Blafbrief over dat ene leuke plaatje

Arnoud Engelfriet over auteursrechtinbreuk

Titel

Hoe groot is de schade bij online auteursrechtinbreuk? Nee, niet illegaal filesharen, maar de inbreuk in het klein: iemand had een fotootje nodig, vond die ergens online en krijgt nu een factuur van drieduizend euro plus advocaatkosten met de sommatie dit binnen zeven dagen te betalen. Ik erger me dood aan deze scrabbleclaims, driemaal de fotowaarde, dus laten we eens kijken hoe dit binnen de Nederlandse wet zou passen.

Copy-pastecultuur

Het gemak waarmee werk te copy-pasten is, de misvatting dat op internet alles gratis is en het feit dat een effectieve handhaving ver weg lijkt, heeft geleid tot de brede opvatting dat je dingen van internet kunt plukken voor je eigen blog, tekst of wat dan ook. Dat was lange tijd ook zo, maar inmiddels zijn er genoeg tools waarmee rechthebbenden vermeende inbreuken opsporen en dan forse facturen sturen. Dat is dan weer behoorlijk schrikken voor wie oprecht dacht een postzegel van 300x300 pixels op zijn site te mogen zetten.

Laat ik even beginnen met wat misverstanden weg te nemen, zoals dat wat gratis online staat zomaar overgenomen mag worden. De hoofdregel is: waar auteursrecht op rust, mag niet worden geherpubliceerd zonder licentie. Dat je niet weet van wie het werk is of geen reactie krijgt, is niet relevant. Ook niet relevant is dat jij er geen geld mee verdient of dat het een dertien-in-een-dozijnfoto is. Heb je betaald of op een andere manier toestemming gekregen? Mooi zo, maar bewaar het bewijs, want het is jouw probleem dit over vijf jaar aan te tonen als er iemand komt klagen.

O ja, bewijs. Ik zie regelmatig mensen die in reactie op zo’n claimbrief eisen dat de afzender moet bewijzen dat de foto van hem is, dat de inbreuk werkelijk gepleegd is of dat er een volmacht is om te procederen et cetera. Dit is zelden productief; een eiser hoeft namelijk niet dergelijk bewijs te overleggen bij een sommatiebrief. Als het bij de rechter komt, dan wel, maar dan zijn we alweer heel wat stappen verder. En trouwens, als jij geen inbreuk pleegt, wat maakt het dan uit van wie de foto is waar de afzender over klaagt?

Dan zijn er natuurlijk ook de meer juridische verweren. Het bekendste verweer is het citaatrecht, het mogen overnemen van een stukje van iemands werk ter aankondiging, bespreking et cetera daarvan. Dat kan ook bij foto’s, maar je hebt dan meer nodig dan enkel ‘ik schrijf over molens; dit is een foto van een molen’. Ook een naamsvermelding erbij is niet genoeg – wel nodig, maar niet genoeg – om aan inbreuk te ontkomen. Je moet een inhoudelijk argument hebben waarom net die foto in jouw werk niet gemist kon worden. Mijn vuistregel: je citeert alleen als weglaten van dat werk je eigen werk onbegrijpelijk zou maken.

Dan zijn er ook nog de persexceptie en het recht van parodie. Daar kan ik kort over zijn: daar heb je in de praktijk niets aan. De andere uitzonderingen ook niet; je moet van goeden huize komen om een claim te kunnen weerleggen met een juridisch argument. En daar zit een ietwat cynische reden achter.

Blafcultuur

Zit een claimbriefschrijver te wachten op jouw juridische argumentatie waarom hier toch het citaatrecht opgaat, inclusief verwijzing naar Damave/Trouw (HR 26 juni 1992, NJ 1993, 205)? Welnee. Deze claims zijn een industrie(tje) geworden: het doel is om met minimale inspanning geld te incasseren bij partijen die al dan niet opzettelijk een inbreuk(je) begaan. Ik noem dat de blafcultuur: door blafbrieven te sturen met enorme bedragen en dure juridische taal, maak je mensen aan het schrikken. En die zijn dan eerder bereid om te betalen, zeker als je in brief twee dan het bedrag iets verlaagt.

Mag dat? Ja, dat mag. Het is buitengewoon ergerlijk, die manier van werken, maar als je in je recht geschonden wordt dan is het, voor juristen, volkomen logisch dat je daartegen op gaat treden. Dat je dan stevige taal gebruikt en jezelf rijk rekent, is evenzo volledig logisch. De wederpartij kan er gewoon op reageren en net zo goed onderbouwd juridisch reageren. Dat dit in de praktijk niet zo werkt, is een implementatiedetail.

Natuurlijk zou je ervoor kunnen kiezen om dan ook hard terug te blaffen en vervolgens de deur dicht te gooien. Maar dan neem je een groot risico: sinds een aantal jaar bepaalt de wet (art. 1019h Rechtsvordering) dat de verliezer in een auteursrechtzaak de werkelijke kosten van de advocaat van de winnaar moet betalen. Niet dat forfaitaire bedrag dat normaal geldt: de advocaat overlegt zijn factuur en dat bedrag wordt bij de schadeclaim opgeteld. Advocaten worden hierbij op hun woord geloofd dat het aantal uren klopt, en dat het uurtarief hoog is, hoort er nu eenmaal bij. Dus zelfs als je het schadebedrag omlaag krijgt naar een paar tientjes, dan loop je alsnog het risico van duizenden euro’s aan advocatenrekeningen. Dit maakt dat veel mensen toch maar betalen.

Bepalen van de schade

Laten we eens wat nader kijken naar de schade die de afzender dan claimt. Want dat kan snel gaan: de foto kost normaal 250 euro per jaar, maar er is nu geen toestemming gevraagd en dan is de prijs 750 euro per jaar. Oh, en de naamsvermelding ontbreekt: nog eens 750 euro. De klager moest opsporingskosten plegen van 500 euro: dus of u even 2420 euro wilt overmaken binnen 14 dagen, inclusief btw namelijk.

Natuurlijk is het zo dat wie andermans recht schendt, de schade moet vergoeden die daaruit voortvloeit. Dit kwam al naar voren in mijn artikel over schade bij datalekken in mei. Het probleem is hetzelfde: net zoals een datalek niet voor aantoonbare meetbare schade zorgt, doet een auteursrechtinbreuk dat ook niet.

Daar is wat op gevonden in het auteursrecht: de schade is in principe de misgelopen prijs die je als rechthebbende zou hebben gekregen als de ander het eerlijk had gevraagd. En dan is ‘dat had ik te duur gevonden’ of ‘ik zou korting hebben onderhandeld’ geen argument meer, want dan kom je er helemaal niet meer uit; jij hebt niet gevraagd en niet onderhandeld, dus we gaan nu uit van de gewone prijs. Het enige wat nog overblijft, is dat de rechthebbende moet aantonen normaal dat tarief te rekenen voor dit gebruik.

In Nederland is bij de implementatie van de Handhavingsrichtlijn, waar die proceskostenvergoeding uit komt, over deze bepalingswijze het volgende opgemerkt: “Dit bedrag kan bijvoorbeeld vastgesteld worden op basis van de licentievergoeding die verschuldigd zou zijn geweest indien de auteursrechthebbende toestemming zou hebben gegeven.” Dat bevestigt dus deze aanpak. Maar opmerkelijk genoeg staat in diezelfde passage dat dit alleen geldt voor ‘de inbreukmaker die wist of redelijkerwijs had moeten weten dat hij inbreuk pleegde’. Het is dus denkbaar dat de rechter de schade op nul zet voor een daadwerkelijk onschuldige inbreukmaker. Dat kan; inbreuk pleeg je door over te nemen, ongeacht wat jij aan het denken was toen je dat deed.

De prijs van een foto

Tot mijn continue verbazing zie je in de praktijk regelmatig dat fotografen schermen met de Richtprijzen Fotografie. Tot 2004 publiceerde de FotografenFederatie, de overkoepelende organisatie van diverse beroepsverenigingen van fotografen, namelijk een lijst met richtprijzen. Het onderling afstemmen van prijzen is natuurlijk een probleem in het mededingingsrecht, dus na sommatie door de kartelwaakhond NMa heeft de organisatie de publicatie gestaakt. Publicatie en verhoging van de prijzen is vervolgens als particulier initiatief overgenomen, hoewel volslagen onduidelijk is hoe de representativiteit van deze prijzen wordt bepaald. Het is dan ook bepaald merkwaardig te noemen dat rechters nog steeds de Richtprijzen volgen bij bepaling van de schade.

Veel eisers vragen bij een claim een hogere prijs dan normaal.Een variant hierop is de prijzen te nemen van stichting Beeldanoniem. Deze organisatie heeft een nobel doel: als jij werk wilt gebruiken waarvan de rechthebbende onvindbaar is, betaal je hen een afkooptarief en zij vrijwaren je dan tegen claims. Oftewel, je hoeft niet meer bang te zijn voor rechtszaken. Dat tarief is fors, wat logisch is, want zo’n rechtszaak kan enorm duur zijn en de kans is groot dat Beeldanoniem deze verliest. Er was immers geen toestemming; dat de maker onvindbaar is, is geen juridisch argument. De praktijk is echter dat rechters de prijslijst van Beeldanoniem zien als een richtprijs voor wat een inbreuk kost. En dat is volgens mij niet hetzelfde, zeker niet als we uitgaan van de keuze dat het moet gaan om de prijs van de foto die de fotograaf vroeg.

Veel eisers nemen geen genoegen met alleen hun normale prijs, maar gooien deze graag een paar keer over de kop. Argumenten zijn dan: uitgeholde exclusiviteit, een verhoogde kans op inbreuk door de internetpublicatie, het ongevraagde karakter van de publicatie, het tegengaan van het pas achteraf vragen om toestemming, het ontmoedigen van inbreuk of simpelweg het feit dat de auteursrechten zijn geschonden. Dit heeft allemaal geen juridische basis, maar klinkt serieus genoeg om menig rechter toch hierin mee te laten gaan.

Onderliggend speelt een lastig gevoel mee; namelijk dat het gewoon niet hoort, andermans werk overnemen zonder toestemming. En als we ‘er dan eentje hebben’, dan moet die maar eens goed bloeden voor al dat leed. Inderdaad, precies zoals die buurman die de bal lekprikte als hij eindelijk er eens eentje te pakken kreeg na al die ballen in zijn tuin. Dat was afreageren, maar vooral afschrikken: de rest gaat nu wel elders voetballen.

Alleen: het gaat in het schadevergoedingsrecht om het compenseren van de geleden schade, en niet om bestraffing van de onrechtmatige daad, of om het creëren van een afschrikking naar derden toe. Dit zijn overwegingen om een daad strafbaar te stellen, en de reden dat opzettelijke inbreuk op het auteursrecht als misdrijf is vastgelegd. Alleen komt het Openbaar Ministerie slechts in zeer uitzonderlijke en grote gevallen in actie. Dit heeft, samen met de grootschalige inbreuken op internet, er dan ook toe geleid dat rechthebbenden zelf op zoek zijn gegaan naar genoegdoening. Hoe begrijpelijk dit ook is; het wringt wel met het wettelijk systeem van schadevergoeding.

125 procent, of: wat dan wel?

125 procent is volgens het Gerechtshof Arnhem een redelijke eis.In 2012 verscheen een arrest van het Gerechtshof Arnhem dat een opsteker bood voor inbreukmakers die dergelijke enorme claims tegen zich kregen. Het ging hier om overname van tekst, maar de redenering geldt natuurlijk ook voor beeld. De eisende rechthebbende had een opslag van 200 procent op haar gebruikelijke tarief geëist, en dit in hoger beroep teruggebracht tot een verhoging van 25 procent met als rechtvaardiging de door de zaak uitgeholde exclusiviteit van haar auteursrecht. Het Hof wees dit toe, mede omdat hier geen bezwaar tegen was gemaakt. Deze rekenwijze en vooral 25 procent in plaats van 200 of 300 procent zie je in latere rechtspraak terugkomen.

Deze benadering vormt voor mij een mooi compromis tussen enerzijds de basisregel dat inbreuk niet hoort en anderzijds dat je niet rijk moet worden van onrechtmatig handelen van anderen. Het probleem met alleen de schade vergoeden, is dat je dan altijd kunt gokken dat je niet betrapt wordt; je bent dan gemiddeld altijd beter uit. Die opslag van 25 procent is ook weer niet exorbitant te noemen, en omdat het verbonden is aan het werkelijke tarief, betekent het ook werkelijk iets voor de rechthebbende.

Het arrest biedt tevens een mooi opstapje naar hoe het dan wel moet, als je zo’n sommatie krijgt. Maar laten we daarvoor bij het begin beginnen: stop alsjeblieft met zomaar her en der plaatjes vandaan halen. Ik deed het zelf ook; het is niet handig en geeft meer gedoe dan het je bespaart. Er zijn genoeg gratis fotosites met foto's van hoge kwaliteit, voor bedrijven ook nog genoeg relatief goedkope stocksites en ik ken genoeg ondernemers die ondertussen alles uit Midjourney halen. In ieder geval: bewaar voor elke afbeelding het bewijs, dus screenprint van je bronsite en indien mogelijk de factuur of betaalbewijs van bij het downloaden.

Krijg je dan toch een claimbrief, hou dan voor ogen wat ik hierboven schreef: de afzender is niet geïnteresseerd in een juridische discussie en heeft er geen enkel belang bij door jou overtuigd te worden dat er niet betaald hoeft te worden. Alles dat je reageert, wordt dus opgevat als hetzij een bekentenis hetzij een smoesje. Dat heeft dus geen enkele zin en dat doe je dus niet.

Wat te doen

Het enige dat je dus doet, is het volgende. Ga eerst na of de foto inderdaad op jouw site stond. Je kunt foto’s immers ook embedden van elders, en dat ligt juridisch wezenlijk anders. Staat deze foto op je site, ga dan na of je de ‘echte’ prijs van deze foto kunt vinden. Een stocksite of de site van de fotograaf zelf is allebei goed: je wilt iets dat je het officiële aanbod kunt noemen. Zoek de prijs die het beste past bij jouw situatie. Is er niets te vinden, dan neem je de prijs die de claimer vraagt. En nu komt de truc: je betaalt dat bedrag plus 25 procent zonder nader overleg.

Een bedrag van 1,25 keer de prijs van een foto is conform de jurisprudentie een keurige benadering van de schade. Door meteen te betalen laat je zien zakelijk en bereidwillig met de claim om te gaan. En omdat discussie geen zin heeft, ga je dus niet in discussie over óf dit een redelijk bedrag is. Natuurlijk stuur je wel een net mailtje om te melden hoe je bij je bedrag kwam en dat je dit zojuist hebt overgemaakt: “In reactie op uw brief meld ik u dat ik het heel vervelend voor u vind. Ik heb uit coulance zojuist x euro overgemaakt. Ik beschouw de zaak als gesloten. Fijne dag nog.” (De goede lezer zal het opvallen dat je hiermee geen schuld erkent en niet ingaat op wat er precies is gebeurd. Dat is ook nou net de bedoeling.)

