Darksiders Genesis
Darksiders Genesis
De eerste Darksiders verscheen alweer bijna tien jaar geleden. Vooral de grafische stijl van de game, ontsproten aan het brein van striptekenaar Joe Madureira, viel op. De stijl van de game is in het afgelopen decennium steeds redelijk consistent gebleven, maar dat geldt niet voor de gameplay. Die is eigenlijk bij elk van de vier tot nu verschenen edities steeds behoorlijk anders geweest. Dat geldt ook voor het net verschenen vierde deel: Darksiders Genesis.
 |
| Titel |
Darksiders Genesis |
 |
| Platform |
Windows, PS4, Xbox One, Switch, Stadia |
| Prijs |
€ 32,99 |
Waar de eerste game een combinatie was van brute actie en puzzels die geïnspireerd leken op de Zelda-games, leunde Darksiders II zwaar op wall running zoals we dat kennen uit sommige Prince of Persia-games. Bij Darksiders III had ontwikkelaar Gunfire Games goed gekeken naar de Dark Souls-games van FromSoftware. In Darksiders Genesis zoekt ontwikkelaar Airship Syndicate het voorbeeld in een heel andere hoek; de makers spelen leentjebuur bij Diablo, maar dan met meer nadruk op co-op.
De game is Darksiders Genesis gedoopt en niet Darksiders IV omdat het een prequel is. Je maakt dus mee wat er aan de eerste game voorafging. In het verhaal worden de vier Horsemen of the Apocalypse genoemd. Hoewel, eigenlijk worden alleen de vier paarden genoemd en wordt aangenomen dat er vier ruiters bijhoren. Da's mooi, want dat laat lekker veel ruimte voor interpretatie. Zo ook door de makers van Darksiders, die al in de eerste game lieten doorschemeren dat het viertal hier bestaat uit War, Death, Strife en Fury. Fury, de enige dame in het gezelschap, War en Death zagen we al in de voorgaande games. Genesis is de eerste game waarin Strife speelbaar is, al moet hij het podium delen met de hoofdrolspeler uit de eerste game: War.
War en Strife
Strife en War vormen een mooi duo. Strife is in alles snel, maar ook kwetsbaar. Hij draagt twee pistolen waarmee hij van afstand lekker veel schade kan aanrichten en kan wegduiken als tegenstanders te dichtbij komen. Hij is ook rap van tong en alleen daarin al het tegenovergestelde van War, die het liefst zo min mogelijk zegt. Het levert aardige, maar niet meer dan dat, dialogen op tussen de twee, die steeds gezamenlijk optrekken in de game. Strife overdrijft graag, maakt grapjes, gebruikt sarcasme of liegt simpelweg. War is recht door zee en snapt dat allemaal niet of ergert zich er alleen maar aan. Naar goed gebruik stelt het verhaal verder niet heel veel voor. De Council wil dat de twee heren achter Lucifer aangaan, dat is het wel zo'n beetje. Gelukkig kom je onderweg wat oude bekenden tegen, zoals Samael en Vulgrim.
Wat knokken betreft is War de oude bekende. De geblokte krijger heeft nog steeds een enorm zwaard als voornaamste wapen. War is degene die vijanden van dichtbij tot moes slaat. Hij is degene die het moet hebben van slaan, maar ook van blokkeren en ontwijken. Bij gewone tegenstanders is simpelweg hakken genoeg. Bij de bosses in de game is het wel degelijk zaak om Block en Parry te beheersen, want de verschillende bazen kunnen behoorlijk groot en pittig zijn.
Strife is misschien de interessantste van de twee, al was het maar omdat hij hier voor het eerst speelbaar is. Ook Strife kan klappen uitdelen, maar is daar beduidend minder goed in dan War. Gelukkig is Strife snel en bewapend met twee pistolen, zodat hij van een veilige afstand zijn dodelijke werk kan doen. Je speelt al snel Void Bomb vrij, waarmee je portals kunt oproepen om je nog gemakkelijker te kunnen verplaatsen tijdens heftige confrontaties. De pistolen hebben een oneindige voorraad munitie. Je kunt echter ook speciale soorten munitie vinden, die wel eindig is. Van kogels die simpelweg extra krachtig zijn, tot projectielen waarmee laserstralen uit je wapens komen. Het is verstandig die munitie te bewaren voor de boss fights.
Daarmee heb je twee hoofdrolspelers waartussen je vrijelijk kunt wisselen. Met een simpele knoppencombinatie neemt War de plaats in van Strife of andersom. Bij de Horseman die je niet gebruikt, herstelt langzaam de gezondheid, een mechanisme dat goed van pas komt in de pittigere gevechten. Je hebt daarmee ook twee behoorlijk verschillende speelstijlen om uit te kiezen: Strife, die het moet hebben van snel manoeuvreren en op afstand blijven, en War, die een tegenstander juist in de ogen moet kijken en het moet hebben van zware klappen en op tijd blokkeren. De War uit Genesis lijkt daarmee gelukkig sterk op de War uit de eerste game. Hij heeft zelfs weer zijn boemerangachtige Vorpal Blade.
/i/2003239550.jpeg?f=imagenormal)
Co-op
De game is geheel ontworpen voor co-op, waarbij twee spelers hem tegelijk kunnen doorlopen, de een als War, de ander als Strife. Er zitten zo hier en daar deuren in die door twee spelers bediend moeten worden, maar gelukkig zijn die ook te openen als je solo speelt. De vraag is echter: nu we co-op hebben, waarom zitten dan niet alle vier de Horsemen in de game? Dat je met maximaal twee spelers tegelijk kunt spelen is prima, maar nu War terugkeert in de serie, waarom Death en Fury dan niet? De gameplay van die twee ligt grotendeels al vast, dus het hoeft niet veel werk te zijn om ze in de game te verwerken.
