Sorry maar ik heb echt liefdevolle ouders die altijd klaar voor mij staan. Toen ik een puber was en nu ook. Alsnog kreeg ik het voor elkaar om meer interesse te steken in games waardoor mijn scholing hier ernstig onder leidde. (VWO>HAVO>VMBO).
Pas toen ik inzag dat ik het helemaal verpestte kon IK en alleen IK dit goed maken. Hierin verwijt ik mijn ouders helemaal niets. Ik was gewoon een erg moeilijke jongen die ondanks alle aandacht van mijn ouders toch maar World of Warcraft bleef spelen. Toen de PC naar de woonkamer ging zocht ik mijn toevluchtoord elders.
Ouders blamen is te makkelijk in deze en je reactie vind ik erg krom.
Ik vindt dat je hier toch te streng voor jezelf bent. Het totaal plaatje is wat mij betreft:
-eigen verantwoordelijkheid
-ouders
-school
Van een kind kan en mag je niet verwachten dat die alle problemen direct kan vermijden. Zelfs volwassen mensen hebben nog de grootste moeite om te gaan met uitdagingen en verslavingen.
Ouders zitten een stuk hoger in verantwoordelijkheid. In jouw voorbeeld heeft World of Warcraft natuurlijk gewoon ingebouwde parental control waarbij je de speeluren kunt beperken. Maar realiseer je dat ook voor ouders het ook niet altijd makkelijk is. In mijn geval hebben mijn ouders beiden geen noemenswaardige opleiding (was vroeger geen geld voor) en ben ik het enige kind dus dat ik hoogbegaafd was en worstelde met motivatie en sociale problemen is hun nooit duidelijk geweest. Die waren niet anders gewend dat ik vrijwel geen tijd aan school kwijt was.
Problemen herkennen is voor de school echt het makkelijkste. Die zien veel leerlingen en nog belangrijker, die zijn er als het goed is voor opgeleid. Zelf vond ik de middelbare school al snel niet bepaald leuk en interessant. Het gevolg was in zo min mogelijk tijd zo veel mogelijk doen dat het net acceptabel was.
Er was bij mij een enorme mismatch tussen wat ik van de middelbare school had verwacht en wat het was. Zeker qua uitdaging. De eerste jaren haalde ik bij wiskunde de ene keer een 4 en de andere keer een 8.5. De docent scheen dit niet te begrijpen. Dat was natuurlijk gewoon een kwestie van 2 dagen van te voren je boek open slaan of 7 dagen van te voren. Uiteindelijk heb ik dit geperfectioneerd door voor het VWO eindexamen als voorbereiding 1 dag van te voren de boeken door te bladeren. Wat ik achteraf nooit heb begrepen is hoe dat nou niet duidelijk kon zijn.
Er waren toen niet de leerling volgsystemen die er nu zijn. Maar bij economie werd bijvoorbeeld tegen mijn ouders gezegd 'wat kom je doen, hij kan alles wat hij wil' terwijl bij andere vakken ter discussie werd gesteld of ik niet beter naar de havo kon. In theorie is er overleg tussen de leraren maar in praktijk stelde dat dus blijkbaar niets voor. Ook tussen de jaren door waren er enorme verschillen. Twee jaar een positieve en motiverende docent gehad voor Engels waardoor ik tussen de 8 en 9 stond. Jaar erna een enorme kwal en het werd een 7. (Tot de dag van vandaag erger ik mij aan deze meneer Rademakers omdat hij
'six-figure salary' fout rekende

). Zelfde voor economie gehad, alleen dan geen kwal maar iemand echt niet in geïnteresseerd was in wat er in zijn les gebeurde en wat hij zelf te vertellen had. Dat werd dus achteraan zitten en andere vakken doen.
Als ik daar op terug kijk dan had ik liever wel de juist begeleiding gehad. Bijvoorbeeld met Nederlands had ik 3-4 jaar dezelfde docent die het echt niet uitmaakte als je huiswerk niet deed. Ik heb vrijwel alles gehaald op geheugen en niet op de geldende regels. Uiteindelijk na mijn universiteit nog maar eens een cursus Nederlands gedaan omdat ik d/t gewoon te vaak fout schreef. Dat zou met een VWO diploma niet moeten kunnen... Daarin nog een grappig annekdote. Ik ben ooit in het vierde jaar 1 keer betrapt dat ik huiswerk altijd overschreef dan wel niet deed. Dit was bij Duits en die deed een klassikale controle. Toen ben ik 'er uit gestuurd'. Toen kwam ik bij de conrector wat toen een 'toffe gast' was. Ik heb mij gemeld, na twee minuten kon ik weer gaan en alles was dik in orde. Nul consequenties, geen vragen hoe het bij andere vakken zit, geen vragen hoe het uberhaupt met mij ging. Als je jong bent dan denk je, zo daar ben ik mooi vanaf. Maar 10 jaar na dato is dat toch echt een slechte docent geweest.
Ik zie dus vooral een rol voor de scholen om zich beter in te spannen om afwijkingen te verklaren. Een site als deze was op mijn 21e echt een eye opener;
https://www.mensa.nl/hoog...en/de-minder-leuke-dingen . Doe ook gewoon eens algemene intelligentie tests en zet dat eens af tegen de behaalde resultaten. Stel eens gewoon echte vragen in zo'n 'mentorgesprek'. Stuur iedereen met opvallende afwijkingen eens 1x per jaar langs een jeugdpsycholoog. Alleen dan haal je het maximale uit de opleiding die je aanbied.
Na dit lange pleidooi nog even mijn 2 cents over game verslaving in het algemeen. Van alle verslavingen die je kunt hebben is gaming de minst erge. Van gaming wordt je namelijk aantoonbaar intelligenter. Je traint jezelf in het snel oplossen van complexe problemen (er van uitgaande dat je niet alleen shooters speelt). Verder is gamen anno 2018 snel heel erg sociaal). Darbij zeg ik dus specifiek minst erg. In de ideale wereld worden problemen bespreekbaar en hopelijk opgelost. Maar dat is een wel erg optimistisch streven.
In de realiteit zijn bepaalde mensen erg verslavingsgevoelig. Bij de kleinste tegenslag grijpen die naar drinken, roken, enz. Wees blij wanneer die in eerste instantie hun toevlucht zoeken in gamen. Zelf val ik onder een andere groep en bracht gaming de uitdaging die ik nodig had en die daarmee ook de uitdaging op school terug bracht (in 20% van de normale tijd hetzelfde doen). En dat is meteen de reden dat ik tegen een soort algemene anti-game houding ben. De onderliggende problemen zijn niet de schuld van de games. Ik had een motivatie probleem en iemand anders heeft wellicht een bepaalde ruzie of een trauma of weet ik het wat. Het wegnemen van games gaat dat nooit oplossen. Het is niet zo dat er zonder die game ineens wel naar je gekeken en gevraagd wordt. Zo'n game verslaving is juist een heel veilig aanknopingspunt om achter een onderliggend probleem te komen. Zonder dat je lichaam permanente schade heeft opgelopen...
Ze kunnen bij de Yes We Can Clinics beter een enorm verslavende f2p game bouwen en vervolgens de graad van verslaving tracken en op basis daarvan de ergste spelers een vrijblijvend aanbod doen in gesprek te gaan dan pleiten voor een algehele ban.
[Reactie gewijzigd door sdk1985 op 22 juli 2024 15:35]