Vier games om de winter mee te verjagen

Hitman

We zetten een aantal recent verschenen games op een rij. Games die in de afgelopen weken op de markt verschenen en die we geen volwaardige, eigen review konden geven. In een wat kortere bespreking dan normaal krijgen ze hier alsnog een plekje. Vreemd genoeg past Hitman ook in die opsomming, hoewel we er bijna een jaar geleden al een review van plaatsten. Toch is er reden om opnieuw naar Hitman te kijken, want een jaar geleden verscheen van deze game alleen de eerste episode, die enkel als download verkrijgbaar was. In de maanden daarna verschenen de resterende episodes, steeds louter als download. Ze werden eind 2016 uiteindelijk als complete bundel aangeboden, maar opnieuw enkel als download. Gelukkig zijn alle episodes nu ook op schijf gebundeld, voor Windows, de PlayStation 4 en de Xbox One.


Titel	Hitman
Platform	Windows, Linux, PlayStation 4, Xbox One
Ontwikkelaar	Io-Interactive

Net als bij de downloadbundel die eind vorig jaar verscheen, kun je nu alle zes episodes van de game achter elkaar spelen. Het eerste dat daarbij opvalt, is dat de Deense ontwikkelaar Io-Interactive de episodes ook daadwerkelijk lijkt te hebben gemaakt om ze achter elkaar door te spelen. Als je een episode uitgespeeld hebt, krijg je direct de briefing voor de volgende missie te zien, nog voordat je het overzicht krijgt voorgeschoteld van je verrichtingen in het net afgesloten hoofdstuk. Maar waar je voorheen minimaal een maand moest wachten totdat de volgende episode verscheen, kun je nu direct verder. Dat is natuurlijk prettig.

Voor wie de losse episodes al gespeeld heeft: in de schijfversie zijn ze uiteraard niet veranderd. Er zal vast hier en daar een bug zijn weggehaald, maar verder krijg je dezelfde opdracht met dezelfde mogelijkheden. Je krijgt dus zes opdrachten voorgeschoteld, die je over de hele wereld voeren: van Parijs naar het Italiaanse Sapienza, Marrakesh, Bangkok, Colorado en het Japanse Hokkaido. Zes opdrachten lijkt weinig, maar de levels waarin Agent 47 rond kan lopen zijn groter dan ooit.

Beter dan de voorganger

Dat is ook een deel van de reden waarom deze nieuwe Hitman beter is dan zijn voorganger, het in 2012 verschenen Hitman: Absolution. Behalve dat de levels groter zijn dan ooit, is de game ook beter doordat Io-Interactive de boodschap van zijn fans heeft opgepikt. Absolution was leuk, maar week te veel af van de basis. In Absolution had je fantastische wapens en hulpmiddelen, maar weinig vrijheid. De game was behoorlijk lineair. Dat is deze Hitman niet. Het is mede de reden waarom de Deense studio geen nummer of subtitel achter de naam heeft geplakt. Deze Hitman is een reboot, net als Tomb Raider uit 2013.

In de nieuwe Hitman speel je dus losse missies. Voor elke missie word je gebriefd door oudgediende Diana Burnwood, die ergens in de game zelfs even in beeld komt. Na de briefing kun je een uitrusting kiezen voor de missie. De keuze is gelukkig beperkt. Kleding, een wapen en twee hulpmiddelen, dat is het wel. Je keuze aan wapens is ook beperkt. Naast de ICA19, het pistool met geluiddemper dat kenmerkend is voor de uitrusting van Agent 47, is er nog een pistool zonder geluiddemper, maar dat is het wel zo'n beetje. De keuze aan hulpmiddelen is iets ruimer: een muntje om mee te gooien en zo de aandacht af te leiden, een wurgkoord, maar ook een dodelijke injectie of een lockpick. Er is overigens ook een missie die je zonder enig hulpmiddel moet uitspelen.

Voor een game die uit los te downloaden missies bestaat, zit er nog verdacht veel verhaal in. De game begint met een flashback op de rekrutering van Agent 47. Daarna blijken de missies steeds meer met elkaar gemeen te hebben. In Hitman staat de toekomst van ICA op het spel, de huurmoordenaarsorganisatie waarbij 47 al jaren in dienst is. Dat is ook precies waarom het prettig is dat je nu de episodes in je eigen tempo kunt spelen.