De vergelijking met Diablo komt vooral door het camerastandpunt dat de makers hanteren. Een logische keuze die vooral handig is voor co-op, maar ook tot gevolg heeft dat je wat meer afstand hebt tot de twee hoofdrolspelers, wat maakt dat de twee toch net wat minder bad ass aanvoelen dan in voorgaande games. Het maakt ook dat de levels anders zijn opgebouwd. Gelukkig is er in die nieuwe levels weer genoeg te vinden, al is het niet zoveel als in Diablo. De game is daarbij ingedeeld in bovengrondse delen waar je kunt paardrijden, ondergrondse delen waar dat niet kan en een aantal dungeons. Dat je niet overal kunt paardrijden is geen probleem. De levels zijn zelden zo groot dat je er veel behoefte aan hebt. Je kunt vechten vanaf je paard, maar te voet is knokken veel leuker. De dungeons hebben een iets ander karakter dan de overige levels, omdat er meer nadruk ligt op puzzels, van die puzzels zoals je die kent uit de eerste game.
Wat verder gebleven is: het loont de moeite om op je schreden terug te keren. Al vanaf de eerste levels kom je obstakels tegen die je niet kunt passeren, omdat je er de kennis of middelen nog niet voor hebt. Het is de moeite waard om daar wat tijd voor te nemen, want je kunt er nuttige zaken vinden. Het is niet alleen goed voor je portemonnee, maar kan je ook erg prettige upgrades opleveren.
Orbs verzamelen
Er is een opwaardeersysteem rondom Creature Cores die je verzamelt door tegenstanders te verslaan. Er is een skill tree waarin je die Cores plaatst en waarin je elke skill die je op die manier hebt vrijgespeeld, vervolgens kunt opwaarderen. Voor dat opwaarderen heb je echter tientallen van dergelijke Orbs nodig. Daarmee lijkt de game uit te lopen op een grindfestijn, maar dat valt mee. Als je echt alles uit je skills wilt halen, zul je flink wat uren in het verzamelen moeten steken, anders niet. Pas als je de moeilijkheidsgraad van de game opschroeft, is het zaak om meer aandacht te besteden aan de Orbs. Dan is het belangrijk om alle hoeken en gaten van de game te verkennen en dus ook om op je schreden terug te keren en delen van levels te openen die eerder gesloten waren. Speel je op Normal, dan is de game een stuk minder streng.
Wie de helaas buitenproportioneel pittige eindbaas van de game weet te verslaan, speelt de Apocalyptic moeilijkheidsgraad vrij. Voor die tijd, gedurende je eerste doorloop van de campagne, speel je al de Arena vrij, een hele reeks uitdagingen waarbij steeds tien golven vijanden op je afgestuurd worden, die uiteraard steeds sterker worden. Ook de Arena's worden steeds uitdagender, eveneens een prima manier om Orbs te verzamelen zonder dat je echt hoeft te grinden.
Conclusie
Darksiders Genesis is een aardig vervolg waarin de vierde en laatste Horseman opduikt. Het is ook de game die eindelijk de mogelijkheid geeft om in co-op te spelen. Helaas kun je daarbij alleen uit War en Strife kiezen, en ontbreken Death en Fury. Nu is er een campagne die je solo of samen met een andere speler kunt doorlopen. De campagne heeft een weinig inspirerend verhaal en het andere camerastandpunt maakt ook dat je wat minder met de twee hoofdrolspelers meeleeft. De combat is de sterkste kant van de game, maar hoe leuk die ook is, heel verrassend is het allemaal niet. Er is wel een prima opwaardeersysteem dat je dwingt om alle uithoeken van de game te verkennen als je ervoor kiest om op hogere moeilijkheid te spelen. Verder is gelukkig de zeer herkenbare stijl gebleven, al zie je deze keer wat minder van de prachtig getekende personages. Genesis is daarmee niet de beste game uit de serie, maar uitgever THQ Nordic vraagt er ook niet de volle prijs voor.
Eindoordeel
Interrogation: You will be deceived
Het voelt korter aan, maar het is intussen al meer dan zes jaar geleden dat Papers, Please het levenslicht zag. In dat spel moest de speler als douanebeambte van het fictieve Oostblokland Arstotzka beslissen of de personen die voor zijn of haar neus verschenen, het land in mochten of niet. Twee jaar later verscheen Her Story, een spel waarin spelers een verhaal moesten ontrafelen aan de hand van gefilmde getuigenverklaringen van een vrouw. Wat langer geleden kwam Rockstar met LA Noire, een game waarin je een detective in het Los Angeles van kort na de Tweede Wereldoorlog speelde. Wat hebben al die games met elkaar gemeen? Ze laten spelers puzzelen met stukjes informatie en op die manier, op basis van intuïtie, de waarheid ontrafelen. Interrogation: You Will Be Deceived is net zo'n game.
 |
| Titel |
Interrogation: You will be deceived |
 |
| Platform |
Windows, Linux, macOS |
| Prijs |
€ 17,99 |
In Interrogation neemt de speler als detective de leiding over een speciale Task Force die belast wordt met het bevechten van een gevaarlijke groep terroristen, genaamd The Liberation Front. Wie deze personen zijn, wat ze willen en hoe je ze te pakken krijgt, weet je allemaal niet. Je begint simpelweg met een moordzaak die toevallig een link heeft met het Front. Daarop stelt je chef je aan als leider van die speciale Task Force, waarna je het commando mag voeren over drie helpers die je bijstaan. Je kunt hen op missies sturen om nieuwe sporen te ontdekken, extra financiële middelen te regelen of andere taakjes te volbrengen. Op die manier zit er ook een managementelement in Interrogation, maar het draait allemaal, zoals de naam van de game al doet vermoeden, om het ondervragen van de personen die je binnenbrengt.
