Dit soort mensen bestaan vrijwel niet. Dit zijn de extreme. In dit voorbeeld gaat het om een vrouw van wie haar kinderen vermoord zijn door de man met wie zij een relatie had.
Als ik het algemener neem, dan zijn er zeker mensen die er beter uit komen. Het ging er hier om dat Enchantress een absoluut nam, namelijk mensen die zelfmoord plegen zijn zwak.
In de 12 jaar dat ik dit werk doe, heb ik 1 iemand gehad die zelfmoord heeft gepleegd, een alcoholverslaafde man, die al 20 jaar zijn vrouw enorm miste (was overleden), en wiens kinderen geen contact meer met hem wilde.
Uiteindelijk draait het leven om hoop, zolang jij de hoop hebt dat het beter wordt, dan ga je op een moment weer vechten. Mensen die de hoop kwijt zijn, komen in die 3 eerder genoemde punten terecht. Want als je niet de hoop hebt dat het beter wordt, dat dit k*t leven het maximale is wat nog te behalen is, dan verlies je dat gevecht.
Dit was ook het geval met Reckful. Het gaat er niet zozeer om of hij beter had kunnen worden. Maar na zo'n lange strijd met zijn depressie, en zoveel professionals te hebben gehad, waarvan er echt oprecht mensen waren die hem hielpen, waarbij hij dat zo ook ervaarde, geloofde hij duidelijk niet dat zijn leven terecht zou komen waar hij wilde.
Beter gezegd, ondanks dat Dr. K echt goed voor hem was, kunnen die gesprekken ook wat van zijn hoop hebben weggehaald. Eerst begreep Reckful niet waarom hij was zoals hij was, maar na die gesprekken wel, en daar kwam ook de realisatie uit dat dit een strijd voor de rest van zijn leven was.
Ik begrijp het punt dat je probeert te maken over de laarzenwinkel, oftewel de normalisering.
Het is moeilijk te zeggen wat de invloed daarvan is. Ik moet zeggen dat ik zelden geloof dat er geen verandering mogelijk is, dat is echt zeer zelden. Zelfs wanneer ik daar over twijfel, blijf ik er voor gaan, want anders gaat het nooit lukken. En zelfs als ik echt oprecht geloof dat het niet beter gaat worden, dan geloof ik ook nog steeds dat wat je doet waarde heeft. Die man die zelfmoord had gepleegd, was tijdens mijn stage mijn client. Ik weet dat ik mijn best voor hem heb gedaan, fijne gesprekken gehad, dingen gedaan die hij wilde doen. En daarmee hoop/denk ik dat hij aan het einde wist, dat ik wel om hem gaf, dat hij van waarde was. Ik respecteerde zijn keuze, en begreep hem ook, ook al heb ik gevochten voor een andere uitkomst.
Ik denk vooral dat ik heb geleerd dat er voor sommige mensen geen hoop meer is, dat er teveel schade is, en dat de dingen die het belangrijkste voor hen zijn, niet meer haalbaar zijn.
En soms geloof ik wel dat het beter kan worden, maar geloven zij er echt niet meer in. Maar ook dan is suicide niet zwak. Sowieso je leven beeindigen gaat enorm tegen de natuur in, het vraagt heel veel van je om dat te doen.
Ik merk dat 'verwende' tienermeisjes een enorme trigger is voor mij. Die tienermeisjes hebben vaak een lang verleden van misbruik, verwaarlozing, kleinering enz. Het voelt niet altijd alsof zij dit hebben meegemaakt, maar zulke meiden worden niet opgenomen als niet extreem serieus is waar ze mee kampen. Dat zijn echt hele pittige gedragsstoornissen.
Zou best kunnen dat dit met die vrouw is gebeurd. Al zal waarschijnlijk de reden zijn waarom ze zo rondliep, was door dingen zoals Benzo's (lorazepam, oxazepam etc), antipsychotica en/of antidepressiva.
Ik geef nooit de hoop op, ik accepteer wel realiteiten. In het geval van die vrouw, tja ik geloof inderdaad dat iemand daar niet bovenop komt. Niet omdat ik niet denk dat mensen niet beter kunnen worden of geen veerkracht hebben. Maar omdat er iets mis is met iemand, als je bovenop de uitmoording van je eigen kinderen kan komen. Dat klinkt misschien hard, maar de impact is zo gigantisch, en hoort iemand zo ongelooflijk diep te raken, en als je dan bedenkt dat al je kinderen in 1 keer dood zijn, daar kan je nooit bovenop komen.