E3 2018 Round-up - Preview

We Happy Few

De E3 is een week geleden afgesloten, dus wordt het nieuws van de beurs zo langzamerhand alweer oud. Het wordt daarom tijd om onze berichtgeving over de beurs af te ronden. We hebben echter nog lang niet alle games die we op de beurs zagen aan bod laten komen. Dat willen we in één klap goedmaken met dit overzicht.

We Happy Few

Wat heerlijk dat er nog games zijn die je kunnen verrassen. Die niet bij een grote uitgever zijn ondergebracht, waar geen grote marketingbudgetten voor beschikbaar zijn, en die dus minder groots onder de aandacht worden gebracht maar toch zeer de moeite waard blijken. Games die opvallen, niet alleen doordat ze uit het niets lijken te komen, maar doordat ze leuk en origineel zijn. Dat was het gevoel dat overheerste nadat we de eerste stappen hadden gezet in Wellington Wells, het fictieve oord in het Engeland van de jaren '60 waar We Happy Few zich afspeelt.


Titel	We Happy Few	Platform	Windows, PlayStation 4, Xbox One
Ontwikkelaar	Compulsion Games	Verwacht	10 augustus 2018

We Happy Few komt overigens niet helemaal uit de lucht vallen. De game is zelfs al geruime tijd in early access, maar tot echt grote bekendheid heeft dat niet geleid. De productie is nu echter bijna afgerond en de game is dus zo'n beetje klaar voor het grote publiek. Op de E3 was de meest recente versie speelbaar, en wij waren niet achter de console vandaan te slaan.

We Happy Few is een game over, zoals de makers het zeggen, conformity. Over jezelf conformeren dus, over erbij horen, erbij willen horen. Of juist niet. Een game over groepsdruk, over jezelf aanpassen en hoe ver je daarin wilt gaan. Belangrijke kwesties, maar nu verpakt in een luchtige game. Althans, een game die er luchtig uitziet. Want wie langer dan twee tellen naar de vele lachende gezichten in de game kijkt, ziet al snel dat ze nep zijn.

De game speelt zich af in een alternatieve werkelijkheid. Net als in de recente Wolfenstein-games heeft Duitsland de Tweede Wereldoorlog gewonnen en de hele westerse wereld veroverd. Dus ook Engeland. Vreemd genoeg hebben de Duitse legers zich ergens in de jaren '60 teruggetrokken, wat tot een merkwaardig machtsvacuüm leidt. Sporen van de Duitse aanwezigheid zijn echter nog steeds zo hier en daar zichtbaar. In die vreemde setting speelt We Happy Few zich af. Wellington Wells is een typisch Engels oord met keurige huisjes en aangeharkte tuintjes. Proper van oorsprong, maar door gebrek aan centraal gezag inmiddels ook wat vervallen. Bovendien is het plaatsje geïsoleerd, want het ligt op een eiland dat bij een kleine archipel hoort.

Joy

De kleine samenleving is sindsdien onder invloed gekomen van een drug. Deze drug zorgt ervoor dat de gebruikers vrolijk worden, en hij heet dan ook Joy. Wie het spul gebruikt, vergeet zijn verleden en voelt zich alleen maar opgetogen. Gebruikers zijn echter zeer gevoelig voor zaken die de vrolijke stemming kunnen doorbreken. Dat maakt dat ze hun vrolijkheid op een haast overdreven manier uiten. Zo dragen ze maskers met een lachend gezicht, net als de titelheld uit V for Vendetta. Verder moet alles liefst een beetje netjes zijn. De juiste kleren bijvoorbeeld, die niet uit de toon vallen. Want dat zorgt voor verwarring en van verwarring word je minder vrolijk.

In die setting ontvouwt zich een verhaal rond Arthur, Sally and Ollie, die alle drie aan de benauwde werkelijkheid van Wellington Wells proberen te ontsnappen en een wereld hopen te vinden zonder die gekke, conformistische Joy-gebruikers. Je start met Arthur, die later in het verhaal Sally en Ollie zal tegenkomen. Daarna worden de verhalen enigszins door elkaar gesneden en speel je afwisselend als een van de drie. De verhalen van de drie lopen parallel. Als je met Sally op stap gaat, weet je dus al wat Arthur heeft meegemaakt.

Alle drie de hoofdrolspelers hebben door wat de risico's zijn van het gebruik van Joy. Ze gebruiken het zelf dan ook niet. Dat wil zeggen dat ze geen masker dragen. Dat is niet zonder gevaar, want Joy-gebruikers vinden dat niet leuk. Onder invloed van de drug kunnen ze het zelfs opvatten als een belediging of bedreiging. Je zult in veel gevallen dan ook aangevallen worden door Joy-gebruikers, zodra ze je in de gaten krijgen.

We Happy Few is een game waarin je de weg moet zien te vinden uit Wellington Wells. Het trio wil, los van elkaar, ontsnappen aan het eiland, in de hoop een wereld zonder Joy te treffen. Het is de weg vinden, aanwijzingen vinden die daarbij helpen, een beetje puzzelen, een beetje sluipen om zo aan de aandacht van Joy-gebrukers te ontsnappen, en een beetje craften om je zeer schaarse arsenaal in het vervallen Wellington Wells aan te vullen.