De meest ondervragingen die je doet in het spel, moeten tot een bekentenis leiden. Hoe je daar komt, is steeds weer anders. Globaal werk je echter met dezelfde factoren. Elke persoon die tegenover je komt zitten, heeft een stressniveau en een 'openheid'-niveau. Stress hangt samen met hoe bang ze zijn voor jou of voor de situatie waarin ze zitten. Openheid zegt iets over de mate waarin je hun vertrouwen hebt gewonnen om ze gemakkelijker te laten praten, waarbij ze zichzelf uiteindelijk natuurlijk in een hoek kunnen babbelen. Beide wegen kunnen tot succes leiden en wat werkt bij welke personen, is steeds anders.
De op zich simpele gesprekjes krijgen meer diepte door de twee metertjes. Sommige vragen die aanvankelijk niet worden beantwoord, leveren ineens wel antwoord op als er meer vertrouwen of meer angst is bij de ondervraagde partij. Het kan dus nuttig zijn om eerder gestelde vragen opnieuw te stellen. Ook belangrijk om te weten is dat het zelden een goed idee is om alle beschikbare vragen te stellen. De verkeerde vragen of opmerkingen kunnen mensen juist wegduwen of een bekentenis helemaal onbereikbaar maken. Op die momenten kom je dus vast te zitten en is het gesprek herstarten soms de enige optie.
Breek de regels
Als politieman ben je gebonden aan regels, maar vergeet niet: we hebben hier te maken met terrorisme en zoals we weten van films en series, gaan agenten soms buiten hun boekje om levens te redden. Dit kan in Interrogation ook. Je zet de tape stil, waardoor er dus niets meer on the record is, en kunt je verdachte te lijf. Dat boezemt snel veel angst in en kán de sleutel zijn tot een succesvolle bekentenis, maar het is niet zonder gevolgen. Je verdachte kan bewusteloos raken als je te ver gaat en als je al te vaak buiten de lijntjes kleurt, kom je in het vizier van Internal Affairs, met alle gevolgen van dien. Jij mag vinden dat alles geoorloofd is om terroristen te stoppen, maar daar is niet iedereen het mee eens.
Interrogation is een leuke, onderhoudende game die je confronteert met allerlei situaties en personen. Soms voel je al vrij snel aan hoe de vork in de steel zit, maar naarmate je verder komt, wordt het allemaal gecompliceerder. Goed begrijpen hoe het gedachtegoed van het Liberation Front in elkaar zit, wordt dan ook steeds belangrijker om de juiste vragen te kunnen stellen aan de juiste personen. Gemakkelijk is het zeker niet. We hebben diverse ondervragingen meermaals moeten doen om uiteindelijk de succesvolle uitkomst te bereiken. Daar komt in de praktijk dus vooral veel trial and error bij kijken. Het is daarbij ook mogelijk om vast te lopen, waardoor je gesprekken opnieuw moet doen. Dat is ook het geval als je je ondervraagden bewusteloos slaat.
Conclusie
Vooral doordat gesprekken steeds gecompliceerder worden, helemaal als je verschillende mensen tegelijk ondervraagt, wordt Interrogation na verloop van tijd wat minder plezierig en minder pakkend. Door de gesprekken heen klikken wordt dan iets meer een taakje dan het eerst was, zeker als je dat gesprek al voor de tweede of derde keer aangaat. Dat maakte de laatste uren van het spel de minst leuke en dat is jammer, zeker aangezien je daar natuurlijk de climax van het verhaal beleeft. Desalniettemin blijft Interrogation een vermakelijk tussendoortje voor als je je virtuele detectivetalenten eens wilt testen.
Eindoordeel
Blacksad: Under the Skin
We blijven bij de detectives hangen, want ook de volgende game valt in die categorie. De kans is groot dat je nog nooit van Blacksad hebt gehoord. Blacksad is een Spaanse stripboekenreeks waarin een gelijknamige kat de hoofdrol speelt. Deze John Blacksad is een detective in het New York van kort na de oorlog. De spelwereld heeft echter een duidelijke twist: in plaats van door mensen wordt hij bevolkt door dieren die zich als mensen gedragen. Blacksad is een kat, de politiebaas is een hond en een van Blacksads beste vrienden is een wezel. De stijl werkt alvast goed: de combinatie van het oude New York met menselijke dieren, werkt goed.
 |
| Titel |
Blacksad: Under the Skin |
 |
| Platform |
Windows, PS4, Xbox One, Nintendo Switch, macOS |
| Prijs |
€ 49,99 |
In Blacksad: Under the Skin wordt Blacksad benaderd door de dochter van Joe Dunn, manager van een boksschool die zich zou hebben verhangen. Blacksad besluit zijn dood te onderzoeken en komt al snel tot de conclusie dat deze 'zelfmoord' geen zuivere koffie is. Blacksad vermoedt dat er sprake is van moord. Daar begint dan ook het onderzoek pas echt, en daarmee de game. Door met betrokken personen te praten en aanwijzingen te bekijken, krijgt Blacksad steeds meer informatie waarmee hij de ware toedracht van het overlijden van Joe Dunn kan blootleggen.
Centraal daarbij staat het koppelen van stukjes informatie in een speciaal 'Deduction menu'. Met een druk op de knop duik je in Johns hoofd en kun je verschillende feitjes aan elkaar koppelen. De game maakt dat proces eigenlijk iets te gemakkelijk door je steeds te waarschuwen als er een nieuwe deductie te maken is, maar dat deert verder weinig.
