Project Cars 2 Review

Niet veel reviews beginnen met een openlijke 'verklaring van incompetentie', dus laten we maar meteen met de besturing en handling beginnen. Dat is waar het uiteindelijk toch het meest om gaat. In artikelen over F1 2017 en Forza Motorsport 7 schreven we onlangs over vergevingsgezindheid. Die games staan je toe een slordigheidsfoutje te maken, zonder dat dat meteen in tranen eindigt. Even twee wielen op het gras, even te enthousiast uitaccelereren: het kan. Dat is precies waarom liefhebbers van simulatieracers zich met die games niet écht kunnen vermaken, want voor hen is dat niet realistisch genoeg. De keiharde eis om perfect te rijden en geen dingen te doen die in het echt ook niet kunnen, motiveert hen om het beste in zichzelf naar boven te halen.

Stap omhoog in simulatie

Het mag voor zich spreken dat Project Cars 2 voor hen is gemaakt. In het verleden zeiden we wel dat Assetto Corsa de meest hardcore simracer was - als we échte sims als R-Factor niet meerekenen, maar kijken naar voor mainstream bedoelde games - en dat Project Cars nét iets meer 'light' was, maar wel meer een game. Dat oordeel lijkt van tafel te kunnen. Lijkt, want we hebben niet voldoende Assetto Corsa gespeeld om de games goed naast elkaar te leggen, maar duidelijk is dat Project Cars 2 qua simulatie een stap omhoog zet vanaf Project Cars 1. Dit brengt de game automatisch dichter bij Assetto Corsa. Ultieme simulatie als ultiem doel.

Dat dat uitgangspunt een moeilijke game oplevert, moge duidelijk zijn. Toch kan een spelervaring dan nog heel persoonlijk zijn. Wat voor de een immers onbestuurbaar lijkt, ligt een ander misschien wel beter. Om die reden hebben we meerdere redactieleden van zowel Tweakers als Hardware.info laten plaatsnemen in de racestoel. Het verdict was in grote lijnen hetzelfde. Veel auto's in Project Cars 2 zijn enorm tricky om goed te besturen, zeker als je tempo wilt maken. Vooral het uitbreken van de achterkant van de auto's is daarbij een terugkerend probleem. Zeer zachtmoedig omgaan met de pedalen en voorzichtige stuurbewegingen maken is voor die auto's vaak de enige remedie om op te baan te blijven. Competitief zijn? Dat was voorlopig een brug te ver.

Nu zijn wij zeker geen digitale Max Verstappens, maar toch ook niet onbekend met racegames. Met Project Cars 1 ontstonden spannende competities om wie de snelste rondetijden wist te klokken. Zo ver kwam het met Project Cars 2 dus nog niet echt. Hulpmiddelen boden geen soelaas. Zelfs met traction control, stability control en anti-lock brakes aan ging het met sommige auto's niet veel beter. Bij andere wagens bereikten we gelukkig wel resultaat. Zo slaagden we er met toerwagens in om zowaar een aardige race te rijden. Stability control zorgt er voor dat de auto niet in een spin raakt, en dat scheelt uiteraard een slok op een borrel. Waarom gebruiken we die hulp dan niet altijd? Nou, bij sommige auto's geeft het een te raar effect. Bij de formule-auto's is de 'hand van God' die je auto recht zet als je in een slip dreigt te raken, te duidelijk zichtbaar. Dat ziet er gewoon stom uit en haalt de lol uit het racen. Op die momenten haalt de game ook wat kracht weg, wat ook voor een vreemd effect zorgt. Zo kreeg het rijden zonder stabiliteitshulp al snel onze voorkeur.

Autokeuze bepalend voor succes

Moeite hebben met controle maar niet met stability control willen rijden, dat is een uitdaging. Die gingen we dus aan. Inmiddels is waarschijnlijk duidelijk dat de keuze voor een auto voor een aanzienlijk deel bepalend was voor onze kans op succes. We noemden de Le Mans-auto's en andere circuitauto's al even: daar lag onze redding. Ook daarbij is niet elke auto even gemakkelijk, maar hiermee reden we binnen afzienbare tijd redelijke rondjes. Deze auto's zijn van zichzelf wat stabieler. Het effect van vol remmen met een zware, normale of lichte raceauto is natuurlijk behoorlijk anders en in Project Cars 2 is dat effect duidelijk merkbaar.