Spulletjes maken

De spullen die je nodig hebt, kun je gelukkig gewoon onderweg maken, daar heb je geen werkbank bij nodig. Zo verzamel je Metal Bits en Mechanical Bits, maar ook restjes stof en allerhande ander materiaal. Daar maak je bijvoorbeeld een Lockpick van, of een Jimmy Bar, een breekijzer waarmee je sommige deuren open kunt breken. Minstens zo noodzakelijk is het dat je Dirty Bandage leert maken, tot je later reinigingsmiddel vindt waarmee je van Dirty Bandage een schone variant kunt maken. Mocht je willen, dan kun je ook kleding maken. Daarmee kun je in sommige situaties wat gemakkelijker tussen het publiek manoeuvreren, zonder direct uit de toon te vallen. Kleren maken in We Happy Few de man.

Het verzamelen en vervaardigen van benodigdheden speelt een grote rol in de game. Zo zul je ook voor eten en drinken moeten zorgen. Regelmatig zelfs, want je hebt snel behoefte aan beide. Vooral water is schaars, althans: zuiver water. Dat komt doordat de Joy-verslaving zo wijdverbreid is dat de inwoners zelfs besloten hebben om de drug in het drinkwater te gooien. Dat kun je dus beter links laten liggen, maar schoon water is moeilijk te vinden.

Verder is We Happy Few een game waarin je een flinke open spelwereld zult moeten verkennen, die vol obstakels en gevaar is. Er blijken verschillende facties in de wereld, die eigenlijk allemaal hun eigen regels hebben. Niet iedereen gebruikt Joy, maar desalniettemin blijken ze allemaal strenge regels te hanteren. Vandaar dat een verkleedpartij zo af en toe geen kwaad kan.

Het leidt ook tot gewelddadige confrontaties, zoals het gevecht dat we moesten leveren in de arena onderin een gevangenis. Het arsenaal was in dit geval beperkt tot blokkeren en slaan met een stuk hout, wat nog niet wil zeggen dat het vechten daarmee gemakkelijk ging. Iets later in de game leerden we bovendien dat we een tegenstander van achter konden Smotheren, ofwel verstikken. Een leuk aspect is dat je, zodra je bukt om te sluipen, de voetstappen van je belagers kunt zien, door de tussenliggende obstakels heen. Je kunt de looproutes van je opponenten dus volgen en daarop anticiperen. Je kunt bovendien voorwerpen oppakken en ermee gooien om hun aandacht af te leiden.

Voorlopige conclusie

Wie op basis van de beelden en een Kickstarter-geschiedenis de indruk heeft dat We Happy Few een kleinschalig indie-projectje is, heeft het mis. Het is een volwaardige adventure survival game in een flinke en vooral afwisselende spelwereld waarin je zowel binnen als buiten zult rondlopen. Het is een game vol wisselende landschappen en vooral ook wisselende personages. Daar zijn er veel van, je kunt zo'n 200 vreemde en kleurrijke personen tegenkomen. Ondertussen is We Happy Few een game waarin veel te vinden, veel te maken en veel te ontdekken valt, niet in het minst over het vreemde verhaal. Zoals de makers tijdens onze speelsessie stelden: je zult ontdekken dat de Duitsers hier niet noodzakelijkerwijs de bad guys zijn. Alleen dat maakt al nieuwsgierig.

Ori and the Will of the Wisps

Tot een paar jaar geleden hoorden we weinig van ontwikkelaars uit Oostenrijk. Ori and the Blind Forest uit 2015 bracht daar verandering in. De sprookjesachtige game van Moon Studios was een onverwacht succes, ondanks dat de game enkel op de Xbox One en onder Windows speelbaar was. De vreemde spelwereld met zijn mooie kleuren smaakte naar meer. Microsoft, dat de game uitbracht, kondigde tijdens de E3 van 2017 dus een vervolg aan, dat wederom exclusief voor zijn eigen platformen wordt gemaakt. Op de E3 die afgelopen week plaatsvond was de game voor het eerst speelbaar.


Titel	Ori and the Will of the Wisps	Platform	Xbox One, Windows
Ontwikkelaar	Moon Studios	Verwacht	2019

De titel van de nieuwe game geeft al een beetje weg dat je opnieuw de rol aanneemt van Ori, een zogenaamde spirit guardian. Dat is een klein, wit, kwetsbaar wezentje dat door een veelal kleurrijke, maar toch duistere spelwereld navigeert. Bewegen kan opnieuw enkel in het platte vlak. Ook dit vervolg is een sidescroller waarin je veel zult moeten springen.

Het verhaal van Ori and the Will of the Wisps belooft veel. Je verlaat het bos van Nibel, waar je hebt ontdekt hoe het zit met de Lost Ones en wat het ware lot van Ori is. Daar kregen we in de demo op de E3 nog weinig van mee. De sectie die we konden spelen, bevindt zich ruim na het begin van de game, op een punt dat belangrijk is vanwege de skill die je onderweg op kunt pikken. Van het verhaal was echter weinig te merken.

Aan het begin van de sessie was de gameplay nog enigszins vertrouwd, hoewel ook in dat gedeelte al de nodige vernieuwing is ingebouwd. Misschien de belangrijkste is dat je nu veel beter kunt mikken. Je kunt pijlen afschieten met je boog en je pijl daarbij handmatig richten. Dat doet veel voor de gameplay, want het maakt dat je meer controle over Ori lijkt te hebben. De boog is belangrijk tijdens de vele gevechten met de vreemde wezens die je treft.