Het is goed mogelijk dat de afzender nog boos komt napruttelen dat er echt meer betaald had moeten worden. Waarom ook niet, als het je businessmodel is om mensen boos aan te schrijven. En daar zullen vast dreigementen bij komen over rechtszaken en die volledige advocaatkosten. Helemaal prima, die mails bewaar je in je archief, maar je reageert er niet op. Door namelijk al direct te betalen en nog een reëel bedrag ook, heb je jezelf in de gunstigste positie als (vermeend) inbreukmaker gezet. Als de rechter namelijk oordeelt dat jij direct hebt betaald wat je moest, dan verliest de claimende partij dus de rechtszaak en dan moeten zij jouw advocaat volledig betalen. Dat risico past niet bij het bedrijfsmodel van deze partijen.

Het enige nadeel van deze benadering is dat je dus x euro kwijt bent. Besef dan wel dat het bij een rechtszaak fors meer zou zijn geweest, dus je komt relatief goedkoop weg. Maar frustrerend blijft het.

Reacties (312)

[barbarbar]

Heb ook al eens zo'n brief gehad uit het buitenland. Veel uitzoekwerk gedaan en kwam inderdaad tot dezelfde stappen. Uitgezocht wat de normale prijs is bij die fotograaf, dat aangeboden plus een kleine onkostenvergoeding en gemeld dat in het Nederlands recht alleen werkelijke schade verhaald kan worden. Hebben ze afgewezen, maar nooit meer iets van gehoord.

Wat je nog kunt vermelden: de rechtszaak moet in het land van de inbreuk plaatsvinden. Dus een Italiaanse fotograaf moet jou als Nederlander in Nederlander aanklagen. Dat is ook een drempel die niet elke blafbriefklager zal nemen.

Nog iets over de werkelijke schade: als je bijvoorbeeld als webshop teksten overneemt van een ander, dan kan de werkelijke schade wel fors oplopen. Er zijn uitspraken waarbij de geledenschade op tienduizenden euro's werd begroot en de rechter dit ook heeft toegekend. Het argument was dat een tekstschrijver hier een bepaalde tijd mee bezig was geweest, maal het aantal artikelen.

Dus ben je klakkeloos foto's en teksten van een ander aan het overnemen, realiseer je dan dat die schade weldegelijk in de duizenden, zo niet tienduizenden euro's kan lopen. Dat is wel iets anders dan het bonnetje van één foto kwijtraken.

Zoals velen hier ook zeggen: er is zoveel vrij te gebruiken materiaal, gebruik dat. Of neem een abbo op zo'n stocksite, voor die paar euro wil je geen gezeur. En houd alles goed bij, zodat je de bonnen of facturen over 10 jaar nog hebt per foto. Alleen het reageren op zo'n brief is al meer werk dan het waard is.

[sanderv]

Bedrijven met blafbrieven als hun business model hebben vaak wel representatie in andere landen. Misschien niet Nederland. Maar ik zie bij mijn Amerikaanse werkgever wel eens iets voorbijkomen uit Duitsland, en dan staat er wel een paragraaf in de email "van onze Amerikaanse partner".

[rescover]

Ik blijf het apart vinden dat het hele fenomeen van de "blafbedrijven" zomaar kan.
Ik werd zelf aangeschreven door een van de gekende auteursrechtentrolls voor 3 foto's op een nauwelijks bezochte blog: 1000 euro aub.
Ik heb wel moeite genomen om dit aan te vechten en ellenlange discussies met het bedrijf in kwestie gevoerd. Met de glimlach antwoorden ze altijd netjes en beleefd, ook als ze willens en wetens de waarheid geweld aandoen.
Mijn verweer was: ze gaven geen enkel bewijs dat de foto's niet embedded waren (ze beweerden dat dat voor 1 foto het geval was, maar dat dat niet uitmaakte) en toch vooral ook dat de website in kwestie een platform was dat door anderen werd gevoed (artikel 14). Ik had de foto niet online gegooid, wel een gebruiker van mijn site.
Uiteindelijk heb ik van een advocatenkantoor een brief gekregen met een laatste voorstel, daarna nooit meer iets van ze gehoord. Vermoedelijk omdat het bedrijf Permission Machine intussen een rechtzaak had verloren en toen ook maar van naam is veranderd. Hun tarieven zijn sindsdien ook sterk gedaald.
Oh ja, intussen was er ook dit geval: een Duitser die een leuk business model had gevonden door mensen erin te luizen met "gratis" foto's.
Auteursrecht is allemaal goed en wel, maar dit zijn gewoon maffieuze praktijken.

[StCreed]

Het hele auteursrecht is ooit aardig begonnen, maar is inmiddels een speelbal van de mafia. Van BUMA tot MAFIA, ik zie weinig verschil in hoe corrupt ze allemaal zijn.

[Scriptkid]

@Arnoud Engelfriet

Zou ik mogen vragen hoe dit zit als een werk op een creative comon site terecht komt en ik gebruik het op mijn site onder de cc license.

Nu blijkt naderhand dat iemand het illegaal op de cc site had gezet en ik een rekening krijg.

Of het 2de scenario nu AI toegang krijgen tot inet als ik ai een foto laat genereren waarvan uiteindelijk een source onder auteursrecht blijkt te vallen kan men mij dan aanklagen ? Ik heb echter van de AI toestemming gekregen zijn werk te publiseren. Ik weet niks van de sources

Verder zeer mooie heldere post altijd luek om deze te lezen.

[Reactie gewijzigd door Scriptkid op 22 juli 2024 13:21]

[Arnoud Engelfriet]

Het is echt jouw probleem of je toestemming hebt van de rechthebbende/maker van het werk. Er is geen enkele manier om dat probleem te verleggen, je moet enkel en alleen afgaan op mededelingen van de rechthebbende zelf. Dus "ik weet niets van de bron" is gewoon irrelevant.

[Anoniem: 63072]

Je hebt op je blog al eens wat geroepen over AI beeld generatie, ga je daar ook een keer een langer artikel over schrijven?

Ik zie veel auteurs roepen dat hun werk gereproduceerd wordt, maar dat klopt niet met wat ik (op de universiteit) geleerd heb over dat soort modellen. Dat gebeurt hooguit als je een afbeelding overtraint.

Er is een hoop onzin in omloop en een artikel (evt in smaenwerking met een a.i. onderzoeker) zou interessant zijn.

[Arnoud Engelfriet]

Ik zal eens kijken, het lastige is dat het gissen blijft totdat we een uitspraak krijgen. Ik zit te hopen dat Getty vs Midjourney echt naar een vonnis gaat, in plaats van dat ze weer gaan schikken zoals altijd gebeurt. In die zaak hebben de gedaagden gereageerd in april, en inderdaad lees ik als verweer dat de rechthebbenden niet één concreet voorbeeld hebben van hoe een plaatje letterlijk in de uitvoer terechtgekomen is.
https://cointelegraph.com...is-not-similar-to-artists

Ik heb het zelf nog niet gezien bij plaatjesgeneratoren, alleen dat soms Getty/iStock watermerken opduiken maar mijn theorie is dat die AI's dat zelf toevoegen omdat de mooie afbeeldingen in de trainingsset vaak zo'n watermerk hebben. Dus dat moet erbij als je een hoge kwaliteit fotorealistische afbeelding maakt.

Bij Copilot gebeurt het wel echt dat er concrete lapjes code van een ander worden toegevoegd, de OSS community heeft hier al diverse voorbeelden van gevonden.

Ik zet het op mijn lijst.

[Anoniem: 63072]

Ik kan het niet zeggen bij Midjourney, maar bij Stable Diffusion verdwijnen de watermerken als je dat als negative prompt toevoegt. Het model heeft dus geleerd wat een watermerk is en associeert dat blijkbaar - ik deel jouw vermoeden - met de positieve dingen waarom je hebt gevraagd.

Je ziet ook dat de watermerken nogal verwrongen zijn, net als andere teksten. Het model heeft geleerd wat letters en logo's zijn, maar omdat er geen gecomprimeerde kopie wordt opgeslagen - wat de klagende partij publiekelijk loopt te claimen - krijg je heel rare logo's. Hoe vaker en logo voorkomt, hoe beter erop getraind zal zijn en hoe meer het logo gereproduceerd kan worden. Wat dat betreft snap ik wel dat iStock en Getty het minst vervormd zijn.

Maar wat m.i. belangrijk is: het model heeft die logo's geleerd zoals jij en ik dat zouden doen. Niet pixel perfect, maar een omschrijving van hoe het eruitziet waaruit het logo imperfect gereproduceerd wordt. Net zoals wanneer je nu aan jou of mij zou vragen om het Getty watermerk te tekenen.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 63072 op 22 juli 2024 13:21]

[nandervv]

Ik kan het niet zeggen bij Midjourney, maar bij Stable Diffusion verdwijnen de watermerken als je dat als negative prompt toevoegt. Het model heeft dus geleerd wat een watermerk is en associeert dat blijkbaar - ik deel jouw vermoeden - met de positieve dingen waarom je hebt gevraagd.

Je ziet ook dat de watermerken nogal verwrongen zijn, net als andere teksten. Het model heeft geleerd wat letters en logo's zijn, maar omdat er geen gecomprimeerde kopie wordt opgeslagen - wat de klagende partij publiekelijk loopt te claimen - krijg je heel rare logo's. Hoe vaker en logo voorkomt, hoe beter erop getraind zal zijn en hoe meer het logo gereproduceerd kan worden. Wat dat betreft snap ik wel dat iStock en Getty het minst vervormd zijn.

Maar wat m.i. belangrijk is: het model heeft die logo's geleerd zoals jij en ik dat zouden doen. Niet pixel perfect, maar een omschrijving van hoe het eruitziet waaruit het logo imperfect gereproduceerd wordt. Net zoals wanneer je nu aan jou of mij zou vragen om het Getty watermerk te tekenen.

Het model heeft op geen enkele manier geleerd zoals wij zouden doen.
Wij denken: de tekst 'Getty', met kleine letters, etc.
Generative AI doet "afbeeldingen met dit soort prompts hebben vaak witte pixels in clusters in de hoek staan"

Het is ontzettend gave techniek, maar het is een blijft statistiek on steroids, geen diepgaande intelligentie.

[netgrazer]

Je denkt in letters als je hebt leren lezen, een mens die nog zich daar nog nooit in verdiept heeft zal een vergelijkbare poging doen als generatieve systemen.

[StCreed]

Het probleem met die lapjes code is dat er ook maar een beperkt aantal patronen is voor die snippets. Je lost een wiskundig probleem op een dat heeft maar een beperkt aantal mogelijkheden in een taal.

Doet me denken aan dat andere mooie gebruik van copyright, de Belgische gewoonte om 3 gelijke maten in een muziekstuk al te beschouwen als inbreuk. Lastig met blues, of andere muziek met een beperkt setje standaardpatronen.

[divvid]

@Arnoud Engelfriet daar zit ook het probleem. Hoe weet ik dat de blafbriefauteur(3x woordwaarde) daadwerkelijk het auteursrecht bezit. Kun je bewijs eisen? Volgens jouw verhaal niet, dat zou erg krom zijn. Voor die 125% van de waarde zou ik wel bewijs willen zien van dat auteursrecht, anders zouden we een open invitation hebben voor grootschalig misbruik vanuit dubieuze landen met medewerking van de Nederlandsche justitie.

[Arnoud Engelfriet]

Je kunt erop staan dat je bewijs te zien krijgt voordat je betaalt. Alleen kom je dan bij de rechter, en die zal meer willen horen dan "ik eis altijd bewijs anders zouden we een open invitation hebben voor grootschalig misbruik vanuit dubieuze landen met medewerking van de Nederlandsche justitie". Wat was er specifiek aan déze brief dat jij concreet mocht vermoeden, hier klopt iets niet?

Het praktische risico is dat áls je halsstarrig blijft over het bewijs en verder alles afhoudt, je bij de rechter gaat verliezen. Want dan laten ze daar het bewijs zien, en krijg jij dus de hele schadeclaim op je bord plus de inmiddels tot 8000 euro opgelopen advocaatkosten.

Ik moet zeggen dat ik nog maar bar weinig brieven heb gezien waarbij ik dacht, ik heb twijfels nu over de echtheid van de claim. Meestal zit er een link bij naar de verkoopsite of een publicatie met de naam van de fotograaf erbij. Wat zou jij realistisch willen hebben als bewijs?

[divvid]

Wat was er specifiek aan déze brief dat jij concreet mocht vermoeden, hier klopt iets niet?

In mijn geval werd verwezen naar een foto (zelf gemaakt en nooit verkocht) van een finish van een wielertoer. De fotograaf was er van overtuigd dat ik zijn foto had gebruikt. Na hem fijntjes op kleine perspectief verschillen gewezen te hebben heb ik er nooit meer iets van gehoord. Excuses na het geblaf… ho maar

[bzuidgeest]

In het voorbeeld van @Scriptkid krijgt hij de afbeelding van een AI. Hij kent dus de bron en hij heeft toestemming van de bron. Dus hij weet wel degelijk van de bron. Wat hij eigenlijk stelt is dat hij geen kennis heeft van diefstal bij de bron. Dat telt ook voor zijn voorbeeld van de Creative Commons site

Ik zou verwachten dat dit uitmaakt. Als ik een fiets koop die later gestolen blijkt moet ik die teruggeven, maar het maakt mij nog geen dief en ik ga niet de cel in. Tenminste zolang ik niet wist dat de fiets gestolen is. En dat is niet weten is een redelijk iets. Je kan niet verwachten dat mensen elke site natrekken tot de laatste eigenaar tientallen jaren terug.

[Arnoud Engelfriet]

Bij het auteursrecht maakt het werkelijk niets uit of jij mocht vertrouwen op mededelingen van je voorschakel TENZIJ het vertrouwen gaat over "de rechthebbende zelf zei dat deze site zijn werk verkocht".

Het probleem is dat iedereen wel van alles kan zeggen. "Ik ben een stocksite en ik garandeer 100% dat alle rechten afgekocht zijn". Waarom precies moet een rechthebbende jou laten gaan omdat jij je foto haalde bij een site die dat zei?

Specifiek bij heling hebben we een unieke regeling: als je een gestolen zaak koopt bij een bakstenen winkel (geen webshop) en de verkoop van zulke spullen daar was gebruikelijk/te verwachten en de prijs was gebruikelijk dán en dan alleen noemen we het geen heling en ben je eigenaar van de zaak. In alle andere gevallen, al kocht je het bij Bol.com, blijft het heling en moet het terug.

[bzuidgeest]

"Ik ben een stocksite en ik garandeer 100% dat alle rechten afgekocht zijn". Waarom precies moet een rechthebbende jou laten gaan omdat jij je foto haalde bij een site die dat zei?

