En die check kan je ook bij kranten doen. Alleen is dat bij kranten makkelijker omdat deze een grotere en doorgaans langere publieke geschiedenis en dus reputatie hebben.
Zekers, echter is er de afgelopen jaren enorm veel gebeurd bij kranten. Zie clustering van kranten Mediahuis en de Persgroep in m'n eerste posting, waarbij je kunt stellen dat de je zomaar op langere publieke geschiedenis en reputatie die de kranten eens hadden kunt voortborduren.
En die 'filtering' zorgt vaak ook voor kwaliteitscontrole en fact checking. Ook is het gewoon zo dat je maar x pagina's kan vullen, en zelfs op je website moet kiezen wat je wel en niet op de frontpage zet, en wanneer je wat uitbrengt. Dat is minder aan de orde als je alleen of met slechts een klein team werkt, want ja: je kan jezelf niet in de weg lopen.
Maar los daarvan: ik vind het best heel goed dat er een redactie is die fitlert wat wel en niet relevant is, wat wel en niet betrouwbaar is. We hebbend e afgelopen jaren gezien dat het een absurd idee is om te geloven dat mensen zelf wel kunnen beslissen wat betrouwbaar en relevant is. Social media heeft dat experiment gretig uitgevoerd en het is echt een brandende hoop stront, waarbij iedereen gewoon deelt wat hij wil horen, los van de waarheid (zie alle beloftes door de Brexit campagne) of van de maatschappelijke nieuwswaarde (zie alle nieuwsartikelen over Trump zijn zogezegd kleine handen).
Helemaal mee eens. Het probleem is echter dat de meeste klassieke journalisten elkaar ook allemaal volgen op Twitter en alles blokken wat ze als ongewenst zien waardoor ze ook in gigantische echoput zitten. Het meest grote en recente verhaal van gebrek aan factchecking dat leidt tot verkeerde verslaggeving van de gevestigde journalistiek is het verhaal van de Covington Kids (Washington), het werd breed gebracht door NYT, Washington Post, CNN, etc. en sudderde nog dagenlang door terwijl het een uur nadat het gebracht werd al door alternatieve media was gedebunkt.
Het resultaat: ik lees in de krant ook vaak stukken die ingaan tegen mijn kijk op de wereld. Op Facebook en YouTube zorgen de algoritmen ervoor dat dat niet zo is.
In de krant lees ik geen nonsens, op FB en YT schotelt men mij constant outrage-artikelen voor omdat die vaak gedeeld worden, en ja, wel wat aansluiten bij waar ik (positief of negatief) emotioneel gevoelig voor ben.
Daarom wees ik ook op Minds.
Ook kranten werken sinds jaar en dag met pakkende koppen. Zowel papier (voorkant) als online versies. Click en ragebaits genereren verkeer waarmee adverteerders kunnen worden gelokt.
Dat kan eender welke krant ook gewoon doen. Het verschil zoals jij dat noemt is gewoon een grote redactie vs een kleine redactie: als je alleen bent zal niemand je tegen houden iets te publiceren, als je met een heel team bent is er wel sturing.
Als je grotere YouTube kanalen krijgt zul je exact hetzelfde zien. Om maar iets te noemen: Philip DeFranco heeft nu ook een heel team achter zich, wees maar zeker dat daar ook verhalen worden gestart die niet afgemaakt worden of gewoon niet uitgezonden, wegens niet (meer) relevant voor het publiek of te weinig betrouwbare bronnen.
Mee eens, dat is ook een ontwikkeling die je op YT ziet.
Echter Philip DeFranco ging ook wat betreft Covington helemaal de mist in. Verwijderde als ik goed heb gewoon zijn reactie zonder excuses aan te bieden. Dat zegt dan alweer genoeg. Dan liever iemand als Scott Adams (hoewel strikt gesproken geen journalist) die ook die mist in ging mbt Covington maar wel keihard durft te zeggen dat hij fout was en z'n excuses aanbiedt.
Het werk van hoofdredacteurs afschilderen als een of ander 'filter' proces, alsof het een vorm van censuur is, is totaal misplaatst. Natuurlijk kan dat, maar dat maakt kranten niet minder open of betrouwbaar dan eender welke bozo met een webcam op YouTube.
Voor de duidelijkheid. Ik zie het filter proces niet als een vorm van censuur, maar als een gevolg van voorkeuren en belangen die op een logische manier te verklaren zijn en ook op een natuurlijke manier ontstaan.
1. Voorkeuren. Door de ontkerkelijking/ ontzuiling zijn we kranten en dus journalisten met een specifieke kleur (progressief, conservatief, etc.) aan het kwijtraken. Kranten nemen mensen aan die in hun team passen. Logisch want je kunt nu eenmaal beter overweg met mensen die het met elkaar eens zijn. Na verloop van tijd ontstaan er dus langzamerhand redacties die helemaal gelijk gestemd. Dit itt het verleden waar een krant een specifieke doelgroep bediende en journalisten in dienst had die vaak dezelfde voorkeuren hadden als de doelgroep. Zo was in een klap de kleur duidelijk, en las je in de verschillende kranten ook de diverse kanten van een zaak.
2. Belangen. Met de clustervorming in de krantenwereld zie je de afzonderlijke belangen nauwelijks meer terug. Waren het vroeger bv regionale dagbladen die lokale schandalen aan het licht brachten. Inmiddels zijn de lokale redacties totaal uitgehold en brengen deze kranten heel veel van hetzelfde nieuws en collumns als de overige kranten van de mediagroep.
Daarbij de redactie van een Volkskrant zal de redactie van AD niet snel meer aanvallen als ze bewijzen in handen hebben dat een artikel in het AD helemaal fout was. Want deel van zelfde concern. Uiteindelijk zal er geld op de plank moeten komen en negatieve publiciteit van een product van zelfde concern is natuurlijk niet goed.
Beide zaken, voorkeuren en belangen, zorgen dat je in de klassieke media steeds meer hetzelfde leest. En daarbij verdwijnen ook nog eens de prikkels om elkaar kritisch te bekijken. Want zelfde ideeen en achtergrond.
Als je op iets al YT kijkt zie je echter dat er een ontzettende behoefte is aan alternatieve verslaggeving en andere invalshoeken. En zoals gezegd zit daar ook enorm veel onzin tussen. Ik vertrouw er echter op dat ook op YT het kaf van het koren uiteindelijk gescheiden zal worden en dat de goede alternatieve journalistieke kanalen uiteindelijk wel naar boven drijven.
[Reactie gewijzigd door zap8 op 23 juli 2024 00:41]