NASA wil 'planetaire verdediging' testen aan de hand van passerende asteroïde

NASA wil de passerende asteroïde 2012 TC4 gebruiken om zijn systeem voor 'planetaire verdediging' te testen, dat bestaat uit een netwerk van observatoria en wetenschappers. De asteroïde passeert mogelijk op 12 oktober de aarde op een afstand van 6800 kilometer.

Volgens de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie heeft 2012 TC4 een doorsnede van tien tot dertig meter en is hij sinds zijn ontdekking op 5 oktober 2012 niet meer waargenomen. Destijds passeerde de asteroïde de aarde op een afstand van ongeveer 100.000 kilometer en werd hij ontdekt door de Pan-STARRS-telescoop op Hawaï. Dat hij sindsdien niet meer is gezien, heeft ermee te maken dat hij te ver weg en te klein is om te volgen. De berekening dat hij op een afstand van 6800km van de aarde passeert, is gebaseerd op een meting gedurende zeven dagen na zijn ontdekking. In werkelijkheid zou de asteroïde echter ook op een afstand van 270.000km kunnen passeren, aldus NASA.

Er zijn aanvullende observaties nodig om een nauwkeurigere inschatting te maken. Het passeren van 2012 TC4 moet ertoe dienen om het wereldwijde netwerk voor detectie en het volgen van asteroïden te testen, legt wetenschapper Michael Kelly uit. Daaruit moet blijken in hoeverre het netwerk, dat bestaat uit wetenschappers, observatoria en universiteiten, in staat is om samen te werken na de ontdekking van een potentiële dreiging. Die samenwerking bestaat uit het observeren van de asteroïde, het bepalen van zijn route en de internationale communicatie. 2012 TC4 is bijzonder geschikt voor het uitvoeren van een test, omdat vaststaat dat hij de aarde niet zal raken, maar het nog onduidelijk is wat zijn precieze baan zal zijn.

'Planetaire verdediging' valt onder de verantwoordelijkheid van NASA's Planetary Defense Coordination Office. Naast het volgen en indelen van asteroïden geeft de afdeling waarschuwingen af als het risico bestaat dat de aarde wordt geraakt. Die kans bestaat bij asteroïden met een doorsnede vanaf dertig tot vijftig meter. NASA houdt statistieken bij van het aantal near-earth asteroids dat de aarde heeft gepasseerd, inclusief 'close approaches'. Mocht een asteroïde daadwerkelijk de aarde raken, dan zijn er technieken om dit af te wenden, bijvoorbeeld door hem af te remmen of door zijn baan af te buigen met een groot object.

Reacties (160)

Dus ze schatten dat ie op 6800km langs ons scheert, maar dat kan ook 270000km zijn...
Ze weten het niet op 260000km zeker, maar het staat wel vast dat ie de aarde niet zal raken?
Hoe zeker zijn ze daar dan van of is dat ook eerder een schatting?

Realistisch gesproken zijn wij als mensheid echt enorm slecht momenteel met astroïden. Veel astroïden die in de buurt van de aarde komen worden pas een paar weken van te voren ontdekt. Als je de lijst ontdekte astroïden in de gaten houd die wat dichter bij de aarde komt dan de afstand aarde-maan dan wordt je al snel panisch omdat je tot de ontdekking komt dat die lijst maandelijks vernieuwd kan worden met astroïden die pas 1 of 2 maanden van te voren worden ontdekt.

Er wordt al veel langer gepraat over een verdediging maar er zijn verschillende problemen. Het incident in Rusland een paar jaar geleden schudde veel mensen wakker. Als die astroïden in een stad terecht was gekomen was de stad gewoon weg geweest.

Realistisch is verdediging lastig;
- Er is veel ruimte om in de gaten te houden
- Astroïden hebben verschillende opbouwen en sommige zijn moeilijk te zien en te detecteren.

Als er een astroïde ter grote van een dwerg planeet op de aarde af komt kunnen wij allemaal ons werk neerleggen om de laatste paar weekjes met onze naasten door te brengen; er valt gewoon niets tegen een dergelijk groot object te doen, nu en waarschijnlijk in de komende 100 jaar.

Sommige objecten komen recht op ons af met de zon in de rug zogezegd. Die kunnen we gewoon niet waarnemen omdat er geen detectiedingetjes (ik heb geen idee hoe zoiets heet) zijn die die kant op kijken. Die kunnen niet zien tegen de zon in. Dat is de verklaring van een asteroïdendeskundoloog na dat incident in Rusland. Als het een dwergplaneet is uiteraard wel, maar kleine tot middelgrote objecten die uit die richting komen zien we gewoon niet.

Maar zoals hier ook al ergens werd opgemerkt, kunnen we vrij weinig doen tegen een flinke brok steen. Even een raketje er op af schieten is geen optie. Wel zijn er experimenten uitgevoerd met het uit de baan duwen van grote stukken door er witte verf op aan te brengen. Dan krijg je iets met de werking van zonnestraling oid waardoor ie een heel klein beetje uit de baan wordt geduwd. Werkt uiteraard alleen bij objecten die over 20 jaar ons dreigen te raken...

Met andere woorden: we're fucked

Huh? Maar als we met de aarde een kwart jaar tot driekwart jaar verder zijn gedraaid om de zon, dan komen ze niet meer "met de zon in de rug" op ons af toch?

edit: ik snap m denk ik: we zien die objecten niet als we tegen de zon in moeten kijken, en we zien ze pas twee a drie weken voor impact. Dus als die twee samenvallen dan hebben we heel erg veel pech.

[Reactie gewijzigd door SpiceWorm op 31 juli 2017 14:03]

En daar komt dan ook nog bij dat we de impact niet goed kunnen inschatten... om de dichtheid (en dus waarschijnlijke opbouw) van een asteroïde te schatten moet je de afmetingen, snelheid en baan weten/observeren.. als we ze dus pas een maand van te voren uberhaupt waarnemen kan dat lastig worden omdat je dan een heel klein observatiekader hebt. Een asteroïde van 30m die bestaat uit ijs is natuurlijk iets minder problematisch wanneer hij de dampkring ingaat dan een asteroïde van 30m die bestaat uit massief metaal...

De zon is een geldige verklaring maar zelf in ideale omstandigheden kunnen we zon' kleine objecten niet zien. Ze zijn simpelweg te klein om ze te zien, zelfs met de sterkste telescopen.

De meteoriet van Rusland zou in ideale omstandigheden maar 2u tevoren te zien zijn. Bron nasa.

Als een meteoor voorbij een andere planeet of ster (zon) vlieg kunnen we hem wel zien maar dat is blijkbaar niet altijd het geval. En als we tegen de zon op moeten kijken missen we zelfs objecten die tientallen keren groter zijn.

De maan, jupiter en de zon mogen ons dan wel beschermen tegen kleine meteoren maar een grote brok buigt hoogstens wat af of wordt net op rampkoers gebracht door de andere zwaartekrachten in ons zonnestelsel.

Ik vraag me altijd af waarom de asteroiden zo (relatief) traag gaan. Zelfs 100.000km/h is nog niet astronomisch snel. Als je de krachten van het helal kent zou je net verwachten dat er objecten zijn die eerder 100.000 km/seconde vliegen omdat één of andere astronomische megaexplosie van miljoenen jaren geleden een brokstuk heeft gelanceerd. Misschien bestaan ze wel maar zijn we ze nog niet tegengekomen of kunnen we zulke snelheden niet dedecteren...

Ik heb ook twijfels over het feit dat we een grote meteoor kunnen beinvloeden. Op aarde kunnen we een stad wegvegen doormiddel van sterk bewegende lucht of schokgolven. In de ruimte heb je geen lucht en moet je met materie een slag toedienen en dan neemt de kracht van het explosief zeer hard af. We zouden kunnen wachten tot de meteoor de dampring binnendringt alvorens het te bombarderen maar dan zijn de neveneffecten mogelijk even schadelijk als de inslag zelf.

[Reactie gewijzigd door Coolstart op 1 augustus 2017 02:11]

Helemaal zeker weet ik het niet (moet die uitzending weer terugkijken) maar ik heb een keer in 'Space with Sam Neill' iets gezien over die bescherming van de grote planeten. Momenteel is ons stelsel in een zodanige positie dat die bescherming niet helemaal meer opgaat. Dat heeft denk ik te maken met de positie/stand van ons melkwegstelsel en de planeten in het grotere geheel der dingen. De kans dat er een planet killer op ons af komt is nu dus iets toegenomen.

Aan de andere kant: de kans dat iets ons raakt is natuurlijk nog steeds erg klein. De ruimte om ons heen is zo belachelijk groot dat de kans dat een stuk steen, ook al is het 200km groot, ons raakt erg klein is. De kan bestaat nog steeds, maar ik bijzonder klein. Kleintjes zijn er heel erg veel, dus die raken ons dagelijks, maar echte brokken die schade aan kunnen richten...nah...morgen of over 1000 jaar

Gelukkig is deze asteroïde "maar" tussen de 12m en 27m in diameter (zie reeds genoemde close approaches link en verander de scoop naar het hele komende jaar). Volgens deze impact wiki zouden objecten onder de 100m diameter ontploffen in de dampkring. Best een statement trouwens, dat zo'n harde grens getrokken zou kunnen worden.

Als de bron voor het rijtje van impactvoorbeelden in de wiki wordt het Earth Impact Effects Program (2010) genoemd. Leuk om mee te spelen, de wetenschappelijke basis en uitgangspunten zijn na te lezen in een rapport van The Meteoritical Society uit 2005. Er zijn zoveel factoren die de heftigheid van een impact bepalen (hoek van impact, snelheid, gewicht, samenhang) dat ik vrees dat er meer nuancering nodig is. Illustratief zijn de bronnen desondanks wel.

