid energie kosten. Als elk schip dat doet met zijn motoren recht op de asteroïde gericht, dan weet ik niet wat dat met de baan zou doen (dat zou je fatsoenlijk moeten simuleren). Maar, er is geen enkele reden om dat te doen; manoeuvreren naar een positie waar je raketmotor de lege ruimte in wijst is eenvoudig (en kost weinig energie). Dus zelfs als dit een probleem is, dan is het een probleem dat simpel te voorkomen is.

"je kan niet de gehele massa van een asteroïde mijnen zonder dat oa. de baan rond de zon wijzigt"

Oh nee? Want zware voorwerpen vallen sneller dan lichte? Ai. Dat wereldbeeld werd verkondigt door Aristoteles. Je zou moeten weten dat Galileo Galilei bewezen heeft dat dat niet waar is.

Hmm, zou kunnen dat je hierover gewoon gelijk hebt nu ik erover nadenk .. I stand corrected.

Maakt niet uit. Ik betrap mijzelf er ook wel eens op. Het is contra-intuïtief. Om het te onthouden helpt het om je een astronaut voor te stellen die naast een Space Shuttle zweeft en een schroevendraaier bij zicht heeft.

De Space Shuttle is veel zwaarder dan de astronaut. Toch blijven ze netjes naast elkaar hun baantjes draaien. En de astronaut is veel zwaarder dan de schroevendraaier. Maar ook die kan hij even los laten en weer vastpakken. Die schiet niet weg of zo.

Zwaarder is het verkeerde woord in deze situaties. Het gaat om de massa. En massa heeft geen invloed op de omlooptijd (valsnelheid).

Of nog beter misschien: 2 parachutisten die samen een vrije val beginnen en elkaar wel of niet vasthouden. Houden ze elkaar vast dan kun je ze als 1 'voorwerp' beschouwen. Laten ze elkaar los dan zijn ze als 2 'voorwerpen' te beschouwen. Uiteraard bereiken ze in beide situaties even snel de maximale valsnelheid. Dan is het gevoelsmatig wel ineens gek als handje vasthouden de valversnelling zou vergroten.

Niet helemaal! Bij parachutisten gaat het inderdaad om de maximale valsnelheid, deze wordt bepaald door het punt waarbij de luchtweerstand de zwaartekracht opheft. Een zwaarder object met dezelfde vorm zal dus sneller vallen in een atmosfeer. (filmpje!).

In de ruimte is er geen atmosfeer om je te remmen, de baansnelheid van zowel het lichte als zware object blijft dus gelijk mits er geen versnelling optreedt. Wel kan het overigens zijn dat de twee ten opzichte van elkaar blijven schomellen als zij niet exact op dezelfde baan zitten.

[Reactie gewijzigd door Rexus op 4 oktober 2018 07:29]

Als je de hele massa van de asteroïde mijnt (d.w.z. naar de Aarde brengt) dan is de baan ervan toch duidelijk gewijzigd?

Ja. Maar dan heb je er ook een kracht op uitgeoefend om de boel naar de aarde te brengen. Krachten uitoefenen op objecten is de enige manier om een baan te wijzigen.

In de toekomst kon dit soort zaken nog wel eens goed rendabel te maken zijn, als we technisch wat verder zijn.

Ik zou 'wat verder' vervangen door 'veel verder'.

Je moet namelijk de materialen er uit halen, accelereren naar een acceptabele snelheid (heeft niet veel zin als het 33 jaar duurt om naar de aarde te komen), afremmen, de dampkring binnen te laten komen, ergens te landen waar je er weer bij kan.

Die laaste stappen zijn het moeilijkste. ALLE ruimte vluchten die we gedaan hebben begonnen met heel veel massa en eindigden met het laten landen van een fractie daarvan. Hier hebben we het over het tegendeel. Dertigduizend kilo cobalt (erts!!!) is best wat waard maar we hebben nog geen enkel serious idee hoe we 30 ton kunnen landen zonder dat er een behoorlijke krater ontstaat.

Die 82 billion (overigens een bijzonder optimistische schatting) klinkt heel mooi maar voorlopig lijkt het erop dat de kosten om het te winnen vele tientallen malen hoger zijn dan hetzelfde te doen op de aarde. Anders gezegd, al was het 820 billion dan was het nog niet de moeite waard met de techniek die we nu hebben en de techniek die we in de komende decennia gaan hebben. We hebben een paar kilogram aan robots laten neerkomen op een asteroïde (door een plan dat een stuk haalbaarder was dan wat NASA deed met zijn harpoenen etc). En met veel geluk gaat dat resulteren in een paar ons materiaal terug naar de aarde. Dat is waar we nu zijn. En geen stap verder. De 'waarde' van dat rotsblok betekent niets.

