Japanse onderzoekers halen snelheid van 319Tbit/s over 3001km via glasvezel

Onderzoekers van het Japanse National Institute of Information and Communications Technology hebben een nieuw internetsnelheidsrecord behaald via een glasvezelverbinding. De onderzoekers haalden een langeafstandstransmissie van 319Tbit/s.

Het vorige wereldrecord van 178Tbit/s werd vorig jaar gevestigd door Britse en Japanse onderzoekers, maar is bijna verdubbeld door medewerkers van het NICT uit Japan. Onderzoekers gebruikten daarvoor een optische glasvezelkabel met vier kernen en een diameter van 0,125mm. Daarmee werd een snelheid van 319Tbit/s behaald met een transmissiebandbreedte van meer dan 120nm.

Het systeem maakt onder andere gebruik van wavelength division multiplexing. Dat is een proces waarbij meerdere optische kanalen worden gecombineerd op een enkele glasvezelkabel. Dat wordt bereikt door verschillende golflengtes te gebruiken. Daarbij gebruikte NICT een combinatie van optische versterkingstechnologieën om een langeafstandstransmissie met 552 van dergelijke wdm-kanalen mogelijk te maken. Ieder kanaal had daarbij een golflengte tussen de 1487,8nm en 1608,33nm. De kanalen maakten ook allemaal gebruik van pdm-16qam-modulatie.

Golflengtes van de verschillende optische banden. Bron: NICT

Onderzoekers maakten voor het experiment gebruik van de optische S-, C- en L-banden. Die eerstgenoemde band wordt doorgaans niet gebruikt voor transmissies over een lange afstand, maar dit werd mogelijk gemaakt door signaalversterking in een 'experimentele opstelling', waarbij kleine hoeveelheden van de zeldzame thulium- en erbium-metalen werden toegevoegd aan het materiaal van de gebruikte glasvezelkabel. Op bepaalde golflengtes zou dat signaalversterkend kunnen werken. Ook werd gebruikgemaakt van Raman-amplificatie.

De onderzoekers die vorig jaar een record van 178Tbit/s vestigden, maakten ook gebruik van de S-band, hoewel dat over een afstand van slechts veertig kilometer was. Het 319Tbit/s-record van NICT werd behaald over een aanzienlijk langere afstand van 3001 kilometer. De onderzoekers maten naar eigen zeggen geen signaalverlies of snelheidsvertragingen over die afstand. Volgens NICT kan ook een reguliere glasvezelinfrastructuur in theorie compatibel zijn met de gebruikte technologieën, hoewel daarvoor eerst aanpassingen nodig zouden zijn op zo'n netwerk.

Bron: NICT

Reacties (106)

De vraag is of het wel rendabel is om de huidige kabels in de zee op te vissen om de zeldzame materialen toe te voegen.

Doorgaans worden die erbium of thulium fibers niet gebruikt om afstand te overbruggen, maar zijn ze onderdeel van een optische versterker. Je kunt het zien als een spindel met die fibers in een doos, waar de nodige optica en electronica is toegevoegd om de versterker te laten werken.

Erbium gebaseerde versterkers bestaan al langer, en werken erg goed in bijvoorbeeld de C-band. Ze worden vaak EDFA's genoemd (erbium doped fibre amplifier) en werken door een extra pomp-laser toe te voegen die op een andere golflengte licht in die speciale fiber lanceert. De erbium atomen reageren daarop, en d.m.v. hetzelfde principe wat gebruikt wordt in lasers, kan licht in een specifieke band (bijv. de C-band) worden versterkt

Het lijkt mij eerder dat je dan een nieuwe kabel trekt...

Hoewel dat natuurlijk niet helemaal het gemaakte punt is, is het wel gebruikelijk om die kabels te verwijderen als ze niet meer nodig (of vervangen) zijn

Deels inderdaad. In jouw artikel staat ook dat er maar tot 55 miles offshore verwijderd zal worden.

Wat voor snelheden worden in huidige glasvezelkabels gehaald over lange afstanden? Dit is natuurlijk in een lab onder perfecte omstandigheden gedaan. Wat kan je in de praktijk verwachten?

De snelheid die je nu maximaal ziet in commerciële oplossingen is 400 gbit/sec. Dit experiment ging dus bijna 1000x zo snel.
Maar de meeste bedrijven gebruiken dat nog niet. Die zitten meestal op 40 gbit/sec of 100 gbit/sec connecties.