Waarom moet ik er van uit gaan dat de stock site liegt? Moet ik de eigenaar thuis gaan opzoeken en ondervragen? Wat verwacht je hier nou precies? Ik denk dat wat jij suggereert resulteert in niet online ook maar iets kunnen kopen, want iedereen kan wel alles beweren. Dat is inclusief de persoon met de blafbrief. Die blafbrief komt ook van een tussenkantoor in de meeste gevallen. Auteurs rechten worden verkocht en doorverkocht en soms aan verschillende partijen voor verschillende doeleinden. Het is volledig onmogelijk om iets te doen zonder ruimte voor "ter goeder trouw handelen" Moet ik op bol.com voor een boek naar de printfabriek en dan naar de auteur bellen of het allemaal wel klopt?

Hoe kan ik ooit een stockfoto site vertrouwen volgens jou stellingname? Adobe heeft een stockfoto site. Is adobe niet te vertrouwen? Ik heb de foto maker niet gesproken die woont in india.....

Ik ben serieus in mijn vraag. Ik snap niet wat jij (of de wet zoals jij het voorstelt) hier verwacht. Het klinkt als een negatieve bewijslast en iedereen weet dat het niet werkt op die manier.

[Arnoud Engelfriet]

Je hebt gelijk, er zit een raar element in: je pleegt inbreuk tenzij jij kunt bewijzen dat je een licentie had / mocht vertrouwen op je leverancier. De juridische invulling is dat uitgever A de auteursrechten heeft, en dat dus alleen A beslist wie er wat mag met dat werk. Nu zeg jij, ik vond een partij B en die leek heel betrouwbaar, dus mag ik afgaan op wat B zegt. Waarom moet A dat tolereren?

Je komt fundamenteel uit bij de vraag: wiens probleem is het (vanuit A's perspectief) dat B loog over de contractuele relatie. A vindt natuurlijk dat jij dat probleem hebt, want hij heeft jou net te pakken en bij B moet hij dat nog maar zien. Jij vindt gezien de uitingen van B dat het eigenlijk diens schuld is.

De praktijk werkt op zich redelijk goed: je koopt bij 'bekende' of betrouwbaar ogende partijen, en die geven je een vrijwaring dat ze eventuele claims op zich nemen. Dan krijg jij nog steeds claims, maar dan bel je die partij en dan lossen zij het op. Dit is natuurlijk enorm in het voordeel van de gevestigde orde (Getty Images bijvoorbeeld) maar dat is sowieso een scheef punt in het auteursrecht.

[laptopleon]

Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt: Alles volgens het boekje gedaan en dan blijkt dat van één klein plaatje, ergens op de slechtbezochte site van een lokale tuintegelhandel, de rechten niet in orde zijn en krijg die een claim van € 800 aan zijn broek van een beroeps-claim-bedrijfje.

Een plaatje wat aangeleverd was door nota bene de tegelfabrikant, als onderdeel van een grote set foto’s die verder allemaal in orde zijn.

Er was geen enkele waterdichte manier voor ons om te kunnen weten dat dit plaatje geen toestemming had.

Maar goed, stel je wil de klager doorverwijzen naar de leverancier, en die blijkt intussen niet meer te bestaan, wat dan? Of die zit in Panama en reageert niet, ben jij dan toch weer aansprakelijk?

cc @bzuidgeest

[Reactie gewijzigd door laptopleon op 22 juli 2024 13:21]

[Arnoud Engelfriet]

Juridisch gezien moet je als tegelboer dus de fabrikant aanspreken, die leverde je een defecte foto. Klopt dat je het niet kon weten, maar de schade (de inbreuk) is nu eenmaal gepleegd en het stond op jouw tegelhandelwebsite dus jij pleegde het.

Het is precies dat probleem van de tussenpersoon in Panama die maakt dat het zo werkt. Ik als getroffene heb niets met jouw leveranciers te maken, ik zie jouw website met mijn foto. Jij koopt in bij iemand in Panama, ga het geld maar terughalen in Panama. Dat het moeilijk is, dat zal best, maar waarom moet het voor míj moeilijk zijn om mijn inbreuk vergoed te krijgen omdat jíj bij een Panamees kocht?

[laptopleon]

We hebben inderdaad de tegelfabrikant – die ook de foto's leverde – hiermee geconfronteerd. Die heeft uiteindelijk de helft betaald. Wat ik niet helemaal fair vond, want dit is weer een gevolg van een machtspositie: De tegelhandel is (te) afhankelijk van de fabrikant.

Dat het moeilijk is, dat zal best, maar waarom moet het voor míj moeilijk zijn om mijn inbreuk vergoed te krijgen omdat jíj bij een Panamees kocht?

Maar het is toch net zo onredelijk dat het probleem / risico 100% bij de andere partij gelegd wordt? Nu moest deze eenmanszaak tegelhandel voor één kleine foto op een sub-pagina van een website die nauwelijks bezoekers trekt, een afkoopsom betalen die net zo veel kostte als de halve site gekost had. Terwijl hij die foto kosteloos mocht gebruiken, zo was hem verteld. Dat werd ook niet ontkent door de fabrikant.

Gevolg is wel dat deze ondernemer zeer huiverig is geworden voor het gebruik van foto's in het algemeen. De fotografie / stockfoto-branche schiet zich naar mijn mening hiermee in de voet, want aan hem verdienen ze nooit meer wat. Hij zet alleen nog 'pure' product-foto's op de site (omdat uit jurisprudentie blijkt dat daar nauwelijks rechten aan te ontlenen zijn) en verder hooguit een zelfgemaakte foto.
cc @bzuidgeest

[bzuidgeest]

Precies de situatie die ik bedoel. Als ik arnoud zijn antwoorden mag interpreteren dan bij jij/tegelboer aansprakelijk. Of dat nou redelijk of niet.

[bzuidgeest]

A moet dat maar tolereren om dezelfde reden dat ik mijn (bijvoorbeeld) boosheid op de regering omdat ze het niet goed doen, niet kan uitleven door de straat op te lopen en een willekeurige burger in elkaar te slaan, omdat die ook toevallig in Nederland woont en/of op de regering heeft gestemd.

Diefstal moet je afhandelen met de dief, niet met een willekeurig slachtoffer. De koper is net zo goed slachtoffer als de fotograaf.

En dan durven auteursrechten clubs nog te klagen dat ze zo negatief worden gezien door de meeste burgers. Iedereen heeft recht zijn product te verdedigen, maar het hele systeem as-is is totaal ongeschikt voor het internet tijdperk. Het is hoog tijd voor een centrale rechten database waar iedereen een licentie kan aanvragen en registreren. dat zou heel deze bende oplossen. En alles wat niet geregistreerd is, door een maker, is vrij. (en dan hebben we het nog niet eens over het fors inkorten van de termijnen)

De meeste mensen willen best iets betalen. Kijk naar spotify e.d. Waarom zou je downloaden als je simpel een abbo met kwaliteitsgarantie op wat je krijgt kan afsluiten? Maar probeer maar eens als burger iets voor elkaar te krijgen voor een foto of film argument. Waar is het nummer van sony? EMI, fox etc Het is geen wettelijk steekhoudend argument, maar ik denk dat rechthebbenden het er zelf naar maken door hun gedrag en model niet aan te passen aan de tijd.

[Anoniem: 63072]

Als jij een gestolen fiets koopt ben je ook niet strafbaar als dat er betrouwbaar uitzag en je geen reden tot wantrouwen had.

Als je in een bakstenen winkel hebt gekocht en de bon kan overleggen heb je zelfs nog meer bescherming.

En in een rechtvaardige wereld geldt dat net zo voor auteursrechten. Als jij een bon kan overleggen van een betrouwbaar ogende partij dan moet je stoppen met gebruik, maar zou je gevrijwaard moeten zijn van schadevergoeding. Die gaan ze maar verhalen bij de partij waar jij de bon van hebt overlegd.

Ik zou willen zeggen dat ik niet begrijp waarom auteursrechten houders zoveel meer bescherming hebben dan eigenaars van echte goederen, maar helaas weet ik het antwoord: miljarden lobby en (op zijn minst moreel) volkomen corrupte politici.

[StCreed]

Dat laatste is geen scheef punt, het beschermen van gevestigde belangen is de gehele achtergrond van het auteursrecht. De Disney extensies (2, inmiddels) zijn daar een berucht voorbeeld van.

[VictorVan]

Het lijkt me dat er hier twee dingen los van elkaar moeten worden gezien. Of je nou te goeder trouw was of niet, je hebt het auteursrecht geschonden en daarvoor moet betaald worden. Daarna kan je zelf de stockwebsite weer aansprakelijk stellen voor het feit dat ze het recht niet hadden om jouw die foto te verkopen. Daar valt zeker voor wat te zeggen en ik kan me voorstellen dat rechters er ook niet onsympathiek tegenover staan, maar daar heeft de oorspronkelijke rechthebbende niets mee te maken. (Natuurlijk kan hij/zij óók de stocksite aanklagen voor wat zij hebben geflikt, maar daar heb jij dan weer niks mee te maken).

[bzuidgeest]

Als iemand mij vraagt een lint door te knippen. En ergens anders valt daardoor een steen op iemand, met dood tot gevolg. Ben ik dan een moordenaar?

Als ik naar een schiettent ga en ik schiet op een schietschijf, maar de eigenaar heeft zijn vrouw daarachter gezet? Ben ik dan een moordenaar?

Ik vind persoonlijk dat intentie telt. Ik weet niet wat de wet precies zegt. Zal wel met met degrees of dood door schuld zijn etc. Maar persoonlijk zie ik niet hoe schuld dan van toepassing is. Ik zie dit auteursrechten spel niet anders.
Verwachten dat een onbemiddelde burger maar een grote criminele stocksite gaat aanklagen in Amerika of India is gewoon niet reëel. En het verlaagt het gedrag van auteursrechtenkantoren tot afpersing in mijn boek.

Voordat we de schuld van foute websites op de burger afschuiven, moet het systeem veel makkelijker worden voor een burger om te controleren. Een centrale licentie authoriteit waar alles aangemeld moet zijn. De werken en de licenties en de aanvragen en auteurs. Dan kan alles een "vinkje" krijgen.

[VictorVan]

Deze scenario's staan zo mijlenver van elkaar af dat er geen zinvolle vergelijking te maken is. En het opzetten van een internationale autoriteit met wereldwijde jurisdictie die de auteursrechten van iedere foto ooit gemaakt foutloos gaat bijhouden is natuurlijk ook een complete utopie.

[bzuidgeest]

De voorbeelden zijn extreem, maar ze zijn ook heel duidelijk in dat ze onderstrepen dat "intentie" een belangrijke factor is. Jammer dat je dat niet kan zien en aan de hand daarvan reageren.

Er zijn zat dingen die internationaal geregeld zijn. Voor octrooien/patenten kan het ook. Voor rechtszaken kan het ook. Waarom zo het voor licenties niet kunnen. Niemand vraagt dat het foutloos gaat. Het zou echter wel degelijk beter moeten kunnen dan nu.

[VictorVan]

Maar als het niet foutloos gaat, wat is dan de toegevoegde waarde? Het hele scenario dat we nu schetsen is juist gebaseerd op het feit dat er (al dan niet bewust) fouten gemaakt worden in de registratie van auteursrechten. Wat als ik een aanklacht aan mijn broek krijg voor het gebruik van een foto die volgens die autoriteit oké was? Dan moet ik alsnog als 'onbemiddelde burger' een grote organisatie te lijf gaan.

Daarnaast denk ik dat je je verkijkt op de schaal waarop dit zou moeten worden opgezet. Ik als individuele fotograaf schiet soms in een dagdeel al een paar honderd foto's/tientallen gigabytes aan materiaal. Die zou ik dan allemaal moeten registreren voordat ik er auteursrecht op te gelde kan maken? En dat is dan alleen nog maar de RAW-versie, we zijn nog niet eens bij nabewerking. Ik zie ook geen manier om dit materiaal te registreren zonder het up te loaden: heb jij nog een 24/7 bereikbare server van honderd triljard terabyte staan?

[bzuidgeest]

De verbetering is dat je nu nergens terecht kan, al helemaal niet als consument. Of bij honderden verschillende wereldwijde instanties moet gaan controleren. Het vaak erg moeilijk om te bepalen van wie iets is.

Het hele scenario dat we nu schetsen is juist gebaseerd op het feit dat er (al dan niet bewust) fouten gemaakt worden in de registratie van auteursrechten

Met een centrale instantie kan je en niet dubbel registreren en je kan fraudeurs makkelijk pakken en de wind uit de zeilen halen. Een simpele check bij de instantie is dan genoeg.

Ik zie ook geen manier om dit materiaal te registreren zonder het up te loaden:

Dat is een gebrek aan technische kennis. digital fingerprinting is een ding. Word ook gebruikt voor het scannen op illegale content. En ja alles wat je online zet zou je dan moeten registreren. Hoe moeten mensen anders weten dat het jou foto is? Je kan niet iets anoniem en zonder info neergooien en dan maar verwachten dat men jou komt vinden.

Ik merk dat jij er als auteur naar kijkt. Wat is jou oplossing? Voor iedereen. Hoe ga jij het mogelijk maken dat mensen eenvoudig kunnen vinden van wie het is en hoe ze eenvoudig een licentie kunnen nemen? Niet alleen bedrijven, maar ook de hobbybobs. Prima dat je mijn oplossing niets vind. Maar wat is dan jou oplossing?

Geen enkel proces is overigens foutloos. Dat wil niet zeggen dat er geen ruimte voor verbetering kan zijn.

[dirk161]

Voor beide gevallen:

Hij die opzettelijk en met voorbedachten rade een ander van het leven berooft, wordt, als schuldig aan moord, gestraft met levenslange gevangenisstraf of tijdelijke van ten hoogste dertig jaren of geldboete van de vijfde categorie.

Van moord is dus absoluut geen sprake aangezien aan de voorwaarden “opzettelijk” en “met voorbedachten rade” niet wordt voldaan.
De wet houdt hier dus wel degelijk rekening met de intentie.

[Reactie gewijzigd door dirk161 op 22 juli 2024 13:21]

[bzuidgeest]

Dan blijft de vraag dus over waarom houd de auteursrechten-wet of lobby of wat dan ook geen rekening met intenties? Want daarom vroeg ik het. Ik gebruikte het als voorbeelden waar intentie telt. Echter, zoals arnould links en rechts stelt is er bij de auteurs-rechten geen intentie argument mogelijk. Dat je ter goeder trouw was, maar volgens hem niets uit. Je maakte een schending dus jammer, ga maar klagen bij je leverancier. Dat is duidelijk anders dan bij andere zaken in mijn opinie en dat vind ik raar.

[laptopleon]

Je begrijpt hopelijk dat dit een fantastisch verdienmodel is voor ‘gespecialiseerde’ advocatenkantoortjes die niets anders doen dan jan en alleman voor honderden zo niet duizenden euro’s schikkingen aanbieden dan wel aanklagen?

