Gulzig is het nieuwe zuinig

De nieuwe energielabels nader bekeken

Inleiding

Op 22 september 1992 heeft de Europese Unie een richtlijn uitgevaardigd die, drie jaar later, leidde tot de invoering van het energielabel zoals we dat allemaal kennen. Sindsdien moeten auto's en witgoedapparatuur die ter verkoop of verhuur worden aangeboden, voorzien zijn van het Europese energielabel. Het label was in het leven geroepen om het voor de consument eenvoudiger te maken om een bewuste keuze te maken tussen verschillende producten. Als zaken als energieverbruik, waterconsumptie, geluidproductie enzovoort duidelijk worden vermeld, kunnen de eigenschappen van verschillende apparaten eenvoudig worden vergeleken.

Het label was ook bedoeld om fabrikanten te stimuleren om nieuwe producten te maken die beter zijn voor onze leefomgeving doordat ze minder energie verbruiken, minder water consumeren en minder geluid produceren. Dit beleid is erg succesvol gebleken, want mede door de invoering van het energielabel is het gemiddelde verbruik van apparaten enorm gedaald.

Het energielabel heeft niet alleen binnen de Europese Unie effect gehad, want fabrikanten besparen graag kosten door apparaten die voor verschillende werelddelen bestemd zijn, geheel of gedeeltelijk identiek te maken. Hierdoor werd een groot deel van de producten die voor buiten de EU werden geproduceerd, dankzij het Europese beleid toch zuiniger.

Ook heeft een flink aantal landen het beleid overgenomen en de wetgeving rond energielabels in lijn gebracht met die van de Europese Unie. Zo hebben onder andere Noorwegen, Rusland, Turkije en Zuid-Afrika de regels voor veel productcategorieën een-op-een overgenomen, en hebben China, Jordanië en Brazilië de regels gedeeltelijk afgestemd op de Europese.

• Volgende pagina 2. Duidelijke labels