Final Fantasy XVI
De (voorlopig) exclusieve PlayStation 5-game Final Fantasy XVI doet veel anders dan eerdere games in de serie. De game kent een donkerder thema, een klassiekere highfantasysetting en een realtimevechtsysteem. Doorgewinterde 'FF-fans' zullen daar wellicht even aan moeten wennen, maar het biedt tegelijk een mooie kans voor gamers die eerder niet werden gegrepen door de langlopende rpg-serie. Het vechten werkt lekker en laat gamers flink experimenteren met alle verschillende vaardigheden en aanvallen die Clive leert. Het verhaal is goed en wordt verteld door prachtige tussenfilmpjes. Soms zijn die wel wat aan de lange kant, maar vervelen gaat het nooit. De game beleeft zijn piek tijdens diverse baasgevechten, die het predicaat 'episch' meer dan verdienen. Het zijn vooral deze fantastische gevechten die de game over de streep trekken voor een Excellent-award. De game heeft namelijk wel wat last van wisselende prestaties, die soms leiden tot ruwe randjes in de graphics en de inhoud van de sidequests had wat creatiever gekund. Verder is deze Final Fantasy XVI een aanwinst voor de serie en wellicht zelfs in staat een nieuwe doelgroep richting Final Fantasy te trekken.
:fill(white):strip_exif()/i/2005546936.jpeg?f=thumblarge)
De Final Fantasy-games, zestien stuks exclusief spin-offs en remakes, hebben onderling voor het grootste deel niets met elkaar te maken. Als je zelf meer dan twee games in de roemruchte serie hebt gespeeld, wist je dat waarschijnlijk al. Enkele games borduren wel op elkaar voort en er zijn elementen en namen die in veel games opnieuw gebruikt worden. Dat maakt het verwarrend. Waarom zou het personage ‘Cid’ in de ene game immers niet gewoon dezelfde persoon zijn als Cid in een andere game? Dat is dus niet zo: het is een terugkerend personage, maar wel steeds een andere persoon. Verder zijn kristallen, als bron van magie, altijd aanwezig in Final Fantasy-games. Zo is elke nieuwe 'FF' dus altijd anders dan zijn voorganger. Toch is Final Fantasy XVI méér anders dan zijn voorgangers. En daarmee weet de game wellicht een heel nieuwe doelgroep aan te spreken.
Ik ben onderdeel van die doelgroep. De keren dat ik Final Fantasy heb geprobeerd, kon het me nooit erg bekoren. Final Fantasy VII Remake vond ik prima, maar XV deed me dan weer niets. Ik had XVI dan ook niet al te nadrukkelijk op de radar staan, ook omdat een Final Fantasy-game goed en wel doorspelen toch altijd een tijdrovende exercitie is, wat niet altijd in de planning past. Ik was er vooral daarom eigenlijk al van overtuigd dat ik deze editie dan ook niet zou gaan reviewen op Tweakers. Ik besloot de game op een vrije dag even uit te proberen, want ja, ik was toch nieuwsgierig geworden na de eerste reacties... en ik was binnen enkele uren compleet hooked. Het was een tikkie onverwacht, maar zo is het leven soms.
:strip_exif()/i/2005940212.jpeg?f=imagearticlefull)
Wat daarbij voor mij absoluut helpt, is dat deze Final Fantasy-game een herkenbare setting heeft. Begrijp me niet verkeerd: de look schreeuwt Final Fantasy. De namen zijn herkenbaar, de kristallen en bijbehorende magie zijn aanwezig, maar buiten die factoren is er vooral veel anders. De makers kozen voor deze game voor een klassieke highfantasysetting. Elfjes, orks en goblins dus? Nou ja, niet dat die meteen de boventoon voeren, maar twee van die drie groepen zijn zeker aanwezig. Denk verder aan zwaarden, forten en paleizen, ridders en ga zo maar door. Het is hoe de middeleeuwen eruit gezien zouden kunnen hebben als ze zich in het Final Fantasy-universum hadden afgespeeld.
De speler neemt in dit verhaal de rol aan van Clive Rosfield en bestuurt gedurende het verhaal, op enkele momenten na, alleen deze geboren prins van het Hertogdom Rosalia. Ook daarin vinden we een duidelijke wijziging ten opzichte van de vaste Final Fantasy-formule. De speler bestuurt in de serie namelijk meestal niet alleen het hoofdpersonage, maar ook de personages die met hem of haar meereizen. Je had controle over de hele party. Dat is nu niet zo. Clive kan orders geven aan zijn trouwe viervoeter Torgal, maar eventuele reisgenoten vechten zelfstandig.
Die wijziging heeft alles te maken met een andere, nog belangrijkere wijziging. Final Fantasy is van oudsher namelijk een game waarin gevechten turn-based gebeuren. In recente jaren zien we daar wat alternatieven voor, zoals dat je in de Final Fantasy VII Remake kunt kiezen of je in real time wilt vechten of terug wilt vallen op de turn-based variant. Die laatste haalt wat actie uit de game, maar geeft de speler tijd om na te denken en zorgt zo voor meer controle. Final Fantasy XVI kiest echter voor een realtimevechtsysteem zonder zijwieltjes. Snellere actie is dus het devies. Het zou best kunnen dat dat doorgewinterde FF-fans niet meteen bevalt. Liefhebbers van actie-rpg's, zoals ik, kunnen echter geen betere Final Fantasy treffen dan deze.
:fill(white):strip_exif()/i/2005546936.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2005939868.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2006470028.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2004714684.jpeg?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/266273/crop5e26d80cce2b0_cropped.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/691815/crop59d72cba00e5e_cropped.jpeg?f=community)
/i/2005439980.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/1364391131.jpeg?f=fpa)