De deducties kun je pas doen als je beschikt over alle noodzakelijke stukjes informatie. Zoals gezegd haal je die uit gesprekken en uit voorwerpen en andere zaken in de omgevingen. Vooral dat laatste kan tricky zijn. Het is best gemakkelijk om kleine dingen over het hoofd te zien. Heb je ergens een clue gemist, dan zit je even vast. Blacksad is geen game waarin je als speler vrij tussen locaties kunt reizen; je bent op een plek totdat je daar hebt gedaan wat je moet doen. Ergens fijn, want dan weet je dat je niets kúnt missen, anders kun je niet verder. Er is echter een probleem; soms vermoed je dat het niet aan je eigen voortgang ligt dat je niet verder kunt, maar aan een bug. Blacksad is namelijk een van de meest buggy games die we in lange tijd hebben gespeeld.
Wat voor bugs zijn dat, vraag je je wellicht af. Nou, ga er even voor zitten. Om te beginnen is het niet moeilijk om John vast te laten lopen. Draai je net even verkeerd tegen een bureau, muur of stoel aan, dan is er kans dat je daarna niet meer kunt bewegen. Op dat moment zit er niets anders op dan het spel te herladen. Ook maakten we mee dat objecten waarmee we interactie moeten kunnen hebben, niet reageerden en ook dan moet je je spel herladen. Kan het vervelender? Zeker. We maakten tijdens de pakweg tien à twaalf uur dat we dit spel speelden, een stuk of tien crashes mee. Tel de crashes en het aantal keer herladen bij elkaar en we zitten zomaar ergens tussen de twintig en dertig keer dat we onze speelsessie moesten onderbreken om technische moeilijkheden het hoofd te bieden. Anno 2019 zijn we echt wel gewend aan wat bugs in games die net uit zijn, maar dit gaat veel te ver.
Dat is jammer, want zelfs met al die bugs is Blacksad: Under the Skin een leuke game. Terwijl we de game soms hardop aan het uitlachen waren om hoe krakkemikkig het allemaal aanvoelt - op een gegeven moment wordt dat gewoon hilarisch - bleven we doorspelen. Dat heeft het spel vooral te danken aan de prima sfeer, het aardige verhaal en de bijbehorende personages. Sommige scènes zijn een tikkeltje doorzichtig en vragen niet echt veel van je kwaliteiten als speurneus, maar op de een of andere manier weet het je te pakken.
Wat gameplay betreft ben je in Blacksad: Under the Skin voornamelijk aan het rondlopen en met mensen aan het praten. Bij gesprekken heb je meestal beperkt de tijd om een antwoord te kiezen. Soms heeft je keuze geen enkel gevolg en soms geeft de game een melding als: 'Sonia waardeerde dat je haar probeerde te troosten'. Dat geeft je het idee dat dat later in de game gevolgen gaat hebben, maar ons werd niet duidelijk wat voor verschil dat soort momenten precies maakten. Heel af en toe speelden we stukken opnieuw om in gesprekken andere keuzes te maken, maar dat leidde altijd tot hetzelfde eindresultaat en dezelfde vervolgscènes. Het lijkt er dus niet op dat je keuzes echt het verloop van het spel beïnvloeden.
Conclusie
Welbeschouwd is Blacksad: Under the Skin onderaan de streep geen goede game. De besturing van John Blacksad voelt moeizaam en houterig aan, de quicktimestukjes die voor de enige vorm van actie moeten zorgen, zijn niet boeiend en de game barst dus van de bugs. Dat het desondanks kennelijk aardig genoeg is om hem te blijven spelen, pleit voor het verhaal en de sfeer, maar is bij lange na niet voldoende. Dat is jammer, want de potentie van deze titel is zichtbaar, maar het spel benut die niet voldoende om je euro's waard te zijn.
Eindoordeel
Avicii Invector
Op 20 april 2018 werd de wereld van dance opgeschrikt door het plotselinge overlijden van Tim Bergling, die wereldwijd beter bekend is als Avicii. De Zweedse dj, die lange tijd met een depressie kampte, bleek zelfmoord te hebben gepleegd. Zijn nummers als Levels, Wake me up, Hey Brother en ga zo maar door, zijn nog avond aan avond te horen in de grootste clubs en festivals van de wereld. Producenten van dansmuziek zijn het erover eens dat de muziek van Avicii uniek is en om die reden waarschijnlijk nog lang populair zal blijven. Avicii Invector, een game op basis van de muziek van Avicii, zal daar allicht nog wat bij helpen.
 |
| Titel |
Avicii Invector |
|
| Platform |
Windows, PS4, Xbox One, Nintendo Switch |
| Prijs |
€ 19,99 |
Avicii Invector is in de basis een game die werkt zoals ook Guitar Hero werkte; je moet op de juiste knoppen drukken, op het ritme van de muziek. De nummers waarop je dit doet, zijn uiteraard allemaal Avicii-nummers. Daarbij hoort natuurlijk een aantal van zijn grootste hits, maar ook minder bekend materiaal komt langs, of nummers waarvan je denkt: "Was dat ook van Avicii, joh?" Dat is voor liefhebbers van dansmuziek een vermakelijke ontdekkingsreis, al is de game toch op zijn leukst als de echte hits door de luidsprekers komen.
Het visuele aspect van de game komt in de vorm van een ruimteschip dat door een kleurrijke versie van het heelal vliegt. Daarbij volg je automatisch een track waarop de knoppen verschijnen die je moet indrukken. Daarbij moet je soms van richting veranderen of een slag draaien op de baan zelf en ook die moves gaan op het ritme van de muziek. De moeilijkheidsgraad is instelbaar; elke track kun je op drie niveaus spelen. Op Easy halen wij meestal tussen de 96 en 99 procent, terwijl Medium al een stuk lager uitvalt. Het hoogste niveau? Tja, we waren ook nooit heel goed in Guitar Hero en de stortvloed aan knop-instructies die we daar voor onze kiezen kregen, was ons toch even te gortig. Het zal betere spelers allicht de uitdaging geven die ze zoeken, zeker ook omdat voor elke track en elk niveau een wereldwijde topscorelijst wordt bijgehouden, zodat je je prestaties met die van anderen kunt vergelijken.
