Echter lijkt het of je oude compact lenzen zeer waardeert en modern poespas liever achterwege laat. Dan zijn deze grote lenzen niet de trend die je zoekt mbt. systeem camera's
Als je de huidige fullframe Pentax DFA* 50/1.4 en de aps-c DA* 55/1.4 vergelijkt met een FA 50/1.4 (met de komst van de DFA nu net uit het programma gehaald) een A 50/1.4 of zelfs een SMC-Takumar 50/1.4 en je ziet het verschil in formaat, dat is niet te bevatten.
Toen autofocus doorbrak las ik keer op keer in reviews dat de bouwkwaliteit van AF-lenzen zoveel minder was als die van de manualfocus varianten. Vooral bij de tweede generatie, waarbij Minolta en Pentax motorzoom inbouwden ging het helemaal mis, maar ook bij Nikon en Canon was de bouwkwaliteit niet zoals voorheen.
Tel daarbij op dat ik twee lenzen heb gehad, beide zonder autofocus, die wel een degelijke indruk maakten bij aanschaf maar de één op den duur en de ander kort na aanschaf spontaan uit elkaar vielen, dat maakt je huiverig voor af lenzen. Daarbij heb ik leren fotograferen met camera's die volledig handmatig waren, dateerden uit de jaren 50 en 60 en dus vertrouwd ben met handmatige scherpstelling, zelf diafragma en tijd kiezen enzovoorts.
Bij mijn Ricoh kon ik het motorisch filmtransport uit zetten als ik minder lawaai wilde maken of aan zetten als ik het nodig had. Op mijn latere AF camera was dat niet meer mogelijk. Tegenwoordig sturen Sony/Minolta, Canon, Nikon, Pentax, Olympus en Panasonic het diafragma aan vanuit de body. Ik heb toevallig ook zo'n Minolta, een basismodel. Kiezen kun je uit een sport, landschap, portret of nachtprogramma, maar diafragma en tijd kun je niet meer zelf kiezen, en geeft hij ook niet aan. Ik heb foto's gezien van iemand die daarmee had proberen te fotograferen in slecht licht. Die foto's waren onbruikbaar. De camera liet de juiste instellingen niet toe. Echter als ik via een adapter oude M42 lensjes op die camera zet, dan heb ik weer een stukje controle terug en gaat het wel.
Vroeger moest ik ook niets hebben van M42-lenzen, vooral niet van die dure Takumars. Destijds was ik van mening dat moderne Pentax bayonet lenzen met automatiek beter waren en ze waren nog goedkoper ook. Sinds ik zo'n Takumar in mijn handen heb gehad is dat volkomen veranderd.
Ja voor sommige dingen zijn automatiek en digitalisering goed en voor sommige dingen niet.
Kijk vroeger kon het gewicht me ook niet schelen. In 1992 liep ik vrolijk rond met een Vivitar 400/5.6 van 1,2kg en 1997 of 1998 kocht ik een Tokina 100-300/4.0 van 1,3kg. In 2001 kocht ik een 6x6 slr en een 28-80/2.8 en alleen de prijzen van de filters (m.n. polarizer) schrokken me af en bleven onaangekocht.
Echter met de jaren begin je het gewicht te voelen, vooral als je dan ook nog je kinderen op je nek moet dragen als ze moe geworden zijn van het lopen.
Het is me echter opgevallen dat de Fourt-Thirds camera's van Olympus en Panasonic niet wezelijk kleiner waren als de aps-c modellen van Pentax e.a. Wat me wel aanspreekt is het 3:4 formaat van FT en µFT, wat overeenkomt met fotopapier maar qua bediening spreekt Panasonic me helemaal niet aan en is ook Olympus net een klasse minder als Pentax, Fuji en Sony.
Ook de grotere scherptediepte van µFT vind ik niet optimaal en de prijzen best fors.
Kijk Sigma is misschien niet meer het Sigma van toen, maar ik kan er geen vertrouwen in hebben. Bij Tokina en heeft bouwkwaliteit altijd op een hoog plan gestaan. Bij Tamron is dat verlaten toen ze overstapten op native autofocus lenzen in plaats van hun adaptall systeem. Helaas maakt Tokina sinds ze beiden onderdeel werden van Hoya geen lenzen meer voor Pentax. Dit alles maakt dat ik het oude spul meer ben gaan waarderen.
De doodsteek voor mij bij de huidige d-slr's is echter vooral het gewicht. Met voldoende cash haalde ik nu gelijk een Fuji X-T3 met 14/2.8, 23/2.0 en nog wat andere lenzen, mogelijk de 90/2.8 en de 80mm macro. Toch komt ook dat systeem nog wat voor mij essentiële brandpunstafstanden te kort tenzij ik zooms koop. Die zijn goedkoper maar ik heb dus gemerkt dat ik met primes beter foto's maak, en dat heeft dus niets te maken met de scherpte van die primes maar alles met beeldhoek, kadering, compositie en dergelijke. Voor mij zijn de beste tools de primes.