[Reactie gewijzigd door teacup op 31 juli 2017 12:36]

Zijn astroïden ook niet meer te beschieten met surface-to-air verdediging? Of is het al te laat als ze in de atmosfeer zijn?

Hopelijk detecteren ze een dwergplaneet wat eerder, hij is tenslotte iets groter...

Dat antwoord is ja en nee. Als het object te groot is dan niet. Maar zelfs als het object niet zo groot is en slecht de grote heeft van een huis of een woonwijk heb je een probleem. 1 van de problemen is dat je met een raket het object in vele kleinere objecten veranderd. Idealiter zijn die objecten klein genoeg om te verbranden in de atmosfeer. Het probleem is echter dat de echte killers zo groot zijn dat we niet genoeg voorkracht hebben.

Er moet overigens gezegd worden dat ons zonnestelsel slechts een druppel in de oceaan is en het meeste naast ons af gaat. That said; buiten ons zonnestelsel zweven hele planeten en gasreuzen eenzaam rond zonder zonnestelsel omdat ze lang geleden uit hun eigen stel zijn geslingerd. Zo'n object hoeft de aarde niet eens te raken maar gewoon te passeren door ons stelsel. De zwaartekracht kracht alleen zal de banen van de planeten verstoren en zo een gevaar zijn.

Het beste is om er niet over na te denken en organisaties zoals Nasa er het hoofd over laten breken.

Er moet overigens gezegd worden dat ons zonnestelsel slechts een druppel in de oceaan is en het meeste naast ons af gaat.

Wanneer het regent, dan valt ook het meeste water naast me neer. Toch kan ik er kleddernat van worden. Dat geld ook voor ruimtepuin. Dat is een serieuze bedreiging, niet alleen voor de mensheid, maar voor al het leven op aarde.

Het beste is om er niet over na te denken en organisaties zoals Nasa er het hoofd over laten breken.

Dat is op z'n zachtst gezegd geen slimme uitspraak. Laat iedereen met goeie ideeën deze asjeblieft met de instanties delen. Het effectief afwenden van potentiele 'planet killers' is echt nog geen afgerond project.

De analogie gaat (gelukkig) niet helemaal op.

De kans dat een rogue dwergplaneet dicht genoeg langs ons zonnestelsel scheert de komende paar honderd jaar is beter te vergelijken met dat je een maand lang door een woestijn loopt, en ergens in die woestijn zijn die maand twee regendruppels gevallen. Ja, ze zouden je net kunnen raken, maar de kans is min of meer verwaarloosbaar.

Wel zweeft er genoeg puin door ons eigen zonnestelsel, niet in de laatste plaats uit de Oortwolk, de kuipergordel en de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter. De objecten die daaruit komen zijn doorgaans te klein om onder de noemer dwergplaneet geschaard te worden.

de kans is min of meer verwaarloosbaar.

Jep: http://joshworth.com/dev/...xelspace_solarsystem.html

Wel zweeft er genoeg puin door ons eigen zonnestelsel

En jep:
https://youtu.be/xJsUDcSc6hE?t=185

Waar Auredium op doelt is dat de meeste mensen niet goed om kunnen gaan met de realisatie dat tijdens hun leven een apocalyptisch voorval kan voordoen waar de mens helemaal niets aan kan doen. Tijdens de koude oorlog was een nucleaire oorlog een mogelijk einde, maar dat waren nog steeds 'mensen' die dat deden. Zo een 'planet killer' is leuk voor in de films, maar de meeste mensen zien dat niet als een realiteit. Als ik eerlijk ben vermoed ik ook niet dat het verstandig is om constant mensen op die feiten te wijzen, zorgt voor onnodig veel depressie en zelfmoorden...

Als je zo een verdwaalde planeet moet gaan tegenhouden dan heb je best wel wat kracht nodig, ik vraag me dan ook weer af, wil je mensen wel dergelijke kracht/macht geven. Als het een planeet kan vernietigen die we niet willen, kunnen ze dat ook met die van ons doen... Persoonlijk vind ik medemensen een groter gevaar dan een rondzwervende planeet(oid)!

Mensen die genoeg van dit soort onderwerpen afweten, zijn al bekend en in contact met de instanties, verwacht ik. Anders heeft die persoon voor zn hobby verstand van asteroiden, zwaartekracht, atmosfeer van de aarde, wapentuig realistisch toegankelijk voor de mensheid, en wat al nog meer. Om uberhaupt een goed idee te vormen, zul je al bij de autoriteiten bekend moeten zijn.

Het beste is om er niet over na te denken en organisaties zoals Nasa er het hoofd over laten breken.

Als er een verdwaalde grote vriendelijke gasreus of dwergster door ons zonnestelsel gezoeft komt, kunnen de heren NASA astronomen denken wat ze willen, maar dan is het gewoon einde oefening voor ons.

Ik kan me wel voorstellen dat als je de tijd hebt om naar de ruimte te stare tussen de aanstaande hel en verdoemenis, je een mooi astronomisch schouwspel zult zien...

Die in 2013 in Rusland viel ging redelijk snel: eerste schattingen van buiten onze atmosfeer van 108.000 kilometer per uur (30 kilometer per seconde); oftwel Mach 88 en kwam de atmosfeer binnen met ongeveer de helft van die snelheid. Ik denk dat dit moeilijk wordt om te raken.

Bron: wiki (what else?)
"Volgens het Russische Federale Ruimteagentschap werden de eerste schattingen geclassificeerd als een meteoroïde die bewoog met ongeveer 108.000 kilometer per uur (30 kilometer per seconde), ongeveer 88 maal de geluidssnelheid. Volgens de Russische Academie van Wetenschappen ging de meteoroïde de atmosfeer binnen met circa 54.000 kilometer per uur (15 kilometer per seconde)."

[Reactie gewijzigd door NoUseWhatsoever op 31 juli 2017 14:58]

Dat kan natuurlijk niet: de atmosfeer binnenkomen met een lagere snelheid dan de snelheid ver van de aarde.

Buiten de atmosfeer versnelt een asteroide als deze naar beneden valt, richting aarde. De snelheid neemt dan eerst toe. Zodra de atmosfeer dicht genoeg wordt zal de luchtwrijving groter worden dan de zwaartekracht, en neemt de snelheid weer af. Maar de pieksnelheid wordt dus in de bovenste laag van de atmosfeer bereikt.

Natuurlijk kan dat wel. Een object in de ruimte valt niet per se richting de aarde, zoals jij zegt. Zie het in het grotere plaatje: de asteroïde verplaatst zich in de ruimte 'voorbij' tal aan planeten (voorbij tussen aanhalingstekens omdat de afstanden enorm (kunnen) zijn). De zwaartekracht van elke planeet werkt op het object, die het zowel kunnen versnellen als afremmen. Van dit fenomeen wordt ook gebruik gemaakt om ruimtesondes richting verre planeten of andere objecten te 'slingeren'. Back to the point: stel dat het object zich in een traject om bijvoorbeeld Jupiter begaf, waardoor het een bepaalde snelheid meekrijgt. Wanneer het zich dan verder en verder verwijdert van Jupiter, neemt de snelheid af (je hebt vast wel eens een bal de lucht in gegooid). Tegen de tijd dat het object zich zo dicht bij de aarde bevindt dat de zwaartekracht van de aarde genoeg is om het de atmosfeer in te laten vallen, is de snelheid die het van Jupiter meekreeg enorm verkleind.

Gelukkig hebben we op aarde 3 grote vangnetten tot onze beschikking:

1: De zon: De aantrekkingskracht van de zon is zo groot dat een groot deel van al het ruimtepuin eerder naar de zon zal trekken, dan naar de Aarde. Immers alles in ons zonnestelsel - m.u.v satellieten om planeten - draait om de zon en wordt dus door haar zwaartekracht beïnvloed.
2: Jupiter: Ook Jupiter vangt ontzettend veel ruimtepuin met haar zwaartekracht. Neem alleen al het enorme aantal satellieten van Jupiter. Een paar grote manen en tientallen kleinere manen (vooral enorme rotsblokken). De andere grote planeten vangen ook veel puin op, maar Jupiter is de grootste stofzuiger onder de 8 planeten.
3: De maan: Wel eens foto's van de "achterkant" van de maan gezien? Globaal gezien heeft de maan twee helften: de helft die wij zien, vol kraters en opgedroogde lavavlakten en de helft die van ons af gericht is. Die ziet er uit als een golfbal. De maan vangt heel veel ruimtepuin op dat anders de aarde zou bereiken.

Dus ja, wij kunnen geraakt worden, maar eerst moeten de boosdoeners aan de zon, Jupiter en de maan voorbij. Er is inderdaad een hoop ruimtepuin dat op aarde terecht komt, maar brokken van catastrofale grootte, komen niet zo vaak voor. ELE's (extinction level events) zijn dan ook schaars in de miljarden jaren durende geschiedenis van onze planeet.

ELE's (extinction level events) zijn dan ook schaars in de miljarden jaren durende geschiedenis van onze planeet.

Kijk en daarom vraag ik me af of je op dit moment wel een dergelijke test moet uitvoeren. Het bestaande systeem is immers al behoorlijk goed; de kans dat er de komende decennia iets doorheen komt is nihil. We weten bovendien nog zo weinig... Rommelen aan het systeem voelt bij mij eerder als een potentieel risico aan dan het begin van een oplossing (iets met butterfly effect... die kans is vast ook nihil, maar wellicht groter?).

Ja, ik besef me dat dit conservatief is. Punt is alleen dat de kans dat er een ELE optreedt echt nihil is... dus waarom haast hebben? We hebben nog zo veel nuttigere dingen te doen, zoals het zorgen dat we de komende honderd jaar überhaupt overleven...