De eerste wezens die we tegenkwamen waren trage kwallen die zich over de vloer van het bos bewogen. Met wat pijlen zijn ze gemakkelijk uit te schakelen. Mocht een kwal dichtbij komen, dan heb je een zwaard waarmee je van je af kunt slaan, wat ook handig is bij sneller bewegende tegenstanders. Je hebt ruimte voor een derde skill die je in kunt zetten, en mag zelf kiezen welke je aan de knoppen van de controller toe wilt wijzen. Wij kozen voor Regenerate, een skill waarbij je een deel van je energy omzet in health. Daarbij gaat het om de twee bars die je onder in beeld ziet. Beide kun je al spelend aanvullen door de planten en tegenstanders te slopen die je onderweg tegenkomt. Op die manier win je ook de gele Spirit Light Containers die je nodig hebt om je skills op te waarderen.

Nieuwe skills

Aan het begin van de sessie hebben we zes skills waar we uit kunnen kiezen. Naast Regenerate is er Spirit Edge, het zwaard dat we hanteerden, en Spirit Arc, de boog. Verder konden we kiezen uit Spirit Smash, een move waarbij je springt en hard op de grond landt, Light Burts, een krachtig explosief dat je in een boogje naar je tegenstanders kunt gooien, en Spike, een projectiel dat je kunt werpen. Die laatste skill is traag, maar wel krachtig.

De leukste skill leerden we echter halverwege de sessie kennen. Burrow stelt je in staat om in sommige grondsoorten te duiken. Zodra je een zandlaag ziet, kun je in het zand duiken en daar in een soort zwemmende beweging doorheen ploeteren. Het maakt ook duidelijk dat dit tweede deel weer een game is waarin je af en toe terug zult keren op je schreden, en waarin je nieuwe delen van de spelwereld vrij kunt spelen. De zandlagen kwamen al veel eerder in de sectie voor, maar voordat we Burrow hadden ontdekt, konden we er niets mee. Uiteraard is het gebruik van Burrow niet zonder risico, net zoals dat bij andere aspecten van de game geldt. In het zand huizen snel bewegende insecten die Ori als hapklaar brokje zien. In de fantasiewereld van Ori kan een zandlaag zich overigens net zo gemakkelijk boven je bevinden.

Verder is Ori and the Will of the Wisps een game waarin je vooral veel moet springen. Net als het vorige deel lijkt de game vrij gemakkelijk, maar ook nu geldt dat hij dat niet is. Sterker nog, de game is opnieuw verdacht pittig, ondanks het sprookjesachtige uiterlijk. Veel jumps lukken alleen als je timing heel nauwkeurig is. In de sectie die we konden spelen, kwamen veel wanden voor die verschrompelen zodra je ze aanraakt. Daardoor heb je maar heel even de tijd en kun je eigenlijk alleen maar kaatsen tegen de vaak zwevende wanden. Gecombineerd met een dash die je in de lucht uitvoert zorgt dat voor complexe en uitdagende sprongen. Het is de uitdaging die het eerste deel zo leuk maakte, maar dan met net wat meer opties.

Voorlopige conclusie

Wie Ori and the Blind Forest kent, weet dat Moon Studios sprookjesachtige, maar vaak behoorlijk pittige games maakt. Dat is in Ori and the Will of the Wisps niet anders. Het verhaal van de game borduurt voort op het eerste deel, en ook de gameplay is een voortzetting. De game is daarbij echter voorzien van de nodige vernieuwingen, die erg goed aansluiten op het eerste deel. Vooral dat je nu meer vrijheid hebt bij het richten is een prettig verschil. Ook de overige nieuwe skills vormen een goede aanvulling die de game precies het vervolg lijkt te maken waar fans van de eerste game op wachten.

The Sinking City

De Amerikaanse schrijver H.P. Lovecraft heeft een flinke lijst zeer invloedrijke boeken op zijn naam staan. Tijdens zijn leven wist hij weinig roem te vergaren, maar na zijn dood in 1937 des te meer. Zijn werk wordt nog steeds veelvuldig gebruikt als inspiratiebron voor een bepaald type horror. In de wereld van Lovecraft staan bovennatuurlijke krachten en vreemde en vooral afzichtelijke monsters centraal. Zo ook in The Sinking City, een game van Frogwares, een studio uit Oekraïne.


Titel	The Sinking City	Platform	Windows, Xbox One, PlayStation 4
Ontwikkelaar	Frogwares	Verwacht	21 maart 2019

Frogwares mengt de horrorwereld van Lovecraft met het genre waar de studio groot mee is geworden, namelijk dat van detectivegames. De studio maakte acht games rond een ander literair fenomeen, Sherlock Holmes. In The Sinking City speel je een detective die onderzoek doet in een stad die zo uit het werk van Lovecraft afkomstig zou kunnen zijn. Het Oakmont dat Frogwares heeft geschapen, komt echter niet voor in de boeken van Lovecraft, hoewel het wel gelegen is in het zogenaamde Lovecraft Country, aan de oostkust van Massachusetts. Het moet vlakbij bekende fictieve oorden als Arkham en Innsmouth liggen, die wel door Lovecraft zijn bedacht.

Oakmont wordt getroffen door onverklaarbare overstromingen die ervoor zorgen dat de havenstad het The Sinking City uit de titel wordt. Jij bent detective Charles Reed en wilt uitzoeken wat de reden van die mysterieuze overstromingen is. De bovennatuurlijke gebeurtenissen in de stad laten je echter niet onberoerd, want je hebt vreemde visioenen. De demo die we tijdens de E3 speelden, begint als Reed wakker wordt in een hotelkamer. Daar wordt hij opgewacht door een vrouw die zijn hulp vraagt. Haar man is zoek en ze vraagt of Reed hem op wil sporen. Ze wil hem daar vooraf al voor betalen, al krijg je in de dialoog die je met de vrouw hebt ook de optie om aan te geven dat je het best gratis wilt doen. De missie is een van de vele sidequests in de game, die verder bestaat uit een serie van tien hoofdquests die samen het verhaal in de game vertellen.