Bekijk alle sites van de firma's die nu zeggen asteroïden te gaan 'minen'. Zelfs een amateur kan zien dat het lijkt of ze niet met dezelfde natuurwetten te maken hebben als jij en ik. Probeer maar eens iets op te scheppen in een omgeving met een zwaartekracht die 0.1% van de aarde is. NASA's idee daarover werkte duidelijk niet.

Maar is het zo erg als er een flinke krater ontstaat? Het gaat tenslotte om rauwe erts. Die moet toch uitgebreid gefilterd worden. Die boel ergens in de woestijn laten klappen lijkt me niet eens zo'n slecht idee. Mits je goed kan kijken maar dat konden we in de tijd van Apollo al.

Dat kan je hier zelf uitzoeken met een leutige online applicatie (er zijn ook meer serieuze simulaties te vinden hoor). Een paar ton is wel al snel een probleem, ja. Volgens mij gaat de meerderheid van je erts trouwens opbranden tijdens de reentry in de atmosfeer, en daarna nog eens in de explosie. Het zal er vanaf de grond uit zien als een heel erg felle vallende ster gevolgd door een gigantische explosie. Waarschijnlijk gebeurt die explosie nog voor de grond geraakt wordt.

Dus dan zijn wíj binnenkort de 'wereldverwoestende aliens' die uit winbejag vanuit westerse waarden als democratie en vrijheid planeten leegroven en vernietigen, en niet de Borg of Klingons.

Dat ruimteschip heet niet voor niets rover.

Ha, die is leuk.
Wist niet dat de Amerikanen zo subtiel waren, had dan eerder 'robber' verwacht.

De eerste telefoon met een ‘space’ batterij is al in de planning!

Dat is dus wel de bedoeling van op zijn meerdere bedrijven.

want-to-learn-how-to-mine-in-space-theres-a-school-for-you

Tuurlijk, ding is maar een kilometer doorsnede, dus de baan van dat ding moet aan te passen zijn, toch?

Ben ik de enige die de schaduw van de lander niet vind kloppen ten opzichte van de schaduw in de kraters?

Als de foto vanuit de lander is gemaakt en de schaduw van de lander staat rechtsboven dan had de zon links achter de lander moeten staan. Die positie van de zon klopt niet met de schaduw in de kraters.

Gezien de schaduw van de kraters komt het zonlicht van rechts maar dan kan de stip rechtsboven niet de schaduw van de lander zijn...

Het zijn geen kraters maar rotsblokken.....

Duurde even voordat ik van de kraters rotsblokken kon maken in mijn hoofd maar nu zie ik het ja. Thanks!

Het grappige is: ik dacht eerst ook dat het kraters waren. Totdat jij over die schaduw begon. Toen zag ik opeens rotsblokken

Ik moest er ook even over nadenken. Nu lukt het niet eens meer om er nog kraters in te zien. Mooie mindfuck.

Ja, leuk dit. Ik had precies hetzelfde. Onze hersenen zijn geloof ik wired om te vinden dat het (zon)licht van linksboven moet komen. Als dat niet zo is, worden de signalen nogal eens verkeerd geïnterpreteerd. Komt veel voor bij planeet/maan-oppervlaktefoto's.

Vroeger moest je bij het ontwerp van software zelf de schaduwen van objecten op de monitor positioneren. Wanneer je iets anders deed dan de schaduw rechtsonder het object plaatsen zag het er nooit goed uit.

Wat ik vervolgens niet begrijp is dat fotograferende ruimtevaartorganisaties daar geen rekening mee houden bij het publiceren van een foto.

plaatje of telefoon even 180°draaien wil wel eens helpen.

Dit heeft waarschijnlijk te maken met dat er een wide angle lens wordt gebruikt. Het licht rechtsboven in de foto valt recht op de stenen vanuit het oogpunt van de camera.

Dumb-question, sorry....
Hoe kan het dat de foto's van de landing binnen 12-18 uur na de landing al zijn ontvangen? Ofwel binnen deze tijd hebben de data een afstand afgelegd van 300 miljoen km's ?!?!

