Onderzoeker Majorana-kwantumcomputer wint Huygens-wetenschapsprijs

De dertigjarige Bernard van Heck heeft de Christiaan Huygens-wetenschapsprijs gewonnen met zijn onderzoek naar het vervlechten van Majorana-deeltjes. De methode van zijn onderzoek zou gebruikt kunnen worden voor het ontwikkelen van kwantumcomputers op basis van Majorana-deeltjes.

Dr. Bernard van Heck ontving de Christiaan Huygens-prijs voor natuurwetenschappen maandag en was ook winnaar van de jongerenprijs, die dit jaar voor het eerst werd uitgereikt. Van Heck kreeg de prijzen voor zijn promotieonderzoek in 2015 aan de Universiteit Leiden. De wetenschapsprijs wordt jaarlijks toegekend aan een onderzoeker die een vernieuwende bijdrage heeft geleverd aan de wetenschap.

In zijn dissertatie met de naam 'Quantum computation with Majorana modes in superconducting circuits', beschrijft hij Coulomb-assisted braiding: het vervlechten van Majoranadeeltjes door middel van elektrische signalen voor computerschakelingen, zonder de deeltjes te verplaatsen. Deze methode kan helpen bij het ontwikkelen van een kwantumcomputer waarbij Majoranadeeltjes een rol spelen.

Onder andere het team wetenschappers van de TU Delft dat onder leiding van Leo Kouwenhoven aan een kwantumcomputer werkt, maakt gebruik van de methode van Van Heck. De groep van Kouwenhoven bewees het bestaan van het Majorana-deeltje, dat kan helpen qubits minder gevoelig te maken voor verstoringen van buitenaf.

De Christiaan Huygens-prijs bestaat uit een bronzen beeld van Christiaan Huygens en een geldbedrag van 10.000 euro.

Reacties (14)

[Aertsvijand]

...en iedereen die dit artikel leest, vraagt zich natuurlijk af wat Majorana-deeltjes zijn. Daar kan je dus op o.a. op Wikipedia wat over terugvinden. Ik ben zelf geen expert in de materie (pun not intended), maar het lijkt een klasse van fermionen te zijn die hun eigen antideeltje zijn.

Ook zeer indrukwekkend om zo een dissertatie af te leveren, dat is toch al een gevorderd stukje onderzoek! Leuke erkenning wel die je op die manier krijgt, en €10 000 is natuurlijk altijd mooi meegenomen Al weet ik niet of het een "persoonlijke" geldprijs is, of dat het bedrag naar het onderzoek vloeit.

[Reactie gewijzigd door Aertsvijand op 27 juli 2024 02:47]

[.oisyn]

Het hier gebruikte Majorana-deeltje is eigenlijk niet eens een deeltje . Het is een quasideeltje, een fenomeen dat zijn eigenschappen ontleent uit die van andere daadwerkelijke deeltjes en wat je voor all intents and purposes dus als een eigen deeltje kunt benaderen. Een begrijpelijk voorbeeld is bijvoorbeeld de positief geladen "deeltjes" die zich in omgekeerde richting van de electronen bewegen (eigenlijk in de richting van de stroom dus, die wij definieren als van positief naar negatief). Als een electron, die een negatieve lading heeft, verplaatst, dan laat het een positief geladen gat achter. Dat gat wordt opgevuld door de naastgeleden electron, die op zijn beurt ook weer een gat achter laat. Je zou dus kunnen stellen dat er een positief deeltje beweegt in omgekeerde richting. Er is niet een fysiek deeltje, maar er is een duidelijk meetbaar positief geladen fenomeen dat beweegt.

[Reactie gewijzigd door .oisyn op 27 juli 2024 02:47]

[Hoppa!]

Dat dit soort fenomemen zijn zoals ze zijn vind ik altijd al opmerkelijk. Dat iemand dat soort zaken onderzoekt en vervolgens constateert, vind ik nog opmerkelijker. Maar dat er vervolgens mensen zijn die het uit kunnen leggen zodat ik het begrijp, dat is misschien nog wel het opmerkelijkst.

Dank daarvoor.

[SwiftPengu]

Waar ligt dan precies het onderscheid? Hoe weten we dat elektronen wel deeltjes zijn, maar die gaten niet? Of is dat gewoon een conventie die goed lijkt te werken?

[goarilla]

Ik denk dat het nodig is om jouw definitie van "deeltje" wat te relaxeren. https://en.wikipedia.org/wiki/Double-slit_experiment. Deeltje, golf zijn idd beide modellen die m'n handhaaft. Maar de realiteit is wellicht nog bizarrer.

[MSalters]

Deeltjes kunnen bestaan zonder dat je er andere deeltjes voor nodig hebt. Die "gaten" in halfgeleiders bestaan bij de gratie van atoomkernen, en hetzelfde geldt voor deze Makorana deeltjes.

[Grotbewoner]

Hoe zou dit kunnen werken in een quantumcomputer? Kan er iemand een lekerige uitleg geven?

[Shapeshifter]

Als ik het goed begrijp kunnen de Majoranadeeltjes gebruikt worden om de verstrengeling te stabiliseren, de deeltjes wisselen informatie met elkaar uit zodat de kwantumtoestand behouden blijft. Dit is wenselijk omdat je dan minder foutcorrectie nodig hebt en het systeem van zichzelf stabieler is. Zijn werk moet aantonen dat deze deeltjes gebruikt kunnen worden voor praktische kwantumschakelingen.

[Rudie_V]

Huidige quantumcomputers gebruiken deeltjes die gevoelig zijn voor elektromagnetisch invloeden, bijvoorbeeld elektronen of atomen, en moeten daarom afgeschermd worden van invloeden van buitenaf om de stabiliteit van de toestand van de deeltjes en daarmee de correctheid van de berekening te kunnen waarborgen. Majorana deeltjes zijn niet gevoelig voor elektromagnetische invloeden en zijn daarom makkelijker in gebruik voor quantum computers. Dit in het simpel.
http://www.kennislink.nl/...deeltje-duikt-op-in-delft

[MrHmmm]

Een Majorana-deeltje is een deeltje dat zijn eigen anti-deeltje is.
De meeste deeltjes hebben een 'ander' deeltje dat het anti-deeltje is (Dirac-deeltjes)

(ow... nevermind... zie post van Aertsvijand hierboven )

[Reactie gewijzigd door MrHmmm op 27 juli 2024 02:47]

[Verwijderd]

Een soort coincidentia oppositorum dan.

[innerchild]

Bedankt voor het "Delen".

[De Tommie]

Dr. Bernard, in mijn hoofd ziet hij er uit als Ron Brandsteder...

[Armselig]

Ik woon ook in de Huygenslaan hihi