Erover denken en mogelijke oplossingen uitkienen is natuurlijk altijd nuttig - in die zin dat je het beter voor bent en al goede ideeën hebt, dan dat je op het laatste moment nog wat moet gaan verzinnen.

[Robbert Dijkgraaf-modus aan] V.w.b. je zorgen omtrent het rommelen aan het evenwicht: Ons zonnestelsel bevindt zich in een "soort van evenwicht". Hierin zijn alle 8 planeten niet alleen onder invloed van de zwaartekracht van de zon, maar ook van elkaar. Dat heeft zich in miljarden jaren kunnen regelen tot de huidige balans. Als je je er wat meer in verdiept zie je dat de banen van sommige planeten in een bepaalde verhouding tot elkaar staan. Dat noem je baanresonantie. Voorbeelden zijn Saturnus met Pluto 2:3 en Jupiter met Saturnus in ongeveer 2:5. Eén kleine asteroïde uit deze vergelijking halen (uit zijn baan halen / verpulveren / neer laten storten / etc.) zal weinig effect hebben. Jupiter heeft inmiddels ontelbare asteroïden en kometen gevangen en het effect daarvan is vrijwel nihil. Tot er natuurlijk iets enorms op Jupiter neerstort. Een verandering in het gedrag van bijv. Jupiter of Saturnus zal namelijk niet alleen de betreffende baan veranderen, maar het complete zonnestelsel ontregelen, net zolang tot er een nieuw evenwicht ontstaan is. Al deze invloeden gebruikt men weer om uit te rekenen waar de planeten zich bevinden en zo hebben we dus Neptunus weten te ontdekken. Overigens heeft ongeveer 4 miljard jaar geleden het Late Heavy Bombardement plaatsgevonden. Een periode waarin er een bovengemiddeld hoog aantal inslagen was op de 4 binnenplaneten (Mercurius, Venus, aarde, Mars) en de aarde ongeveer elke honderd jaar door een serieuze steen geraakt werd. Die periode ligt gelukkig achter ons. Anders hadden we nooit de tijd gekregen om ons als mensheid te ontwikkelen. Alle invloeden bij elkaar hebben zoals gezegd, gezorgd voor de huidige balans. Vroeger is de volgorde/positie van sommige planeten trouwens anders geweest als nu en de verwachting is dat dit over een paar miljard jaar weer zo is. Het is een evenwicht, maar wel een evoluerend evenwicht. [/RD-modus uit]

alle 8 planeten [..] Voorbeelden zijn Saturnus met Pluto 2:3

Als er acht planeten zijn, wat is dan de relevantie van Pluto?

Tot er natuurlijk iets enorms op Jupiter neerstort. Een verandering in het gedrag van bijv. Jupiter of Saturnus zal namelijk niet alleen de betreffende baan veranderen, maar het complete zonnestelsel ontregelen, net zolang tot er een nieuw evenwicht ontstaan is.

Iets enorms? Zoiets als een andere planeet? Laten we voor de gein eens rekenen met de Aarde.
Massa Jupiter: 1,8986×10²⁷ kg
Massa Aarde: 5,97237×10²⁴ kg
Met andere woorden: Jupiter ~= 317,8 * Aarde
Zelfs als je de Aarde de meest massieve van de aard-achtige planeten; op de gasreuzen en de zon na het meest massieve object in het zonnestelsel op Jupiter gooit, dan zal dat een miniem effect hebben (vanuit Jupiter gezien; de baan van bijvoorbeeld onze maan zal uiteraard compleet veranderen als de Aarde opeens weg is).

Met een realistischer voorbeeld wordt het verschil nog veel groter. Ik kan weinig duidelijke gegevens vinden, dus we zullen met een paar vuistregels genoegen moeten nemen. De grootste asteroïde die ik uit mijn hoofd weet was de dino-killer, met een diameter van 10 à 15 km. Dus laten we rekenen met een gigant met een straal (halve diameter) van 10 km en een soortelijk gewicht van 5,32 g/cm³ (hoogste dichtheid die ik als bron kon vinden). Dan is de massa pi * radius³ * dichtheid / 6 ~= pi * (10.000 m)³ * 5320 kg/m³ / 6 ~= 2,786 * 10¹⁵ kg. Dat gaat echt werkelijk geen verschil maken op de totale massa van Jupiter.

[Reactie gewijzigd door robvanwijk op 1 augustus 2017 02:02]

Allebei enkel bedoeld ter illustratie. Bekende termen, duidelijke voorbeelden.

De relevantie van Pluto in dit verhaal gaat om enkele voorbeelden van baanresonantie te tonen en daarmee het effect dat alle hemellichamen van voldoende massa op elkaar hebben.

De botsing met Jupiter was vanzelfsprekend ook een voorbeeld om aan te geven wat er zou kunnen gebeuren. Ik zei ook niet voor niets "iets enorms". Wellicht van het formaat Saturnus, maar daar gaat het nu niet om.

De relevantie van Pluto in dit verhaal gaat om enkele voorbeelden van baanresonantie te tonen en daarmee het effect dat alle hemellichamen van voldoende massa op elkaar hebben.

Dat was maar een geintje; je had het over de banen van planeten en gebruikte Pluto als voorbeeld.

De botsing met Jupiter was vanzelfsprekend ook een voorbeeld om aan te geven wat er zou kunnen gebeuren. Ik zei ook niet voor niets "iets enorms". Wellicht van het formaat Saturnus, maar daar gaat het nu niet om.

De discussie ging over het "evenwicht" tussen de banen van allerlei objecten in ons zonnestelsel, toch? En over het mogelijke risico als we daarmee gaan rotzooien. Maar het voorbeeld dat je noemt kan niet voorkomen. De enige objecten binnen een lichtjaar afstand die meer massa hebben dan de Aarde zelf zijn Neptunus, Uranus, Saturnus, Jupiter en de Zon. Van geen van die objecten gaat de mensheid (binnen afzienbare tijd) de baan meetbaar veranderen, zelfs al zouden we het nog zo graag willen. En ze gaan gegarandeerd niet op elkaar klappen als we niks doen. Dus "wat zou er gebeuren als Saturnus (of, een object met een Saturnus-massa) op Jupiter knalt?" is volkomen irrelevant, want dat gaat echt absoluut niet gebeuren.

Klopt helemaal Rob. En je grapje had ik begrepen, hoor.

Nu hoeven hemellichamen niet op elkaar te klappen om elkaar te beïnvloeden, zo hebben we in bovenstaande discussie al gezien. Dat het evenwicht nu "stabiel genoeg is" om nog miljarden jaren zo te blijven, is duidelijk. Het was vooral een voorbeeld en niet een "dit gebeurt binnen een decennium"-verhaal. We weten ondertussen dat Jupiter en de andere 3 grote planeten elkaar dusdanig beïnvloed hebben dat niet alleen de banen veranderd zijn, maar ook de volgorde vanaf de zon. Zo weten we ook dat verschillende sterrenstelsels op elkaar gebotst zijn en andere dit nog zullen gaan doen. Interessante dingen, die ook niet van de een op de andere dag gebeuren. Als we alleen mogen praten over wat nu direct gaat gebeuren, of gisteren gebeurd is, dan is er op het gebied van astronomie ineens veel minder te vertellen.

Ik heb ergens hierboven ook al aangegeven dat alle inslagen van asteroïden en kometen op Jupiter ook geen invloed op het geheel hebben gehad. Daar is hun massa te klein voor en Jupiter te groot. Dat het theoretisch kan gebeuren en in het verleden waarschijnlijk al eens gebeurd is, is dan veel relevanter voor de discussie, dan of het nu in de praktijk staat te gebeuren.

Verschil tussen theorie, praktijk en een voorbeeld en dat allemaal in het licht van tijd en afstand op een kosmische schaal...

Eens?

En als we elkaar dan toch lopen te verbeteren uitdagen tot discussie:
Gasreuzen; echt? We weten al een hele tijd dat we Uranus en Neptunes veel treffender ijsreuzen kunnen noemen. En zelfs dat dekt de lading eigenlijk niet helemaal.

[Reactie gewijzigd door Jorgen op 1 augustus 2017 09:38]

Ik ben er eerlijk gezegd niet zo bang voor dat de baan van een planeet verandert. Het lijkt me veel waarschijnlijker dat ruimte-puin of (andere) astroiden van baan veranderen. En die cascade lijkt me veel lastiger te voorspellen.

Klopt. In theorie zou het kunnen dat een kleine, uit zijn baan gestoten steen, een grotere aantikt en deze dat weer bij een nog grotere doet, etc. Ook dat gebeurd natuurlijk al miljarden jaren. Maar hoe reëel is het dat dit "mis gaat"?

Even ter illustratie. In de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter bevinden zich mogelijk miljoenen objecten, variërend van gruis en stenen van enkele meters, tot de dwergplaneet Ceres. Deze liggen echter zo ver van elkaar verspreid dat je op Aarde een raket zou kunnen afschieten en hoogstwaarschijnlijk helemaal niks zou raken. Een beetje zoals een pak hagelslag in het IJsselmeer strooien. Er is dan heel veel hagelslag, maar de verspreiding zo groot dat één hagelslagje misschien wel nooit een andere tegenkomt.

Men vergeet nog wel eens dat met al die miljarden objecten in ons zonnestel, het grootste deel van het zonnestelsel bestaat uit lege ruimte.

In theorie zou het kunnen dat een kleine, uit zijn baan gestoten steen, een grotere aantikt en deze dat weer bij een nog grotere doet, etc. Ook dat gebeurd natuurlijk al miljarden jaren. Maar hoe reëel is het dat dit "mis gaat"?

Dat was alleen niet de vraag die ik stelde; de vraag was: is deze kans groter dan een ELE in de komende decennia? Ik denk dat het best weleens zou kunnen... en dan moet je je afvragen waarom je zoiets (nu) zou gaan doen.