Het mag gezegd worden dat het geheel er mooi uitziet, wat het ook leuk maakt om de hele lijst tracks door te spelen, zelfs al wordt dat vrij snel eentonig. Het verschil met games als Guitar Hero, Rock Band en zelfs DJ Hero is dat je daar de bekende plastic instrumenten had, die het gevoel wat 'echter' maakten. Avicii Invector speel je gewoon met een controller. Dat maakt de spelervaring toch een beetje droog. Daarnaast helpt het verhaal, voor zover je het zo mag noemen, niet mee. Eens per zoveel nummers zie je een korte scène over iemand die gestrand is met zijn of haar ruimteschip, maar daar kregen we eigenlijk weinig van mee. Bedankt voor de poging, maar laat dat de volgende keer maar weg.
Ook een beetje apart zijn de stukjes die je soms even vrij mag vliegen, tussen de stukken 'track' door. Hier moet je met je ruimteschip door ringen heen vliegen. Dat is op zichzelf niet per se vervelend, maar voelt ineens heel anders aan dan de gameplay eromheen. Het is vrij lullig als je een lastig stuk helemaal foutloos hebt gespeeld, om daarna in het kleine stukje free flight ineens een fout te maken. Waarschijnlijk is dit toegevoegd om wat afwisseling te bieden en spelers soms even wat rust te gunnen, maar het voegt voor ons niet al te veel toe.
Conclusie
In dat laatste ligt ook het voornaamste probleem van Avicii Invector; het spel heeft gewoon niet zoveel om het lijf. Liefhebbers van dance zullen het leuk vinden om knoppen in te drukken op de beats van muzieknummers die ze goed kennen, maar ook zij zullen snel uitgekeken zijn op het concept. Dat maakt van Avicii Invector een game die eigenlijk alleen een aankoop waard is als je de game kunt zien als een Avicii Tribute, wat het trouwens ook is. Verwacht je geen al te geraffineerde gameplay, maar gewoon een leuke manier om Avicii's muziek op een wat interactievere manier te kunnen beluisteren, dan is Avicii Invector leuk. Anders is het je tijd niet echt waard.
Eindoordeel
The Witcher 3: Wild Hunt - Complete Edition, Switch
Toeval of niet, terwijl jij dit stukje tekst leest, is de eerste aflevering van de televisieserie The Witcher beschikbaar op Netflix. Voor velen zal dat wellicht de eerste kennismaking met Geralt of Rivia zijn, maar gamers die houden van een goede roleplaying-game zijn natuurlijk allang bekend met The Witcher. Wat begon als een boekenserie van Andrzej Sapkowski, werd door de Poolse ontwikkelstudio CD Projekt Red wereldwijd groot gemaakt in de vorm van een driedelige gameserie, met The Witcher 3: Wild Hunt als prachtig hoogtepunt en (voorlopig) slotstuk. Dat slotstuk dateert al van mei 2015, maar toch werden we onlangs opnieuw enthousiast, want The Witcher 3: Wild Hunt is nu ook beschikbaar voor de Nintendo Switch.
 |
| Titel |
The Witcher 3: Wild Hunt (Complete Edition) |
 |
| Platform |
Nintendo Switch
(overige versies eerder verschenen) |
| Prijs |
€ 44,99 |
Dat is even omschakelen. The Witcher 3 was destijds best een zware game, dus draait dat dan zomaar op een handheld? Het antwoord is: ja. Sterker nog, The Witcher 3 voor de Switch - in de volksmond heet dat trouwens The Switcher - draait verdomd goed. Oké, als je dit in de handheldmodus speelt, pleeg je een aanslag op je accu en is je Switch snel leeg, zoals dat met de meeste zware games gaat, maar het werkt dus wel.
Natuurlijk zijn er wat de graphics betreft enkele concessies gedaan. Toch is het niet zo dat het eindresultaat op de Switch nu lelijk is. Er is gekozen voor een stijl waardoor sommige delen van de game haast een aquarelschilderij lijken, wat op een bepaalde manier misschien nog wel mooier of kunstzinniger is dan het origineel. Op andere momenten is de lagere resolutie juist wel zichtbaar en zie je de tekortkomingen van de hardware. Maar goed, het moge duidelijk zijn dat de grafische prestaties zeker goed genoeg zijn om The Switcher niet in de weg te zetten. Voor de prestaties geldt grotendeels hetzelfde, al moet gezegd worden dat de game op drukke momenten in gevechten en in grote steden duidelijk slowdowns laat zien.
Het verdere spel is goeddeels gelijk aan zijn eerder verschenen titelbroeders, met daarbij de kanttekening dat het hier om de Complete Edition gaat, die dus ook voorzien is van de dlc-pakketten Hearts of Stone en Blood and Wine, waarbij zeker die laatste goed is voor een van de sterkste rpg-avonturen die je kunt beleven. Die zin is ook van toepassing op het hele spel als het gaat om hoogwaardige rpg's die voor de Switch beschikbaar zijn. Nintendo's consoles moeten het van oudsher hebben van roleplaying-games die voor de consoles waren ontwikkeld, zoals Xenoblade Chronicles en Monster Hunter. Met eerder al Skyrim en nu The Witcher 3 laat de Switch zien rpg-toppers van andere consoles ook aan te kunnen, zelfs al zijn het dan vooral de wat oudere titels.
