ik vind als persoon met y dat z onvoldoende rekening met mij houdt, niemand mag zijn computer nog aan doen, niemand mag nog fijn een stukje rijden, inderen mogen geen jan of piet meer heten vooral piet want die naam is bezoedeld... ook en ik vind het ook asociaal dat gehandicapten nu genoemd worden in de grondwet... het lijkt nu net of wij minderwaardig zijn aan gewone mensen en daarom extra bescherming behoeven....
mamma hij kijkt zo raar...... neej pietje daar mag je niet over praten dat is zielig...
stel je toch eens voor hoe wereld zou zijn als:
mamma hij kijkt zo raar, nou pietje als je dat zo vind, vraag hem dan eens hoe dat komt... misschien legt hij het dan wel heel vriendelijk uit...
zullen we eens beginnen om niet steeds de 'ik ben zo zielig kaart' te trekken...
ik heb een handicap,
mijn vriendin is zwart
jij bent kennelijk trans
verder lopen hier nog wet wat autisten rond,
en zijn er mensen die helemaal niet lopen maar rijden
en er zijn natuurlijk altijd nog mensen met rood haar....
en daar vindt de wereld nu eenmaal iets van, het is aan ons om daar doormiddel van feiten te laten zien dat wat een ander zegt niet altijd klopt...
mevrouw Rowling heeft een paar zeer treffende opmerkingen gemaakt over mannen (of mensen met een nu nog mannelijk lichaam) in een vrouwen toilet... onder andere dat dit voor bepaalde personen als extreem bedreigend kan overkomen... Niemand verdient het om zich onveilig te voelen en vooral niet op het toilet... of deze vrouw (of wat ze dan ook moge zijn) een en ander op de juiste manier heeft verwoord laat ik even in het midden... maar wordt wel een beetje moe van die cancel-cultuur... in een beschaafde wereld ga je in beginsel de dialoog aan en overtuig je mensen met feiten... niet met dwingelarij
in plaats van de vraag: hoe gaan we met deze problemen om, je mag immers van de transcommunity verwachten dat ze zelf dat probleem erkennen en meedenken aan mogelijke oplossingen, wordt er met modder gegooid... Als geen ander zou deze community moeten snappen hoe het is om je onveilig te voelen. maar soms lijkt het er verdacht veel op dat empathie maar één kant op mag...
ik verwacht ook niet van mijn baas dat hij in zijn vingers knipt en mijn arbeidsproblemen oplost, sterker nog, hij verwacht van mij dat ik dat doe, en dat ik op tijd, en op de juiste manier, hulp vraag waar die nodig is... de verantwoordelijkheid ligt dus bij mij...