Want zelfs al heb je die foto keurig gekocht en zelfs zelf gemaakt, bewijs dat maar eens, waterdicht.

Zeker als de leverancier van de foto’s onder één hoedje speelt met degene die de rechten claimt.

[VictorVan]

Als ik een foto zelf gemaakt heb, heb ik de RAW-bestanden ervan, in 99% van de gevallen ook andere foto's uit vrijwel dezelfde hoek, en in situaties waarbij een locatie herkenbaar is zal de EXIF-data omtrent datum en locatie overeenkomen met mijn eigen reisgeschiedenis in mijn Google Timeline. Daar maak ik me niet zo druk om. Als ik een foto keurig gekocht heb, dan heb ik daar een factuur van en heb ik van tevoren gecheckt of het een legitieme site is.

Zitten er scheve kanten aan het auteursrechtensysteem? Natuurlijk. Maar een oplossing die misbruik onmogelijk maakt zonder dat mensen met een legitieme claim daar ook de dupe van worden is nou eenmaal heel lastig, op technisch, juridisch en praktisch vlak.

[laptopleon]

Ik hou een aantal websites bij voor kleine bedrijfjes in de buurt. Die maken vaak zelf een foto van hun product of dienst, voor hun social media of website en het zijn vaak hardwerkende mensen, maar niet per se heel handig met software en computers en al helemaal niet van het type dat fotografeert in RAW. Eerder het type dat met een niet al te dure Android een matige foto maakt en die na een paar jaar een nieuwe telefoon koopt omdat de vorige kapot is en zich niet heel drukt maakt over backups terugzetten.

Dan staat er een foto online waar niet altijd nog een 'origineel' van te vinden is dat beter van kwaliteit is.

Ik vind het niet zo goed te begrijpen dat er qua auteursrecht bijna een soort omgekeerde bewijslast bestaat, terwijl dat met andere onderwerpen anders is geregeld.

Als ik te goeder trouw een fiets koop en die blijkt gestolen, hoef je die niet eens terug te geven, laat staan een vergoeding te betalen én terug te geven.

[Vizzie]

Als jij een afbeelding hebt gekocht van partij B terwijl die daar de rechten niet voor had omdat die bij partij A lagen, jij gebruikt die afbeelding, en partij A komt verhaal bij jou halen dan is dat volkomen terecht. JIJ maakt inbreuk op de rechten van A. Dat B dat mogelijk ook doet maakt hier niet uit. Dat is iets tussen A en B.

Jij hebt daarnaast natuurlijk wel een juridisch appeltje met B te schillen als B jou die afbeelding verkocht heeft terwijl ze er helemaal geen rechten op hadden. Daar heeft A echter niets mee te maken.

[bzuidgeest]

Dat vind ik vreemd. Voor de duidelijkheid een van mijn (toegeven extreme, maar duidelijke) voorbeelden:

Als ik naar een schiettent ga en ik schiet op een schietschijf, maar de eigenaar heeft zijn vrouw daarachter gezet? Ben ik dan een moordenaar?
Hier is het antwoord nee

Daar zet ik tegenover:

Als ik naar een contentboer ga en daar te goeder trouw een afbeelding afneem met licentie en die gebruik, ben ik dan een copyrightschender?

Blijkbaar is het antwoord hier ineens ja

Waarom is moord anders dan auteursrechten? Waarom werkt intentie bij de een wel mee en niet de ander?
Ik zou zeggen dat moord een ergere misdaad is dan een plaatje op de verkeerde plek. Als jij iets afneemt met licentie ben jij net zo goed slachtoffer, dus zie ik niet hoe je neergezet kan worden als een misdadiger. De wet is misschien zo op dit moment, maar dat vind ik vreemd en zou niet zo moeten zijn.

[Reactie gewijzigd door bzuidgeest op 22 juli 2024 13:21]

[Vizzie]

Je haalt het strafrecht en het civiel recht door elkaar (los van het feit dat het twee volkomen andere dingen zijn (moord kan je niet meer herstellen, auteursrechteninbreuk helpt geld tegen) in een totaal andere orde van grootte).

Als je iemand vermoord zal het openbaar ministerie je aanklagen omdat je iets hebt gedaan dat we als samenleving echt niet ok vinden.

Als je iemand economische schade toebrengt door (bijvoorbeeld) inbreuk te maken op auteursrechten kan je dat gewoon onderling regelen.

Als iemand mij toestemming geeft om iets te doen waar jij schade van ondervindt maar wat niet strafbaar is (of waar het OM in elk geval nooit tijd aan gaat besteden) dan moet jij die schade toch gewoon op mij kunnen verhalen? Ook al zeg ik "ja maar hij daar zei dat het ok was"? Dit helemaal los van wat jij of ik vervolgens richting die derde partij gaan doen.

[bzuidgeest]

Dat lijkt te minste op een antwoord, een verschil tussen civiel en strafrecht. Dat verklaard tenminste de huidige situatie.

Als iemand mij toestemming geeft om iets te doen waar jij schade van ondervindt maar wat niet strafbaar is (of waar het OM in elk geval nooit tijd aan gaat besteden) dan moet jij die schade toch gewoon op mij kunnen verhalen? Ook al zeg ik "ja maar hij daar zei dat het ok was"?

Eigenlijk vind ik van niet. De persoon die jou toestemming gaf en wist dat hij dat niet kon geven zit fout. Jij en ik zijn dan beide slachtoffer. De schadevergoeding moet van de toestemmingsgever komen
Misschien werkt het nu anders, maar dat is wat ik zou verwachten.

[Reactie gewijzigd door bzuidgeest op 22 juli 2024 13:21]

[Boefmans]

Dat is ook mijn beeld. Zoals in het artikel al gewezen wordt op het industrietje... Het lijkt als ik een beetje 'creatief lees' een vrij goed business model: maak veel plaatjes, maak stockfoto sites en zet ze daarop, watermerk de bestanden en go. Er zijn wss ook andere manieren om rechten te krijgen van plaatjes en mensen te verleiden/het heel makkelijk te maken deze te gebruiken. Levert meer op dan echt goede fotos maken en te verkopen denk ik.

[boolean]

Als je zo redeneert, kun je niets of niemand meer vertrouwen. Jij zegt wel dat je Arnoud bent, maar hoe kan ik dat controleren? Ik kan naar je identiteitsbewijs vragen, maar wie zegt dat dat niet is vervalst? Als een winkel alcohol verkoopt aan iemand met een vervalste ID die niet van echt te onderscheiden is, dan is de winkel niet aansprakelijk maar de koper zelf.

Een aantal jaar geleden is er ook een site geweest die onrechtmatig claimde over de auteursrechten te beschikken. In de daaruit voortgekomen rechtszaak, zijn alle vermeende inbreukmakers (degene die de afbeelding bij de betreffende site vandaan hebben gehaald en elders gebruikt) in het gelijk gesteld. Hoe verklaar je dat dan?

[i-chat]

Een aantal jaar geleden is er ook een site geweest die onrechtmatig claimde over de auteursrechten te beschikken. In de daaruit voortgekomen rechtszaak, zijn alle vermeende inbreukmakers (degene die de afbeelding bij de betreffende site vandaan hebben gehaald en elders gebruikt) in het gelijk gesteld. Hoe verklaar je dat dan?

dar zou ik wel een bron van willen zien:

[bzuidgeest]

Je kan beginnen op:

https://en.wikipedia.org/wiki/Copyfraud

Er is gewoon een term voor onrechtmatige claims, omdat het zo weinig voorkomt (sarcasm)

[Dennism]

Dat is echter niet wat @i-chat vraagt, immers de poster waar hij op reageert claimt dat er een vonnis is, moet dan ook een kleine moeite te zijn even te linken naar dat vonnis, zodat bepaald kan worden of het een relevant vonnis is voor de hier besproken scenario's.

[bzuidgeest]

Ik dacht dat het artikel in die link naar verschillende zaken linkte. Dus dat beantwoord toch de vraag dan? Niet alleen zijn er vonnissen er is een term voor, die komt meestal na de vonnissen of tenminste de rechtszaken. Bemiddeling zorgt dat er in veel zaken geen vonnis komt.

[Boefmans]

Dat klopt dan wel, maar punt is dat de meesten worden afgeschrikt door een rechtszaak. Die komt er meestal niet. Dus al 99 mensen met een 'korting' de voel afkopen, nog steeds lekker verdiend.

[Joe28965]

Het probleem is dat iedereen wel van alles kan zeggen. "Ik ben een stocksite en ik garandeer 100% dat alle rechten afgekocht zijn". Waarom precies moet een rechthebbende jou laten gaan omdat jij je foto haalde bij een site die dat zei?

In het artikel schreef je ook:

Maar opmerkelijk genoeg staat in diezelfde passage dat dit alleen geldt voor ‘de inbreukmaker die wist of redelijkerwijs had moeten weten dat hij inbreuk pleegde’.

In het geval dat je een plaatje koopt bij een stick stock site die niet de rechtmatige eigenaar was, zit je toch kunnen beargumenteren dat je niet redelijkerwijs had moeten weten dat je inbreuk pleegde toch? Je hebt immers betaald voor het gebruik van het plaatje, ook al was dat aan de verkeerde instantie. In dat geval zou hetzelfde principe gelden als bij heling toch? Je hebt het gekocht voor een redelijke prijs en kon niet weten dat je inbreuk pleegde.

[i-chat]

helaas, loopt de wet wat betreft heling enorm achter op de werkelijkheid,

mijn docent strafrecht zei altijd, dat de wetgever bedoelde dat je naar een fysieke winkel gaat waar het er netjes uitzit en je netjes te woord word gestaan en je bijvoorbeeld netjes een bonnetje krijgt.. de hele ik ben in een respectabele winkel ervaring.

nu zo'n 30 jaar na de opkomst van internet kun je niet meer claimen dat een respectabele winkel alleen maar ergens in een mooie winkelstraat kan zitten, sterker nog, door de leegstand zijn heel veel winkelstraten juist in verval geraakt. in dat opzicht kun je niet meer zeggen dat 'naar een fysieke winkel gaan' een criterium zou moeten zijn om tegen heling bescherm te zijn.

een belangrijk criterium is altijd al geweest dat de wet de werklijkheid zou moeten volgen. die zelfde werkelijkheid dicteert dat een aanzienlijk (if not het grootste deel) van alle aankopen tegenwoordig online gebeurd.

kortom als ik op bol.com een tv verkoop en de verzending etc via hen laat lopen, zijn mijn klanten niet beschermt tegen heling. maar als ik in boerenlullendorp het al jaren leegstaande pandje huur en daar een nep-electronica zaak begin dan ineens wel. ondertussen worden in bijde gevallen de tvs geleverd door vluggejaapie&co.

[Frame164]

Je bent nog altijd wel een heler en ook dat is strafbaar. Je zult echt moeten uitleggen dat je helemaal te goede trouw hebt gehandeld en niet had kunnen weten dat het een gestolen fiets was. Als je een zo goed als nieuwe Koga e-bike voor 200 euro hebt gekocht heb je wat uit te leggen. Als je voor 100 euro een afgeragde roestbak koopt ligt het weer anders.

[bzuidgeest]

Koga e-bike voor 200 euro hebt gekocht heb je wat uit te leggen. Als je voor 100 euro een afgeragde roestbak koopt ligt het weer anders.

Twee uitersten, wat als de prijs gewoon redelijk was? Ik vind het ver gaan om de koper als heler aan te duiden in dat geval. Heler impliceert namelijk dat je weet dat het gestolen is. Ik vind @Arnoud Engelfriet dat het "niet te weerleggen" is nogal zwart-wit. Het laat geen ruimte over voor zoals jij het al noemt "te goeder trouw handelen"

[Artz]

200 euro is niet redelijk voor een splinternieuwe Koga ebike. Dat kan jij redelijk vinden maar daar gaat een rechter niet in mee.

Zo is ook ‘gratis’ niet redelijk voor een professionele foto die jij commercieel gaat gebruiken. Je verrijkt je product namelijk met deze foto, en dus zit er al waarde aan. Anders had je de foto nooit gebruikt.

[bzuidgeest]

200 euro is niet redelijk voor een splinternieuwe Koga ebike.

Ik beweer ook nergens dat dit redelijk is. Ik stel: "wat als er WEL een redelijke prijs word gevraagd"

Zo is ook ‘gratis’ niet redelijk voor een professionele foto die jij commercieel gaat gebruiken

Ik kan vaak het verschil niet zien tussen een prof foto en een amateur foto. Iedereen kan een goede of slechte dag hebben en telefoon camera's worden steeds beter. Er zijn ook genoeg mensen die mooie foto's neerzetten die iedereen mag gebruiken. Dat vinden ze leuk en een compliment

[Reactie gewijzigd door bzuidgeest op 22 juli 2024 13:21]

[Artz]

Als ik een foto professioneel wil gebruiken zie ik het verschil wel. Dan ga je ook uit van kosten voor het gebruik.
Is het voor je blogje ter illustratie dan snap ik dat je daar minder snel aan denkt. Toch altijd even de bron checken. Je kunt op Flickr heel makkelijk op Commons zoeken. En als je iets gebruikt. Stuur even een berichtje naar de maker.

Ik was zelf fotograaf, nu vooral niet commercieel bezig. Daarom ben ik spichtiger op gebruiksrechten.

Zo vaak op facebook hele mappen gezien met foto’s van mijn website. Als je er iets van zegt (zonder dreiging van kosten) krijg je moeilijke reacties. Als mensen weten wat er aan kosten zit aan apparatuur, reizen, research, nabewerking..

[bzuidgeest]

Het is prima dat er kosten zijn voor gebruik. Maar voor een consument is vaak helemaal niet te achterhalen wie de maker is. Ik vind het redelijk dat als je iets van een prof site haalt, dat je mag uitgaan van dat de licentie correct is. En wat als ik zou foto onder een commons licentie vind en nergens zie dat het jou foto is? Of dat iemand anders claimed de maker te zijn? Hoe kan je dan mij van misdaad beschuldigen in zo een geval? Ik zou het dan in mijn opinie netjes gecontroleerd hebben en alles gedaan wat kan en nodig is.

Jou foto's zouden niet op facebook in mapjes moeten staan, dat zijn we eens. Maar je beantwoord mijn vraag niet. Jij vond mijn oplossing (centrale registratie) niet goed. Wat is jou oplossing hiervoor?
Ik vind dat er een systeem moet zijn dat de echte dieven aanpakt, niet goedbedoelende consumenten en makers.

[Artz]

Moest even terugzoeken waar je het over centrale registratie had. Daar heb ik niet op gereageerd, lijkt me ook niet echt handig of efficient. Zeker met de hoeveelheid beeld die er wordt geproduceerd.