Dat bedoelde ik ook met mijn antwoord:

In principe verandert een object alleen van richting door invloed van buitenaf. Bijvoorbeeld door botsing, of zwaartekracht van een ander object. Door te rommelen met ruimtepuin zou je ervoor kunnen zorgen dat ander puin dat nooit de aarde zou bereiken dat nu wel doet. Ik acht die kans nog steeds heel klein. Theoretisch mogelijk, maar in de praktijk weinig kans.

de kans dat er de komende decennia iets doorheen komt is nihil.

En als we de komende paar decennia doorkomen zonder ELE, dan kun je met diezelfde redenatie uitleggen waarom je nog steeds niets hoeft te doen; de (vanaf dat moment gezien) komende paar decennia is de kans immers nog steeds nihil. Maar als je nooit iets gaat doen, dan gaat het vroeg of laat fout.

We weten bovendien nog zo weinig...

Is dat niet juist een reden om wel onderzoek te doen? Als jij me kunt verzekeren dat we binnen 50 jaar een verdediging kunnen ontwikkelen én je kunt me verzekeren dat er de komende 100 jaar geen grote ramp zal gebeuren, dan zou ik persoonlijk nog steeds het zekere voor het onzekere nemen, maar dan heb je in elk geval een goede onderbouwing om nog een tijdje niks te doen. Maar juist als we geen idee hebben wat ons te wachten staat is niets doen (voor zover ik kan zien) volkomen onlogisch.

Rommelen aan het systeem voelt bij mij eerder als een potentieel risico aan dan het begin van een oplossing (iets met butterfly effect... die kans is vast ook nihil, maar wellicht groter?).

Het enige wat nu voorgesteld wordt is metingen doen. Dat heeft geen invloed op de baan van welk object dan ook. Ja, we willen waarschijnlijk wel een keer oefenen met het bewust en gecontroleerd aanpassen van de baan van een asteroïde en ja, strikt theoretisch gezien is daar risico aan verbonden. Maar de eerste test kun je doen met een steen die, zelfs als ie ons raakt, geen probleem is (en wat je ook met de baan van zo'n rots doet, tja, die heeft per definitie zo'n lage zwaartekracht, dat zal geen wezenlijke verandering in de banen van andere objecten veroorzaken of je moet cumulatief kijken; dan kan over eeuwen of millennia ineens een steen op ons af komen die er anders niet geweest zou zijn... maar tegen die tijd mag ik toch hopen dat dat geen enkel probleem meer is).

Punt is alleen dat de kans dat er een ELE optreedt echt nihil is... dus waarom haast hebben?

Ik zou het een beetje jammer vinden als over 100 miljoen jaar de archeologen van de volgende intelligente soort ons laatste monument opgraven met het opschrift "We hadden de techniek en het geld om anti-ELE middelen te ontwikkelen. We hadden de arrogantie om grappen te maken over uitgestorven dinosauriërs omdat ze geen ruimtevaartprogramma hadden. Maar we hadden geen haast. Het zou ons nog tien jaar kosten om technologie te ontwikkelen om asteroïden van baan te veranderen; nu hebben we alleen de technologie om te weten dat er volgend jaar eentje inslaat. 'This is our legacy'"

We hebben nog zo veel nuttigere dingen te doen

Nuttiger dan voorkomen dat de hele mensheid uitsterft?

[...] Maar als je nooit iets gaat doen, dan gaat het vroeg of laat fout.

Ik zeg ook niet dat je nooit iets moet gaan doen. Ik denk echter dat NASA haar budget beter kan besteden aan dingen die urgenter en belangrijker zijn. Zo doen ze bijv. best heel zinnige dingen op het gebied van klimaatmodellen doorrekenen. Qua urgentie en belangrijkheid is dit op dit moment een veel betere besteding van het budget.

Als jij me kunt verzekeren dat we binnen 50 jaar een verdediging kunnen ontwikkelen én je kunt me verzekeren dat er de komende 100 jaar geen grote ramp zal gebeuren, dan zou ik persoonlijk nog steeds het zekere voor het onzekere nemen, maar dan heb je in elk geval een goede onderbouwing om nog een tijdje niks te doen.

Het risico dat een gekke president op de grote rode knop drukt, is aantoonbaar veel groter dan een ELE met een astroide. Kortom, je krijgt geen enkele garantie en geen enkele verzekering.

Het lijkt wel alsof onze generatie bang is geworden voor bijna alles, van de kans dat er iets fout gaat bij inentingen tot ELE's. Een beetje risicoanalyse laat zien dat het gewoon niet belangrijk en urgent is, hoe stoer het onderzoek dan ook mag klinken.

Metingen doen en data verzamelen lijkt me dan niet verkeerd om te doen. Daarmee krijg je immers de middelen in handen om beter onderzoek te kunnen doen. Echter, oefenen met het aanpassen van de baan van een object? Dat lijkt me niet belangrijk, niet urgent, en ik ben er niet van overtuigd dat het risico door zoiets afneemt ipv. toeneemt.

Ik zou het een beetje jammer vinden als over 100 miljoen jaar de archeologen van de volgende intelligente soort ons laatste monument opgraven met het opschrift [...]

OK, stel dat er over 100 miljoen jaar een monument wordt opgegraven met een opschrift. Dan acht ik de kans nihil dat ze jou tekst vinden.

Andere teksten zijn veel waarschijnlijker, zoals "Door hebzucht en kortzichtigheid hebben we onze natuur verwoest, ondanks dat we de technologie hadden om dit te voorkomen. We wisten dat de aarde opwarmde door ons en alle tekenen waren daar. En toch gingen we door waar we mee bezig waren, tot onze steden onderliepen, ons drinkwater schaars werd, hittegolven standaard en mensen massaal stierven aan hongersnood. In plaats van hier iets aan te doen, besteedden we onze middelen aan zinloze projecten zoals het veranderen van de baan van astroiden."

Het lijkt wel alsof onze generatie bang is geworden voor bijna alles, van de kans dat er iets fout gaat bij inentingen tot ELE's. Een beetje risicoanalyse laat zien dat het gewoon niet belangrijk en urgent is, hoe stoer het onderzoek dan ook mag klinken.

Risico is "kans keer gevolg". Dus als je een kans hebt van één keer in de honderd miljoen jaar een gebeurtenis die voor talloze miljarden schade aanricht en de economie voor jaren plat gooit, dan zie ik je punt. Maar we hebben het hier over een gebeurtenis die meteen einde verhaal zou zijn: in pseudo-wiskunde: "nul keer oneindig" (of, correcter, epsilon keer oneindig). Dat heeft werkelijk niks met die blaat over inentingen te maken (want serieus, zelfs al zouden inentingen de kans op autisme verhogen (dat doen ze niet, maar stel), dan nog verlagen ze de kans op doodgaan veel meer, dus dan nog zijn inentingen een goed idee; sommige mensen moeten leren nadenken...).

Echter, oefenen met het aanpassen van de baan van een object? Dat lijkt me niet belangrijk, niet urgent, en ik ben er niet van overtuigd dat het risico door zoiets afneemt ipv. toeneemt.

Dat is wel degelijk belangrijk (hoe weet je anders of je plan ook echt werkt), wel degelijk urgent (we weten niet eens wanneer de deadline is, dus dan is het onmogelijk om te weten of we op schema liggen) en door een klein beetje na te denken over het doelwit kun je ervoor zorgen dat er geen wezenlijk risico is. Denk eraan dat je voor de test uit vele kandidaten kunt kiezen; de eerste keer kies je er dus eentje waarvan het geen probleem is als ie opeen juist wél inslaat. Pas als het voor het echie moet heb je geen keuze en moet je precies die ene steen onschadelijk maken.

Vergelijk het met het maken van backups: als jij elke dag een backup maakt, maar nooit test of je dat ding ook echt terug kunt zetten, dan loop je mijns inziens nog steeds een groot risico op data-verlies. Als je bij het maken van een backup net die ene parameter vergeet is ie immers waardeloos. Net zoals je bij het afbuigen van een asteroïde net dat ene effect vergeet het helemaal mis kan gaan. Daarom test je of je aanpak werkt, zodat als het er echt om gaat je weet wat je moet doen, wat wel werkt en wat niet werkt.

Maar we hebben het hier over een gebeurtenis die meteen einde verhaal zou zijn: in pseudo-wiskunde: "nul keer oneindig" (of, correcter, epsilon keer oneindig). Dat heeft werkelijk niks met die blaat over inentingen te maken

Blijkbaar was ik niet helder in wat ik bedoelde te zeggen.

Ja, je hebt gelijk, risico = kans * impact. Wat ik bedoelde is: kijken mensen maar zo naar de wereld...

Kijk je naar ELE, dan is de impact oneindig. Voor ELE hoef je dus alleen maar naar de kans te kijken. Dus, wat zijn de mogelijke ELE's?

• Een astroide ramt de aarde. The end. Gebeurt eens in de miljard jaar.
• Klimaatverandering zorgt voor een ELE. Klimaatwetenschappers geven ons nog een kleine 100 jaar (optimistisch)
• Artificial intelligence vermoord alle mensen (of maakt er batterijen van of...). Afhankelijk van wie je het vraagt; sommige mensen zoals Gates en Musk zijn hiervan overtuigd. Hoe dan ook denk ik dat dit nog enkele decennia duren; laten we het risico gewoon niet lopen.
• Een idioot drukt op de rode atoomknop. Kan ieder moment gebeuren.

Welnu. NASA heeft weinig van doen met punt (3) en (4). Echter, punt (1) en (2) putten uit hetzelfde budget. Mijn stelling is dat ze zich dan beter kunnen bezig houden met punt (2) dan met punt (1). Als er geen conflict meer is, kunnen ze natuurlijk prima hieraan werken (incl. op den duur experimenteren, dat hoort ook bij wetenschap).