Als extra note is wel te stellen dat het hier over WDM ging. Wat je over het algemeen ziet is dat inderdaad apparatuur als routers 100Gbps of 400Gbps interfaces hebben bijvoorbeeld, maar in een (D)WDM systeem wordt dat dan zgn "multiplexed" waardoor er meerdere 100G (of 400G) kanalen door dezelfde fiber gaan.

Dus voor "eindgebruikers" is momenteel inderdaad 400G de hoogst beschikbare interface snelheid, maar voor transport verbindingen gaat dit nog wel een paar factoren omhoog, afhankelijk van het aantal "kanalen" dat je kunt gebruiken in de WDM apparatuur

Yep maar dit draadje van @japie06 gaat vooral over

Wat kan je in de praktijk verwachten?

400Gbps is (nog) niet echt realistisch, en zeker niet overal. Uiteindelijk moet de fiber verderop aan kunnen sluiten naar de rest van de wereld en dat is nu niet zomaar even goed mogelijk.
Mijn favoriete praktijkgeval zit in Veendam
Ooit heeft de aardappelmeelfabriek AVB gezorgd dat er glasvezels kwamen in die contreien.
Nu wordt het door een stichting beheert (SKV) en heel Veendam e.o. kan/is aan de glasvezel
Daar is op dit moment in de praktijk 4x 10Gbps ter beschikking (https://www.skv.nl/dataverkeer/)
Er wordt in de spits bijna 20 Gbps verbruikt door de ongeveer 10.000 aansluitingen.
Voorlopig nog wel even genoeg

[Reactie gewijzigd door DeComponeur op 19 juli 2021 13:18]

Nou ja, nee niet helemaal. Hij geeft aan dat dit over lab condities gaat, en vraagt wat voor snelheden je in de praktijk kunt verwachten. Ik ga er dus vanuit dat hij het er dan over wat voor een snelheden er in de echte wereld mogelijk zijn qua doorvoersnelheden van een kabel met vergelijkbare technieken (en dus niet wat je evt "thuis" zou kunnen verwachten), dus vandaar mijn respons

Ja, ik had het inderdaad over wat je max kan verwachten op een enkele interface op een router of switch. Met {C,D}WDM kan je veel meer over 1 fiber heen jagen.

400Gbps transceivers zijn al multiplexed: 4x 100Gbps.
Hetzelfde gold overigens voor de oudere 100Gbps transceivers: dat was 4x 25Gbps.

Je kunt zo'n 1,6Tbps over een enkele vezel sturen met mainstream technieken m.b.v. DWDM, of de helft m.b.v. CDWM.

Uhm artikel claimt een lange afstand record over 3001km…dat is dan toch niet een Laboratorium experiment?
Engelse bronartikel spreekt ook over 3000 km record.

gewoon 20km vezel op een rol. 150 van die rollen(spoelen) in een kamer en je hebt 3000km aan vezel.

Nee het zijn 43loops van 69.8 km Kijk maar eens in originele persbericht.

Naar alle waarschijnlijkheid is het 3000m op een spoel. Er staat niks van waar, naar waar; dat zou er wel in staan als het een bestaande kabbel betrof.

[Reactie gewijzigd door The_Woesh op 19 juli 2021 13:28]

Klopt…43 loops door 69.8km kabel om totaal op 3001 te komen.
Maar of die kabel nou op zeebodem of op spoel zit…dit is mijn inziens gewoon een correcte praktijktest…en niet af te doen als een lab-experiment onder perfecte omstandigheden

[Reactie gewijzigd door davince72 op 19 juli 2021 13:14]

Op spoelen is het zelfs nog ietsje uitdagender vanwege uittreding wat je krijgt bij bochten in glasvezel. Al is dat met de radius van deze spoelen nihil waarschijnlijk, denk aan een radius van een of twee centimeter bijvoorbeeld. Al met al: als het op de spoelen werkt dan werkt het op de zeebodem ook wel.

Ik denk het juist wel. 3001km aan kabel oprollen, en in/dichtbij een laboratorium opslaan, is significant makkelijker dan 3001km aan kabel aanleggen. Ter illustratie: met 3000km afstand zit je vanuit hun locatie al snel in de Filipijnen.