Het is allemaal heel theoretisch discussiëren want hoe vaak krijg je nu een mail van een advocaat?
En niet te achterhalen als consument? Nee kopieren en plakken uit Google Images levert weinig informatie op, maar je hebt ook als consument een plicht om enige inspanning te leveren. Bijna altijd staan credits bij een foto op een website en anders mail je de website met de vraag wie de foto heeft gemaakt en of je die mag gebruiken voor een bepaald doel. Gebeurt bij mij regelmatig, en voor niet commerciële doeleinden laat ik dat ook toe.
In dit geval vind ik dat er weinig verschil zit tussen een dief en een ‘goedbedoelende’ consument. Beide gebruiken ze beeldmateriaal waar een licentie voor nodig is. Wat is namelijk goedbedoelend? Is dat niet gewoon lui en een beetje onwetend?

[bzuidgeest]

Je had er zeker wel al op gereageerd door te zeggen dat je het niets vond Daarom de vraag: wat dan wel.

Goedbedoelend is een consument die de website gemaild heeft voor toestemming of die heeft van een stock site en denkt dat hij of zij alles wat jij vraagt gedaan heeft.

Dat ze bedrogen zijn door de stock site of er de verkeerde auteur of licentie bij stond konden zij niet weten. Dat maakt ze bij mij zeker anders dan een dief, het maakt ze slachtoffer.

Je eist effort van de consument. Ik eis ook effort van jou om duidelijk te maken wat van jou is. Registratie zou daar bij helpen.

Tuurlijk krijgen de meesten zelden een advocaat brief. Maar het hele principe en probleem is ook van toepassing op dingen als YouTube. Zelfs als je een licentie hebt op materiaal dan kan je een claim krijgen en er is geen manier om aan te geven dat je een licentie hebt. Het hele systeem is zo kapot mogelijk en omdat daar aan verdiend word, word er weinig aan gedaan.

[Reactie gewijzigd door bzuidgeest op 22 juli 2024 13:21]

[Artz]

Sorry maar je verwart me met iemand anders want ik heb nergens jouw plan afgeschoten. Maar zoals in de vorige reactie: het is onmogelijk en er bestaan dus al allerlei manieren, zoals het auteursrecht. Dit begon allemaal met een voorbeeld van Engelfried over een foto. Jij haalt er inmiddels moord en youtube bij, en dat het blijkbaar een industrie is om mensen geld uit de zakken te kloppen.

Ik ken op fotografievlak een hele grote boosdoener en dat is Alamy. Een site die schaamteloos het internet afstruint en bv archieffotos in het publieke domein voor heel veel geld verkoopt. Dat is helaas niet verboden, want ze verkopen geen licentie maar rekenen ‘administratiekosten’. Ze hebben zelfs al eens claims naar fotografen gestuurd, waarvan ze foto’s onrechtmatig in hun database hadden gezet. Dat zal voor jou als een bevestiging klinken van het probleem, maar het is de uitzondering op een over het algemeen goed werkend systeem.

Ik denk dat de consument een beetje verwend en lui is geworden. Als jij hardware koopt check je altijd even de reviews van de verkoopsite toch? Waarom zou je dat bij fotografiesites niet doen? Zoek je even op alamy, dan vind je een berg aan drek en denk je wel twee keer na om daar te bestellen. Plaatst een site als Getty een verkeerde naam van een fotograaf, dan kun je dat heel makkelijk aangeven en win je zo die rechtszaak. Maar nogmaals, dit is een weinig voorkomend scenario.

[bzuidgeest]

Ik haal er niet moord bij, ik haal er "intentie" bij. Ik verpak dat voor verklaring in een goed voorbeeld wat ik zou denken iedereen kan snappen.
Ik haal er youtube bij om te illustreren dat auteursrecht in brede zin problemen heeft. De problemen rond eerlijke content creators en hoe ze aangevallen en bedreigd worden door louche auteursclaims, zijn breed gedocumenteerd.

Ik denk dat de consument een beetje verwend en lui is geworden. Als jij hardware koopt check je altijd even de reviews van de verkoopsite toch?

Wie vertrouwd er nou reviews van verkoopsites. Niets daarin kan je als waarheid zien. Niet een best voorbeeld.

Als jij alleen naar foto's kijkt en denkt dat auteursrecht niet meer bestrijkt en grotere problemen heeft is een nogal beperkte blik.

[thunder8]

Echter als de foto van een Creative Commons site is neergezet en Scriptkid gebruikt deze volgens de geldende licentie van de site, dan is die site cq de uploader toch in overtreding en niet jij als gebruiker. Hoe moet je weten dat die foto op die site niet een rechtsgeldige licentie had?

En daarop aansluitend, waarom kan je niet de claim an sich aanvechten? Als de claimer niet het recht over de foto beschikt of niet namens de rechthebbende de claim bij jou neerlegt, dan doet het er toch niet toe of je nu wel of niet illegaal de foto hebt gebruikt, zij hebben net zo min recht op claims aangaande die foto. Anders zou dit de deur wagenwijd openzetten om een bureau op te richten, willekeurig bedrijven aan te schrijven dat ze illegaal foto's gebruiken op hun site en het geld stroomt binnen. Degene die terugblaffen laat je lopen, want je weet dat je geen zaak hebt. Dit is toch zo krom als een hoepel?

[PepijnK]

Het is echt jouw probleem of je toestemming hebt van de rechthebbende/maker van het werk. Er is geen enkele manier om dat probleem te verleggen, je moet enkel en alleen afgaan op mededelingen van de rechthebbende zelf. Dus "ik weet niets van de bron" is gewoon irrelevant.

Maar heeft een rechthebbende dan ook geen verantwoordelijkheid of plicht om op een redelijke wijze duidelijk te maken dat het hier om auteursrechtelijk beschermd materiaal gaat?

Als ik als consument (niet als bedrijf) een foto van Shutterstock koop voor op mijn website en later blijkt dat Shutterstock mij die foto niet had mogen verkopen, dan is het toch niet onredelijk als ik aanvoer dat ik ter goeder trouw heb gehandeld, bij een gerenommeerde partij heb ingekocht in de veronderstelling dat een dergelijk bedrijf hun zaken wel op orde zou hebben.

Of wat als de boel omgekeerd raakt, ik gebruik een foto die uit zeg de archieven van de Amerikaanse Library of Congress komt en die daar staat aangeduid als zijnde in het publiek domein. Vervolgens blijkt dat Getty diezelfde foto op hun site heeft staan en die aanbied ter verkoop. Nu komt Getty bij mij geld eisen, terwijl ik aantoonbaar een public domain foto heb gebruikt. Maar ja, een advocaat om tegen Getty te procederen is duur en dat kan ik niet voorschieten, ook al weet ik dat ik gelijk heb en in mijn recht sta.

Iets wat ik bijvoorbeeld op YT wel eens voorbij heb zien komen was dat een groot MCN zo'n "ik reageer op dingen" pipo in hun netwerk had, diegene reageerde vooral op speedruns en gebruikte daar praktisch de gehele video van de speedrunner voor. Vervolgens gooit die MCN de reactie-video in het automatische YT content ID gebeuren en krijgt de speedrunner een strike aan zijn broek voor het publiceren van content van de MCN zonder toestemming, terwijl het eigenlijk dus andersom is. En je verdedigen kan gewoon onmogelijk duur zijn, dat je gelijk hebt betekent niets als je het niet kan betalen om dat gelijk ook echt te halen in de rechtzaal.

Het auteursrecht heeft wat dit soort zaken betreft echt een herziening nodig. Want vaker dan niet is het onmogelijk te controleren of een afbeelding nou wel of niet te gebruiken is. Wie geloof je op internet, die bekende image bank die zegt dat het een CC-licentie is, of een of ander obscuur, potentieel copyright-troll kantoor dat zegt dat het niet zo is.

[Krulliebol]

Maar heeft een rechthebbende dan ook geen verantwoordelijkheid of plicht om op een redelijke wijze duidelijk te maken dat het hier om auteursrechtelijk beschermd materiaal gaat?

Elk creatief werk is auteursrechtelijk beschermd, dat staat nu eenmaal in de wet. In beginsel mag je dus nooit zomaar iets van een ander overnemen. Als je dat wel wil, is het dus aan jou om een overeenkomst te sluiten (met de maker of een tussenpersoon die de verantwoordelijkheid op zich neemt) of je ervan te vergewissen dat de maker het prima vindt.

[basu]

Wat ik mis in je verhaal, is het verwijderen van het ongeoorloofd gebruikte beeld, Arnoud. Anders blijf je in overtreding, toch?
Daarnaast denk ik dat 125% erg weinig is nadat je wat hebt gestolen. Als deze handelswijze gemeengoed wordt, hoef je dus nooit meer voor beeld te betalen omdat je dan liever 125% ophoest bij een kleine pakkans.

[Scriptkid]

Denk dat je reageerd op de verkeerde

[T-men]

Stel: je betaalt die 125%.
Mag je het plaatje dat blijven gebruiken?
Of moet je het alsnog verwijderen?

[Arnoud Engelfriet]

Goeie vraag! Nee, die zul je weg moeten halen. Jij betaalt schade voor een onrechtmatig handelen van jou, dat geeft je geen licentie. Alleen als je ingaat op het aanbod van de rechthebbende, dus precies betalen wat zij eisen, dan is te verdedigen dat jij een licentie hebt gekocht.

[BurrowedLurker]

Enigszins logisch dat je niet echt in moet gaan op de brief, maar gewoon 125% moet overmaken. Anderzijds vind ik het wel dat het de blafbrief cultuur in de hand werkt als de praktijk leert dat zij zonder enig tegengas maar claims kunnen rondmailen en het geld zien binnenlopen. Het recht begint langzamerhand steeds meer een zaak te worden van ‘welke partij begint in de financieel (niet rechtens!) sterkere positie, en kan die middelen gebruiken om de andere partij te bullyen om gewoon op te geven en te betalen’. Zo ook in het consumentenrecht: er is ontzettend veel bescherming, maar veel heb je er als consument niet aan, want Mediamarkt of Coolblue kunnen gewoon zeggen “nee, doen we niet”. De drempel om naar de rechter te gaan, en de kosten die daarmee zijn gemoed, zijn voor de meeste mensen / aankopen het niet waard.

Nog een vraag: jouw artikel gaat er van uit dat de claim terecht is en dat er echt een inbreuk is gemaakt. Wat als de claim echter onterecht is? Stuur je dan wel een kopie van bijvoorbeeld je factuur?

En wat zal er in de praktijk gebeuren als je het echt helemaal negeert? Zullen ze dan echt over gaan tot dagvaarden, of nemen ze het risico liever niet dat je misschien tóch een licentie hebt?

[Arnoud Engelfriet]

Mijn advies is voor de individuele publicist die claims krijgt. Voor die is het niet de moeite waard hier een punt van te maken. Als je een factuur hebt van een vertegenwoordiger van de rechthebbende dat je de foto hebt gekocht, dan zou ik dat inderdaad terugsturen in plaats van te betalen. Maar in mijn ervaring komt het echt zelden voor dat men de eigen licentienemers aanschrijft, die zijn namelijk al bekend en dat filter je dus weg.

Wat ze aanschrijven:
- Mensen die via Google Afbeeldingen het werk vonden
- Mensen die het rechtsklik opsloegen bij een andere site
- Mensen die het kochten voor gebruik A en het nu publiceren op kanaal B

[iew]

'- Mensen die het rechtsklik opsloegen bij een andere site'

Zoals ook wel gebruikelijk is bij websites die 'free/gratis' backgrounds of bureaublad achtergronden aanbieden, en wat dan ? wanneer je een claim krijgt en je hebt 'het plaatje' daar vandaan ?

[Sandro!]

Reeds beantwoord m.i.:

In ieder geval: bewaar voor elke afbeelding het bewijs, dus screenprint van je bronsite en indien mogelijk de factuur of betaalbewijs van bij het downloaden.

Van zo'n gratis site krijg je natuurlijk geen factuur of betaalbewijs, maar je hebt dan wel de schermprint als bewijs dat het plaatje toen gratis ter beschikking werd gesteld.

[Reactie gewijzigd door Sandro! op 22 juli 2024 13:21]

[iew]

Mocht die 'site' dat plaatje wel gratis aanbieden ?, daar zit mijn dilemma.
Een plaatje dat ik bijvoorbeeld in 1998 via zo'n 'gratis' site heb gedownload heb ik vast geen screenshot (meer) van, eerlijk gezegd kan ik mij die hele site (web adres) al niet eens meer herinneren en ook niet of ik daar wel een screenshot van heb gemaakt.

Wat nu...? (dit is een voorbeeld)

[T-men]

...dan heb je dus geen bewijs... !
(...en ben je de pineut. Je moet immers je eigen administratie op orde houden.)

[Waterbeesje]

Als jij het 'ter goeder trouw' hebt gedownload van gratis website X, dan heeft in principe de eisende partij dààr een discussie mee aan te gaan. Jij hebt immers jouw bewijs dat je het op een in jouw ogen legitieme en legale manier hebt gedownload. Maar dan met het ontbreken van die printscreen, dat is wat lastiger. Haal de afbeelding door een zoekmachine en probeer een website te vinden die 'm anno nu gratis aanbiedt

En kijk ook waarvoor het is toegestaan: enkel voor persoonlijk gebruik of ook om te delen op social media? Een desktop background op je laptop/tablet is mogelijk net wat anders dan een banner op Facebook.

[Remzi1993]

Die website kan het ook onrechtmatig aanbieden. Dat een andere partijen gestolen (digitale) goederen aanbied betekent niet dat jij wordt gevrijwaard.

[Stoney3K]

Goeie vraag! Nee, die zul je weg moeten halen. Jij betaalt schade voor een onrechtmatig handelen van jou, dat geeft je geen licentie. Alleen als je ingaat op het aanbod van de rechthebbende, dus precies betalen wat zij eisen, dan is te verdedigen dat jij een licentie hebt gekocht.

Geldt dat ook als er bij de rechthebbende geen gelegenheid was om een licentie te kopen, of je zelfs actief werd geweigerd? Of bij verweesde werken waarvan de rechthebbende organisatie al lang en breed is opgedoekt of failliet is?

[bamboe]

Als je hier logisch over na denkt, dan zullen opgedoekte of failliete organisaties niet actief mensen vervolgen voor gebruik, het zou wel kunnen dat ze de rechten hebben verkocht aan andere partijen, die andere partij zou dan wel kunnen claimen.
Als iemand je geen licentie wil verkopen of je daar geen gelegenheid voor hebt dan wil dat niet zeggen dat je zo maar inbreuk op autheursrechten kan gaan doen, ze staan dan geheel in hun recht om bij jou te claimen.

[Stoney3K]

Als je hier logisch over na denkt, dan zullen opgedoekte of failliete organisaties niet actief mensen vervolgen voor gebruik, het zou wel kunnen dat ze de rechten hebben verkocht aan andere partijen, die andere partij zou dan wel kunnen claimen.