Er zit ook nog een addertje onder het gras: (4) put uit dezelfde wapens als (1). Als we dus wapens maken tegen (1) kan het dus zou zijn dat we (4) veroorzaken. Wederom: risico oneindig, kans? Ik denk dat dit eerder gaat gebeuren dan eens in de miljard jaar... Is dat argument valide... deels: er wordt immers ook niet gewerkt om de kans op (1) te elimineren...

[Reactie gewijzigd door atlaste op 1 augustus 2017 21:04]

3: De maan: Wel eens foto's van de "achterkant" van de maan gezien? Globaal gezien heeft de maan twee helften: de helft die wij zien, vol kraters en opgedroogde lavavlakten en de helft die van ons af gericht is. Die ziet er uit als een golfbal. De maan vangt heel veel ruimtepuin op dat anders de aarde zou bereiken.

Volgens mij draai je het nogal om!

Vanaf de Aarde gezien is de Maan maar een heel klein stukje van het hemelgewelf. Dus als een object op ramkoers ligt met de Aarde, dan is de kans erg klein dat ie precies tegen de Maan aan botst (en een inslag op de Aarde wordt voorkomen).

Vanaf de Maan gezien is de Aarde ook maar een klein stukje van het hemelgewelf, maar wel een stuk groter dan andersom. Dus de kans dat de Aarde een rotsblok opvangt dat anders de Maan geraakt zou hebben is een stuk groter.

Met andere woorden: de Maan heeft aan één kant überhaupt geen "schild" en aan de andere kant een niet-zo-heel-goed schild. De Aarde heeft in deze vergelijking niet "twee kanten", maar ons schild is nog veel slechter dan dat van de Maan.

Het ging in dit geval specifiek vanuit het oogpunt van de aarde. Wij hebben het geluk dat de zon, Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus al een heleboel vangen en/of ver weg, diep de ruimte in slingeren. Daarnaast hebben we de maan die met zijn eigen aantrekkingskracht ook nog een en ander opvangt.

Verder heb je natuurlijk gelijk. Vanzelfsprekend werkt dat vice versa ook zo en vangt de aarde een heleboel op dat anders wellicht op de maan had terecht kunnen komen.

Als we het hebben over de snelheid van asteroiden buiten de aardatmosfeer bedoelen we uiteraard niet de snelheid van die asteroide in een baan rondom een andere planeet. Dan hebben we't over de snelheid relatief ten opzichte van de aarde, terwijl deze asteroide in een baan rond de zon vliegt.

"Probeer niet om ons te raken ! Wij raken u wel !"

Maar effe serieus...

Brokken steen van 10km doorsnede (het maatje dat de dino's hun kop kostte) zijn niet bepaald zeldzaam in ons zonnestelsel. Wanneer zo'n jongen de atmosfeer binnen komt vliegen (nog afgezien van de snelheid) en de voorkant raakt net de aarde, dan steekt de achterkant nog 10km in de atmosfeer.

10km !!! Ter illustratie: Dat is de hoogte waarop een Boeing 747 vliegt... !!!

"Moeilijk raken is één ding, maar voor menige astroïde heb je ook een behoorlijke proppenschieter nodig wil je wat uit kunnen richten. Maar zelfs al zou dat lukken dan vraag ik me af wat erger is: één grote klap of honderdduizenden kleine brokken steen die over de hele aarde neer storten, daar verwoesting aanrichten én de atmosfeer opwarmen...

Gelukkig is hij maar een duizendste zo groot. Of iets meer, 10-30 meter.

10km is inderdaad extinction-level en dan hadden nu alle nukes er heen gemoeten om dat ding richting zon te duwen.

Alle nukes? Je hebt er maar eentje nodig.

https://www.quora.com/Is-...e-power-of-a-nuclear-bomb

Nou en, meer is beter N+3000 redundancy.

Je Wiki bron zegt iets anders. Korte les wikipedia: de Nederlandse wiki pagina's zijn meestal tertiarire bronnen, want vertalingen van de Engelse pagina. Dat is dan weer een secundaire bron, maar gelukkig vaak met links naar de primaite bron.

Hier is het nog een slagje erger. De primaire bronnen zijn de Russian Federal Space Agency en de Russian Academy of Sciences, maar ook de Engelse Wikipedia citeert die niet direct (want niet in Engels). Die eerste van een "preliminary estimate", en de tweede was een latere c.q. betere schatting van dezelfde snelheid.

De snelheid van een asteroïde is te hoog om te onderscheppen met een luchtdoelraket. Bovendien sproeien de meeste luchtdoelraketten een lading gesmolten metaal deeltjes naar het doelwit. Dat werkt erg goed op de gammele vliegobjecten die mensen bouwen, maar heeft geen enkel effect op een willekeurige asteroïde.

Je hebt minimaal iets nodig met een flinke nucleaire lading om echt schade aan te brengen aan een asteroïde, maar kernwapens zijn niet wendbaar genoeg om op een dergelijke manier een asteroïde te onderscheppen. Je kunt er uiteraard wel een heleboel afschieten "in the general direction of" en hopen dat eentje raak is.

Zijn astroïden ook niet meer te beschieten met surface-to-air verdediging? Of is het al te laat als ze in de atmosfeer zijn?

Zo'n ding komt aan met mach 20 of meer en doet er maar een paar seconden over om door de dampkring te gaan. Dus ja dan is het te laat.
Bovendien is ook een relatief kleine asteroïde al snel te groot om zodanig kapot te schieten dat ie geen kwaad meer kan doen.

Moet er niet aan denken dat een land als Rusland tijdens internationale spanning niet in de gaten heeft met een asteroid the maken te hebben. En aanneemt dat het een aanval is met maar seconden om te reageren en dus alles wat het heeft afvuurt...dag wereld.

Dit artikel is wellicht een aanrader; de man die een nucleaire oorlog heeft voorkomen: https://en.wikipedia.org/wiki/Stanislav_Petrov en dat is een Rus.

Russen en Amerikanen en andere landen detecteren de lancering van ICBMs om te bepalen of er een aanval op handen is. Ze kijken letterlijk met een satelliet omlaag naar de aarde en wachten op een paar lichtflitsen die overeenkomen met het patroon van de lancering van een ICBM.
Na lancering volgen ze het pad van het projectiel met hele grote radar schotels. Pas als het erop lijkt dat het inderdaad om een ICBM gaat die onderweg is naar hun gaan ze overwegen om ook te lanceren.
Bij een willekeurige inslag gaan ze niet zomaar op knoppen drukken omdat ze denken dat ze worden aangevallen. Dat heeft ook geen nut want je first-strike is dan toch al gefaald. Als het inderdaad een nucleaire aanval is dan zijn al je silos al gesmolten.

Dit is de minimale afstand waarop de astroïde de aarde zal passeren (uit het gelinkte artikel):

Even though scientists cannot yet predict exactly how close it will approach, they are certain it will come no closer than 4,200 miles (6,800 kilometers) from the surface of Earth.

Wat detail info.
https://ssd.jpl.nasa.gov/...b=0;cov=0;log=0;cad=1#cad
Er zit dus een onzekerheid in van 2uur. En sinds de aarde 107000km/uur gaat om de zon kom je snel op dit verschil.

Meer NEO info waarmee je kan spelen om te zien wat er in de buurt komt.
https://cneos.jpl.nasa.gov/ca/
Zoals Auredium aangeeft. Sorteer deze lijst op naam (= datum) met een afstand van <1LD en je ziet dat er nog zn 5 per jaar ontdekt zijn die dichtbij komen.

2028 en 2029 zullen wel interessante jaren zijn voor de nasa met 2 grote die langs komen op 2/3 en 1/10 de afstand van de maan.

[Reactie gewijzigd door Madman_K op 31 juli 2017 12:27]

Meer NEO info waarmee je kan spelen om te zien wat er in de buurt komt.
https://cneos.jpl.nasa.gov/ca/

• 137108 (1999 AN10) 2027-Aug-07 07:11 ± < 00:01 1.01 | 0.00261 1.01 | 0.00260 26.28 26.25 17.9 700 m - 1.6 km
• 153814 (2001 WN5) 2028-Jun-26 05:23 ± < 00:01 0.65 | 0.00166 0.65 | 0.00166 10.24 10.08 18.3 580 m - 1.3 km

Hmm, voelt niet zo comfortabel Schiet op, Elon!

EDIT: was de 2e komma vergeten.. punctuatie is belangrijk..

[Reactie gewijzigd door Wilglide op 31 juli 2017 17:04]

Ze weten zeker dat deze op een afstand tussen de 6800 km en 270.000 km zal passeren. M.a.w., ze weten zeker dat deze de aarde niet gaat raken. Dat ze het niet precies weten wil niet zeggen dat het 'slechts' een schatting is. Enkel dat er in de berekening een bepaalde foutmarge zit.
En zelfs al zouden ze er flink naast zitten, dan nog is de kans minimaal dat de aarde geraakt wordt. De aarde is slechts zo'n 12.000 km in diameter, op dit soort afstanden is dat natuurlijk een miniem klein doel om precies te raken.
Zorgwekkender is het feit dat er vele asteroiden rondvliegen in de ruimte en onze techniek om die te volgen nog redelijk in kinderschoenen staat. Er is wel een redelijke (of feitelijk zelfs nagenoeg 100%) kans dat er ooit eens een asteroide precies de aarde gaat raken en het is enkel te hopen dat we dat dan op tijd in de gaten hebben om er nog iets aan te doen.

Zie het als een berekende afstand van 131.600 km met een maximale afwijking van 124.800km in alle richtingen. M.a.w. de aarde zit net buiten de crosshair van die steen.