Dat betekent dat de Switch nu beschikt over een rpg met diepgang die zijn weerga zeker op de Switch haast niet kent, zeker niet in het subgenre dat we kennen als 'westerse rpg's'. De game begint klein, met een quest rond het dorpje White Orchard, die leidt tot een gevecht met een griffioen. Dat is het eerste echt grote beest dat Geralt te grazen neemt, maar zeker niet het laatste. Witchers staan in de spelwereld bekend als probleemoplossers die vooral goed zijn in het opsporen en uitschakelen van beesten, monsters en ander gespuis. Dat is ook de reden dat Witchers twee zwaarden bij zich dragen. De stalen versie is bedoeld voor menselijke tegenstanders, het zilveren zwaard is sterker tegen beesten en monsters.
Screenshots gemaakt in handheld-modus
De quest rond White Orchard is de opmaat naar een veel groter, breder verhaal. Geralt of Rivia is namelijk op zoek naar Ciri, een jongedame die hij samen met andere Witchers heeft opgevoed en getraind. De tovenares Yennefer, een oude liefde van Geralt, zou daarbij kunnen helpen, maar ook die moet eerst gevonden worden. Personen vinden of terugvinden is een rode draad in het verhaal, dat mede hierdoor enigszins traag op gang komt. Dat mag de pret echter niet drukken, want binnen de korste keren heeft de game je vastgegrepen en ga je op in de wereld vol quests en interessante ontmoetingen die The Witcher 3: Wild Hunt te bieden heeft.
Het volbrengen van quests gaat regelmatig gepaard met vechten. We noemden al dat Geralt daarvoor twee zwaarden heeft, maar hij kan ook terugvallen op magie of in elk geval een Witcher-versie daarvan. De vijf verschillende 'signs' die hij kan uitvoeren, kunnen vijanden bijvoorbeeld vuurschade toedienen of Geralt tijdelijk van een schild voorzien. Weer een andere magische aanval vertraagt vijanden binnen een bepaalde zone, terwijl er ook een aanval is die vijanden tijdelijk neutraliseert of zelfs voor Geralt laat vechten. Dat laatste is mogelijk als je de kracht van de signs uitbreidt door er skill points aan te besteden, waardoor Geralt een sterkere en effectievere vechter wordt.
Conclusie
Om de diepere ins and outs van The Witcher 3: Wild Hunt door te nemen, zouden we meer nodig hebben dan de pagina die beschikbaar is voor deze Switch-versie. Daarvoor kun je bovendien de oorspronkelijke review nalezen, waarin we uiteraard verder ingaan op de inhoud van de game. Dat die review, op de grafische verschillen na dan, wat ons betreft representatief is voor de Switch-versie, is al een groot compliment op zich voor Saber Interactive, dat de overzetting van The Witcher 3 naar Nintendo's console voor zijn rekening nam. The Witcher 3: Wild Hunt is een van de beste, zo niet de beste roleplaying-game van deze nu op zijn eind lopende generatie consoles. Dat deze game nu ook beschikbaar is op de Switch, is een feestje op zich, zeker voor gamers die deze rpg nog niet eerder hebben kunnen spelen.
Eindoordeel
Slay the Spire
Toen we onlangs in de Tweakers Podcast vroegen om tips voor games die we nog in deze round-up konden meenemen, was Slay the Spire een van de games die werden genoemd. Dat zei ons niet direct iets, maar een snelle blik leverde een positief beeld op. Grappig uitziende screenshots en, belangrijker, veel enthousiasme onder gamers die het spel al hadden geprobeerd. Dat waren er genoeg, want al in 2017 was de game voor het eerst te spelen, terwijl de officiële release aan het begin van dit jaar volgde. We zijn dus aan de late kant, maar toch zagen we reden genoeg om Slay the Spire aan te zwengelen en mee te nemen in deze round-up.
 |
| Titel |
Slay the Spire |
 |
| Platform |
Windows, Linux, macOS, Xbox One, PS4
(Android en iOS volgen in 2020) |
| Prijs |
€ 20,99 |
Slay the Spire is een singleplayer-kaartspel. Dat klinkt ongeveer zo stoffig als een potje patience, maar in werkelijkheid is het een stuk leuker en diepgaander. De game draait om het afwerken van een lange ladder, verdeeld in verschillende zones. Die ladder, The Spyre dus, bevat traptredes waarop vijanden je staan op te wachten. Sommige tredes zijn voor handelaren en op andere plekken kom je vraagtekens tegen. Op die plekken kun je mysterieuze relics, kleine bonussen en andere voor- of nadeeltjes vinden. Soms houdt zich achter een vraagteken een speciale vijand schuil, dus enige voorzichtigheid is geboden. Die voorzichtigheid pas je dan toe op je keuze in welke route naar boven je neemt. De ene route kan leiden langs een Elite, een extra sterke vijand, maar een andere route levert misschien juist meer gevechten of gevaarlijke mysteries op. De vraag 'wat is wijsheid' valt meestal pas achteraf te beantwoorden.
Je begint je klim met The Ironclad, een warrior. Later speel je twee andere personages vrij die er een andere stijl van vechten op nahouden, maar het idee blijft hetzelfde. Je begint onderaan de ladder, met een beperkt setje speelkaarten. Die kaarten kunnen aanvallend of verdedigend zijn, of een speciale functie hebben. Per ronde heb je drie 'energie-eenheden', die je kunt uitgeven aan het spelen van kaarten, waarbij sommige kaarten meer dan één eenheid kosten. Speel je een extra sterke kaart, dan kan het dus zijn dat dat meteen al je energie verbruikt. Daartegenover staat dat er ook kaarten zijn die nul energie kosten en die je dus altijd kunt spelen.