Een andere partij kan ook claims gaan indienen voor die werken zonder dat de rechthebbende daar zelf om heeft gevraagd. In Duitsland is dat bijvoorbeeld vaak aan de hand, dat advocatenkantoren beweren in naam van een rechthebbende te handelen maar ze daar niets mee te maken hebben, en er puur schikkingsvoorstellen gestuurd worden om geld te verdienen en mensen schrik aan te jagen.

Als iemand je geen licentie wil verkopen of je daar geen gelegenheid voor hebt dan wil dat niet zeggen dat je zo maar inbreuk op auteursrechten kan gaan doen, ze staan dan geheel in hun recht om bij jou te claimen.

Wat ik daarmee bedoelde te zeggen is, als je zoals @Arnoud Engelfriet aangeeft op het schikkingsvoorstel 100% in gaat, dan zou dat gelijk staan aan het afnemen van een licentie. Daarna is dus de kous af en hoef je ook geen nieuwe blafbrieven meer te verwachten. Maar wanneer een werk niet (meer) wordt verkocht, dan heeft het dus geen zin om volledig op dat schikkingsvoorstel in te gaan.

Bovendien kun je dan argumenteren dat de schade door gemiste inkomsten nul euro bedraagt. De enige schade die je kan claimen is immateriëel, bijvoorbeeld het verliezen van exclusiviteit. Maar ik ben heel benieuwd of een rechter daar een concreet bedrag aan zou stellen.

[WillySis]

Er zijn inderdaad een aantal bureaus die lukraak blafbrieven sturen over foto's op internet of in een app. Wij hebben zelfs al twee keer een blafbrief gekregen over één foto die in de banner op onze website staat. Die foto is notabene door ons zelf genomen en de persoon in beeld was ook bij ons in dienst.
Wij hebben netjes aangifte van "poging tot oplichting" gedaan, maar de blafbrieven blijken niet onder "poging tot oplichting" te vallen. Dit is dus een lucratieve manier om geld te verdienen.

[Wild Chocolate]

Als jij mij benadert om mijn auto te huren, en ik bedank vriendelijk, geeft dat jou dan het recht om mijn auto zelf kosteloos te gaan gebruiken?

Arnoud legt het in het artikel al uit. Als de rechthebbende jou geen licentie wil verlenen, mag je het plaatje gewoon niet gebruiken.

[Stoney3K]

Als jij mij benadert om mijn auto te huren, en ik bedank vriendelijk, geeft dat jou dan het recht om mijn auto zelf kosteloos te gaan gebruiken?

Dat niet, maar dan kun je natuurlijk ook geen bedrag claimen voor gemiste 'inkomsten' alsof ik de auto wel had gehuurd. Je zou er hooguit een fictief schadebedrag aan kunnen hangen omdat jij de auto in die tijd niet hebt kunnen gebruiken.

[Immanent Ike]

Dat iemand het niet aan jou wil verkopen betekent niet dat ze geen tarieven hanteren voor andere personen/organisaties.

[Stoney3K]

Dat is niet relevant. Wanneer je een schikkingsvoorstel doet voor een schadevergoeding, mag je alleen het bedrag vragen van de werkelijk geleden schade.

Wanneer je dus bewust weigert om mij een dienst aan te bieden, dan is de schade door gemiste omzet niet meer dan nul euro. Dat is je eigen keuze, dan kun je niet zeggen "De schade is X als ik de dienst wel aan je had aangeboden". Het maakt de daad niet minder onrechtmatig, maar de materiële schade is er niet.

Je kan daarnaast wel schade claimen door andere immateriële zaken zoals ik al zei, bijvoorbeeld het verliezen van exclusiviteit. Maar het is heel moeilijk om daar een concreet bedrag aan te stellen wat redelijk is. Daar zijn geen standaard-tarieven voor.

[wildhagen]

Met alleen die vergoeding betalen heb je alleen de schade vergoed, dat is niet meteen toestemming om hem in de toekomst te mogen blijven gebruiken.

Daarvoor zal je toch een licentie moeten kopen, of op andere wijze een deal met de auteur moeten maken zodat hij expliciet toestemming geeft om zijn werk te mogen gebruiken.

[Blokker_1999]

Dat zal van de licentievoorwaarden afhangen. Als er een jaarlijks wederkerende som betaald moet worden, dan zal je die ook moeten blijven betalen bijvoorbeeld. Als het een eenmalige betaling is om daarna levenslang te mogen gebruiken zou daarmee inderdaad toestemming verkregen moeten zijn. Maar je zal vooral het schikkingsvoorstel eens goed moeten lezen, daar zal instaan wat je wel en niet mag doen.

[storeman]

Beste Arnoud, dank voor je artikel. Heel verhelderend. Wij krijgen tegenwoordig drie van dit soort mails per week bedrijfsmatig. We hebben dan ook zeer veel foto's online staan.

Wat mij tegen de borst stuit, is de omgekeerde bewijslast. Ze sturen een brief en zeggen: bewijs maar dat je deze foto mag gebruiken. Dit kost allemaal zeer veel tijd.

Hoe zit dit?

[Raymon1988]

...een eiser hoeft namelijk niet dergelijk bewijs te overleggen bij een sommatiebrief. Als het bij de rechter komt, dan wel, maar dan zijn we alweer heel wat stappen verder.

Het is heel frustrerend inderdaad, maar wat ik lees is dat ze met dergelijke brieven niet eens vragen om bewijs; ze claimen gewoon direct. En dat mag dus.
En als je zeker weet dat je licenties hebt voor de foto's op je website, of dat het om wat voor andere reden gratis te gebruiken afbeeldingen zijn, hoef je niets te doen. Zolang je inderdaad maar ze zeker weet dat je dit kunt bewijzen, anders wordt het een dure bij een eventuele rechtszaak.

[litebyte]

De Belgische wet is nu wat beter dat heeft na een gerechtelijke uitspraak geresulteerd in dat dit soort auteursrechtratten dat ze de 'onrechtmatige' gebruiker van afbeeldingen eerst moeten sommeren deze afbeelding te verwijderen ipv direct te dreigen met juridische stappen als er niet snel betaald wordt.

Ik ben overigens zelf fotograaf en kom oneigenlijk gebruik (dus zonder toestemming van mijn opdrachtgever/mijzelf) regelmatig tegen, vooral het delen op social media of soms zelfs dat ze hun eigen watermark/logo erin photoshoppen. Voor stocksites/fotopersbureaus snap ik wel dat ze acties ondernemen, maar eerst een sommatie tot verplichte verwijdering lijkt me juridisch correcter. Het komt regelmatig voor dat foto's legitiem zijn verkregen, maar dat dit niet (meer) is aan te tonen.

Overigens worden ook zelfstandig fotografen regelmatig benaderd door dit soort auteursrechtratten die dan beloven om actief op zoek te gaan naar je misbruikte foto's/videos

[Reactie gewijzigd door litebyte op 22 juli 2024 13:21]

[Anoniem: 63072]

Overigens worden ook zelfstandig fotografen regelmatig benaderd door dit soort auteursrechtratten die dan beloven om actief op zoek te gaan naar je misbruikte foto's/videos

Of nog beroerder, ik kreeg ooit van een Duitse partij een claim (Abmahnung) voor een foto die ik zelf heb gemaakt. Tineye zag mijn foto aan voor een andere foto op het internet, ik neem aan dat het daar mis ging. Als ze een paar seconde de tijd hadden genomen om een mens er naar te laten kijken hadden ze dat geweten.

Mijn brief terug was dan ook heel kort: Ik heb het auteursrecht op de foto op mijn site, je krijgt niets.

Blijkbaar kijkt er daarna wel nog een keer een mens naar, want ik heb nooit meer iets gehoord.

[litebyte]

Ze beschuldigen je eigenlijk van diefstal/strafbaar feit, terwijl dit niet zo is, dan is er sprake van smaad. doe ze een rechtzaak aan!

[Anoniem: 63072]

Ik denk niet dat je daar mee wegkomt, smaad vereist dat je het met opzet / bewust doet. Helaas verwacht ik niet dat ik die opzet aan kan tonen als het op een onterecht vertrouwen op een falend technisch hulpmiddel aankomt. En dan zit ik met de kosten van een advocaat.

Dit terwijl ik al lang geen geld meer verdien met fotografie (deed huwelijksrapportages) en alleen nog maar als hobby fotografeer.

[bzuidgeest]

Als het bedrijfsmodel van de verstuurder brieven sturen met claims is, dan zou ik opzet nog wel te bewijzen verwachten. Maar jeetje dat zal een strijd zijn. Ik meen dat ik zelfs wel gehoord heb dat de auteursrat zoals jij dat noemt in dat gevalt aan het "slachtoffer" betaald om een rechtszaak te voorkomen. Want anders nemen ze het risico op het verlies van hun business.

[Anoniem: 63072]

Overigens vind ik het geen ratten wegens het handhaven van het auteursrecht.

Het zijn ratten vanwege de manier waarop ze dat doen. De opgeblazen tarieven en kosten opslagen die ze eisen.

Het is ongeloofwaardig als ze claimen niet te weten dat hun afbeeldingen op 'gratis' sites worden aangeboden. Toch gaan ze keihard achter de slachtoffers van die sites aan. Je kan het recht hebben om dat te doen, maar dat betekent niet dat je geen enorme lul bent als je dat doet.

En dan hebben we het nog over de voorbeelden op youtube waar mensen een licentie hebben, maar er een sample gebruik blijkt en ze niet alleen achter degene aangaan die de sample gebruikte, maar ook onschuldige eerlijke gebruikers. Dat is naast een walgelijke tactiek ook een grote fout in het auteursrecht.

Wat dat betreft mag dat Belgische systeem uitgebreid worden: eerst een waarschuwing en verwijderen en bij geen reactie of herhaling pas schade vergoeding.

En ook bij herhaling in een situatie waarbij iemand iets heeft aangeboden wat niet van hem is, niet meteen schade vergoeden als je kan aantonen waar je het vandaan hebt en het werk verwijdert.

Je rechten handhaven is 1, maar dat er een abmahnungscultuur ontstaat zoals in duitsland is m.i. totaal ongewenst.

Ik troost mij met de gedachte dat dit niet lang meer duurt, omdat binnen een paar jaar iedereen gewoon een ai gebruikt om zijn afbeeldingen te maken. Veel succes met het claimen van auteursrechten.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 63072 op 22 juli 2024 13:21]

[bzuidgeest]

Ik had je intentie begrepen. Eens verder. Ze laten het waarschijnlijk op de gratis sites om hun business model in stand te houden. Waarom 1bedrijf een boete laten betalen als je 1000 mensen ook een boete kan laten betalen.

[bamboe]

Ik had je intentie begrepen. Eens verder. Ze laten het waarschijnlijk op de gratis sites om hun business model in stand te houden. Waarom 1bedrijf een boete laten betalen als je 1000 mensen ook een boete kan laten betalen.

Er zijn regels dat je het actief moet tegengaan, als je als bedrijf het weet en dan niet die gratis site aan pakt, dan kan je ook niet meer de 1000 andere vervolgen.

[bzuidgeest]

Denk je dat die soort bedrijven zit met regels? Eerder een soort mafia. En zie maar te bewijzen dat ze van die site afweten.

[Reactie gewijzigd door bzuidgeest op 22 juli 2024 13:21]

[Stoney3K]

[...]
Er zijn regels dat je het actief moet tegengaan, als je als bedrijf het weet en dan niet die gratis site aan pakt, dan kan je ook niet meer de 1000 andere vervolgen.

Dat geldt helaas niet voor auteursrechten maar alleen voor merkenrecht.

Zo'n bedrijf kan zelfs die foto's zelf op een gratis site plaatsen als een soort honeypot en dan de plaatjes terug zoeken met een crawler. Geen wet die het verbiedt en ze staan dan (gek genoeg) in hun recht.

[Anoniem: 63072]

Dat is niet waar. Als ze als rechten houders het zelf op een site zetten die gratis fotos aanbiedt, dan doen ze een aanbod dat jij aanvaardt en heb je een geldige licentie.

Als je dat kan bewijzen dan hebben ze een heel groot probleem. Zoek voor de gein maar even op Prends Law, die lui deden precies dat en zitten nu, voor zover ze leven, in de bak.

[ZinloosGeweldig]

Als rechthebbenden hun foto's zelf op een gratis site plaatsen, dan maken ze zelf hun content gratis beschikbaar. Dat is (normaal genoeg) inderdaad niet verboden. Ze geven hiermee gewoon een impliciete licentie af voor het gebruik van hun content.

Uiteraard hebben ze als ze vervolgens oneigenlijk gebruik claimen geen poot meer op te staan, wat jij lijkt te impliceren is dat ze dat wel zouden hebben. Heb je daar voorbeelden van?

[Stoney3K]

Als rechthebbenden hun foto's zelf op een gratis site plaatsen, dan maken ze zelf hun content gratis beschikbaar. Dat is (normaal genoeg) inderdaad niet verboden. Ze geven hiermee gewoon een impliciete licentie af voor het gebruik van hun content.

Ze kunnen prima licentievoorwaarden hebben waarin staat dat ze zelf die foto's op een gratis site mogen plaatsen, maar dat die gratis site het niet meer mag doorverspreiden. Ook niet als dat het doel is van die site.

"Impliciete licenties" bestaan namelijk niet en auteursrechtlicenties hebben geen transitieve eigenschap: Wanneer de rechthebbende iets aan die gratis site aanbiedt, geeft dat de gratis site niet het recht om het aan anderen aan te bieden.

[litebyte]

De smiley kwam geloof ik niet aan...Nee, zal weinig succesvol zijn. Als ze wel van zich bleven laten horen, met toenemende dreigementen dan was er mogelijk wel een kans. Losstaande of je er zin in hebt om het juridische gevecht aan te gaan met dit soort ratten.

[TRS-3]

Ik vind dat "onterecht vertrouwen op een falend technisch hulpmiddel" eigenlijk juridisch wel interessant.

In het algemeen nemen zowel overheid als commerciële instanties immers steeds vaker beslissingen gebaseerd op algoritmes. Als je beleid/bedrijfsmodel is gebaseerd op automatische opsporing om geld te besparen, en je neemt daarbij bewust het risico dat je allerlei mensen onterecht beschuldigt, begint dat dan niet op grove nalatigheid te lijken?

Regelmatig is "computer says no" een besluit met grote gevolgen, dus lijkt mij niet eens zo raar als bewust dat risico nemen ten koste van iemand anders aangemerkt zou kunnen worden als onrechtmatig?

[Commendatore]

De vraag is dan: waarom gaat dat in Nederland niet zo? Want hoe het nu is kan iemand vanwege een verkeerde afbeelding zwaar financieel in de problemen komen en dat lijkt me nu niet echt redelijk.

(Ik kan me trouwens niet aan de indruk onttrekken dat dit soort zaken in België in het algemeen beter geregeld is dan in Nederland.)