Ik denk niet dat onderzoekers dit voor elkaar krijgen
Op deze foto zie je ook iets wat lijkt op een een paar rollen glasvezel.

Voor het meten van de snelheid maakt het toch niet uit of je hem uitrolt of op spoel houdt ? Misschien is op spoel houden uitdagende…vliegt het licht uit de bocht
Mijn punt is…ze hebben met meting aangetoond dat het echt door 3001km glasgev gaat met die snelheid.

op spoel maakt gene verschil de hoek van de buiging is te zwak om licht te laten uittreden.
door de spiegelende buitenlaag van een vezel t.o.v de binnenkern blijft het netjes binnen.
(helderder glas in de clading dan in de core , als je van minder helder naar helderder gaat krijg je een spiegeleffect. Om deze reden is Core minder helder gemaakt )

Je had mijn knipoog achter mijn opmerking opgemerkt?
Maar goed om duidelijk te maken waarom kleine kroning in glasvezel geen issue hoeft te zijn.

Over een afstand van 3000km lijkt me toch niet iets meer dan "lab onder perfecte omstandigheden".
Ik kan me niet voorstellen dat ze zomaar een kabeltje van 3000km hebben gelegd voor een experimentje. Of dat er een kabeltje op een spoel werd opgerold of zo. Zal dus misschien over een bestaande kabel gebeurd zijn. Dus niet echt lab omstandigheden.

Vermoed ik é

Er staat toch dat ze "speciale" materialen aan de kabel hebben toegevoegd ? Wat ik me dan weer af vraag, waar laat je 3001KM aan kabel ?

Inderdaad, daar heb je een punt.

Maar ik ging er beetje van uit dat

dit werd mogelijk gemaakt door signaalversterking in een 'experimentele opstelling', waarbij kleine hoeveelheden van de zeldzame thulium- en erbium-metalen werden toegevoegd aan het materiaal van de gebruikte glasvezelkabel

betekende dat ze enkel in het versterkersgedeeltes die metalen gebruikten. Dus om de xxx kilometer een versterkersgedeelte waar deze metalen dan inzitten.

Maar zoals gezegd, kan verkeerd zijn. Veel aannames (wat blijkbaar niet op prijs gesteld wordt gezien de off topic score)

Die kabel zal vermoedelijk gewoon op spoelen zitten.

Een glasvezel is flinterdun, een klein werkkoffertje kan zo al een kilometer op een spoel hebben liggen. Die worden vaak bij metingen gebruikt omdat je anders te veel ruis krijgt van andere onderdelen zoals lassen, connectors etc. en niet goed kan zien 'waar' op welke lengte er een ongewenste demping is. Mogelijk hebben ze nu wel grotere spoelen gebruikt, ik kan me voorstellen dat uittreding van het licht nu ietsje minder makkelijk is. Ik ben wel verbaasd over de afstand, 3000km is echt een eind, en de normale interfaces halen nog maar 80km voor gangbare transport-snelheden (10-40-100 gbps).

Wellicht hebben ze 3000KM verdeeld over verschillende houders opgespoelt en aan elkaar verbonden, volgens "relatief compacte" opstelling in een labomgeving. In deze video zie je dat er +/- 60KM glasvezel in een relatief kleine omvang is geplaatst.

Zou inderdaad kunnen en zal misschien wel zo zijn.

Als die drie spoelen 60 zijn, kom je met 150 spoelen van dat formaat aan de afstand. Wat bij nader inzien wel doenbaar is

Als je naar het fotootje kijkt op de bron-pagina:
https://www.nict.go.jp/en...050y1-img/20210709-02.png

Zijn die blauwe dingen niet spoelen met glasvezel? (de foto is helaas niet groter). Het bijschrift was dat het een deel van de opstelling is - De Raman Amplification Section (wat het ook precies mag zijn )

Gewoon een paar haspeltjes 'kale' glasvezel. dwz zonder trekontlasting en mantel e.d.
Is echt stukken kleiner dan jullie denken en staat gewoon in hetzelfde lab.

Hier voor mijn werk worden voor de backbone 10Gbit/s interfaces gebruikt, die bestaan ook al over 1 enkele vezel.

Er zullen zeker snellere interfaces zijn maar dat zal ook een stuk duurder zijn.

