De beste co-opgame sinds It Takes Two

Split Fiction Review

Carte blanche voor oneindig veel creativiteit

Net als in It Takes Two wordt de hoofdrol gedeeld door twee personages. Dit keer draait het verhaal om de twee jonge schrijfsters Zoe en Mio, die op bezoek zijn bij Rader Publishing in de veronderstelling dat ze een uitgeefdeal komen tekenen. Dat blijkt echter niet het geval: Zoe en Mio maken deel uit van een groep schrijvers waarmee Rader een nieuwe machine wil testen. Die machine brengt personen in een soort slaapstatus, maar belangrijker: hij leest hun ideeën uit en laat de schrijvers dan rondlopen in de verhalen en werelden die ze zelf hebben bedacht. Het deed me ergens een beetje denken aan de Animus uit Assassin’s Creed, zeker omdat Rader er Abstergo-achtige trekjes op nahoudt, maar dat terzijde.

Argwaan

Terwijl de proefpersonen klaarstaan en medewerkers van Rader ze een voor een in hun ‘pod’ brengen, krijgt Mio argwaan. Ze wil niet meer meewerken en de test verlaten, maar wordt tegengehouden door directeur J.D. Rader. Ze worstelen wat en door die worsteling gebeurt er iets waarmee niemand vooraf rekening had gehouden: Mio belandt per ongeluk bij Zoe in haar pod. Probleem: de machine is bedoeld om één persoon tegelijk te bevatten om dan diens verhalen en ideeën uit te lezen. Twee personen tegelijk is niet de bedoeling, maar kennelijk dus wel mogelijk. Het zorgt echter voor allerlei problemen, zowel voor Zoe en Mio als voor de mensen van Rader Publishing. Voor de speler betekent het vooral dat hier een verhaal begint waarin werelden van Zoe en van Mio elkaar steeds afwisselen.

Laten we even uitzoomen en de setting van Split Fiction zien voor wat die is: een vrijbrief voor de ontwikkelaars om allerlei gekke en originele werelden te bedenken, die dan als level in Split Fiction verwerkt kunnen worden. De machine van Rader leest immers de ideeën van Zoe en Mio uit. Alles wat zij ooit bedacht hebben, kan voorbijkomen. Dat biedt ultieme vrijheid, want elk level brengt een nieuwe setting met een nieuw verhaal en nieuwe regels voor de gameplay. Wie It Takes Two heeft gespeeld, weet al dat Hazelight wel raad weet met origineel leveldesign en het is goed om te zien dat de makers de carte blanche die de setting biedt ten volle benutten. Ik betwijfel of ik ooit een game heb gespeeld met zoveel uiteenlopende werelden en soorten gameplay als Split Fiction.

Dansende aap

Die werelden kom je op verschillende manieren tegen. Centraal staat een achttal lange levels, die deels uit de koker van Zoe en deels uit die van Mio komen. De verhalen van Zoe hebben steeds een fantasysetting, terwijl die van Mio sciencefiction zijn. Dat alleen al zorgt voor fijne afwisseling. Het ene moment wandel je in de ruimte, terwijl je even daarna op een draak vliegt of het aan de stok hebt met een dansende aap. Ja, echt.

Dat is echter niet waar Split Fiction op zijn best is. De lange levels zorgen voor de beste gameplay, maar de humor en originaliteit die je in de Side Stories tegenkomt maken Split Fiction écht bijzonder. Hierin gaat het alle kanten op. Er is een Side Story waarin je als varkentje speelt, waarbij mijn varkentje stukjes kon vliegen door regenboogscheten te laten. In een ander level speel je beide als tand, rondlopend in een snoepwereld. Weer ergens anders kun je een potje snowboarden en ook kom je terecht in een verhaal waarin je rondloopt in een schetsboek en waarin de onderdelen van dat verhaal live gewijzigd worden. Er komt dan een potlood in beeld dat nieuwe elementen tekent of een gum die juist dingen weghaalt: erg stijlvol en erg origineel.

Confronterend

Ook de grotere levels bevatten verrassende en originele momenten, maar de Side Stories stelen toch de show. Het is daarbij goed om te zien dat Hazelight Studios niet bang is om af en toe lekker confronterend te zijn. Ik ga natuurlijk niet verklappen hoe dat zit, maar wie It Takes Two heeft gespeeld, kan zich ongetwijfeld de scène met het olifantje Cutie nog wel herinneren. Ik heb in mijn leven uren en uren aan allerlei harde, gewelddadige scènes gezien, maar op de een of andere manier deed de passage waarin een speelgoedolifantje naar haar dood wordt geleid me een stuk meer. Enfin, als je weet over welke scène ik het heb, dan weet je een beetje wat je ook in Split Fiction kunt verwachten.

• Volgende pagina 3. Gameplay: tikkie bekend, maar nog steeds leuk