Meer vrijheid

Goed aan deze nieuwe editie is dat je tijdens de episodes ouderwets veel vrijheid hebt. Meer zelfs dan voorheen, doordat de levels zo groot zijn. Op zich is de opzet vertrouwd. Een missie speelt zich steeds in en rond een gebouw af. Van een paleis in Parijs tot een enorme boerderij in Colorado en van een hypermodern ziekenhuis in Japan tot de halve medina van Marrakesh. In Marrakesh kun je niet naar binnen, maar in de rest van de panden is elke uithoek van het pand en de directe omgeving toegankelijk. Elke deur kan open, al heb je in veel gevallen uiteraard een sleutel nodig om toegang te krijgen.

Wat verder opvalt is dat de game zo druk bevolkt is. Waar het in voorgaande games al heel wat was als er wat personeel, bewakers of soldaten patrouilleerden, lopen er nu tientallen, zo niet honderden mensen rond. Vooral in Marrakesh en Parijs is het lekker druk. Het mooie is dat ieder computergestuurd personage een eigen plan heeft. Iedereen loopt rond met een reden en voert een activiteit uit. Zeker het personeel van de diverse uitspanningen kun je volgen in zijn bezigheden. Een kok staat niet alleen in een pan te roeren, maar loopt ook regelmatig even naar het magazijn om iets op te halen. Veel mensen hebben bovendien tekst en voeren onderling gesprekken of bellen met iemand buiten de game. Het mooie van Hitman is dat de simulatie van het gedrag van de inwoners doorgaat als je niet in de buurt bent.

Uiteraard reageert iedereen op jouw gedrag. Daar zijn gradaties in, en die hangen af van je vermomming. Stel, je loopt in een keuken en bent vermomd als kok. Dan zullen de overige koks snel doorhebben dat je niet bij hen hoort. Dus zul je een beetje bij de andere koks uit de buurt moeten blijven. Zodra je in de buurt en in hun blikveld komt, zie en hoor je dat ze je herkennen. Dan is het zaak om uit beeld te verdwijnen. De andere leden van het personeel zullen echter veel meer moeite hebben om door je vermomming heen te kijken. Dat maakt dat je als kok gemakkelijk langs bewakers kunt lopen, mits de koks toestemming hebben om het desbetreffende deel van het gebouw te betreden.

Daarnaast zijn er verschillende stadia van alertheid bij bewakers en ander personeel. Mochten ze je verdacht vinden, dan zul je eerst rustig aangesproken worden. Als je dan niet snel een goed heenkomen weet te vinden, word je verdacht en volgt er actie. In eerste instantie enkel van de persoon die je aansprak, maar als je niet snel handelt, volgt er versterking. Uiteindelijk zal er uitgebreid jacht op je worden gemaakt, door diverse gewapende tegenstanders. Dan is het zaak om ergens te schuilen tot ze de achtervolging en daaropvolgende zoektocht opgeven. Het zijn de spannendste, maar tegelijk ook saaiste momenten van de game. Want het ontkomen aan je achtervolgers is spannend, maar het wachten in een kist of kast is saai. Het duurt namelijk enkele minuten voordat de achtervolgers het hebben opgegeven. Al hoef je natuurlijk niet te wachten. Je kunt de confrontatie aangaan - meestal een slecht idee - of van de paniek gebruikmaken door naar een ruimte te gaan waar de achtervolgers je niet zoeken.

Lekker sluipen

Het is precies wat Hitman spannend maakt: sluipen, verkleden en goed op de omgeving letten om wegen te ontdekken die je naar je slachtoffer leiden. Wat je mee kunt nemen is beperkt, maar onderweg doen zich mogelijkheden genoeg voor om kansen te creëren. Ten eerste kun je in elke missie flink wat gesprekken afluisteren. Bijvoorbeeld van de masseur die een afspraak heeft met het slachtoffer of van de ongediertebestrijder die is geboekt en vrij toegang heeft tot de grootste delen van het pand. Dat je weinig mee kunt nemen, is bovendien geen belemmering. Er ligt genoeg: de waterpomptang of schroevendraaier die je kunt gebruiken om zo hier en daar iets onklaar te maken, het rattengif dat je kunt gebruiken om eten of drank te vergiftigen. De kill die je moet maken hoeft nooit met de hand of met een geweer te gebeuren. Dat is zelfs af te raden, want een schot veroorzaakt al snel ophef, en dat is niet wenselijk als je ongedeerd het terrein wilt verlaten.