Veel diepgang
In het simpele systeem hierboven zit al snel veel diepgang en dan moet het echte spel nog beginnen. Zo bieden je vijanden ook informatie. Boven hun hoofd kun je zien welke actie zij in hun volgende beurt gaan ondernemen. Vallen ze je aan? Bereiden ze een speciale actie voor? Dat is van invloed op je keuze. Als een vijand je niet gaat aanvallen, heeft het weinig zin om een verdedigende kaart te spelen. En: op wie richt je je pijlen eerst als er meer vijanden voor je staan? Nog meer: op welke manier val je aan? Ga je voor directe schade of heb je kaarten die meer schade doen op termijn, bijvoorbeeld doordat ze werken met gif? Al met al worden naarmate je langer speelt, meer factoren actief die je keuzes beïnvloeden. Daar horen ook speciale kaarten bij die je specifieke bonussen geven. We hadden op een gegeven moment een kaart die, als die eenmaal actief was, aan alle vijanden flink schade uitdeelde zodra we in een beurt vijf kaarten wisten te gebruiken. Dat maakt het hebben van '0-energy-kaarten' extra fijn, want die maken het gemakkelijker de vijf kaarten per beurt te halen.
De kracht van je personage zit hem dus in de kaarten in je deck en de manier waarop jij daarmee omgaat. Het leuke daarbij is dat de mogelijkheden steeds groter worden. Naarmate je vaker probeert de Spire te 'slayen', krijg je meer en meer bonussen en speel je betere kaarten vrij. Je vechter wordt dus poging na poging steeds wat sterker. Sterker worden kan ook door elementen die je tijdens je avontuur tegenkomt. Je kunt speciale relics vinden die allerlei specifieke bonussen kunnen opleveren, soms ten koste van iets anders. Zo kun je bijvoorbeeld kiezen voor een bonus die ervoor zorgt dat je een groter deel van je gezondheidsbalk terugwint als je ergens kunt uitrusten. De negatieve kant daarvan is dat je dan geen goud meer kunt verzamelen en dus geen spullen meer kunt kopen bij handelaren.
Conclusie
Met de verschillende soorten vechters, de grote hoeveelheid verschillende kaarten en de talloze elementen die je onderweg tegenkomt, ontpopt Slay the Spire zich tot een zeer veelzijdige, vermakelijke en ook zeker uitdagende game. We hadden nooit gedacht dat een 'singleplayer-kaartspel' zich zou gaan ontwikkelen tot een van onze favoriete games van dit najaar, maar dat is wel gebeurd. Slay the Spire is een lekker spelletje om af en toe even tussendoor te spelen, maar gaat diep genoeg om je ook uren bezig te houden als je daar gelegenheid toe hebt.
Eindoordeel
Ancestors: The Humankind Odyssey
Voor mensen die regelmatig naar podcasts luisteren, is de titel 'Onbehaarde Apen' waarschijnlijk niet nieuw. Het is de naam van de op wetenschap gerichte podcast van NRC en een verwijzing naar de evolutietheorie, die stelt dat mensen en apen dezelfde voorouders hebben. Wie die evolutie zelf zou willen meemaken of er een eigen variant van wil maken, kan nu Ancestors: The Humankind Odyssey spelen. In dit spel staat de ontwikkeling centraal van een apensoort die, als je als speler de juiste stappen volgt, zich ontwikkelt tot een steeds iets verder gevorderd apenras.
 |
| Titel |
Ancestors: The Humankind Odyssey |
|
| Platform |
Windows, Xbox One, PS4 |
| Prijs |
€ 39,99 |
Het begint allemaal simpel genoeg. Je ziet een kleine troep apen voor je die op een veilige plek bij een waterval hun leefomgeving hebben. Ze drinken, eten, slapen en vlooien elkaar, en daarmee is alles wel zo'n beetje gezegd. Daar gaat natuurlijk verandering in komen. Het begint klein; elke handeling die je doet, is onderdeel van een soort training. Naarmate je iets vaker doet, wordt het langzaam onderdeel van de eigenschappen die bij je horen. Denk daarbij aan het ontdekken van dingen die je kunt eten, maar ook dingen waarvoor je bepaalde voorwerpen kunt gebruiken. Je leert zo al snel dat takken en bladeren een slaapplaats kunnen opleveren als je ze op elkaar legt en dat stokken waar je de takjes vanaf hebt geschraapt, dienst kunnen doen als wapen.
Evolutie bijhouden in menu's
Al die ontwikkelingen worden systematisch bijgehouden in menu's die laten zien op welke manier je je troep aan het ontwikkelen bent. Wat begint met het ontdekken en leren van allerlei zaken, vindt een vervolg in het versterken van die leermomenten. Dat doe je door er punten aan uit te geven en die punten verdien je op het moment dat je kinderen op de wereld zet. Spendeer je een punt aan een bepaalde eigenschap, dan leg je die ontwikkeling als het ware vast als onderdeel van het dna van je toekomstige nazaten. Dat is belangrijk. Eens in de zoveel tijd spoel je een generatie door. Je ouderen zijn dan dood, je jonkies zijn volwassen en er zijn nieuwe baby's. Op die momenten kunnen niet-versterkte eigenschappen verloren zijn gegaan. Tegelijk kunnen jonkies ook geboren worden met mutaties. Die mutaties staan je toe evolutionaire stappen te maken zonder die zelf eerst te hebben aangeleerd: shortcuts dus. Dit kan je troep sneller vooruithelpen.
Vanuit dat ritme gaat de gameplay feitelijk twee kanten op. Aan de ene kant heb je wat je zelf doet, en dat is ook de voornaamste inhoud van het spel. Je klimt erop los in de Afrikaanse jungle en verkent steeds wat meer van de wereld om je heen, waarbij het bereik van je troep steeds groter wordt. Je leert steeds meer en dat vergroot ook de mogelijkheden in de gameplay. In de eerste uren blijft een confrontatie met een roofdier beperkt tot het uit de weg gaan van zijn of haar aanvallen, om vervolgens snel te vluchten. Heb je eenmaal geleerd om wapens te gebruiken, dan kun je terugvechten. Wat later in de game draaien de rollen zich zelfs om en kun je, uiteraard gesteund door je dan sterk gegroeide troep, zelf gaan jagen.
