A Plague Tale: Innocence Review

Prachtig avontuur vol emotie

Steeds meer opties en meer uitdaging

De ontmoeting met Lucas is om meerdere reden belangrijk, maar vooral op gameplaygebied vormt het eigenlijk een soort tweede - of echte - begin van de game. Vanaf dit punt begint Amicia namelijk meer en meer de mogelijkheden te krijgen om de spelwereld naar haar hand te zetten en vijanden uit te schakelen. Aan het begin van het avontuur zijn Amicia en de niet van haar zijde wijkende Hugo namelijk vrij weerloos. Op dat moment is sneaken en verstoppen de enige tactiek. Dat verandert als Amicia noodgedwongen haar slinger gebruikt om een vijand te doden. Op dat moment krijgt de speler voor het eerst een stukje macht, dat de uren daarop steeds verder wordt uitgebreid.

Puzzels oplossen

Amicia leert bijvoorbeeld ook hoe ze munitie maakt om helmen van vijanden af te schieten en om vuurtjes te doven. Beide zijn belangrijk, om verschillende redenen. Een vijand zonder helm is kwetsbaar voor een steen richting het hoofd, terwijl een dovende lichtbron de weg opent voor ratten om de aanval te openen. De ratten en soldaten zijn de twee hoofdingrediënten voor de puzzels die je tegenkomt in de spelwereld. Denk dan niet aan traditionele puzzels, maar meer aan situaties waarbij je van de ene naar de andere kant van een bepaald gebied moet komen, zonder gespot te worden en/of zonder dood te gaan. Heel leuk is dat je daarbij vaak meerdere mogelijkheden hebt. Wij leerden ons al snel de techniek van het uitschakelen van vijanden aan en werden daar zo handig in dat we vrij snel de confrontatie zochten, maar vaak was dat niet noodzakelijk en hadden we ook sneakend een volgende stuk kunnen bereiken.

Dat is dan ook de insteek van het grootste gedeelte van de gameplay. Spelend als Amicia moet je Hugo steeds verder zien te begeleiden. Later brengt de game daar wat meer variatie in, met wendingen die je wellicht niet meteen had verwacht. Doordat de game tot vrij laat doorgaat met het toevoegen van nieuwe mogelijkheden, blijft het leuk om te spelen. Daarbij helpt de langzaam oplopende moeilijkheisgraad zeker ook. Aanvankelijk is A Plague Tale: Innocence namelijk best eenvoudig. Zelfs dan voel je de spanning al, maar het is fijn dat die spanning later vergezeld wordt door een iets hoger niveau. Wij legden daarbij dan ook af en toe het loodje. Niet erg: de game werkt met checkpoints en daar zijn er veel van. Zelden hoef je langer dan een of enkele minuten terug als je dood bent gegaan.

Simpel maar effectief

De gameplay van A Plague Tale: Innocence is simpel, maar uitermate effectief. Toch is het niet de gameplay die zorgt dat gamers zich de game nog lang zullen herinneren. De game slaagt er binnen de kortste keren in spelers een band te geven met de hoofdrolspelers in het spel en maakt die band gedurende het verhaal alleen maar sterker. Het eerste wandelingetje in het bos, waarbij de vader van Amicia haar leert schieten met de slinger, is al sfeer- en liefdevol. En juist het feit dat je een band hebt met de personages en je hun lot aantrekt, maakt dat alle gebeurtenissen in het verhaal impact hebben.

A Plague Tale: Innocence zou je dan ook best kunnen omschrijven als een behoorlijk emotionele game. Amicia en Hugo krijgen nogal wat ellende over zich heen. We haalden al aan dat Amicia daarin steeds wat meer grip op de situatie krijgt, maar ook los van die gameplaytechnische aspecten ontwikkelen de personages zich op noemenswaardige wijze. Hoe verder je komt, hoe beter je door krijgt dat het plot op prachtige wijze geschreven is. Daarbij wordt het nodige mysterieus gelaten, oftewel: niet elke wending in het spel wordt helemaal verklaard, maar storend is dat zeker niet.

De game kent uiteindelijk een mooie apotheose, waarbij Amicia en Hugo hun transformatie voltooien van weerloze kinderen naar een door de wol geverfd, dodelijk duo. Het onderstreept een ander pluspunt, namelijk dat A Plague Tale: Innocence het verhaal en de gameplay af en toe voorziet van een aardig baasgevecht. Daar zit over het algemeen steeds behoorlijk wat variatie in, waarbij de sleutel tot succes altijd ligt in een van de gameplayelementen waarmee je in de fases daarvoor hebt leren werken.

Minpunten: graphics en speelduur

Is er dan helemaal niets mis met A Plague Tale: Innocence? Nou, best weinig. Toch mag wel gezegd worden dat de game op audiovisueel vlak duidelijk niet in de buurt komt van de grote titels van dit moment. Sfeervol oogt de game zeker, maar de graphics blijven zelfs in de vrij sterke tussenscènes toch vrij grof. Op het gebied van geluid valt op dat de muziek zich over het algemeen uitstekend aanpast aan het moment. Let er eens op: heel veel zaken in het spel hebben een specifieke 'muzikale cue', die je na een tijdje kunt herkennen. Dat is goed gedaan. De stemmen zijn net iets minder sterk, maar doen veelal hun werk goed genoeg. Heel af en toe merkten we dat de timing van een gesprek niet helemaal lekker liep, maar een kniesoor die daar, in zo'n prachtig en meeslepend verhaal, op let.

• Volgende pagina 3. Conclusie