Als je vervolgens op onderzoek wilt gaan in Oakmont, zul je merken dat de halve stad onder water staat. Gelukkig ligt buiten het hotel een bootje met buitenboordmotor klaar, waarmee je door de ondergelopen straten kunt varen. Omdat The Sinking City een game is, ligt het bootje eigenlijk overal voor je klaar, op welke aanmeerplek je ook komt. Met de weinige aanwijzingen die de vrouw je heeft gegeven, kun je op de plattegrond van de stad een doel aanwijzen dat je vervolgens in de spelwereld ziet en dat helpt bij het navigeren door de ondergelopen straten. Die straten zijn bovendien allemaal keurig van naambordjes voorzien.

Interessante plattegrond

Met die plattegrond van de stad is iets interessants aan de hand. Om het stratenplan van de stad vast te stellen, heeft Frogwares de hulp ingeroepen van iemand die architectuur en stedenbouwkunde heeft gestudeerd. De studio heeft vervolgens een module voor Unreal Engine 4 geschreven die op basis van een aantal parameters een stratenplan vastlegt. De makers gaven vooraf ruwweg weer waar de wijken moesten komen en wat de eigenschappen van elke wijk moest zijn. Denk daarbij aan zaken als rijk, arm, havenbuurt of visserswijk. De module zorgde vervolgens niet alleen voor het stratenplan, maar vulde ook de straten in, met huizen die zijn opgebouwd uit honderden bouwstenen die Frogwares vooraf al had gemaakt. Zo vulde de module de wijken met panden die een vergelijkbare stijl hebben en toch allemaal net wat anders zijn. De studio wil de module na release van de game vrijgeven.

Terug naar de game, en naar Charles Reed en zijn zoektocht naar de man van de vrouw die in zijn hotelkamer opdook. Als je naar de locatie vaart die de vrouw heeft aangeven, kun je in wat verlaten panden de eerste aanwijzingen vinden die je verder helpen. Ondanks dat The Sinking City een detectivegame is, zijn de aanwijzingen niet al te moeilijk te vinden. Het is vooral een kwestie van alles wat je tegenkomt op te pakken en te bekijken, en teksten te lezen. Het gaat vooral om het combineren van aanwijzingen. Omdat The Sinking City geïnspireerd is op het Cthulhu-universum van H.P. Lovecraft zit er bovendien de nodige horror in de game. Het is daarmee dus meer dan enkel een detectivespel.

Dat blijkt als we tijdens de zoektocht naar de vermiste echtgenoot stuiten op een onthoofd en verminkt lichaam. Het zorgt ervoor dat de Sanity-meter die Reed naast zijn gebruikelijke gezondheidsmeter heeft, meteen maximaal uitslaat waardoor hij visioenen krijgt. Je ziet dan de spelwereld door een waas waarin vreemde wezens opdoemen. In dit geval gaat het om enorme spinnen die Reed met hun scherpe poten willen doorboren. Gelukkig heb je een vuurwapen waarmee je de beesten van je af kunt houden. Als je alle monsters hebt verslagen, komt je visioen ten einde.

Facties en families

Je zoektocht brengt je vervolgens naar de haven van Oakmont, waar de vismarkt is gesitueerd. Hier vind je de Innsmouthers, een factie die bestaat uit mensen die de huid van een vis hebben gekregen. Het maakt duidelijk dat de stad niet alleen in wijken is opgedeeld, maar dat er op de achtergrond wat facties en families zijn die de zaken in de stad regelen. Dat is belangrijke kennis voor het vervolg van de game. Op de vismarkt ontdek je de locatie van de vermiste echtgenoot. Eenmaal op die plaats aangekomen, tref je echter niet de echtgenoot, maar je opdrachtgever, dus de vrouw die hem als vermist had opgegeven. Het blijkt een valstrik. Mocht je op basis van je vele aanwijzingen argwaan hebben gekregen en het pand met getrokken wapen zijn binnengegaan, dan heb je kans de confrontatie met de vrouw en haar handlangers te overleven, mits je haar handlangers weet te verslaan. Als je geen argwaan hebt gekregen en onvoorbereid het pand binnengaat, word je gevangengenomen en vastgebonden op een altaar. In dat geval moet je een manier verzinnen om uit je benarde positie te ontsnappen.

De demo geeft voorbeelden van de opties die je tijdens het spelen van de game hebt. Hij maakt duidelijk dat elke missie op verschillende manieren af kan lopen. Wat de demo echter niet duidelijk maakt, is dat de wereld van Lovecraft, maar ook die van The Sinking City, is gevuld met enorme monsters. Die monsters zitten dus wel in de game, naast de spinachtige wezens die al in de demo voorkwamen. Welke rol de verschillende grote monsters in de game spelen en hoe je je ertegen kunt verzetten, is nog niet duidelijk.

Voorlopige conclusie

Al tientallen jaren kent het werk van H.P. Lovecraft een flinke groep liefhebbers. Hoor jij daarbij en hou je bovendien van een beetje puzzelen, dan is The Sinking City vast een game voor jou. Wij waren op basis van de demo nog niet direct overtuigd, ook omdat het uiterlijk van de game wat tegenviel. Bij een game als deze verwacht je uiteraard een duister uiterlijk, maar hier is het kleurenpalet wel heel beperkt. Bovendien zijn met name de personages niet heel gedetailleerd vormgegeven. Wellicht dat het totaalbeeld wat beter wordt als die enorme monsters ook op je scherm verschijnen.