Als 'ie inslaat is de impact ongeveer zo groot als die meteoriet als in Rusland tot wel 2x zo zwaar. En Ik ga er vanuit dat hij dan niet recht op de aarde afkoerst maar zoals in Rusland onder een schuine hoek de dampkring binnen komt waar er nog wat kan verbranden en de steen kan afremmen.

Als 'ie recht op de aarde afkoerst heb je best een klap met zo'n snelheid, iemand die dat kan berekenen in kilotonnen tnt?

Ze weten dat de baan van die asteroïde de baan van de aarde gaat schampen op zo'n 6800km daar zit vrijwel geen foutmarge op. Ze zijn best goed in het berekenen van zo'n baan. Wat lastiger is is de exacte positie waar een object zich op enig moment precies bevind op die baan. Waar het dus om gaat is waar de aarde op het moment van passeren precies is. Als de aarde al een stukje verder is op het moment dat de asteroïde de baan van de aarde passeert, dan is de afstand tussen de aarde en de asteroïde dus groter. De aarde gaat rete snel om de zon heen dus dat gaat al snel om vele duizenden kilometers.

Ah, Tweakers vertaalt het dus niet goed?

" De asteroïde passeert mogelijk op 12 oktober de aarde op een afstand van 6800 kilometer."

De steen passeert de baan van de aarde op 6800km, niet de aarde zelf -_-'

Het toeval wil dat de aarde zelf dicht in de buurt gaat zijn van de plek waar de asteroïde in de buurt van de baan van de aarde gaat komen.

Nee hoor, die raakt ons niet.
Die wordt wel door de zwerm van satellieten tegengehouden

ik moest lachen

Als ze de opwarming van de aarde ook zo schatten!

"Als we zo doorgaan is het in 2030 4 graden warmer, maar het kan ook in 2230 zijn."

Mocht een asteroïde daadwerkelijk de aarde raken, dan zijn er technieken om dit af te wenden, bijvoorbeeld door hem af te remmen of door zijn baan af te buigen met een groot object.

Ik ben wel benieuwd naar deze technieken. Zijn deze al ver genoeg ontwikkeld zodat ze nu al inzetbaar zijn?

*KSP kennis*
Als je ver genoeg hem een kleine tik (als in een beetje vertragen) geeft zal de aarde gemist worden... Van ver weg aanraken kan denk ik met een laster over een periode van tijd genoeg zijn.

wat als we de laser vanaf de aarde schieten, vliegt de aarde weg ipv de asteroide

Nee, er is altijd sprake van enige "lichtdruk" die aan beide kanten werkt maar daar gaat het hier niet om. Een laser verhit het oppervlak van de astroide en vergast het materiaal ter plaatse. Dat ontsnappende gas zorgt voor de aandrijving die de astroide verplaatst.
Althans dat is de theorie want je hebt nogal een laser nodig voor dat kunstje.

Nee, er is altijd sprake van enige "lichtdruk" die aan beide kanten werkt maar daar gaat het hier niet om. Een laser verhit het oppervlak van de astroide en vergast het materiaal ter plaatse. Dat ontsnappende gas zorgt voor de aandrijving die de astroide verplaatst.
Althans dat is de theorie want je hebt nogal een laser nodig voor dat kunstje.

Dan kun je nog beter een nucleaire raket die kant op lanceren en die vóór of naast de asteroïde detoneren zodat ie opzij geduwd wordt door de schokgolf.

Natuurlijk geen voltreffer maken want dat is alleen leuk in films en in boeken van Dan Brown.

Een schokgolf in vacuum? Enkel een 'schokgolf' in het EM spectrum. Schiet je niet zoveel mee op.

Een schokgolf in vacuum? Enkel een 'schokgolf' in het EM spectrum. Schiet je niet zoveel mee op.

Een nucleaire explosie veroorzaakt ook een grote bal met snel uitzettende massa (dat is nogal de essentie van een explosie). Waar denk je dat al het plutonium naartoe gaat? Dat zorgt voor een heel mooi golffront wat geschikt is om iets uit een baan te duwen, of zelfs een ruimteschip naar Mars te sturen.

[Reactie gewijzigd door Stoney3K op 31 juli 2017 15:50]

Och, natuurlijk. ISC.

Schokgolf...
In de ruimte zeker.....

Een kernexplosie zal er voor zorgen een deel van de asteroide zal verdampen en daardaar voor thrust zorgt.

Je moet dan echter nog steeds vrij dicht bij zijn.

In het algemeen geld dat hoe eerder een object ontdekt is hoe minder kracht er nodig is het in een andere baan te brengen.

[Reactie gewijzigd door dwwolf op 31 juli 2017 16:28]

Schokgolf...
In de ruimte zeker.....

Waar denk je anders dat alle producten van die kernsplijting precies blijven? Dat 'verdwijnt' niet zomaar in het niets, maar dat zet juist heel snel naar alle kanten uit. En wat krijg je dan? Precies, een schokgolf van snel uitzettend gas, ook als er aan het andere eind van die schokgolf vacuüm is.

Het enige verschil is dat die drukgolf zich niet verder door de atmosfeer voort kan planten, maar je hoeft alleen maar een wolk met superverhit gas (splijtingsproduct) tegen de asteroïde aan te rammen. De expansie van het gas doet dan de rest.

Lekker veel massa heb je het nu over, plutonium ter grootte van een grapefruit ofzo
Zelfs met enorme snelheden zet dat geen zoden aan de dijk zetten op een blok van 10km...

Een explosie op een afstand van ca 100m levert een bol op met een oppervlak van ca 120000m^2
Een W87 doet ongeveer 250kg voor 300kt.
Oftewel ca 2g per m^2.

Lekker veel massa heb je het nu over, plutonium ter grootte van een grapefruit ofzo
Zelfs met enorme snelheden zet dat geen zoden aan de dijk zetten op een blok van 10km...

Een explosie op een afstand van ca 100m levert een bol op met een oppervlak van ca 120000m^2
Een W87 doet ongeveer 250kg voor 300kt.
Oftewel ca 2g per m^2.

Het gaat natuurlijk niet om de massa maar om de impuls die je overdraagt. Die 250kg splijtstof wordt er niet tegenaan gedrukt met 9,81 m/s^2 (dat is waar je berekening op uitkomt) maar de snelheid (en dus de deceleratie, en de resulterende kracht) ligt natuurlijk veel hoger.

Jouw berekening zou kloppen als je die 250kg plutonium laat ontploffen en dan uit de lucht laat vallen.

Simpele vergelijking: Een kogel uit een M16 weegt ook maar enkele grammen en is toch krachtig genoeg om een persoon te vellen. Sterker nog, een enkel bèta-deeltje (dus een enkel elektron) kan met genoeg snelheid al dodelijk zijn.

g als in gram....
Ik vraag je je iets verder in te lezen in space warfare zoals bv op project rho.

Nukes in spaces gaat vooral over verhitting door straling en neutronen straling. Schokgolf effecten zijn verwaarloosbaar buiten een atmosfeer.

Het gas dat snel uitzet op aarde bij een kernexplosie is zuurstof, waterstof en een rits edelgassen. Allemaal dingen die niet in grote concentraties aanwezig zijn in de ruimte. De schokgolf die een kernwapen in de ruimte zal produceren is nog niet genoeg om je cavia naar de andere kant van de kamer te lanceren (uiteraard wordt je cavia wel gegrild).

Is over nagedacht, een kernexplosie kan ook maar moet op heel korte afstand en dan breekt de astroide waarschijnlijk in een heleboel stukken die afzonderlijk moeilijk te tracken zijn. Dat wordt niet als een goede oplossing gezien.

[Reactie gewijzigd door caipirinha op 4 augustus 2017 10:52]

Gezien het feit dat we het over een asteroïde van tientallen tot honderden meters doorsnede hebben tegenover onze eigen rots met een doorsnee van bijna 13 duizend kilometer (en massa verschil is nog véél groter) zal dat niet zo'n vaart lopen.

Eeehhh, als dat stukje ruimterots met 1m/s de aarde raakt zal het wel meevallen.
Mocht de snelheid dan toch ietsje groter zijn, als in duizenden km/h, dan wordt het toch een ander verhaal.... Dan hebben we een serieus probleem.

Hij had het daar over de invloed van een dergelijke laseroplossing op de baan van de aarde. In theorie heeft het gebruiken van een laser om een asteroïde van baan te laten veranderen wel invloed op de baan van de aarde, maar in de praktijk is dat effect verwaarloosbaar (vandaar zijn opmerking dat het zo'n vaart niet zal lopen.

De massa van de aarde is zo veel groter, dat 99,999999%+ van het effect in de asteroïde belandt, en het restje in de aarde. Dat valt volledig in het niet bij allerhande andere effecten en achtergrondfactoren.

Edit: plus idd wat caipirinha zegt, die lichtdruk is maar een zij-effect van het eigenlijke mechanisme.

[Reactie gewijzigd door Twam op 31 juli 2017 12:20]

Zoals gebeurde bij de inslag die het uitsterven van de (meeste) Dinosaurussen in gang zette. Dit gebeurde niet overal in één klap maar in de, zeg maar, 100 jaar daarna.

Het feit De aanname dat dat miljoenen jaren geleden gebeurd zou zijn stemt me optimistisch.
De kans wordt welliswaar groter dat de dag gaat aanbreken maar is over het geheel genomen verwaarloosbaar. Zegt ook iets (interessants) over hoe onbevattelijk groot het heelal is.

We doen nog een lekker bakkie

[Reactie gewijzigd door croiky op 31 juli 2017 12:26]

De kans wordt niet groter hoor. Zo werken kansen niet.

Een lekker bakje vind ik dan wel weer een goed idee!