Edit: moest Gbit zijn niet Tbit

[Reactie gewijzigd door laurens.vcd op 19 juli 2021 12:35]

Hoe meten ze dit precies? Neem aan dat ze niet gewoon even een paar honderd terabyte aan data overpompen ofzo, laat staan dat ze RAM hebben om dit soort snelheden te kunnen bufferen. En de afstand, doen ze dat gewoon op zo'n grote rol, een beetje zoals de IEX dat doet met letterlijk een bundel van 38 mijl om data fysiek af te remmen.

[Reactie gewijzigd door IffyIffy op 19 juli 2021 12:05]

Geen echte data. Je laat een iets hardware matig heel snel 0-1 genereren. Als je aan andere kant dezelfde getallen krijgt,is het goed.

Hoeft geen echte data te zijn, blijven gewoon nullen en eentjes op het einde. In theorie is een snelle pulse generator al genoeg als zal het in de praktijk wel iets gecompliceerder zijn.

Dat lijkt me dan weer te simpel, aangezien je dan nauwelijks ruimte hebt om te testen of de foutcorrectie en detectie en dergelijke nog werken.

Ik denk inderdaad dat het hele simpele 0101 repeterende data is maar alle checksums en dergelijke zullen toch gegenereerd en geverifieerd moeten worden?

Een heel erg redelijk keuze is een Maximum Length Sequence. Dit is een simpel te genereren code, die alle mogelijke bit-combinaties tot een vaste lengte maakt. Dat kun je dus aan beide kanten doen, en de ontvangen code (na foutcorrectie) zou dan identiek moeten zijn aan de lokaal gegenereerde code.

Klopt, alleen worden ze in de telecom PRBS (pseudorandom bit sequences) genoemd. Een generator stuurt de bitjes in het systeem, en een error-analyzer ontvangt ze weer en vergelijkt de sequence met het origineel. Dan is het een kwestie van fouten tellen. De lengte van de sequence bepaalt de moeilijkheid, waarbij een lengte van 2^31 - 1 doorgaans de moeilijkste is (PRBS-31).

Vaak wordt er aangenomen dat een kanaal 'error-vrij' is als er minder dan één op de miljard bitjes fout is (< 1e-9), al is dat ook afhankelijk van de beoogde toepassing.

Ik weet niet precies hoe het hier is gebeurd (ik heb het onderzoek zelf niet gelezen), maar ik verwacht dat de output op hoge snelheid wordt gesampled en offline wordt verwerkt en geanalyseerd.

Ik denk dat een snellere pulsgenerator wel te maken valt, maar een puls "ontvanger" die de data correct omzet in data kun je volgens mij niet echt makkelijk "sneller" maken. Wat ze nu dus doen is gewoon meerdere lichtbanden gebruiken om dus meerdere datastromen tegelijkertijd te sturen. Meerdere lichtbanden zijn naar mijn idee wel moeilijker te detecteren dan gwn alles in dezelfde grotere lichtband doen, maar daar kunnen ze dus misschien wel die stappen maken om dat licht te detecteren.

Meerdere lichtbanden worden niet gemeenschappelijk gedetecteerd. Die worden passief-optisch gesplitst. Vervolgens heb je per band (kleur) een aparte ontvanger.

Het zal wel iets meer omvatten dan dat. Ik neem aan dat er pakketjes en checksums op de lijn gezet moeten worden…dus vast niet zo simpel als jij stelt

Waarom zouden er niet een paar 100TB worden overgepompt? Het buffer hoeft maar net zo groot te zijn dat de packets op correctheid kunnen worden gecontroleerd. Als je dit artikel en de source leest zie je dat het hier gaat over 552 WDM kanalen. Het gaat dus over 552 losse gelijktijdige tests van ongeveer 300Gbps, niet heel spannend met huidige netwerk apparatuur.

Wellicht dat het nog interessant is om de volgorde van packets te weten. Het is zeer jammer dat nergens vermeld wordt hoeveel packets/s er worden gestookt.

Niet heel spannend maar zie maar eens 552 poorten van 300gbps te verzamelen, die dingen zijn duur.

Ach, in april 2020 hadden ze er al 359 van het vorige record. Er waren dus maar 193 extra nodig in 1 jaar.