Waar deze Hitman het wint van Absolution is op het punt van onvoorspelbaarheid. Als je in Absolution een schroevendraaier tegenkwam, wist je eigenlijk al dat je hem nodig had om de komende confrontatie te overleven. Die lineariteit is hier afwezig. Er zijn opties genoeg, maar die liggen nooit voor de hand. De vermomming van de ongediertebestrijder is erg handig, maar je moet de man maar net tegen het lijf lopen, of het gesprek waarin hij genoemd wordt maar net opvangen. Bovendien is het niet zo dat je de bestrijder gemakkelijk uit de weg kunt ruimen. Opties genoeg dus, maar ze zijn nooit gemakkelijk en ook nooit voor de hand liggend.

Doordat alle maps flink in omvang zijn, zul je met elke missie een paar uur bezig zijn. Met zes missies is de game niet heel lang. Erg is dat niet, omdat Hitman bij uitstek een game is die je verschillende keren kunt spelen. Doordat er zo veel manieren zijn om je doel te bereiken, is het zeer de moeite waard om de missie nogmaals te spelen en andere wegen te proberen of om te proberen minder geweld te gebruiken.

Mocht je daar genoeg van hebben, dan zijn er ook nog andere uitdagingen. Challenges dagen je uit om de missie uit te spelen zonder onnodige kills, of zonder kills en in je eigen smetteloos zwarte maatpak. Leuker nog zijn de Contracts, die uit Absolution zijn komen overwaaien. Het zijn uitdagingen die spelers zelf kunnen maken. Je kunt erin aangeven dat een willekeurig persoon uit een level omgelegd moet worden, waarbij je op kunt geven hoe hij omgelegd moet worden en welke uitgang je vervolgens moet gebruiken om te ontsnappen. Contracts kunnen behoorlijk pittig zijn. Er zijn tientallen Contracts beschikbaar. Ten slotte zijn er nog de Elusive Targets. Dat zijn eigenlijk zeer exclusieve Contracts die door Io-Interactive zelf gedurende korte tijd worden aangeboden. Al met al is er genoeg te doen in Hitman.

Conclusie

Hitman is een veel betere game dan zijn voorganger, doordat de levels groter zijn en je uitrusting beperkter is, maar je mogelijkheden juist weer veel groter zijn. Het mooie is daarbij dat al die mogelijkheden nooit voor de hand liggen. Er zijn vele wegen die naar je slachtoffer voeren, maar je zult goed moeten zoeken en goed op moeten letten. Lang is de game niet, maar nadat je de zes missies hebt uitgespeeld, valt er nog genoeg te doen om jezelf een hele tijd bezig te houden.

Sniper Elite 4

Ze zijn niet zelden de meest gehate spelers in schietspellen: snipers. Niets is in een multiplayer-game zo vervelend als plotseling te worden neergeschoten zonder dat je enig idee hebt waar dat schot vandaan kwam. Het spreekt voor zich dat datzelfde moment voor de ander juist erg vermakelijk is. Op dat principe is de Sniper Elite-serie gebaseerd. De game is bedoeld voor wie niet simpelweg met een machinegeweer duizend vijanden te lijf wil gaan, maar juist met beleid wil spelen. Voor spelers die de tijd nemen om een aanval te plannen, die vijanden zo efficiënt mogelijk uit willen uitschakelen en daarbij toe willen werken naar dat ene perfecte schot. Dat concept is in elk geval zo succesvol dat de serie Sniper Elite toe is aan zijn vierde deel.


Titel	Sniper Elite 4
Platform	Windows, PlayStation 4, Xbox One
Ontwikkelaar	Rebellion Developments

In Sniper Elite 4 draait alles opnieuw om sluipschutter Karl Fairburne, die namens de geallieerden vecht tegen de nazi's. In dit vierde deel is hij, na de succesvolle Afrika-campagne in deel drie, aangeland in Italië. Daar wemelt het niet alleen van de Duitsers, er is ook een opstand gaande om van Benito Mussolini af te komen. Bondgenoten dus. Die kan Karl zo af en toe best gebruiken, maar Sniper Elite 4 blijft vooral een 'lone wolf'-game. En hoe. In acht flink grote omgevingen krijgt Karl steeds een bepaald hoofddoel en enkele extra doelwitten. Om de missie te halen, moet je alleen het hoofddoel volbrengen, maar Sniper Elite 4 wordt leuker en uitdagender als je alles probeert te bereiken. Dat betekent dat je keer op keer de hele omgeving in je op moet nemen en zo goed als mogelijk alle vijandelijke soldaten, voertuigen, wachtposten, et cetera in kaart moet krijgen. Minutenlang door je verrekijker turen terwijl je aan het verkennen bent, is dus een essentieel onderdeel van de gameplay.