Gearbox Project 1v1

De E3 is de beurs van de enorme stands in nog veel grotere hallen. Het is een evenement waar massa's mensen rondlopen of in rijen staan, en waar uitgevers hun nieuwste games met veel lawaai aankondigen. Dat is althans het algemene beeld, maar er is meer. De E3 is niet alleen de beurs van 'groot, groter, grootst'. In de krochten van het LA Convention Center zijn ook kleinere partijen te vinden, die niet het geld hebben om enorme stands in te richten. Hier zijn de kleine kamertjes te vinden, vaak zelfs nog verdeeld in Amerikaanse cubicles.


Titel	Gearbox Project 1v1	Platform	Windows
Ontwikkelaar	Gearbox Software	Verwacht	Nog onbekend

Zo'n kamertje had ook Gearbox Software gehuurd, de studio achter Brothers in Arms en Borderlands. De ontwikkelaar is inmiddels een uitgeverij begonnen, Gearbox Publishing. In Los Angeles wilde men de eerste games tonen die het bedrijf in de rol van uitgever aan de man brengt. Een van die games is het prachtige We Happy Few van Compulsion Games, en een andere is van eigen makelij. Die laatste game heeft alleen nog een werktitel: Project 1v1. Die titel maakt duidelijk wat je ervan mag verwachten, het is een shooter waarin je het tegen één andere speler opneemt.

De opzet van de game is daarmee heel simpel: je neemt het op tegen één speler. Als je wint, krijg je een nieuwe uitdager tegenover je. Het gaat daarbij om het behalen van het grootste aantal aaneengesloten overwinningen. Als je verliest, kun je op zoek naar een nieuwe tegenstander, in de hoop dat die de start gaat vormen van een nieuwe serie overwinningen.

De game krijgt uiteindelijk drie spelvormen, Ranked, Challenge en Arena. In Ranked speel je om een plek op de ladder waarin je score wordt vergeleken met die van andere spelers. Elke overwinning levert daarbij punten op voor je ranking. In Ranked word je gekoppeld aan spelers met een vergelijkbare ranking. Challenge is de unranked modus waarin je een willekeurige tegenstander uit kunt kiezen, ongeacht zijn of haar ranking. In Arena wordt het spannender. Daarin kun je de kampioen uitdagen, de speler die de ranking aanvoert. Uiteraard doe je dat in de hoop hem of haar van de troon te stoten.

De drie spelvormen zijn verder identiek, met dezelfde maps en dezelfde wapens. Alleen de inzet verschilt. Tijdens de E3 was er uiteraard nog geen ranking en was alleen Challenge speelbaar, tegen mensen die toevallig op hetzelfde moment bij Gearbox op visite waren.

Project 1v1 is een ouderwetse shooter. De game heeft erg veel weg van Quake III: Arena, gespeeld in Duel Mode, maar dan dus met een ranking. Het grootste verschil met Q3A is dat je meer variatie aan kunt brengen in je uitrusting. Hier kies je voordat je aan een match begint wat je mee wilt nemen op het slagveld. Je hebt daarbij de keuze uit twee wapens en drie Abilities. De wapens zijn vertrouwde modellen, zoals de Shotgun, Railgun en Rocket Launcher. Bij de Abilities is er meer variatie. We konden in de E3-demo uit een stuk of twintig verschillende opties kiezen, terwijl er nog veel meer beschikbaar zijn.

Kaarten en Abilities

Die Abilities kun je echter pas selecteren als je de juiste kaarten hebt verdiend. Zoals in veel moderne games, waaronder de laatste Borderlands, heeft ook Project 1v1 een systeem waarin je willekeurige kaarten vrij speelt door je prestaties in de game. Win je een match, dan scoor je ervaringspunten. Met genoeg punten speel je een nieuwe kaart vrij. In de definitieve game kun je daarbij niet kiezen, je krijgt dus een willekeurige kaart uit de voorraad.

Wij mochten wel kiezen en kregen tijdens onze eerste match Air Jump, de optie om hoger te springen dan de concurrent. Daarnaast hadden we Meteor, de optie om een serie Drunk Rockets te schieten. Dat is een erg krachtig, maar weinig precies middel. Tot slot beschikten we over Phase Reverse, de optie om razendsnel iets terug te gaan in de tijd, naar de locatie en vooral ook de gezondheid die je een paar seconden eerder had.

Er zijn dus tientallen van dergelijke Abilities. Een paar voorbeelden zijn de Human Flame, waarin je als een levende vuurbal recht door de lucht vliegt, Recall, een persoonlijke teleporter waarmee je jezelf razendsnel naar een ander deel van de map kunt verplaatsen, Mines die alleen jij kunt zien, en een Sentry die een smalle bundel kogels uitspuugt.

Daarmee is de gameplay wel geschetst. Gearbox heeft voor Project 1v1 kleine levels gebouwd die iets groter zijn dan je kent van de duel maps in Q3A. Tijdens de E3 waren twee van die levels klaar. Een ervan was een futuristisch level in een zwevend ruimteschip dat is voorzien van gaten in de vloer waarin je naar beneden kunt storten, een onfortuinlijke dood tegemoet. De tweede map was veel organischer. Hij had smalle gangen van steen, zoals in een Zuid-Amerikaanse tempel, waarin juist op de hoogste niveau's gevaar was te vinden. Hier lagen plassen gevuld met vloeibaar gif. Als je te lang boven blijft snipen, loopt je gezondheid dus snel terug. Matches in Project 1v1 duren altijd vijf minuten en de opzet is heel simpel. Wie na vijf minuten de meeste kills heeft, wint de match. Als er een gelijke stand is, gaat de match door tot de eerstvolgende kill een feit is. In de maps zijn gele bolletjes te vinden die precies doen wat je ervan verwacht: je gezondheid aanvullen. Andere powerups zijn er niet. Daar heb je de drie Abilities voor.