Die signalen bewegen met de lichtsnelheid; pakweg 300.000 km/sec.
Dat betekent dat ze voor de afstand Ryugu - Aarde pakweg 1000 seconden nodig hebben. Een kleine 17 minuten dus.

Dat klinkt alvast veel realistischer dan wat @svenvbins er van maakte, inderdaad. Als ze zo een gigabyte in één keer sturen, dan is dat toch een gigabyte per 17 minuten (wat een vrij hoge bandbreedte is). Maar dankzij die latency van 17m is het toch niet wat Quake2 gamers vroeger leuk zouden gevonden hebben (railgun pang, 17 minuten wachten, andere kant weet nu pas dat hij gefragged is).

ps. Onderschat niet de bandbreedte van een vrachtwagen volgeladen met tapedrives, of een duif met een MicroSD aan der pootje.

[Reactie gewijzigd door freaxje op 3 oktober 2018 19:26]

In de flash roms van de tapedrives zit relatief niet zoveel data.....

Ik denk dat je een vrachtwagen vol data tapes bedoeld....

De lichtsnelheid is 3*10⁸, de afstand 3*10¹¹, dus de data is 10³ seconde onderweg. Dat is ongeveer een kwartier. Wat is er zo gek aan?

Je vraagt specifiek hoe het kan dat de foto's ontvangen zijn. Dat vind ik geen domme vraag. De rekensommetjes geven daar geen antwoord op. Al die bytes moeten met een eenvoudige modem verstuurd worden. 18 uur zal voor een paar zwart-wit foto's wel nog steeds ruim voldoende zijn.

edit: Met 'eenvoudig' bedoel ik langzaam.

[Reactie gewijzigd door 720538 op 3 oktober 2018 18:52]

8.19 kb/sec momenteel. +/- 18 minuten van de sateliet naar de aarde. Zie mijn verwijzing naar het DSN een paar posts lager... Erg leuke site dat...

[Reactie gewijzigd door EthirNandor3 op 4 oktober 2018 18:45]

Data wordt verstuurd met de snelheid van het licht, deze is grofweg 300,000,000 m/s, oftewel (geheel toevallig!) 300 miljoen km/s.

Zodra de lander begint met zenden is het signaal dus na een seconde ~kwartier al op aarde, de beperking zit hem vooral in hoeveel (kilo?)bytes er per seconde verstuurd kunnen worden doordat het signaal vrij zwak zal zijn.


EDIT: Auw. Dit had ik niet aan het eind v/d werkdag moeten typen. Dank voor alle correcties, ik ga in een hoekje zitten

[Reactie gewijzigd door svenvbins op 3 oktober 2018 20:26]

Volgens mij maak je een foutje ;-). 300,000,000 m/s is 300 duizend kilometer/s en niet 300 miljoen km/s

Inderdaad, en dan doet het er 1000 seconden (16 min 40 sec) over om hier te komen.

De beperking zit hem net niet (echt) in het aantal kilobytes per seconde, maar wel de hoge latency. Ik weet niet hoe ver die asteroïde van de planeet is verwijderd, maar van aarde tot de zon is al acht minuten aan de snelheid van het licht in één richting. Is de asteroïde aan de andere kant van de zon t.o.v. de aarde, dan is dat dus alvast 16 minuten latency.

Maar eens die informatie onderweg is, kan je (afhankelijk van de technologie) best wel hoge bandbreedte halen. Het probleem is latency. Onder de gamers: de ping tijd. Je kan een hele cdrom opsturen in één keer. maar die cdrom zal in geval afstand aarde-zon 8 minuten onderweg zijn.

Hier kan je zo nog een aantal fundamentele networking truths vinden.

(2) No matter how hard you push and no matter what the priority,
you can't increase the speed of light.

Als je kijkt bij het deep space network (https://eyes.nasa.gov/dsn/dsn.html) dan zie je dat op moment van schrijven de Goldstone HYB2 schotel contact heeft:

SPACECRAFT NAME: Hayabusa-2
RANGE: 326.09 million km
ROUND-TRIP LIGHT TIME: 36.26 minutes
ANTENNA NAME: DSS 25
DATA RATE: 8.19 kb/sec
FREQUENCY: 8.43 GHz
POWER RECEIVED: -136.65 dBm (2.16 x 10-20 kW)

Overigens wisselt de schotel regelmatig met de draaiing van de aarde, en soms wisselen ze de downstream voor een korte upstream voor nieuwe instructies. De communicatie is niet full-duplex

[Reactie gewijzigd door EthirNandor3 op 3 oktober 2018 20:30]

Die 8.19 kb/sec heeft echter niets (echt) met de afstand of de snelheid van het licht te maken. Vermoedelijk wel met dat 8.19 kb/sec het minste energie verbruikt of een eenvoudigste te versturen is (en het toestel heeft geen hogere bandbreedte nodig, er zit nl. niemand in die Netflix aan het streamen is).

