De beste co-opgame sinds It Takes Two

Split Fiction Review

Origineel, scherp en kleurrijk

Het ontwerp van de spelwereld was voor It Takes Two een sterk punt. Je speelde in dat spel een echtpaar dat veranderd werd in kleine speelgoedpoppen. Daarbij veranderden alledaagse omgevingen zoals een schuur, een boom of een kinderkamer in levels, die voor kleine poppetjes toch behoorlijk groot waren. Natuurlijk namen de makers in die levels wat creatieve vrijheid, maar Split Fiction is niet gebonden aan de beperkingen van één specifieke omgeving. Per keer dat er een ander verhaal wordt geladen via de machine van Rader, kom je in een totaal andere wereld terecht en dat is goed voor de variatie.

Die variatie, maar vooral de humor en originaliteit die je vindt in de levels en Side Stories stelen wat mij betreft echt de show. Ik heb meermaals hardop gelachen om wat de makers nu weer voor een volslagen idiote wereld hadden bedacht, maar ook regelmatig met open mond zitten kijken naar hoe origineel en ingenieus andere werelden in elkaar zaten. Daarbij helpt de variatie, want hoe totaal anders de game van het ene op het andere moment is, helpt je verwondering zeker.

Ik noemde eerder al een aantal voorbeelden van Side Stories, zoals die ene waarin je een varkentje speelt of die andere waarin je als een tand speelt. Dat speelt zich dan af op een boerderij of een soort luilekkerland van allemaal snoep en taart. Nog niet genoemd, maar ook prachtig: een wereld waarin allerlei reuzen Zoe en Mio de spelwereld door helpen. Dit zijn slechts een paar voorbeelden; ik zou een hele lijst kunnen maken van levels die ik opvallend gaaf, opvallend mooi en/of opvallend origineel vond. Een heel groot deel van de game kwalificeert zich voor een of meerdere van die beoordelingen.

Band met Zoe en Mio

Het design is dus sterk, maar de uitwerking is van eenzelfde niveau. Dat begint al met de charactermodels van Zoe en Mio en de actrices die erbij horen. De warme, open Zoe en de wat geslotenere, mysterieuze Mio hebben geen enkele moeite om je om hun digitale vingers te winden. Het maakt het avontuur extra de moeite waard, want je leert na verloop van tijd ook over de achtergrond van beide schrijfsters, die dingen uit hun verleden duidelijk hebben verwerkt in hun verhalen. Hoe dat zit moet je natuurlijk zelf ontdekken, maar de acteerprestaties van Elsie Bennett (Zoe) en Kaja Chen (Mio) tillen het geheel naar een nóg iets hoger niveau.

De game ziet er verder prachtig uit. Nu hoor ik je denken: “Ja gast, hoe dan?”, maar eigenlijk is het gewoon precies dat: alles is mooi. Oké, ik begon na een tijdje de omgevingen van de sciencefictionlevels een beetje zat te worden, maar dat is een kwestie van smaak. Ik vind de kleurrijke fantasylevels gewoon leuker en mooier en vond Mio’s werelden daarom vaak net wat minder prettig, maar ik snap het ook als je dat net andersom ziet. Of je nu fantasy of scifi leuker vindt, je zult hoe dan ook zien dat Split Fiction grafisch een flinke sprong vooruit maakt ten opzichte van It Takes Two. Niet heel gek: deze game is gemaakt met Unreal Engine 5, waar It Takes Two nog werkte met UE4.

Mooi licht

Dat zorgt voor allerlei verschillen, maar de meest in het oog springende voor mij waren hoe groot en weids de werelden ogen en hoe licht wordt gebruikt in het spel. Door het hoge tempo en de hoge mate van variatie gaat de game soms te snel om hier goed op te letten, maar in vrijwel elk level doet Hazelight gave dingen met licht. Voor mij was het hoogtepunt een level waarin je met een bootje door een soort elfenruïne reist. Hier komt voor mij alles samen wat Split Fiction mooi maakt: prachtig design, sprekende kleuren en schitterende lichteffecten. Niet elk level is zo overtuigend, maar vele zijn dat wel. Dat gaat ook nog gepaard met prima prestaties. Op de PlayStation 5 en de Xbox Series X draait de game met 60fps, waarbij de resolutie waar nodig geschaald wordt. Dat effect werd voor mij nooit echt zichtbaar: de game ziet er doorlopend scherp uit en voelt continu soepel aan. Dat is knap, zeker als je nagaat hoe veelzijdig de gameplay is. De techniek erachter moet dat dus ook zijn. Het is ontzettend knap dat je in al die wijzigingen in gameplay en perspectief nergens een merkbare daling in kwaliteit merkt.

Voor we doorgaan naar de conclusie wil ik nog even een klein dingetje aanstippen. Split Fiction zit vol easter eggs in de vorm van verwijzingen en knipogen naar andere games. Zo kon ik ergens ineens gaan zitten bij iets dat erg veel weg had van een Bonfire uit Dark Souls of een Site of Grace uit Elden Ring. Ook op andere momenten is het bepaald niet moeilijk om andere games te herkennen in de vele grapjes die Split Fiction rijk is. Zouden ze er niet zijn geweest, dan had je ze echt niet gemist, maar de aanwezigheid van deze knipogen maakt alles nóg wat leuker.

• Volgende pagina 5. Conclusie