Leg uit, leg uit

Als je een normale dobbelsteen gooit dan is als het goed is de kans op elk getal 1 op 6. Oftewel gemiddeld als je x keer gooit dan zul je x/6 keer een specifiek getal zien. Let wel op 'gemiddeld', want het hoeft dus absoluut niet zo uit te pakken.
Als je nou 30 keer de dobbelsteen gooit en je hebt nog geen enkele keer 6 gehad, dan hebben mensen de neiging te denken dat omdat je normaal gesproken al 5 keer 6 gehad zou moeten hebben in die 30 keer dat de kans op 6 nou steeds groter wordt. Dat is echter niet waar, de kans is nog steeds 1 op 6.
Dit heet in het engels de gambler's fallacy:
https://en.wikipedia.org/wiki/Gambler%27s_fallacy

Specifiek in dit geval gaat het dus om dat het helemaal niks zou zeggen dat we de afgelopen 66 miljoen jaar niet meer gebeurd is niet geraakt zijn door een planetkiller. De kans is nu net zo groot als een jaar na de inslag die de dino's uitgeroeid heeft.
Daarbij ga je er wel vanuit dat de vraag of de Aarde op een bepaalde dag geraakt wordt door zo'n grote asteroïde beschreven kan worden als een pure kans. Ik denk eigenlijk van niet... Het is anders dan elke dag een dobbelsteen gooien, in principe is de volgende asteroïde van voldoende formaat (of meteoor of whatever, ik weet het verschil niet tussen die dingen eerlijk gezegd) die de aarde treft al onderweg. Het ligt allemaal al vast, los van het feit dat wij dat nog niet kunnen zien allemaal. Ik ben niet echt thuis genoeg in de materie om het helemaal zeker te zeggen maar het zou me niks verbazen als in dit geval dus wel de kans langzaam toeneemt, alleen niet vanwege dat onderbuikgevoel dat mensen hebben bij kansberekening en statistiek.

Dank voor de moeite

Hoewel het misschien niet op een paar duizend jaar precies na te gaan is, weet men dat het bijna 66 miljoen jaar geleden was. De inslag krater is uitgebreid onderzocht.
Of de BBC versie hiervan.

Interessante links waarvoor dank. Hier eentje terug:
https://www.sciencenewsfo...n-asteroid-eruptions-doom

Het ging niet over een inslag maar over het bijsturen van die asteroïde door bijvoorbeeld een laser vanaf de aarde op dat ding te richten als hij nog heel ver weg is. Dan hoef je dus ook maar een hele kleine correctie uit te voeren. Door het massa verschil tussen de aarde en de asteroïde is die kleine correctie op de aarde nog veel kleiner (gedeeld door de onderlinge massaverhouding).

Maar goed, zelfs bij een inslag zit het probleem voor ons niet zozeer in de baan van de aarde die er door zou veranderen volgens mij.

zal dat niet zo'n vaart lopen.

pun intended?

Sowieso met een laser vanaf aarde schieten is onzinnig, omdat je teveel energie verliest door de verschillende lagen van onze atmosfeer.

Laser afweer zou mogelijk prima kunnen, mits je een krachtige laser in een baan om de aarde brengt. Alleen is dan de vraag hoe je deze constant voorziet van een grote energiebron (zonnepanelen, gaan nooit in een korte tijd constant zoveel energie leveren).

Met een accumulator die door de zonnepanelen opgeladen wordt en een pulslaser voedt kom je er wel.

Wil je met een laser een asteroïde van een paar 100 meter diameter deflecteren, dan kom je er denk ik niet. Ik denk dat je wel constant een maand o.i.d. met de meest krachtige lasers die er nu zijn en in een baan om de aarde kunnen zal moeten 'beschieten'.

Als je dit al ziet: https://www.nextbigfuture...50-kilowatt-laser-on.html dan zijn we er helaas nog lang niet om een continue laserstraal te produceren in een formaat dat om de aarde kan en genoeg energie kan produceren.

Ik had het meer over een werkend high-power lasersysteem met zonnecellen bouwen. Of zo'n systeem krachtig genoeg is om daadwerkelijk iets uit te kunnen richten betwijfel ik.
Het effect van een laser is zo klein, dat het heel lang zou moeten werken will het voldoende resultaat hebben. Met de snelheid waarop asteroïden door het zonnestelsel vliegen moet je daar dus al op zeer grote afstand mee beginnen. Zodanig grote afstand dat zelfs de best gefocuste laserstraal zover gedivergeerd is dat het effect te verwaarlozen is.

Eerst maar eens correct en accuraat kunnen detecteren dat er een asteroïde op de aarde afkomt. Het gros van alle ruimte rotsen blijft ongedetecteerd ( ze geven immers geen licht ).

Nee, maar ze reflecteren wel licht, verassend goed zelfs.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 249623 op 31 juli 2017 16:41]

Een groot zonnezeil er aan vast zetten

Zat ik ook te lezen en te bedenken maar wat is dan dat grote object of welke techniek, alleen volgen en meten is te laat voor ons.

Ja, die technieken zijn er ALS we maar op tijd zijn. Een kleine wijziging in snelheid of koers is al voldoende om de baan van een asteroide zodanig te verleggen dat deze het stipje dat aarde heet mist.

Wat natuurlijk dan wel weer zo is, wat zijn de gevolgen van dit afremmen/afbuigen? doe je het object afbuigen en dan net naar een verkeerde baan, dan kan die misschien weer een ander (groter) object raken die dan uit zijn baan raakt en uiteindelijk een nog groter probleem kan opleveren (dat is dan natuurlijk wel iets voor veel latere zorg).

Hahah, bij die titel zat ik meteen aan de game Planetary Annihilation te denken. Ik had met zo een titel verwacht dat ze met lasers of raketten dat ding uit de ruimte zouden knallen. Beetje misleidend, of ben ik gewoon raar aan het denken?

Het is op zich niet gek, en ze denken er ook over om zoiets toe te passen (of een nuke). Probleem is daarin is meervoud. Je kan een explosie gebruiken om hem uit zijn baan te duwen, of om het ding gewoon op te blazen. Bij optie 1 moet ie ver genoeg zijn om de koerswijziging een effect te geven. Bij optie 2 kan het zijn dat de astroïde te groot is en opblazen gewoon niet lukt. Mocht het wel lukken, dan zit je weer met het probleem dat je van 1 grote astroïde, ontelbaar veel kleinere maakt wat de boel niet bepaald veiliger maakt.

Wat mij op valt, is dat jullie vergeten wat de schade zal zijn in ons zonnestelsel, als we in de ruimte met nucleaire spullen spelen. Volgens mij is er ook een 'pact' voor die het iedereen verbied. Ter zelfbescherming.

[edit]
Ik dacht meer aan de leefbaarheid op aarde, als mens. Radioactief afval is niet gezond gebleken namelijk. Maar dat neemt niet weg dat het zonnestelsel zelf het inderdaad niet uit maakt

[Reactie gewijzigd door Flipull op 31 juli 2017 18:48]

De schade in ons zonnestelsel zou volledig verwaarloosbaar zijn, zelfs in het geval van het inzetten van een paar 50-70 kiloton kernbommen. Ten eerste is ook ons zonnestelsel al Heel Erg Groot, ten tweede is er al zoveel achtergrondstraling als je eenmaal buiten de dampkring komt dat de toevoeging niet zo schokkend is.

Het is wel zaak dat je zoiets echt ruim buiten de dampkring doet, omdat je anders kans hebt door middel van elektromagnetische pulsen de halve digitale infrastructuur op aarde plat te leggen. Dat soort geintjes is inderdaad waar dat pact ook op slaat, onder andere. Het gebruik van grote explosies voor het afwenden van grote brokken steen valt echter niet onder 'weapons of mass destruction', bij mijn beste weten. Daar hebben we namelijk allemaal profijt van Het bewust van baan veranderen van asteroïden om ze op een tegenstander te gooien, dat mag dan weer niet (los van het feit dat het ook gewoon een heel slecht idee is).

Gezien het feit dat de kern van ons zonnestelsel een open nucleaire reactie is, denk ik dat ons zonnestelsel een klein betje extra gepiel wel overleeft. Alle kernwapens en kerncentrales samen hebben nog niet zoveel nucleaire reacties veroorzaakt als er per seconde op de zon gebeuren.

Dat doet o.a. het Outer Space Treaty:
The Outer Space Treaty represents the basic legal framework of international space law. Among its principles, it bars states party to the treaty from placing weapons of mass destruction in orbit of Earth, installing them on the Moon or any other celestial body, or otherwise stationing them in outer space.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Outer_Space_Treaty

Meerdere kleinere objecten zou toch wel veiliger zijn omdat ze dan gewoon opbranden in de atmosfeer? Op die manier hebben we er niet zo'n last van. Een groot rotsblok wat ineens uit de lucht komt vallen heeft een stuk grotere gevolgen.

Als ze klein genoeg zijn om ze te laten opbranden wel ja. Maar ze komen in verschillende soorten en maten. En allemaal kleintjes van 10-100 meter (of meer) verspreid over het hele oppervlak is ook geen goed nieuws.

En vergeet niet dat dat dan ook nog eens duizenden radioactieve objecten worden.

Maar altijd nog beter dan een dinosaur-killer die 75% vh leven uit kan roeien

het moeten wel echt kleine stukjes zijn om echt op te branden.
Bijvoorbeeld de meteoroïde in rusland van 2013 was niet zo groot maar zorgde toch voor genoeg schade en gewonden en dat was nog in een wat minder druk bevolkt gebied.
https://nl.wikipedia.org/...%C3%AFde_bij_Tsjeljabinsk

Het zou prettig zijn als alles voor 100% opbrandt. Maar zelfs als de brokstukken voor 95% opbranden is dat nog veel beter dan een enkel brok wat maar voor 5% opbrandt.