@EthirNandor3 hieronder: die roundtrip time is inderdaad de latency waar ik het in de reactie hierboven over had.

[Reactie gewijzigd door freaxje op 3 oktober 2018 20:17]

Er staat ook: ROUNDTRIP LIGHT TIME: 36.26 min, en de afstand in km. Even door elkaar delen en klaar is Kees voor lichtsnelheid. Geeft ook gelijk de latency.
Die kb/s vond ik ook interessant. Is overigens leuk om de transfer rates van de verschillende satellieten te vergelijken: de LEO sats zoals Chandra (1.19 Mb/sec) met de Voyager2 (159 bits/sec) bijvoorbeeld

Round-trip Light time Voyager2: 1.37 days! (erg indrukwekkende afstand, geeft ook gelijk aan hoeveel verder die weg is, zelfs in verhouding met een lange afstand satelliet als de Hayabusa-2)

[Reactie gewijzigd door EthirNandor3 op 3 oktober 2018 20:23]

Dat soort protocollen gaat dan ook met heel veel forward error correction en weinig heen-en-weer spelletjes zoals een gewone internet verbinding. Ik denk dat die latency voor de doorvoersnelheid niet zo veel uitmaakt.

lichtsnelheid is 300.000km/s, afstand 300MKm -> overdrachtstijd = 1000s

"werd afgeschoten vanaf een afstand van 51 meter van de asteroïde en landde zo'n twintig minuten later heel rustig op het oppervlak." Ze namen wel de tijd hehe.

Klopt. Zwaartekreacht is stiekem heel erg handig. Op deze komeet heb je die zo goed als niet. Als je te hard landt, dan stuiter je er recht weer van af.

Als ze over een paar uur dus een sprongetje gaan maken, zoals in het artikel staat, dan duurt het dus ook weer minuten voordat ze stabiel geland zijn.

Een ander nadeel van de lage zwaartekracht is dat de robot de ruimte in kan schieten als hij te hard springt.

Inderdaad: Dat mag je vind ik niet meer "afgeschoten" noemen
Ik zou willen schrijven "werd vanaf een afstand van 51 met een voorzichtig duwtje naar de astroïde gestuurd en landde zo'n twintig minuten later heel rustig op het oppervlak".
En dat heel rustig is dan ook nog een understatement...
Even rekenen: 1200 seconden voor 51 meter 24 seconden voor 1 meter. Is ongeveer 4 cm/seconde.
Jazeker, dat beweegt wel degelijk. Maar veel schokdempers heb je niet nodig bij de landing...

Klopt, MASCOT heeft geen schokdempers. De impact is geschat tussen de 2g en 8g, een beetje afhankelijk van hoe het oppervlak precies geraakt wordt.

Overigens is er wel gedacht aan schokdemping - de ribben van de lander zijn gemaakt van carbon-fiber reinforced plastic (CFRP) schuim. Dat vervormt bij het stuiteren. Moet ook wel, want de ontsnappingssnelheid is niet zo groot. Je landt dan wel langzaam, maar als je even hard weer opstuitert dan vlieg je zo weer terug richting ruimte. Uiteindelijk kom je wel op het oppervlak, maar de batterij gaat maar 16 uur mee. Je moet dus een beetje tempo maken.

Dat de Duitsers en Fransen ooit nog samen gingen werken aan een invasie had ik nooit gedacht.

Ik zie Duits-Frans staan; heeft Renault de motor van deze rover geproduceerd?

[Reactie gewijzigd door _eXistenZ_ op 3 oktober 2018 22:05]

Man man man, eerst schiet Elon Musk een Tesla sportauto de ruimte in en nu schieten de Japanners een hayabusa moterfiets de ruimte in. Kwestie van tijd voor Nederland een tractor de ruimte in schiet.

tractor fiets

of een Daf , met vario transmissie