De grote levels brengen ook veel vrijheid met zich mee. Je kunt vijanden vaak op veel verschillende manieren naar het hiernamaals sturen. Natuurlijk doe je het als sniper het best als dat volledig stealth lukt, maar dat is lang niet altijd de leukste manier. Een groepje soldaten tegelijk opblazen met één welgemikt schot op een krat met explosieven zorgt weliswaar voor alarm en een verhoogde staat van paraatheid van alle andere soldaten in de buurt, maar het is ook leuk en je scoort er nog lekker punten mee ook. Puristische snipers zullen echter walgen van deze aanpak. Zij zullen kijken naar manieren om hun schoten te maskeren, om zo geen enkel opvallend geluid te produceren. Overvliegende vliegtuigen, een kerktoren, passerende voertuigen of een generator die in de buurt staat: alle kunnen ze een schot van een sniper-rifle maskeren. Timing is dus belangrijk.

Schiettent

Wil je bovenstaande acties goed uitvoeren, dan wordt Sniper Elite 4 best een spannende game. Het is zaak je doelwitten zodanig uit te kiezen dat je ze op een plaats en moment kunt neerschieten dat niemand het door heeft. Ons lukte dat vaak, maar niet altijd. Met enige regelmaat werd een van onze slachtoffers gevonden door zijn collega's. Op dat moment wordt er een zoekactie gestart, die niet heel veel later weer wordt opgegeven. Zeker als je op grote afstand ligt, kun je, zolang je schoten niet hoorbaar zijn, redelijk eenvoudig je gang gaan. Zelfs als je ontdekt wordt, is de nood niet echt aan de man. Je kunt meestal gemakkelijk ontsnappen en mocht je meer zin hebben in een gevecht, dan ben je je tegenstanders met je machinegeweer eventueel ook wel de baas. Bij al deze momenten toont de kunstmatige intelligentie van de vijand zich niet van zijn beste kant. We maakten bijvoorbeeld mee dat een soldaat een lijk zag liggen en daar direct op af rende, waarna wij hem op diezelfde plek neerschoten. De volgende soldaat die passeerde, deed exact hetzelfde. Op die momenten verandert Sniper Elite 4 in een iets te simpele schiettent.

Toch gaat dat niet vervelen. Elk level brengt andere uitdagingen met zich mee. Mocht het allemaal toch niet genoeg voor je zijn, dan biedt de multiplayer-modus wellicht uitkomst. Hier is ruimte voor sniperduels, maar de game biedt ook een coöperatieve spelvariant waarin je samen met iemand anders de campagnemissies te lijf kunt gaan. Dat geeft de game een heel andere dimensie. Immers, als je partner op het verkeerde moment geluid maakt, heb jij daar ook last van. Je schoten en andere acties op elkaar afstemmen is leuk om te doen en levert misschien wel de beste gameplay op in Sniper Elite 4.

Killcam

Een van de bekendere elementen van de Sniper Elite-franchise krijg je hoe dan ook te zien, ongeacht welke modus je speelt. De 'killcam' keert terug en werkt beter en gedetailleerder dan ooit. Daardoor kun je keer op keer genieten van hoe jouw kogels longen doorboren, een hart vernietigen, oogkassen kraken, en ga zo maar door. De ene animatie is nog gruwelijker dan de andere. Dat is wellicht niet voor iedereen even geschikt, dus is het fijn dat deze weergave desgewenst ook kan worden uitgeschakeld. Buiten de killcam om doet Sniper Elite 4 op visueel gebied weinig bijzonders. Sommige omgevingen zien er mooi uit, maar elementen binnen die omgeving ogen vaak een tikje verouderd.

Dat doet verder weinig afbreuk aan het spelplezier. Sniper Elite 4 draait om spannende sniper-actie, en op dat vlak staat de game zijn mannetje. Zeker als je de campagne coöperatief doorspeelt, staat Sniper Elite 4 garant voor veel spelplezier. De wisselvallige audiovisuele prestaties en het soms bedenkelijke niveau van de ai drukt onze waardering voor de game enigszins, maar daar staat genoeg tegenover om Sniper Elite 4 een goede game te vinden.