Voor de interface van de game heeft Gearbox leentjebuur gespeeld bij fighting games. Van beide spelers zie je bovenin een health bar, met daartussen een timer. Buiten de matches om kun je ook het uiterlijk van je personage nog flink aanpassen. Je kunt verschillende kledingstukken kiezen en ook de kenmerken van je gezicht veranderen. Je kunt via allerlei sliders erg veel details van kleur laten veranderen.

Voorlopige conclusie

Met de gameplay van Project 1v1 is niets mis. De besturing van de game is lekker en de wapens doen precies wat je ervan verwacht. Zoals in elke game moet je heel even wennen aan de snelheid van het lopen en de afstanden die je kunt springen, maar binnen de eerste vijf minuten heb je de gameplay wel door. Het lastigst zijn de Abilities, maar omdat je er maar drie hebt, lukt ook dat snel genoeg. Die Abilities maken ook het voornaamste verschil. In een game als Quake III: Arena maken je wapens het verschil, hier eerder het strategisch inzetten van je skills. Desalniettemin is vaardigheid in het hanteren van een wapen natuurlijk nog steeds van onschatbare waarde.

Gearbox wil van Project 1v1 een gratis speelbare game maken. De uitgever gaat met de game rechtstreeks de concurrentie aan met id Software, dat al geruime tijd werkt aan Quake Champions, een hedendaagse variant op Quake III: Arena. Hoe Gearbox geld wil gaan verdienen aan Project 1v1 is nog niet bekend, maar laten we hopen dat het bedrijf net zo verstandig is als Valve met Team Fortress 2 of Epic met Fortnite. Project 1v1 is al met al een game die in zijn huidige vroege vorm al prima speelbaar is. De vraag is alleen een beetje of er publiek voor is. Quake Champions spreekt dezelfde doelgroep aan en is verder in ontwikkeling. De tijd zal leren of er nog marktruimte over is voor Project 1v1.

Warhammer: Chaosbane

Als Games Workshop een licentie kan verkopen, zal het dat niet nalaten. Het bedrijf achter de vele verschillende incarnaties van Warhammer ziet maar wat graag dat ontwikkelaars een game situeren in zijn universum. Dat Games Workshop daarbij niet kieskeurig is, blijkt uit Warhammer: Chaosbane, want het Franse Eko Software mag van Games Workshop een game maken die gebaseerd is op een versie van de tabletop-game die het zelf niet meer ondersteunt.


Titel	Warhammer: Chaosbane	Platform	Xbox One, PlayStation 4
Ontwikkelaar	Eko Software	Verwacht	Onbekend

Het Warhammer-universum kent verschillende stromingen, waaronder de Fantasy-setting. Daarbinnen viel de tabletop-game Warhammer Fantasy Battle, waarvan de eerste editie al in 1983 op de markt kwam. Die wordt sinds 2015 echter niet meer door GW ondersteund en is vervangen door Warhammer Age of Sigmar. Eko wilde echter graag een game maken die nog gebaseerd is op de oude game, en kreeg daar van GW toestemming voor. In Warhammer: Chaosbane stap je dus de Old World binnen, het universum van de oude tabletop-game.

Eko Software maakt van Warhammer: Chaosbane een heuse hack 'n slash-game die veel weg heeft van Diablo, maar dan enkel speelbaar is op consoles. Dat moet volgens de makers ook het voornaamste verschil vormen. Chaosbane is enkel en alleen met consoles in het achterhoofd gemaakt en niet, zoals Diablo III, pas achteraf van pc naar console vertaald.

Bovendien wil men met Chaosbane sterk inzetten op het verhaal. Daarom heeft de studio hulp ingeroepen van Mike Lee, schrijver van diverse boeken die in de Black Library van Games Workshop vallen. Lee heeft voor Chaosbane een verhaal geschreven rond Magnus von Bildhofen. De game begint als Magnus terugkeert van de strijd tegen de troepen van Chaos. Dat betekent niet dat hij op zijn lauweren kan rusten. Nog maar net terug wacht er een nieuwe strijd, een strijd die jij voor hem gaat uitvechten. Het avontuur voert je langs bekende locaties, zoals de steden Praag en Nuln.

Vier helden

De strijd in Chaosbane wordt uitgevochten door vier helden die het voor Magnus opnemen. Het zijn de vier Heroes waaruit je in de game kunt kiezen. Tegelijk zijn het ook de vier classes waar je in de game uit kunt kiezen. Op de E3 had Eko er daar twee van meegenomen, de High Elf Mage en de Empire Captain. De andere twee waren een vrouwelijke Wood Elf en een Dwarf die tot de Slayer-class behoort. Meer wil de studio daar echter nog niet over loslaten.

Niet dat Eko Software wel veel los wilde laten over de twee classes die tijdens de E3 werden getoond. De Captain is een tank, de class met het dikste harnas. De classes zijn daarmee behoorlijk standaard en in de demo had Eko de twee uitersten bij zich. De Empire Captain diende om de klappen op te vangen voor de High Elf Mage, die ondertussen spreuken in kon zetten waarmee de meeste schade werd aangericht.