En ik zou al bekant een moord doen voor een paar handen vol van die dingen

0,125mm is behoorlijk dun, de kabel bij mij thuis is toch beduidend dikker, 1 mm minstens als ik naar het doorzichtige gedeelte kijk. Is dunner sneller of gebruiken ze voor de laatste meters dikkere kabels zodat ze minder fragiel zijn?

125µm is standaard ‘dikte’ voor veel glasvezels. Is dan wel de binnenkant van de kern.

De glasvezel bestaat uit meerdere lagen waar ze op duiden is de core van de glasvezel en niet de diameter van de volledige vezel.

Standaard glasdiameter is 125um met coatings eromheen wordt dat dan 250um (of 200um of 180um).
De core binnenin het glas is waar het licht doorheen gaat en is bij single mode fiber (SMF) ca 9 um. Door de brekingsindex aan te passen binnen in het glas krijg je de core van 9um.

De essentie van dit onderzoek is dat naast het gebruik van meer golflengtes binnen de S, C en L banden gebruik gemaakt wordt van meerdere cores in een glaskern in een vezel.
Dit in tegenstelling tot standaard glasvezel voor bv FTTH die gebruik maken van 1310nm, 1550nm en soms ook 1625nm; ook hier kan gebruik gemaakt worden van golflengtes om deze 3 golflengtes heen om meer data of klanten te kunnen aansluiten op dezelfde vezel.

De auteur van tweakers heeft het over 4 kernen in een glasvezelkabel terwijl het 4 kernen in een glasvezel (MCF) moet zijn. Een glasvezelkabel kan tot vele duizenden glasvezels (en dus glasvezelkernen) bevatten en dat is niet nieuw.

Het vorige wereldrecord van 178Tbit/s van vorig jaar waar naar gelinkt wordt in dit artikel ging over slechts 40 kilometer kabel. Dat ze nu de bandbreedte verdubbelen is natuurlijk indrukwekkend, maar dat het nu ook gaat om een afstand van Nederland naar IJsland, ipv Utrecht naar Amsterdam, is ook wel een hele mijlpaal!

178 Tbps over 40 km. Deze zelfde instelling had al 172 Tbps over 2040km.

https://www.nict.go.jp/en/press/2020/04/02-1.html

NICT constructed a large-capacity, long-distance transmission system based on the results of Bell Labs' long-distance transmission demonstration experiment using the suppressed modal dispersion characteristics of a coupled-core multi-core fiber. 359 wavelength channels were modulated by 16QAM signals, and a total data-rate of 172 terabits per second was successfully transmitted over 2,040 km.

Onderzoekers gebruikten daarvoor een optische glasvezelkabel met vier kernen en een diameter van 0,125mm. Daarmee werd een snelheid van 319Tbit/s behaald met een transmissiebandbreedte van meer dan 120nm.

4 Kernen, dus per kern/vezel is het dan 79,75Tbit/s ?

Ik mis wat informatie...
enige wat ik graag wil weten: hoe lang het duurt zodat het grens van 319 Tb/s heeft bereikt?

Wat bedoel je? In essentie onmiddelijk. Dit is de limiet van deze kabel, maar is ook gewoon continue beschikbaar. Als je er echt data over gaat sturen moet je natuurlijk de data kunnen aanleveren aan de ene kant en verwerken aan de andere kant. En dan heb je andere uitdagingen.

Het licht in een glasvezelader bestaat uit een stroom fotonen. Een eigenschap van fotonen is dat ze zich altijd met de snelheid van het licht verplaatsen. Ze hoeven dus niet te versnellen, maar hebben vanaf het moment waarop ze ontstaan direct de lichtsnelheid. In vacuüm is de lichtsnelheid 300.000 km/s, in het glas waaruit een glasvezel bestaat is de lichtsnelheid ongeveer 210.000 km/s. De glasvezelkabel is 3000 km lang. Vanaf het moment dat de zender de fotonen de glasvezel in worden gestuurd, duurt het 1/70e seconde voordat ze er aan de andere kant weer uitkomen. Vanaf het moment dat de zender met de volle bandbreedte van 319 Tb/s begint te zenden, duurt het dus 1/70e seconde (= 14 milliseconde) voordat de ontvanger het signaal met 319 Tb/s ontvangt.

Die vraag is in principe niet relevant.
Het duurt even lang om 3000km af te leggen met 100kbps of met 300Tbps. Het eerste bitje komt (volgens de berekening van @Tomatoman na 14ms aan, nadat het verzonden is.