Conan Exiles

Survivalgames zijn van alle tijden, maar zelden waagt een gerenommeerde ontwikkelaar of uitgever zich eraan. De uitzondering op die regel vormt Conan Exiles, gemaakt en op de markt gebracht door Funcom, de Noorse studio die je wellicht kent van The Longest Journey, Anarchy Online, The Secret World of Age of Conan: Unchained. Die laatste game maakt duidelijk dat de Noren al ervaring hebben met de barbaarse setting. Conan Exiles is inmiddels in early access via Steam te spelen.


Titel	Conan Exiles
Platform	Windows, PlayStation 4, Xbox One
Ontwikkelaar	Funcom

Dat kan op verschillende manieren. Je kunt kiezen of je lokaal en in je eentje wil spelen, waarbij je pc voor de tegenstand zorgt. Je kunt er echter ook een online game van maken, waarbij je kunt kiezen of je zelf een server start of op een van de vele online servers probeert in te loggen. Van die servers zijn er inmiddels duizenden, er is dus keuze genoeg. Al is dat meteen ook een valkuil, want hoe vind je een leuke server tussen dat enorme aanbod?

Conan Exiles is typisch zo'n game waarin de naamgever niet of nauwelijks voorkomt. Door het online karakter van de game ben je uiteraard geen Conan. Hij duikt op in de mooie intro van de game, duidelijk gemodelleerd naar de Conan die door Arnold Schwarzenegger wordt gespeeld in Conan The Barbarian uit 1982 en de opvolger uit 1984. De intro maakt duidelijk dat Conan door hetzelfde onherbergzame landschap zwerft als in de film en daar gekruisigde krijgers bevrijdt. Jij bent daar een van. Arnie is nergens meer te bekennen als je tot leven komt, maar je ziet jezelf nog wel aan een kruis hangen, midden in een eindeloze woestijn. Je ziet zelfs twee versies van jezelf hangen: een mannelijke en een vrouwelijke.

Het is de opmaat naar het verrassendste deel van de game, het deel waarin je kunt bepalen hoe je personage eruitziet. Je kunt dus kiezen of je als man of vrouw de game wilt betreden. Daar blijkt meteen ook de betekenis van een keuze die je eerder hebt kunnen maken en waar je kiest of je zelf een server wil starten of lokaal wil spelen. Bij die gelegenheid moet je opgeven of er geen, weinig of volop naakt getoond mag worden in de game. Wie voor dat laatste heeft gekozen, ziet tijdens het bewerken van zijn personage inderdaad een volledig naakte man of vrouw. Dat is op zich niet zo bijzonder. Wel bijzonder is de optie om bij de eigenschappen van het lichaam de zogenaamde endowment aan te passen. Wat platvloers vertaald wil het zeggen dat je de lengte van de virtuele piemel kunt aanpassen. Bij vrouwelijke personages kun je in plaats daarvan de breast size aanpassen.

Goed voor wat ophef op Twitter en Reddit, maar verder zegt het natuurlijk weinig over de game, hoewel de naaktheid wel degelijk een rol speelt. Je begint de game met precies het personage dat je hebt samengesteld. Speel je op een server met full nudity, dan stap je dus ook naakt de spelwereld binnen. Het tekent de game. Het overleven begin je met vrijwel niets. Vreemd genoeg heb je wel een kleine inventaris, met daarin wat insecten en een leren zak met water. Vooral dat laatste is zeer welkom, want je start midden in een woestijn.

Overleven

Het doel is duidelijk: zo lang mogelijk overleven. De enige hulp die je krijgt, is een stem die duidelijk maakt dat je de vage restanten van een weg moet volgen. Bij die ene stem aan het begin blijft het. Verder moet je alles zelf uitzoeken. Als je de aanwijzing opvolgt, kom je al snel in een groener gedeelte van de spelwereld, waarin het overleven een stuk gemakkelijker is. Onderweg kun je gelukkig al van alles. Met je blote handen kun je sommige planten uit de schrale woestijngrond rukken. Als je daar genoeg van hebt, kun je er touw en kleding van knopen. Zo kun je het eerste schoeisel en de eerste kleding maken, en zo dus ook je genitaliën bedekken. Het blijft in eerste instantie bij het verzamelen van eenvoudige voorwerpen. Je kunt kleine stenen oprapen en wat losliggende takken. Daar kun je een eerste stenen bijl van maken, om zo niet alleen verweer, maar ook wat gereedschap te hebben.