Bij elke class krijg je uiteindelijk keuze uit zo'n 40 skills, waarvan je er zes toe kunt wijzen aan de vier face buttons en de twee triggers van je controller. Het wijzigen van de skills gaat heel eenvoudig, maar er zijn er dus maar zes tegelijk actief. Toch heb je tijdens gevechten meer keuze, want de game kent Rage Mode. Uiteraard zijn de krachtigste skills gekoppeld aan een timer en zie je in de interface duidelijk wanneer een dergelijke skill weer beschikbaar is. In de interface zie je verder twee grote bollen, een voor Life en een voor het tweede attribuut dat per class verschilt. Bij de Mage is de tweede bol er voor Mana. De interface lijkt daarmee sterk op die van het grote voorbeeld Diablo.

Als een gevecht langer duurt, bouw je Rage op. Dat is zichtbaar doordat drie kleine bollen in de interface van de game zich langzaam vullen. Als de eerste bol is gevuld, kun je Rage inzetten. Zodra je dat doet, krijg je een set van twee of drie nieuwe skills die krachtiger zijn dan de zes die je geselecteerd hebt. Wacht je tot twee van de drie bollen gevuld zijn, dan zijn de Rage-skills nog krachtiger. Wacht je nog langer, tot alle drie de bollen gevuld zijn, dan wordt het helemaal feest op het slagveld.

De game bevat verder een uitgebreid systeem van crafting, waarmee je wapens en uitrusting kunt maken voor de Hero van je keuze. Je kunt er de vaardigheden van je Hero mee fijnslijpen. Zo is het mogelijk om bijvoorbeeld wat meer Mana tot je beschikking te hebben, of bepaalde specifieke skills te versterken. Eko blijft daarmee netjes op de gebaande paden.

De grote meerwaarde van Chaosbane is dat het met vier spelers in coöp speelbaar is en dat je daar veel opties bij krijgt. Eigenlijk is coöp in elke willekeurige configuratie mogelijk. Je kunt met vier spelers lokaal coöp spelen, maar het kan ook online. Met iemand online en de rest in coöp kan ook, en hetzelfde geldt voor split-screen. Je kunt met alle vier de spelers op één scherm spelen, maar het kan ook met drie spelers op één scherm en de vierde op een eigen scherm. Ook elke willekeurige andere combinatie is mogelijk. Eko heeft daar bij het ontwerp van de interface en de menu's rekening mee gehouden. Je kunt menuschermen voor het vervangen van skills en uitrusting full-screen in beeld brengen, maar er ook voor kiezen om ze verkleind in een hoek van het scherm te laten plaatsen. Dat laatste is prettig als je split-screen speelt.

Voorlopige conclusie

Voor fans van Warhammer Fantasy is er goed nieuws, want met Warhammer: Chaosbane maakt het Franse Eko Software een heuse hack 'n slash-rpg die zich afspeelt in dat deel van het uitgebreide Warhammer-universum. Met Mike Lee heeft de studio zelfs een zeer ervaren schrijver aan boord gehaald om het verhaal te vertellen. Dat zou weleens de sterkste kant van de game kunnen worden, want met de gameplay kleurt Eko wel heel erg netjes binnen de lijnen. Het is een Diablo-kloon waar weinig origineels aan te ontdekken valt. De game kan zowel lokaal als online in coöp worden gespeeld, en de bediening en interface zijn volledig afgestemd op console-gaming.

The Awesome Adventures of Captain Spirit

Games die gratis zijn, dat is natuurlijk altijd mooi. Het cadeautje komt in dit geval van uitgever Square Enix, die The Awesome Adventures of Captain Spirit gratis beschikbaar gaat stellen, in drie smaken: Windows, Xbox One en PlayStation 4. Ondanks dat de game pas tijdens de afgelopen E3 werd aangekondigd, is hij al vanaf 26 juni te downloaden.


Titel	The Awesome Adventures of Captain Spirit	Platform	PlayStation 4, Xbox One, Windows
Ontwikkelaar	Dontnod	Verwacht	26 June 2018

De game met de lange titel wordt gemaakt door het Franse Dontnod Entertainment. De studio is vooral bekend geworden met het episodische Life is Strange, dat in 2015 in vijf delen op de markt verscheen. De game was een groot succes, en er wordt sindsdien reikhalzend uitgekeken naar het vervolg. Dontnod werkt dan ook hard aan Life is Strange 2, maar wil nog niet loslaten wanneer we dit vervolg kunnen verwachten.

Gelukkig is er in de tussentijd The Awesome Adventures of Captain Spirit, een game die meer van hetzelfde biedt en toch heel anders is. The Awesome Adventures of Captain Spirit speelt zich af in hetzelfde universum als Life is Strange, maar heeft heel andere personages. Hier dus geen Max Caulfield en Arcadia Bay. Captain Spirit speelt zich vijf jaar na de gebeurtenissen in Life is Strange af, in Beaver Creek in Oregon, een plaatsje niet ver van Arcadia Bay.

Kinderspel

Hoofdpersoon in de nieuwe game is Chris, een jochie van 10 met een iets te levendige fantasie. Verwacht dus geen emotionele verwikkelingen van pubers die op het punt staan volwassen te worden, maar de beslommeringen van een kind in lagere-schoolleeftijd. Chris woont samen met zijn vader in een vrijstaand huis. Het lijkt vakantie, want Chris heeft alle tijd van de wereld. De moeder van Chris is er niet, en daar lijkt een trieste reden voor.