Onthoud ook dat bandbreedte niet hetzelfde is als snelheid. Simpelste voorbeeld:
Of je nou een snelweg hebt van twee of acht banen breed. De auto's gaan er met 100km/u overheen. De snelheid van de auto is 100km/u en de bandbreedte van de weg is dan 200 of 800 km/u. (uiteraard gaat de analogie niet 1-op-1 op).

https://what-if.xkcd.com/31/
Onderschat ook niet de bandbreedte van een stationwagen gevuld met data-tapes

Hoe snel zou je het hele internet gedownload hebben met 40TB/s?
google stelt dat er grofweg 5 miljoen TB aan data op het internet staat (geen idee hoe recent dat is dus het zal ondertussen nog wel meer zijn)

Snelle rekensom zegt me dan ongeveer 35 uur.
Moet je alleen wel even 5 miljoen TB aan vrije ruimte zien te vinden, en een machine bouwen die het met die snelheid kan downloaden en naar opslag schrijven

[Reactie gewijzigd door Kalder op 19 juli 2021 12:23]

Je verward Terrabit met Terrabyte.

[Reactie gewijzigd door Source90 op 19 juli 2021 13:54]

Terra vs tera. Terra betekent geloof ik land/aarde...

319Tb / 8 is toch ongeveer 40TB?

Met deduplicatie is het misschien iets minder.

Daar kun je niets over zeggen. Het hangt allemaal van de servers en infrastructuur aan de andere kant af. Het internet bestaat uit (tientallen/honderden) miljoenen servers over de hele wereld.

Zelfs met een gbit internetverbinding merk je al dat de andere zijde die snelheden meestal niet haalt.

Daar heb je wel een punt hoor, maar mijn reactie was alles behalve serieus, welke halve gare gaat het hele internet downloaden en waarop?

Als ik het kon zou ik het proberen, gewoon omdat het kan

dan huur je toch gewoon wat S3 buckets?

Dat zou 5 exabyte zijn. Volgens mij wordt dat alleen al per dag aan data gegenereerd.

Als je ziet hoe een koperkabel begon met 1.2kb/s en nu op een veelvoud zit dan lijkt het alsof er met glas nog veel mogelijk is qua snelheid.
Dat zal ook wel nodig zijn als steeds meer mensen glas thuis krijgen, zullen de backbones ook sneller moeten worden.

[Reactie gewijzigd door bbob op 19 juli 2021 12:21]

weet je toevallig de max snelheid van een koperkabel nu?

40gb/s

Ik ga de Deutsche T nog eens bellen waar de andere 39,992gb/s is gebleven. Gelukkig volgend jaar ook glas hier. Met een kleine 12 jaar vertraging.

Hij heeft over een kabel met een koperen kern. Niet specifiek over een telefoonkabel.

Infiniband is één van de implementaties die over een koperen kabel 40Gbit/s haalt
https://nl.wikipedia.org/wiki/InfiniBand
(die 10Gbit die in die wiki-pagina staat is per 'band'. Infiniband heeft op dit moment zover ik weet een limiet van 4 banden die gekoppeld kunnen worden)

Dat snap ik. Toevallig vanaf het begin in 2000 tot 2007 voor KPN ADSL en consorten gewerkt. Des te treuriger dat ik na verhuizen van 40mbit naar 4 moest. En inmiddels door bundeling naar 8 bij goed weer.

100Gbps met TwinAX kabels. Wat in feite gewoon coax is.

400Gbps is er zelfs ook nog: https://www.mellanox.com/...yy_400GbE_QSFP-DD_DAC.pdf

Voor de theoretische snelheid zou je de Shannon Hartley theorie moeten opzoeken, maar dat is een vrijwel onhaalbare bandbreedte. Het grootste voordeel van glas is de geringe demping, die 400Gbps haal je ook maar over een paar meter.

Bij koper gaat het vooral hoeveel koperparen en de afstand.

https://www.kpn.com/zakel...en-glasvezel-internet.htm
bij kpn met koper 100 mb/s

https://nl.wikipedia.org/wiki/VDSL2 met mooie grafiek dat 100 mb/s op max 500 meter zit daarna wordt het minder.
maar in andere grafiek staat tot 400 mb/s.

Kunnen ze die ook even tot bij mij trekken?