Als je eenmaal zover bent, gaat het hard. Dan is de eerste zorg het vinden van voedsel en vooral water, want zoals dat hoort in een game als deze, zul je beide met regelmaat moeten aanvullen. Overigens wordt de omgeving ook meteen een stuk gevaarlijk als je water hebt gevonden. Net als in de echte natuur houden de meeste beesten zich op in de buurt van water en die beesten zijn er in Conan Exiles in allerlei soorten en maten: van onschuldige hazen en schildpadden tot uit de kluiten gewassen varianten met 'maatje flatgebouw'. Gelukkig duurt het even voor je die laatste tegenkomt. Wat je wel al snel zult zien, zijn fantasiegedrochten. Kromlopende creaturen die een beetje het midden houden tussen mens en beest. Waar de meeste kleinere beesten redelijk vredelievend zijn, zijn deze monsters erg agressief. Dat geldt ook voor sommige beesten. Je zult al snel krokodillen en groepjes hyena's tegenkomen, die je aanvallen en achtervolgen zodra ze je in de gaten krijgen.

Dan is het doorgaans beter om te rennen voor je leven en op zoek te gaan naar een veilige plek. Die zijn er, vaak in de vorm van een grot of overhang onder wat rotsen. Dat laatste is ook een goede plek om je eerste kamp op te slaan. Het is de volgende stap in je ontwikkeling: het inrichten van een veilig onderkomen. Dat kan pas als je wat levels gestegen bent. Pas dan kun je uit de vele vaardigheden die je aan kunt leren de optie kiezen om onderdelen van een huis te bouwen. Na het verzamelen van de nodige grondstoffen kun je muur voor muur een eerste huis bouwen, waarin je veilig bent voor de aanvallen van computergestuurde tegenstanders. Vooral 's nachts is dat handig. Je kunt er ook een bed neerleggen, wat ervoor zorgt dat je in je huis weer tot leven komt, mocht je overlijden.

Sterven en weer opstaan

Dat laatste is hier geen einde verhaal. Je kunt gewoon verder als je gesneuveld bent. Je bent dan niet je ervaring en vaardigheden kwijt, maar wel alles wat je verzameld had. Je zult dus opnieuw moeten beginnen met het verzamelen van planten, stokken en stenen, om daarna de eerste bomen te kunnen kappen, stenen te kunnen breken en dieren te kunnen bejagen. Daarna kun je al snel op de oude voet verder, in je bestaande huis.

Daar kun je ook je ontwikkeling weer oppakken. Leren om vuur te maken, zodat je makkelijker eten kunt bewerken, leren een waterzak te maken, zodat je verder van een waterbron kunt lopen. Je leert vooral om steeds handiger voorwerpen te maken. Betere wapens uiteraard, maar ook fijnzinniger houtwerk, zoals een kist waarin je voorwerpen uit je inventaris kunt stallen. Uiteraard komt na het bewerken van hout en steen het bewerken van leer en vooral metaal, zodat je nog beter materiaal kunt maken.

In een iets later stadium komen zelfs religie en slavernij om de hoek kijken. Je kunt mensen offeren of gevangen nemen en ze te werk stellen in een tredmolen, waardoor ze helpen bij het runnen van je almaar groeiende nederzetting. Dan wordt het ook tijd om het geheel van een omheining te voorzien en daarmee wordt het serieus. Want dan heb je niet alleen nog veel meer bouwmateriaal nodig, maar ook eten voor je slaven. Conan Exiles weet je zo aardig bezig te houden. Dat is ook wat er na de eerste uren in de game overblijft; je onderkomen wordt steeds meer een heuse nederzetting, die stevig versterkt en verdedigd moet worden. En daar valt altijd wat aan te verbeteren.

Overleven is tegen die tijd vrij gemakkelijk geworden. Jezelf, en je onderdanen, van eten en drinken voorzien is dan geen probleem meer. Toch is er nog genoeg gevaar, want zoals gezegd zijn er allerlei soorten beesten en tegenstanders. Funcom is slim genoeg geweest om de grondstoffen die je tegen die tijd nodig hebt, te verstoppen in delen van de spelwereld die gevaarlijker zijn. In deze fase begint de game zijn ware gezicht te tonen, want terwijl je Conan Exiles solo kunt spelen, is de game vooral een mmog, hoewel het aantal spelers per server lang niet zo groot kan zijn als in klassieke mmog’s.

