Australische onderzoekers van de University of New South Wales hebben de limieten van zogenaamde niet-geconcentreerde of gefocuste, 'four junction'-fotovoltaïsche cellen weten op te rekken tot een rendement van 34,5 procent met een 28 vierkante centimeter grote module.
Daarmee is het resultaat volgens een bericht op de site van UNSW bijna 44 procent beter dan het vorige record binnen een vergelijkbaar type zonnecel van Alta Devices uit de VS. Alta Devices wist een efficiëntie van 24 procent te halen over een oppervlak van achthonderd vierkante centimeter. Opschalen tot een dergelijk formaat zal wel leiden tot verlies, maar de onderzoekers vermoeden dat ze ruim boven het resultaat van Alta Devices blijven.
De cel werkt door middel van het splitsen van het zonnespectrum. Dit spectrum bestaat uit verschillende kleuren of golflengtes en de cel is zo in elkaar gezet dat deze bestaat uit materialen met verschillende optische en elektrische eigenschappen. De zonnecel van de Australiërs bestaat eigenlijk uit twee zonnecellen, waarvan één van silicium en één uit drie lagen met materialen die goed zijn in het omzetten van bepaalde spectra. Elk materiaal kan theoretisch tot 30 procent efficiëntie halen. Het record met silicium is 25,6 procent en dat van galliumarsenide iets hoger met 28,8 procent.
Een prisma met een speciale coating splitst het licht in verschillende golflengtes. Een deel van de zonnecel, het deel met kristallijn silicium, vangt het licht op met een zogenaamde bandgap van 1,1 elektronvolt. Het prisma stuurt het licht tussen 1,18-1,38eV naar het silicium.
De rest van het licht gaat naar de tweede zonnecel die bestaat uit drie materialen. Die cel combineert galliumindiumfosfide, galliumindiumarcenide en germanium, waarbij de eerste gevoelig is voor een hoge energie van 1,9eV, de tweede voor een lagere energie van 1,9-1,4eV en de derde laag voor 0,7eV.
Omdat niet alles duidelijk wordt uit het bericht van de UNSW en er ook nog geen paper is, vroeg Tweakers een reactie van professor Miro Zeman van de TU Delft. "Het is een mooi laboratoriumresultaat", zegt hij. "Ze hebben een prisma gemaakt, waarschijnlijk met een speciale coating die tussen de 1,1 en 1,4eV heel goed reflecteert. Het is een grote prestatie een prisma met een spectrum-splitting coating te maken die het zo goed doet."
Het idee is al volgens Zeman lang bekend. "Wij gebruiken het ook, maar het is de uitdaging om deze technieken goed te gebruiken. Ook is het heel moeilijk om silicium in zo'n type zonnecel te stoppen, waardoor het moeilijk stapelen is. Dit betekent dat tussen die lagen een laagje zit met veel defecten, waardoor elektronen die door licht gegenereerd worden, verloren raken."
De meeste zonnecellen met een resultaat boven de dertig procent efficiëntie maken gebruik van een concentrator, aldus de professor van TU Delft. "Met zo'n concentrator worden in feite heel veel zonnen gesimuleerd. Dit rendement is gehaald zonder concentrator. We moeten dus verschil maken of het onder één zon gemeten is of onder meer zonnen door zo'n concentrator."
Of dit type zonnecel ook snel op de daken van huizen ligt, lijkt niet waarschijnlijk. Omdat dit type te duur en te complex is om te maken, verwachten de onderzoekers dat hij gebruikt wordt voor meer gespecialiseerde opstellingen.