De originele E-P1, aangekondigd in juni 2009, was Olympus' eerste m4/3-camera. In tegenstelling tot de Lumix G-m4/3-serie van Panasonic had de E-P1 een metalen body. Bovendien was hij platter, door het ontbreken van een elektronische zoeker bovenop. De E-P1 werd alleen in zilver en wit geleverd.
Er kleefde een aantal nadelen aan de camera. Zo was hij redelijk zwaar en bood de handgreep wat ons betreft te weinig houvast. Daarnaast ontbrak een ingebouwde flitser, een feature die de in september 2009 uitbrachte Lumix GF1 van Panasonic, een directe tegenhanger van de E-P1, wel had. Ook was de GF1 voorzien van een connector aan de achterkant, onder de flitsschoen, waarop een elektronische opzetzoeker kon worden bevestigd.
Het antwoord van Olympus volgde eind 2009 met de aankondiging van de E-P2. De belangrijkste vernieuwingen bij die camera waren de connector onder de flitsschoen en de zwarte kleur. De overige kritiekpunten werden niet aangeroerd. De E-P2 werd niet los verkocht, maar alleen in combinatie met de elektronische zoeker VF-2 en de 17mm-f/2,8-lens.
In februari 2010 werd de Olympus E-PL1 aangekondigd. Deze camera was eindelijk voorzien van een ingebouwde flitser. Ook de connector voor de opzetzoeker was aanwezig en Olympus had de camera een diepere, hoekige greep meegegeven. Toch vonden we de E-PL1 niet prettig om in de hand te houden. Daarbij was de behuizing van goedkoop aanvoelend plastic, was het aantal directe bedieningselementen mager en was er een 'live guide'-interface toegevoegd, in een poging om beginnende fotografen aan te spreken.
Op de CES van 2011 introduceerde Olympus de E-PL2, zijn nieuwste m4/3-camera. De camera is op een groot aantal punten verbeterd en wordt geleverd met een nieuwe kitlens, die beter geschikt is voor filmen. Tweakers.net onderwierp de camera aan een test.