Lekker bouwen

Zodra je de eerste fase hebt overleefd, draait het verder vooral om het bouwen van een basis, om daarmee aanvallen van vijanden af te slaan. De computer kan die vijanden op je afsturen, maar het wordt pas spannend als er menselijke tegenstanders opduiken. Dan blijkt ook het belang van organisatie en samenwerking. Daarmee komt de game pas echt goed tot zijn recht en heb je iets aan de vele opties om je basis te versterken. Van de kunstmatige intelligentie heb je op dat vlak weinig te dulden. De computergestuurde tegenstanders zijn behoorlijk passief. Saai, beter gezegd.

Dat Conan Exiles toch vooral geschikt is om online te spelen, komt ook doordat Funcom de kunstmatige intelligentie van de game daarop heeft ingericht. De computergestuurde nederzettingen die je direct vanaf het begin van de game tegenkomt, worden steevast bevolkt door een duo. Het is lastig om het daar als eenling tegen op te nemen. Er is een optie om co-op te spelen op je eigen server. Dat is een goed alternatief voor een openbare server, hoewel ook dan de ai eigenlijk te saai is om voor uitdaging te zorgen.

Funcom heeft de game een prettige stijl meegegeven. Zowel de woestijn als de groene gedeelten zijn licht en lijken eerder getekend dan fotorealistisch, wat voor een game van deze schaal een veilige, maar prettige keuze is. Het levert mooie vergezichten op. Het knokken verloopt voorlopig nog een beetje knullig. Vooral vechten met een zwaard is een eenvoudige bedoening waar je iets te weinig invloed op hebt. De game is echter nog in early access, dus dat kan nog veranderen tegen de tijd dat de game zijn definitieve vorm vindt.

Conclusie

De belangstelling voor Conan Exiles is voorlopig opvallend groot. Er zijn genoeg servers om uit te kiezen, zowel van Funcom als van spelers. De eerste stappen in de game zijn ook onderhoudend genoeg, hoewel het oprapen van stenen en verzamelen van twijgjes misschien niet heel spannend lijkt. Het blijft spannend tot je de basis een beetje onder de knie hebt en je wapens kunt maken, een vuurtje kunt stoken om eten te bereiden en een eerste onderkomen kunt bouwen. Daarna wordt Conan Exiles toch vooral een online game, waarbij we ons afvragen hoe lang hij leuk en spannend blijft. Solo is de lol er al vrij snel af. Wie lol wil hebben aan de game, kan zijn heil beter online zoeken. Je moet bovendien van een game met een open einde houden, al is het, een beetje zoals in No Man’s Sky, duidelijk dat er in het midden van de spelwereld meer te vinden is dan aan de rand waar je begint.

Urban Empire

Hoewel ook wij meestal veel plezier beleven aan 'godsims' als SimCity, is het ergens een vreemde weergave van hoe een stad opgebouwd wordt. De speler krijgt de totale controle over het bestemmingsplan van de stad en hoeft verder met niets of niemand rekening te houden. Wel zo makkelijk, maar niet realistisch natuurlijk. Of Urban Empire wél echt realisme weet te bieden, valt te bezien, maar duidelijk is dat deze simulatiegame uit een ander vaatje tapt. Ook in Urban Empire draait het om het opbouwen en managen van een stad, maar de manier waarop is heel anders. Het politieke spel dat aan elke beslissing voorafgaat, staat centraal, niet het bouwen van de stad zelf.


Titel	Urban Empire
Platform	Windows
Ontwikkelaar	Kalypso Media

Dat is meteen al een belangrijk gegeven. In Urban Empire is het niet je taak om te bepalen waar wegen komen, hoe je de woonwijken ingedeeld wil hebben, en ga zo maar door. Dat gebeurt allemaal automatisch. Wat het bestemmingsplan van je stad betreft, bepaal jij waar een nieuwe wijk wordt gebouwd en hoe de verhouding tussen huizen, commercie en industrie moet zijn. De indeling doet het spel zelf. Speciale voorzieningen, zoals een politiebureau, brandweerkazerne, school of treinstation, kun je wel zelf plaatsen. Tenminste, als de gemeenteraad je daar toestemming voor geeft. Het samenspel tussen jou, als burgemeester van de stad en jongste telg van een invloedrijke familie, en de raad is waar Urban Empire eigenlijk vooral om draait.