Zo hadden we na uren zoeken een combinatie van hardware, instellingen en auto- en baankeuze die ons plezier opleverde. Dat is een prima moment om je te realiseren dat Project Cars 2 bol staat van de autosportvarianten en dus ook allerlei soorten banen biedt. Heb je jezelf net aangeleerd hoe een Le Mans-auto werkt, stap je ineens in een NASCAR-auto, een Indycar of een rallywagen. Nog niet uitdagend genoeg? Dan is er nog een track waar je op ijs mag rondcrossen, een van de meer spectaculaire onderdelen van de game, en zeker ook een van de moeilijkste. Elk van deze racevarianten vraagt om een eigen rijstijl en die zul je dus moeten leren. Vooral rally ging ons redelijk goed af, maar racen op een ovalen baan bleek weer een vak apart. Regelmatig brak onze achterkant uit en konden we een race weer opnieuw starten.

Het effect van een koude baan

Uitdaging genoeg dus. En dan hebben we het tot hier alleen nog maar gehad over optimale omstandigheden, dus droog, warm weer. Project Cars 2 kent echter veel verschillende weertypen, die elkaar desgewenst nog kunnen afwisselen. Je begrijpt dat dit ook steeds een wereld van verschil oplevert. Dat geldt niet alleen voor de hoosbuien en sneeuw die je kunt tegenkomen, maar ook voor bewolking. Het verschil in de hoeveelheid grip die je hebt als de zon niet op de baan schijnt en de baan dus kouder is, is indrukwekkend. Tientallen rondjes reden we op Imola met de McLaren F1 GTR Long Tail, en dat ging op een gegeven moment vrij goed. Zodra de zon weg was, moesten we echter onze rempunten aanpassen en de snelheid in bochten wat verlagen. Hulde! Heel knap hoe zo'n detail zo goed merkbaar in de game is verwerkt.

Komt er eenmaal regen uit de hemel, dan verandert de boel uiteraard opnieuw. Van lichte regen heb je over het algemeen niet eens zo heel veel last, zo lang je op de ideale lijn rijdt en je niet de enige op de baan bent. Ben je wel in je eentje, bijvoorbeeld doordat je een lange testsessie rijdt, dan zul je worden geconfronteerd met een afgekoelde baan en meer gladde plekken. Dat wordt erger naarmate de regen heviger wordt. Bij plensbuien levert Project Cars 2 ook een topprestatie. Niet alleen wordt je fijne auto van een paar rondjes eerder nagenoeg onbestuurbaar, het ziet er ook nog eens prachtig uit. Plassen ontstaan dynamisch op plaatsen waar dat logisch is. Niet dat je daar veel oog voor hebt, want je bent uit alle macht aan het vechten om je bolide op de baan te houden, maar het gebeurt allemaal wel. Nooit eerder hadden we zo veel respect voor de manier waarop Max Verstappen in de regen kan rijden.

Beter te doen met een controller

Al het bovenstaande speelden we voornamelijk met een stuurtje. Slightly Mad Studio's heeft tijdens de ontwikkeling van Project Cars 2 meerdere keren aangegeven dat deze game ook goed speelbaar zou moeten zijn met een controller. Dat was voor het eerste deel absoluut nog een probleem, en deel twee gooit hier inderdaad iets hogere ogen. Nog steeds blijft Project Cars 2 een game die gemaakt is voor een stuur en pedalen, maar onmogelijk is besturing met een controller niet. Tenminste, niet altijd. Auto's die lastig zijn met een stuur en pedalen zijn dat zeker ook met een controller, maar het omgekeerde geldt ook: lukt het met een stuurtje, dan is de kans vrij groot dat je er ook redelijk mee uit de voeten kunt met een controller. Verwacht niet het gemak van een Forza Motorsport of Gran Turismo, maar het is zeker een stap in de goede richting.