De weg naar die fase gaat gepaard met sprongen door de tijd en dat is de andere kant van het ritme van de gameplay. Eens in de zoveel tijd neem je een sprong van duizenden tot miljoenen jaren. Op dat moment spring je naar een volgend tijdperk en worden de leringen vastgelegd. Een leuk detail daarbij is dat de game je min of meer beoordeelt. Al te onnodig doden wordt bestraft met een vertraging in de vooruitgang, terwijl een gezonde troep met veel jongen juist een versnelling kan opleveren. Ook kan het zijn dat bepaalde zaken die jij hebt gedaan, sneller zijn gegaan dan het volgens de wetenschap in werkelijkheid is gegaan. Dat levert uiteindelijk twee tijdlijnen op: een van jezelf en een van 'de wetenschap', waardoor je in een oogopslag kunt zien hoe veel sneller of langzamer je bent dan hoe alles in werkelijkheid liep.
Zo klinkt Ancestors op papier op zijn minst als een interessante game. Toch zijn er ook minder sterke kanten. Vooral de besturing en de manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht, laten te wensen over. Het rennen, springen en klimmen voelt net niet helemaal lekker aan, waardoor je te vaak mis springt, uit bomen valt, botten breekt en ga zo maar door. Het vechten met andere dieren blijft beperkt tot het op het juiste moment op een knop drukken, wat zeker op wat langere termijn steeds minder kan boeien. Daarnaast kent de game nog wat technische moeilijkheden. De framerate is niet altijd even stabiel en af en toe verdwijnen of verschijnen andere dieren plotseling. Dat zijn geen rampzalig grote problemen, maar slordig is het natuurlijk wel.
Conclusie
Ancestors: The Humankind Odyssey is een interessante en originele game. Spelers de kans geven in het prehistorische Afrika rond te lopen om te proberen daar te overleven en de evolutie op gang te brengen, is gaaf. Ook de manier waarop je een soort 'managementgame' speelt door de eigenschappen van je apensoort op bepaalde kwaliteiten te waarborgen voor toekomstige generaties, spreekt tot de verbeelding. Het is jammer dat de gameplay zelf op diverse punten net wat afwerking en kwaliteit tekortkomt om van Ancestors een heel goede game te maken, anders had deze reis van pak 'm beet acht miljoen jaar een stuk memorabeler kunnen zijn.
Eindoordeel
/i/2003239550.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003239552.jpeg?f=imagearticlefull)
/i/2003247022.png?f=imagegallery)
/i/2003247024.png?f=imagegallery)
/i/2003247026.png?f=imagegallery)
/i/2003247028.png?f=imagegallery)
/i/2003247030.png?f=imagegallery)
/i/2003247032.png?f=imagegallery)
/i/2003247034.png?f=imagegallery)
/i/2003247036.png?f=imagegallery)
/i/2003247038.png?f=imagegallery)
/i/2003247040.png?f=imagegallery)
/i/2003247042.png?f=imagegallery)
/i/2003247044.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247180.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247182.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247184.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247186.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247188.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247190.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247192.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247194.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247196.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247198.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247200.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247202.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247156.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247158.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247160.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247162.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247164.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247166.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247168.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247170.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247172.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247174.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247176.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247178.jpeg?f=imagegallery)
/i/2003247120.png?f=imagearticlefull)
:strip_exif()/i/2003247204.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247206.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247208.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247210.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247212.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247214.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247216.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247218.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247220.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247222.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247224.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003247226.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249106.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249108.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249110.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249112.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249114.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249116.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249118.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2003249120.jpeg?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2002843022.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2002727962.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2003398862.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2002843614.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2006623920.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/1262001513.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2003151082.png?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2004945832.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2003138302.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2003138310.jpeg?f=thumbmedium)
/i/2003634752.png?f=fpa)
/i/2002843616.png?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/426650/tweakers.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/339033/crop5db8574ae5d79_cropped.gif?f=community){kind=small}
/u/67873/crop652ef71d3fd61_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/893825/crop605c597943c7b_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/94571/mashimaro.jpg?f=community){kind=spacer}
/u/217510/crop660db19c1cf7b_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/44074/avatar001.gif?f=community){kind=avatar}
:strip_icc():strip_exif()/u/128550/alien_dj_avatar_picture_56147.jpg?f=community){kind=avatar}
/u/443126/desura_pixels_70x70.png?f=community){kind=tracking}
:strip_icc():strip_exif()/u/436496/freakie.jpg?f=community){kind=small}
/u/475916/Globalstripe%2520Avatar%252060x60.png?f=community){kind=avatar}
:strip_icc():strip_exif()/u/110767/avatar_6060.jpg?f=community){kind=avatar}
/u/129323/crop589ad5a16057f_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/411001/crop5a48e2bb5350f_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/29463/engessa1.jpg?f=community){kind=small}
/u/385930/crop5e32981d468c0_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/472253/Fonz.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/403566/crop585e5685734ee_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/508534/crop57a04f58f13f4_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/21712/crop668d500bcc980_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/337093/crop587271359a8e7.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/222038/treetop.jpg?f=community){kind=small}
/u/548516/crop5e16fd4385fee.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/137008/fable.jpg?f=community){kind=small}
. ik heb me echt kapot gelachen
:strip_icc():strip_exif()/u/453808/image.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/113708/crop67dd78ad42e63.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/73243/jerryslogo.jpg?f=community){kind=small}