Die raad bestaat aanvankelijk uit drie politieke partijen. Naarmate je verder komt - de game loopt van 1820 tot 2020 - verandert dat. Datzelfde geldt voor de houdbaarheid van je eigen positie. Aanvankelijk zit je daar als door de keizer aangewezen burgemeester en om die reden kun je niet worden afgezet. Wanneer de wereld echter moderner wordt, worden politieke systemen dat in Urban Empire ook. De democratie bepaalt dan dat de burgemeester, als die onvoldoende steun van het volk en de overige partijen heeft, afgezet kan worden. Geen al te prettig vooruitzicht, maar ook niet iets om je zorgen om te maken. Toen het eenmaal zo ver was, hadden wij onze macht en rijkdom al dusdanig ver uitgebouwd dat we weinig te vrezen hadden.

Kinderarbeid?

In die laatste zin zijn een plus- en een minpunt verstopt. De positieve kant van het verhaal is dat Urban Empire best te begrijpen is. Zeker in de eerste uren begrijp je niet altijd even goed wat de bedoeling is en overzie je niet altijd alle gevolgen. Dat wordt dus beter, het is een kwestie van 'in de game' komen. Het minpunt is dat de game na verloop van tijd een tikje gemakkelijk dreigt te worden. Als burgemeester word je regelmatig geconfronteerd met keuzes waarmee je vrienden en vijanden maakt, maar na een paar uur spelen is wel duidelijk dat de voor de hand liggende 'correcte keuzes' altijd meer opleveren. Een voorbeeld: het wel of niet uitbannen van kinderarbeid. Hou je kinderarbeid in stand, dan krijg je het onherroepelijk moeilijker dan wanneer je het afschaft. Terecht? Zeker, maar doordat een dergelijk moreel zwaartepunt in veel van de kwesties wel te vinden is, wordt Urban Empire een beetje voorspelbaar.

Voorspelbaar, en moeilijk om direct helemaal te begrijpen... wat is er dan wél leuk aan Urban Empire? Nou, het proces van stemmen vergaren en je zin krijgen bijvoorbeeld. Bij elk voorstel dat er ligt, of dit nu je eigen voorstel is of een idee van een politieke partij, moet er gestemd worden. Voordat er gestemd wordt, is er een periode waarin de leden van de partijen beïnvloed kunnen worden. Dat doe je door vriendelijk met ze in gesprek te gaan, door medewerking van ze te eisen of door te dreigen met consequenties als ze niet meewerken. De kans op succes hangt af van je relatie met een partij en hoe de partij vanuit zijn eigen waarden tegenover het onderwerp staat dat op tafel ligt. De balans is daarbij steeds in beeld, zodat je een idee hebt van hoe de stemming uit zou vallen, mocht er op dat moment gestemd worden. Overigens is het zaak om op te blijven letten, ook als de balans in je voordeel staat. Ook je politieke tegenstanders kunnen lobbyen en de balans beïnvloeden.

Op naar de volgende stemming

Wanneer er eenmaal gestemd wordt, wordt duidelijk of een plan wel of niet is aangenomen. Heb je als burgemeester voldoende prestige opgebouwd, dan heb je eventueel de mogelijkheid om een beslissing van de raad te verwerpen en een bepaald plan alsnog af of goed te keuren. Dit is een machtig wapen, maar ook een met consequenties; de raadsleden zullen het niet bepaald waarderen als hun macht ondermijnd wordt. Zijn deze stations gepasseerd, dan kunnen de pijlen op de volgende kwestie worden gericht, en begint het spel weer van voor af aan. Wat gameplay betreft ligt daar een valkuil voor Urban Empire. Plotseling tevoorschijn komende problemen en gebeurtenissen houden het tempo erin, maar uiteindelijk komt veel neer op wachten op de volgende stemming. En op de volgende en op de daarop volgende.

Zodoende is Urban Empire zeker geen onverdeeld succes. Het is vooral het concept dat ons erg aanspreekt. Een game die zich richt op navigeren in de politieke doolhof: het klinkt uitdagend. Urban Empire is dat echter niet altijd. Daarbij komt dat het simpelweg wachten op stemming na stemming na verloop van tijd wat saai wordt. Het beïnvloeden van de partijen is niet meer dan op wat knoppen klikken, in de hoop op een positieve uitkomst. Daardoor blijft Urban Empire al met al een beetje te droog. Iets meer aankleding, variatie en wat meer invloed op hoe je stad er uiteindelijk uit komt te zien zou de game ten goede komen. Dat ontbreekt nu nog en mede daardoor zijn er waarschijnlijk betere alternatieven te vinden.