[litebyte]

Geen idee, zou maar zo kunnen dat als een rechter hier een keer zo besluit dat het hier ook zo gaat.

[gill]

Heb je hier bron van? Zou wel willen weten hoe dit in België nu is.

[litebyte]

Ik heb het gehoord via een Belgisch collega, heb geen bron helaas. Hij vertelde overigens dat deze Belgische org. dat zich eerst richtte op Belgische slachtoffers, zich nu zich voornamelijk richt op Nederland, ivm deze uitspraak.

[gill]

Heb wat zitten zoeken, zou mogelijks deze zijn: https://finniancolumba.be...im-permission-machine-af/

[litebyte]

Zou goed mogelijk zijn!

Citaat Belgische rechtbank:

De rechtbank veroordeelt de manier van werken van Permission Machine. Hij stelt dat Permission Machine een “auteursrechttrol” is die zich enkel inlaat met het vorderen en innen van vergoedingen van vermeende inbreukmakers, niet met het eigenlijke exploiteren van de auteursrechten. De rechtbank stelt dat de activiteiten van Permission Machine “gericht zijn op het onder druk genereren van inkomsten uit vastgestelde schendingen van auteursrechten en niet op het ophouden ervan.” De rechtbank voegt nog toe: “De beheersentiteit verkrijgt haar inkomsten uit licenties die zij opdringt in functie van de aangetroffen inbreuken en exploiteert de auteursrechten niet actief. Eiseres heeft er commercieel baat bij dat de schendingen in stand worden gehouden, terwijl haar algemene opdracht er precies in bestaat deze te bestrijden zodat de rechtenhouder zich verzekerd weet van een sluitende bewaking die in de eerste plaats streeft naar het vermijden van inbreuken.”

En vooral het laatste punt verderop in de uitspraak:


Permission Machine meer dan een jaar na de laatste ingebrekestelling heeft gewacht om een stakingsvordering in te stellen, zonder eerst te vragen om de foto te verwijderen en zonder na te gaan of de vindplaats van de foto nog een werkelijke bedreiging vormt voor de auteur-fotograaf.

[Reactie gewijzigd door litebyte op 22 juli 2024 13:21]

[Blokker_1999]

Maar hoe wee je met zekerheid dat je een licentie hebt? Was diegene van wie je de licentie kocht wel gemachtigd om die te verkopen bijvoorbeeld?

En als het een gratis afbeelding was, kan het alsnog zijn dat je moet voldoen aan de licentievoorwaarden. Zo kwam ik hier een tijd terug een forumonderwerp tegen waar iemand een foto van Wikipedia had genomen met de gedachte dat dit toegestaan was en deze foto gebruikt op een website voor een kleine onderneming. De foto zelf was zelfs uitgegeven onder Creative Commons, maar wel met de verplichting van Attribution. Deze CC licentie ontbrak evenwel op de nieuwe website waardoor alsnog een inbreuk en vergoeding werd geclaimd.

Een ander mooi voorbeeld vinden we terug in dat stuk van Tom Scott over copyright op YouTube. Een YouTuber die een licentie had genomen op een stukje muziek zag ineens al zijn filmpjes geclaimed worden door een derde partij. Bleek dat de persoon van wie hij de muziek in licentie had genomen zonder toestemming een sample had gebruikt van een ander nummer en de rechthebbenden daarvan dus claims begonnen te plaatsen.

Auteursrecht en onze digitale wereld zijn een moeilijke combinatie, en er is geen eenvoudige oplossing voor.

[rustybolt]

De boodschap is dus eigenlijk dat je moet betalen omdat er anders een rechtzaak tegen je wordt begonnen. Ten opzichte van een rechtzaak is 3000 euro een schijntje (zelfs als je deze wint). Het is dus een beetje een "chicken game" geworden.

[wildhagen]

Binnen het auteursrecht geldt sinds het zgn. Barbie-arrest van de Hoge Raad dat de bewijslast is omgekeerd. Dat betekent dat de gedaagde moet bewijzen dat hij zijn creatie zelfstandig heeft gemaakt. Volgens de Hoge Raad zou de eiser anders in een bewijsrechtelijk lastige positie komen: hoe moet je bewijzen dat een ander zijn creatie van jou heeft ontleent?

Zie https://www.recht.nl/nieu...wijslast-databankenrecht/

Dit is de betreffende uitspraak van de Hoge Raad uit februari 1992: https://uitspraken.rechts...id=ECLI:NL:HR:1992:ZC0513

[Arnoud Engelfriet]

Dat gaat over bewijslast van wie de rechthebbende is bij twee gelijkende werken. Het gaat hier over de bewijslast bij een beweerdelijke licentienemer. Volgens mij geldt daar gewoon de hoofdregel van wie stelt, bewijst: ik heb auteursrecht en jij schendt dat, nietes ik heb een licentie. Oké, jij stelt van niet, bewijs maar je licentie.

[marcieking]

Ik ben wel benieuwd wat er dan aan de hand is als drie mensen per week het idee hebben dat één bedrijf hun auteursrecht schendt.

[Bulls]

Vergelijkbaar met patent trollen.

[Skyclad]

Kan zijn dat die aanklagers bedrijven zijn die ingehuurd worden door sites als GS, Skoften en VKMag. Die jatten content links en rechts van YT en Reddit en zo en plakken hun eigen logo er op. Wanneer je dan puur zoekt op de videos en plaatjes en niet kijkt wie het eerst publiceerde dan zien ze alleen dat YT/Reddit die ook hebben en sturen ze die dus geautomatiseerde zeurbrieven.

[Anoniem: 63072]

Als je zeker weet dat kan bewijzen (je hebt de bon nog of de foto zelf gemaakt en de raw bestanden staan natuurlijk niet online) dan zou ik het zo doen:

"Ik heb het recht deze foto te gebruiken ik heb daarvan het betaal bewijs / ik heb het auteursrecht op deze foto en daarvan heb ik bewijs. U krijgt niets, als u het bewijs wil zien, dan start u maar een rechtzaak".

Uiteindelijk als het hun foto is dan moeten zij gewoon een fatsoenlijke administratie bijhouden aan wie ze rechten hebben verkocht. Doen ze dat niet dan lopen ze zelf maar het risico dat ze en rechtzaak starten en verliezen.

En bij foto's die ze niet eens de rechten op hebben heb ik helemaal geen geduld meer.

N.B. Alle foto's die ik gebruik op mijn website heb ik op mijn reizen zelf gemaakt en ik ben in het bezit van de raw bestanden welke ik nooit publiceer. Ik ben dus heel snel klaar met claims.

Waarbij ik moet zeggen dat ik ook maar 1 keer een claim heb gehad van een kantoor dat ook echt leek te bestaan.

En meerdere keren blafbriefen van 'kantoren' die een vage website hebben waar geen postadres, kvk nummer of contactpersoon opstaat, alleen het nummer uit de e-mail. Er zijn blijkbaar ook wat scammers die in deze markt zijn gesprongen. Vooral in Duitsland is een Impressum voor een commerciele partij verplicht, hebben ze die niet dan stuur je een Abmahnung terug.

[Stoney3K]

Wat mij tegen de borst stuit, is de omgekeerde bewijslast. Ze sturen een brief en zeggen: bewijs maar dat je deze foto mag gebruiken. Dit kost allemaal zeer veel tijd.

Hier val ik dus ook een beetje over. Je loopt met het omkeren van die bewijslast dus ook het risico dat een malafide 'advocatenkantoor' dan blafbrieven gaat sturen voor fictieve inbreuken. Alleen de mensen die het geld hebben om een advocaat te kunnen betalen zullen dat dan aan kunnen vechten, maar voordat het op een zaak aankomt zal zo'n organisatie zijn poen al binnen hebben en met de noorderzon zijn vertrokken. Genoeg mensen die toch gewoon maar betalen namelijk.

Bijkomend probleem met deze blafbrieven is dat een rechtsbijstandverzekering nooit dekking biedt voor auteursrechtzaken. Als je dus een blafbrief krijgt en je hebt om te beginnen al geen geld om er een zaak van te maken, dan kun je maar één ding doen en dat is betalen. Ongeacht of het om een terechte claim gaat of niet.

[Saven]

In welke business zit jij dan? Dat je zoveel mails ontvangt hierover Run je een stockphotosite? En zijn het telkens andere advocaten die je hierover mailen?

Als het vaak hetzelfde kantoor is zou ik het negeren en laten uitkomen op een rechtszaak. Ben je er daana vanaf

[Frame164]

Even uitgaan van dat het een terechte claim is: dan hoeft er niets bewezen te worden. Jij gebruikt iets en uit niets uit de administratie van de auteursrechthouder (of bureau's die namens die partij werken) blijkt dat jij een licentie hebt gekocht. Dan kan je gewoon de rekening krijgen.

En laten we ook even realistisch zijn: de aantal gevallen waar foto's illegaal worden gebruikt is veel groter dan onterechte claims omdat er administratief iets niet klopt. Dat weten we allemaal en iedereen die ooit een hobbywebsite heeft gemaakt heeft die ervaring ook...

[memphis]

Tja Als hobbyfotograaf bij RC races zie ik vaak mijn foto's terug als profielfoto bij de racers en dat vind ik niet erg, het is inners hun auto of zichzelf die op de foto staat. Maar als een club of zelfs 1 organisatie ze gebruikt hebben als opleuking van hun website geeft mij dat toch een ander gevoel.

[CyBeRSPiN]

Heb jij toestemming dan om daar te mogen fotograferen? Is toch vaak op een privéterrein van een club?

[Robbierut4]

Heb jij toestemming dan om daar te mogen fotograferen?

Zelfs als je geen toestemming hebt blijft het auteursrecht van jou.

[kodak]

Je draait om de vraag heen die andermans (organisatie) belang erbij betrekt, terwijl je daarvoor nog in lijkt te spelen dat andermans (persoonlijk/georganiseerd) belang telt. In de eerste situatie waarbij je kennelijk sympathy hebt voor de racers is je auteursrecht immers ook van toepassing.

[memphis]

Sterker nog, wordt regelmatig gevraagd, meestal omdat ik er toch ook ben om te racen. Overigens zijn alle RC circuits vrij toegangelijk voor bezoekers. Verder verdien er niets mee dan hooguit een vergoeding zoals 2x per jaar ik commerciele scholencup fotografeer.. Aan 1 kant is het een stukje eerbied dat je foto's voor meer gebruikt wordt maar zoals in een andere reactie is opgemerkt is een bronvermelding wel zo prettig. Watermerken er doorheen vind ik dan ook weer zoiets voor mensen die een foto voor eigen gebruik willen en een logo on een hoek is makkelijk weg te knippen als men "kwaad" wil.

[vickypollard]

Ik kan me voorstellen dat het in de rechtbank in je tegendeel zou werken als je inconsequent handelt (dus wel claimt bij een organisatie, maar niet bij racers)

[svenk91]

Mwah, je kan er een licentie voor vrij gebruik bij non-commercial use op plakken. En het is ook niet verboden om aan verschillende groepen een verschillende prijs te vragen. Kijk naar alle software die gratis is voor onderwijsinstellingen en NGO's bijv.

[Arnoud Engelfriet]

Als je duidelijk bent over welke groepen waar recht op hebben, dan is dat prima.

[Ome Ernst]

Wellicht is aanbieden van foto's voor een zacht bedragje, zeg 25 euri voor racers, een idee ?

[Klaus_1250]

Ik denk dat je uiteindelijk dan duurder uit bent. Als je de foto's gaat verkopen, moet je de administratie bijhouden, factuur sturen, etc etc. Dan houd je er netto gezien waarschijnlijk 0 aan over.

[downtime]

Misschien is het dan ook een idee voor de racers om geld te vragen als jij hun wilt fotograferen? Een zacht bedragje, zeg 25 euro per foto.

[djwice]

Portretrecht

[Bulls]

Een naamsvermelding zou ten minste op z’n plaats zijn.

[Robbierut4]

Ik vind het advies van Arnoud toch wel dubieus. Enerzijds geeft hij aan dat als het schadebedrag maar laag genoeg is, het altijd de moeite is om gewoon te stelen, want de kans dat je een "blafbrief" krijgt is niet erg groot.

Het probleem met alleen de schade vergoeden, is dat je dan altijd kunt gokken dat je niet betrapt wordt; je bent dan gemiddeld altijd beter uit. Die opslag van 25 procent is ook weer niet exorbitant te noemen, en omdat het verbonden is aan het werkelijke tarief, betekent het ook werkelijk iets voor de rechthebbende.

En vervolgens geeft Arnoud advies om alleen die 125% te betalen zonder alle extra kosten die een fotograaf maakt (want opsporingskosten en tijd stoppen in brieven schrijven is niet gratis).

En nu komt de truc: je betaalt dat bedrag plus 25 procent zonder nader overleg.

Als ik beide quotes zo bij elkaar lees is de logische conclusie dat tuurlijk, het is netter om gewoon voor een foto te betalen. Maar het is goedkoper en slimmer om gewoon te stelen en met een truc weg te komen als ze een brief sturen.

[i-chat]

ik lees dat toch anders.

als een fotograaf mij een afpersingsbrief stuurt, met, je moet 2x zoveel betalen als normaal omdat je geen toestemming hebt gevraagd. joh ik haalde mijn plaatjes van een foto'verzamelplek .. tuurlijk: als ik naar www.stichtingwindmolens.nl ga en hun logo even rechtermuisklik opslaag en uploade naar mijn site dan is dat overduidelijk inbreuk. maar ik ga naar www.freestockphoto's en daar heeft een of andere janlul precies het bovenstaande gedaan.

ga ik me dan late besodemieteren door een blafbrievenschrijver.. zeker niet! de betaal 3x de prijs + een fictief bedrag aan 'onderzoekskosten' < je bedoelt, dat jij professioneel google image-search gebruiker bent? WOW 500 euro voor jou man, echt, BRAVO!

neej, ik denk dat er weinig louche is aan de manier waarop arnoud hier de situatie ontgift.

mijn vraag aan @Arnoud Engelfriet is vooral.. maar hoe ga jij dan af op foto's waarop je claimskrijgt die je wel gewoon van stocksites hebt gekocht / gedownload. er zijn zoals je zegt genoeg sites waar je gratis 'zogenoemd legaal' materiaal kunt krijgen, maar wie zegt dat de uploader ook de rechthebbende was,

ga je dan toch altijd betalen, tenzij je daadwerkelijk een ilustrator of fotograaf zelf de opdracht gaf deze foto te maken. of leg je bij de rechter dan gewoon het mapje neer: op x april 200zoveel downloadde ik dit plaatje van deze stockfoto-site (screenshot a) onder die licentie (pdf b) tegen zulke prijs (afschrift c) en laat je het dan voorkomen, in de 'hoop' dat het dan goed komt...

[Arnoud Engelfriet]

Wat ik koop bij stocksites documenteer ik, screenshots + factuur. Ik moet zeggen dat ik nog nooit een claim heb gehad over iets dat ik (mijn bedrijf dus) heb gekocht.