En ja, dat soort effecten zijn erg niet-linear. Een klein brok ondervindt relatief veel luchtweerstand (veel oppervlak per kilo), waardoor het sneller verbrandt, en tegelijkertijd langzamer valt en dus meer tijd heeft om te verbranden.

Leg mij eens uit hoe een kernwapen in een vaccuum een explosie moet veroorzaken.

De expansie van vrijgekomen kernenergie?

Als een ster in een supernova veranderd zal dat ook een vernietigende kracht opleveren voor het omliggende gebied. En sterren bevinden zich ook in vacuüm.

Bovendien lijkt jouw username op de naam van een ster uit de Aliens serie.. erg grappig

Edit: jouw username is het service nummer van Edward Buck lol

[Reactie gewijzigd door Liberteque op 31 juli 2017 11:49]

https://www.google.nl/amp...oded-space.html%3fisamp=1

Een explosie door kernsplijting is heel iets anders dan een explosieve reactie door de ontsteking van brandbaar materiaal in de buurt van zuurstof.

Er zijn een heleboel atoombommen in de ruimte getest:
https://en.m.wikipedia.or...ltitude_nuclear_explosion

Bovendien zijn er genoeg manieren om verbrandingsreacties hun eigen zuurstof mee te geven (o.a. torpedo's en raketaandrijvingen werken zo).

Sterker nog: vrijwel alle explosieven werken zonder zuurstof. De enige uitzondering zijn Fuel-Air explosives. Maar dingen als dynamiet werken op basis van stikstof atomen in een chemisch onstabiele verbinding. Als dat stikstof atoom eruit breekt, dan valt de rest van het molecuul snel uit elkaar.

Vandaar ook het "nitraat" vuurwerk. Dat is een -NO3 groep.

Waar lees jij dat dan? Dat staat nergens.
Vanaf 100km hoogte heet de ruimte "outer space", waar wel degelijk vacuum heerst. Er zijn nucleaire explosies getest op 400km hoogte. Dat is ongeveer dezelfde hoogte als het ISS.
https://en.wikipedia.org/wiki/Outer_space (voor als je moeite hebt met lezen: 2e zin van de eerste alinea)
https://en.wikipedia.org/wiki/Vacuum#Outer_space

Hoe dat eruit ziet? https://youtu.be/AkujMTSFr9o?t=20s

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Nuclear_photonic_rocket

Ikzelf zie dit als leek ook eerder als een 'planetaire monitoring' ipv een 'planetaire verdediging' en klikte met de wildste ideeën het artikel open, echter is de eerste stap van een verdediging ook een monitoring om te zien waar je je tegen moet verdedigen.

Dat is slechts één van de realistische mogelijkheden, ook intercepteren en met thrusters laten afwijken, met een laser een druk uitoefenen om zijn baan te laten wijzigen (dus niet kapot schieten)...

Mocht een asteroïde daadwerkelijk de aarde raken, dan zijn er technieken om dit af te wenden, bijvoorbeeld door hem af te remmen of door zijn baan af te buigen met een groot object.

De theorie achter deze technieken is mij in grote lijnen wel bekend, echter zover ik weet is dit nog nooit in de praktijk getest. Is dat correct?

Dat klopt.
Vandaar ook de kop boven het artikel. Dit zijn de 1e stapjes.

6.800km die in ook 270.000km kan zijn? Dan kan je net zo goed zeggen dat hij de aarde mogelijk raakt, dat zou pas nieuws zijn .

ze zijn in elk geval beter met het voorspellen als wij hollanders met het weerbericht.

wel ben ik bang dat wij die asteroide per ongeluk richting aarde kunnen sturen als het goed mis gaat.

als ik een marge heb van 263200, dan ga ik die niet voor de volle 100 procent aan de andere kant van de 6800km leggen, omdat dat mij het beste uit komt, dat is wat ik begrijp uit zijn reactie. Maar er zal vast wel rekening gehouden zijn in de berekeningen.

Dir bericht komt meer overeen met het NL weerbericht dan je denk... Af en toe zon en hier en daar een bui

kans is groter dat we zo'n rots met een koerscorrectie in de baan van de zon of Jupiter sturen, bovendien is het niet "schieten en hopen op het beste" daar komen supercomputers aan te pas

[Reactie gewijzigd door dakka op 31 juli 2017 18:35]

Zoals elders ook al gezegd: die 6800 km is de minimale afstand waarop deze de aarde zal naderen, dichterbij dan dat dus niet. Maar het zou dus ook meer dan dat minimum kunnen zijn, dat is de onzekerheid die ze hebben

de minimale dat zij vertellen en berekent hebben. Paar foutjes in de berekening en het kan ook een hit zijn. Maar dat gaan ze nooit willen vertellen aan de mensheid want er zou te grote paniek zijn. Ook al is een asteroïde van dergelijke grote geen wereldwijde bedreiging. Ik wou wel niet willen wonen op de plaats waar hij terecht komt... Er is 70% kans dat het in het water is :-)

Bewoners van kustgebieden hebben daarom het meest te vrezen van een inslag. Een planetoïde met een massa en grootte als 2012 TC4 die met een snelheid - relatief tot de Aarde - van 7,12 km per seconde (oftewel 25.600 km/uur) een oceaan induikt zal een behoorlijke tsunami veroorzaken ...

Oftewel, doei Nederland? Half Nederland staat dan onder water, de schade is niet te overzien dan.

grote kans, of hij moet tussen Rusland en de VS terecht komen, maar volgens mij heb ik simulaties gezien waarbij dit alsnog niks uitmaakt

Zo kun je uiteraard _alles_ in twijfel nemen, dat is niet echt nuttig voor discussievoering Ze kunnen er ook zo ver naast zitten dat die asteroïde op 500.000 km langs gaat komen, of zelfs helemaal niet. Allemaal speculatie van onze kant, waar we in deze discussie niets aan hebben.

De vraag is inderdaad wat ze zouden doen als ze wél waarnemen dat er iets op ons vaste land gaat neerkomen. Simpelweg verzwijgen om geen paniek uit te laten breken kan uiteraard maar dat kan maar één keer (daar wordt men keihard op afgerekend). En dan nog is de vraag hoe eenvoudig verzwijgen van zoiets eigenlijk is. Als je ziet wat er allemaal lekt bij de overheid, dan lijkt het me stug dat zoiets als dit (met zulke morele lading) effectief stilgehouden kan worden.

Laten we hopen dat ze voor het aankondigen en pogen af te wenden gaan, in dit doemscenario

Nu je het zegt. Weet jij met de volle 100 procent zekerheid wat area51 aan het doen is?

Ik weet helemaal niet wat ze daar doen, laat staan dat ik iets met 100% zekerheid weet.

Experimentele vliegtuigen testen?

Mij wordt steevast iets verteld over aliens. Als de overheid iets geheim wil houden, dan zorgt men dan berichten die waar zijn als leugens worden geïnterpreteerd. klinkt heel aluhoedje-achtig, maar het is wel een techniek die gebruikt kan worden in dergelijke situaties. en aliens? ik geloof het niet. Denk eerder dat juist die aliens een afleidingsmanoeuvre is...

Als de beïnvloeding van een massa in staat is om de koers een klein beetje te verleggen, kan dat ook de verkeerde kant op zijn. Als hij nu niet zichtbaar is vanwege te ver weg en te klein, kan "daarbuiten" ook een minimale afwijking ontstaan door contact met een andere kleine asteroïde (botsing,of massa-beïnvloeding).

Sterker nog dat zou inslaan als een bom

[Reactie gewijzigd door Tjm De Groot op 31 juli 2017 11:35]

Ach. Bruce Willis, Ben Affleck en Aerosmith redden ons vast wel. Nothing to worry about!

De Space-shuttles (die nog over waren) zijn er al uit dus dat gaat hem niet meer worden. Maar ik denk dat SpaceX er zo een raket aan knoopt en het dat hele ding op een platform neerzet. Hoeft er ook niemand meer achter te blijven om de explosieven vast te houden

[Reactie gewijzigd door blorf op 31 juli 2017 11:23]

Ik hoop dat Bruce Willis het gaat redden met zijn 60+ tegenwoordig
Maar ach als Aerosmith live in de achtergrond speelt en mij naast https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Liv_Tyler zetten kan ik aardig mijn laatste minuten doorkomen

Wie is er aansprakelijk als ze die asteroide een beetje verder weg duwen en ie dan via een baan om venus of mars terugslingert naar de aarde?

Een "beetje" ?!

Deze asteroide komt nooit in de buurt van Venus of Mars. Het is met de huidige stand van de techniek compleet onmogelijk om de baan zo radicaal te veranderen dat 'ie dat wel doet.

Mooi dat ze hiermee bezig zijn, het is iets waar we nu nog niks aan kunnen doen. Maar moeten we die macht krijgen? En stel we slingeren zo'n rots een andere kant op, komt terecht op een andere planeet met leven en roeien wij leven uit of is het een terechte oorlogsverklaring

Duurt nog wel even voordat dat stukje rots een planeet raakt met leven 👌

Als wij het leven uitroeien op een andere planeet kunnen ze niet echt de oorlog verklaren he

Feit Maar zo'n kleine verwoest een stad of twee en dan heb je wel de poppen aan het dansen

Armageddon in het echt, dus.

[Reactie gewijzigd door 90710 op 31 juli 2017 11:14]

Compleet off-topic maar ik had ook meteen het nummer van Aerosmith in mijn hoofd uit de Armageddon film bij het zien van de titel

Ik ben blij dat ze zich met dit soort dingen bezighouden en ook dat ze een daadwerkelijke crisis 'oefenen', weet echter verder niet wat de kans is dat een asteroïde de aarde zal raken.

ook al was die rots totaal onrealistisch

Ik geloof dat eens per 300000 jaar een inslag van een grote asteroide het gemiddelde is, en dat wij er al 10000 jaar ofzoiets overheen zitten ........