Dit is wel de reden dat ik huiverig ben bij gratis stocksites want inderdaad, voor je het weet uploadt iemand daar beschermd werk van een ander als zogenaamd gratis. Dat gebruik ik dus liever niet, tenzij ik na flink wat onderzoek ervan overtuigd ben dat ik echt iemands eigen werk gratis mag gebruiken. Dat onderzoek begint bij de foto door Google Images te halen (reverse image search) en dan te kijken waar deze nog meer staat. Heel vaak kom je dan bijvoorbeeld bij iStockphoto uit en dan weet je al genoeg.

[Zeror]

Maar wie is er dan fout en wie betaalt de rekening als jij een foto haalt van een 'gratis' stockfoto site waar achteraf gebleken auteursrecht op zit met een prijskaartje? Mag ik dat dan verhalen op die stockfoto site? Of heb ik pech ik moet ik de prijs betalen? Ik ging er immers vanuit dat die stockfoto site gratis foto's aanbood.

[Arnoud Engelfriet]

Allebei; jij moet betalen aan de rechthebbende én jij mag het geld daarna verhalen op de stocksite. Het is vooral dat jij niet mag zeggen "ik was te goeder trouw je moet de webwinkel hebben". Alleen als je erop mocht vertrouwen door een mededeling van de rechthebbende dat die webwinkel legaal de foto's verkocht, dán kun je de rechthebbende wegsturen.

Iemand dm'de me daarnet van een fotograaf die zegt "mijn werk is op alle bekende stocksites te krijgen", heel misschien zou je daaruit kunnen opmaken dat een illegaal aanbod van diens werk op een "bekende stocksite" dan toch legaal is. Alleen bewijs maar eens dat een dergelijke site "bekend" is.

[Zeror]

Thanks voor antwoord. Daar was ik al wel bang voor dat je gewoon moet betalen en dan verhalen.

Als ik als fotograaf foto's zou delen met een stockfoto site zou ik de foto's voorzien van een volledige exif metadata. Daarnaast zou ik de foto qua resolutie iets verkleinen. Het origineel zou ik dan nooit delen. Alleen de verkleinde versie. Mocht je ooit bewijzen nodig hebben, heb je originele resolutie als bewijs en kan eenvoudig aantonen dat jij de originele eigenaar bent. Kopieën zullen nooit dezelfde hogere resolutie kunnen hebben met dezelfde scherpte enzo. Dat lukt met Photoshop of zelfs AI tools enzo niet.

[Arnoud Engelfriet]

Ik focus in het artikel in omgaan met blafbrieven, de vraag of en hoe je toestemming vraagt vind ik dan even te ver van het onderwerp. En natuurlijk, als iemand mooi werk verricht en een redelijke prijs vraagt dan betaal je die. Daar is volgens mij nergens discussie over en ik zeg dat ook niet.

Die 125% is wat de jurisprudentie stelt dat de schade is. Ik heb ondertussen best wat van zulke zaken gezien, en je bent als fotograaf bij die ene foto écht niet meer dan 25% van de licentieprijs kwijt gewoonlijk. Ja, licenties op opsporingssoftware kosten geld maar dat mag je niet aan die ene inbreukmaker doorberekenen. Je tijd mag je ook niet 1-op-1 factureren. Je advocaatkosten moet je zelf dragen, tenzij je het op een procedure laat aankomen.

[bzuidgeest]

misschien heb ik wat gemist, maar het lijkt dat het artikel alleen uit gaat van de situatie waar je werkelijk auteursrecht hebt geschonden en dat had kunnen weten of weet. Maar dat is niet de enige mogelijke situatie.

Want wat als je een blafbrief krijgt en weet dat je het volste recht op de afbeelding hebt? Het artikel lijkt te suggereren dat je dan ook maar 125% moet betalen om er vanaf te komen. Dat valideert mijns inziens een afpers model voor claimers. Er zijn naast kleine schendingen ook genoeg gevallen van claims op materiaal waar de claimer helemaal geen recht op heeft.

Wat mij brengt bij de opmerking:

En trouwens, als jij geen inbreuk pleegt, wat maakt het dan uit van wie de foto is waar de afzender over klaagt?

Persoonlijk zou ik willen weten waar ze het gore lef vandaan halen om mij een rekening te sturen voor een overtreding die ik niet bega. Is dat zo vreemd? En mogelijk een rekening naar de claimer voor het verspillen van mijn tijd. Liefst een bankroet van de claimer, maar we zijn niet de VS hier.

[Arnoud Engelfriet]

Het is laten we zeggen niet mijn ervaring dat er grootschalig claims worden ingediend bij mensen die keurig licenties hebben aangekocht en daar bewijs van hebben. Wel heb ik stápels mails van mensen die dachten ergens een gratis foto te hebben verkregen of dat auteursrecht niet geldt op internet of dat het maar 150x150 pixels was of dat het mag als je de naam erbij zet of geen geld vraagt voor de foto of omdat het van een Uruguayaanse stocksite kwam of weet ik veel. Daarom reageer ik opd ie casus.

[bzuidgeest]

Ik denk dat jou ervaring een bias bevat. Die mensen die de stapel mail bij jou creëren hebben een jurist nodig om zich te beschermen. Of dat nou kan of niet.
De groep die licenties heeft of word beschuldig van het jatten van hun eigen werk, komt niet bij jou, die schuiven het aan de kant omdat terugvechten te veel energie of geld kost. Ik acht de kans klein dat die jou lastig vallen. En dus zie je daar geen brieven van.

Ik heb er geen probleem mee dat je kijkt naar een specifieke casus. Ik waardeer de meeste artikelen van jou wel. Die komen van iemand met echte kennis en niet iemand met een badge omdat hij veel comments zet. Maar ik heb wel een beetje een issue met het feit dat je het doet lijken of er geen andere casus is. Maar wellicht is dat gewoon het gevoel dat ik van artikel krijgt en niet de intentie. Er vanuit gegaan dat ze de waarheid spreken, kan je alleen al in de comments hier een aantal voorbeelden van onterechte brieven vinden en dat ze er niet vrolijk van worden maar ook niets mee doen.

[Lord Anubis]

Ik probeerde me te verplaatsen in meerdere posities, degene die durft en wilt risico lopen , iemand die geen risico wilt lopen of iemand die onwetend is. Ik denk dat Arnoud het eigenlijk ook zo wilt belichten ipv persoonlijk advies.

[NicoHF]

Ik zelf lees dat ook anders.

Hij stelt dat als er geen boete/opslag in dit geval van 25% is het, het dan de moeite waard kan zijn om er niet voor te betalen. Want de kans is klein dat je gepakt wordt en je dan alleen het oorspronkelijke bedrag zou hoeven te betalen.

Maar door de boete is het wel mogelijk de moeite waard om vooral te gaan betalen omdat je anders als je gepakt wordt meer kwijt bent.

De 25% volgt uit een eerdere vonnis

[Reactie gewijzigd door NicoHF op 22 juli 2024 13:21]

[Kalief]

Maar hoe weet je nou of de (blaf)claimer de werkelijk rechthebbende is?

[Ome Ernst]

Dat weet je dus niet 100%, tenzij de maker dit kan/wil bewijzen, wat bij malafide
claims zeer zeker niet gaat gebeuren.

De foto's alleen van sites halen waarbij de maker bekend is en betaald word,
of van een site waarbij het gegarandeerd royalty free is, of zelf maken.

Heb je een website waar beeldmateriaal op staat, waarbij de maker niet
bekend is, zou ik dit toch tzt cq zsm. vervangen. Zeker ook omdat duplicaten
vrij makkelijk te vinden zijn ("Afbeelding zoeken met Google"), al zal dat wellicht
bij een website met veel afbeeldingen een uitdaging zijn.

[Reactie gewijzigd door Ome Ernst op 22 juli 2024 13:21]

[Anoniem: 63072]

Als je heel gemeen bent dan zoek je een website waarop de foto die jij wil gebruiken staat en die geen bescherming tegen embedding geïmplementeerd heeft; dat gebeurt nog vrij veel!

Vervolgens embed jij die afbeelding in jouw website, waarbij je natuurlijk wel een script schrijft om dagelijks te checken of de foto er nog staat en een solid kleur als alternatief neerzet als die weg is plus een melding.

Legaal, maar iets meer onderhoud en voor een hobby site prima te doen.

Als je helemaal schijt aan de wet hebt neem je anoniem en met crypto betaald hosting af in een bananeb republiek, host je daar de foto's die je wil gebruiken en embed ze in je website die niet anoniem is.

In beide gevallen stop je jouw website natuurlijk in version control, zodat je voor elke willekeurige datum kan aantonen dat de afbeelding embedded is en niet op jouw servers staat.

[downtime]

Dat weet je niet totdat het een rechtzaak wordt. Dat is gewoon het risico wat je neemt door zomaar andermans foto’s te gebruiken.

[eheijnen]

Dat is ook iets waar dit stuk over gaat.

Je ervoor zorgt dat je kunt aantonen hoe je aan het materiaal bent gekomen. Of dat nou uit de vrije ruimte komt of is gekocht. Zorg dat je dat kunt aantonen.

Het kan goed zijn dat er "blaffers" tussen zitten die gewoon bluffen om mensen geld af te troggelen. Die kun je dan "aan de oren trekken".

[slaay]

Wat me niet duidelijk wordt uit de tekst waarom je 125% zou betalen van wat er gevraagd wordt?
Als iemand zegt voor 100 euro is de schade afgedaan, waarom zou je dan 125 euro betalen?

Ik kan me voorstellen mocht op de site van de fotograaf staan dat foto's normaal voor 50 euro verkocht worden en je daar 25% bovenop doet i.v.m. jurisprudentie dat je dan heel stevig staat bij een eventuele rechtszaak. Maar kun je zoiets niet terugvinden dan betaal je die 100 euro die gevraagd wordt en dan is het daarmee toch afgehandeld (waarbij je natuurlijk ook de foto meteen verwijderd).

[i-chat]

let dit gaat niet om wat hij 'zegt' dat de schade is, dus die 100 euro eerste mailtje en 250 2e mailtje,

het gaat om de 20 euro voor de foto op website fotograaf (dus officiele bedrag) + 25% (uit het door arnoud genoemde arrest = 25euro betalen.

je hebt jezelf dan dus 75 euro bespaard. die 75 zijn dan zogenaamd, onderzoekskosten, aanschrijfkosten, betalingskosten, overige kosten, traceerkosten en god mag weten welke kosten zo'n blafbrievenbedrijf nog kan verzinnen.

[Reactie gewijzigd door i-chat op 22 juli 2024 13:21]

[Cyphax]

Ik denk de jurisprudentie: er wordt geschreven dat het Gerechtshof Arnhem dat eens heeft bepaald, maar in hoeverre dat betekent dat je daar "gewoon" naar kunt verwijzen als je zo'n bedrag overmaakt weet ik niet (dat het kan blijkt wel uit het artikel), en ben ik ook wel benieuwd naar.

[downtime]

Ja, daar kun je naar verwijzen, maar zij beslissen natuurlijk zelf of ze daar genoegen mee nemen of menen dat hun situatie afwijkend genoeg is om een andere uitkomst te verwachten als het een rechtszaak wordt.
In gelijke gevallen zouden verschillende rechters gelijk moeten beslissen maar helaas zijn verschillende gevallen maar zelden 100% identiek en kan een andere rechter in jouw specifieke situatie toch anders beslissen.

[Arnoud Engelfriet]

Dat is omdat je inbreuk hebt gemaakt en daar zit administratie/overhead/gedoe aan vast. Ook die moet jij vergoeden. Die 25% is wat het Hof Arnhem ooit bepaalde als een aardige schatting van de kosten van het gedoe.

[bvdbos]

Bij ons bedrijf werd door een claimbureau namens een fotograaf een claim gelegd op een foto op onze website. Maar, zo gaf de medewerker die de foto had aangeleverd aan, die mocht wel gebruikt worden:
https://www.freeimages.com/photo/earplugs-1426519

Ofwel, seems legit.... Maarja, freeimages.com is een bedrijf uit Uruguay zag ik toen... En er werd geclaimd namens de fotograaf zelf... Had geen zin in die discussie dus heb de gok genomen en dus gewoon niet gereageerd. Nooit meer iets van gehoord...

[bwerg]

Dit vind ik wel een interessant geval, want ik gebruik gewoon altijd zoekfilters om vrij te gebruiken foto's te vinden. Wat als die informatie niet klopt? Mag ik dan zeggen dat ik verkeerd ben geïnformeerd (natuurlijk met verwijzing naar de site waar ik dat "vrij te gebruiken" plaatje vandaan had) en het dan afdoen als misverstand? En als zoekfilters niet genoeg zijn, is informatie van stock-foto websites dat dan wel?

Zo niet, dan wordt het leven wel heel lastig. Dan gebruik je netjes een stock-foto volgens de bij jouw bekende licentie en dan is het nog niet goed.

[Reactie gewijzigd door bwerg op 22 juli 2024 13:21]

[Robbierut4]

Het wordt in dat geval een kwestie van telkens de schade verhalen.

Fotograaf verhaalt schade op jou. Jij verhaalt het op de stock website. Stock website verhaalt het op degene die de foto heeft geupload en daarbij heeft aangegeven het auteursrecht te bezitten.

[Atomsk]

Ja, maar veel succes met je internationale rechtszaak tegen een bedrijf in Uruguay. Kan ongetwijfeld, maar ik vermoed dat het een heel stuk duurder is dan een zaak binnen Nederland.

Het is trouwens wel een gemeen trucje: laat je foto's op één of andere "gratis" wallpaper site zetten zonder enige vermelding van auteursrecht. Wacht tot mensen/bedrijven het gaan hergebruiken en stuur dan blafbrieven. Of ben je verplicht als rechthebbende om alle overtreders aan te pakken? Bij het merkenrecht heb je wel zoiets, maar ik weet niet of je selectief sommige schendingen kunt aanpakken en andere negeren.

[Arnoud Engelfriet]

Bij auteursrecht is dat niet verplicht. Bij merkenrecht officieel ook niet, het risico is daar alleen dat je merknaam dan verwordt tot soortnaam en dan komt te vervallen. Had Verkade nou destijds maar iedereen aangeschreven die alle mogelijke chocoladestokjes "hagelslag" noemden, dan hadden ze nu nog een merkrecht gehad en had jij huismerk Albert Heijn chocoregen moeten kopen.

[Blokker_1999]

Ik zou persoonlijk niet snel vertrouwen op dat soort websites. Uiteindelijk kan iedereen er op uploaden en achterlaten wat ze wensen. Als het om commercieel gebruik gaat zou ik dan ook op zoek gaan naar een website waar ik foto's voor een klein bedrag kan kopen, maar waarbij die website wel alle copyright claims gaat afhandellen voor mij op elke foto die ik bij hen download.