Wellicht daardoor is Chris een wat verlegen en gesloten jochie. Hij heeft weinig vrienden en weinig te doen, en trekt zich graag terug in zijn fantasiewereld. Hij beeldt zich in dat hij een superheld is, de Captain Spirit uit de titel. De game wisselt fantasie en werkelijkheid af. Het grootste deel van de game, die je in ongeveer twee uur uitspeelt, speelt zich af in de werkelijkheid, in en om het huis van Chris en zijn vader. Soms stap je echter in de fantasiewereld van Chris.

De aanleiding daarvoor kan heel simpel zijn. Zo is de verwarmingsketel kapot waardoor hij steeds weer moet worden ingeschakeld voor hij kan worden gebruikt. De ketel bevindt zich in een donkere kast onder de trap. Als Chris die kast ingaat om de ketel in te schakelen, fantaseert hij dat hij daar het watermonster gaat verslaan. Je staat dan opeens niet in de kast, maar in een fantasielandschap met een enorm machinevormig monster in het midden. Het leidt niet tot een gevecht, want daar is Captain Spirit de game niet naar. Als Chris het monster nadert, verandert het in de ketel en keert hij terug naar de werkelijkheid. Het is een voorbode voor meer monsters die Chris bij elkaar fantaseert, en die bestrijdt hij met al even imaginaire superkrachten. Ondanks dat de game maar twee uur duurt, heb je een kaart waarop de missies staan die je met Chris kunt uitvoeren. Die missies bestaan gedeeltelijk uit klussen in het dagelijkse leven, maar vooral uit fantasie-avonturen, al loopt een en ander gedeeltelijk in elkaar over.

Mooiere beelden

Net als in Life is Strange gaat het hier vooral om het meemaken van de belevenissen en de emoties van Chris. Je hebt daar bovendien het nodige in te kiezen, nog meer dan in Life is Strange. De game is wat dat betreft een voorbode van wat je in Life is Strange 2 te wachten staat. Voor dit tussendoortje heeft Dontnod Unreal Engine 3 ingeruild voor versie 4, en dat is op een prettige manier merkbaar. De personages en de spelwereld zien er beter uit dan voorheen, waarbij vooral de gezichten opvallen. Dontnod heeft echter wel de kenmerkende stijl van Life is Strange aangehouden.

Of het door de nieuwe engine komt is niet helemaal duidelijk, maar in Captain Spirit heb je ook meer keuzemogelijkheden dan in Life is Strange. Zo kun je bijvoorbeeld bepalen hoe het superheldenpak eruit gaat zien dat Chris voor zichzelf in elkaar knutselt. Het is een van de eerste opdrachten in de game: uit alledaagse spullen een pak samenstellen dat past bij de Captain Spirit die je voor ogen hebt. Zo beleef je in twee uur een zomers fantasie-avontuur rond een fictieve superheld die lijkt voortgekomen uit de fantasie van een klein jochie, maar die je grotendeels zelf samen kunt stellen.

Het mooie is dat er stiekem best veel banden zijn met Life is Strange. Chris leeft in een compleet eigen wereld, maar er zijn genoeg verwijzingen en easter eggs. Zo zagen we in het huis van Chris een brief van Blackwell Academy liggen. In Captain Spirit is dit een van de vele voorwerpen die je op kunt pakken maar waar je verder niets mee kunt. Voor fans van Life is Strange is het echter een prettige herinnering. Nog leuker is dat Dontnod beweert dat je keuzes in Captain Spirit effect hebben op wat je straks in Life of Strange 2 mee gaat maken, al wil men nog niet loslaten hoe dat in zijn werk gaat.

Voorlopige conclusie

The Awesome Adventures of Captain Spirit belooft een lekker tussendoortje te worden voor wie wacht op Life is Strange 2. Na de prequel Before the Storm gooit ontwikkelaar Dontnod het nu over een geheel andere boeg. De Franse studio wilde meer in hetzelfde universum doen, en grijpt die kans aan met Captain Spirit, een game die zich wel in hetzelfde universum afspeelt maar geheel losstaat van de gebeurtenissen in Arcadia Bay. De gameplay is vertrouwd, maar de setting heel anders. Daarnaast is Captain Spirit een technische voorbode van Life is Strange 2, doordat het spel is gemaakt met een verbeterde versie van de Unreal Engine. Bovendien is Captain Spirit gratis en verschijnt het eind deze maand al.

Titel	The Awesome Adventures of Captain Spirit
Platform	Windows, Xbox One, PlayStation 4
Ontwikkelaar	Dontnod Entertainment
Uitgever	Square Enix
Releasedatum	26 juni 2018

Ghost of Tsushima

Sucker Punch is de studio die je kent van de verschillende delen van Infamous, of inFamous, zoals de makers de titel zelf schrijven. Het zijn supersnelle actiegames in een open spelwereld waarin je de gekste stunts uit kunt halen. Tegen een flat oprennen? Geen probleem. Door de lucht zweven? Kan. Tijdelijk onzichtbaar worden? Net zo gemakkelijk. Na vijf delen Infamous wilde de studio echter weleens wat anders dan een donker en fictief maar hedendaags Amerika. Daarom bedacht Sucker Puch een concept voor een game in een heel andere setting, en legde dat plan voor aan eigenaar Sony. En bij een Japanse uitgever als Sony viel het plan voor Ghost of Tsushima vast in goede aarde.


Titel	Ghost of Tsushima	Platform	PlayStation 4
Ontwikkelaar	Sucker Punch Productions	Verwacht	Onbekend

In Ghost of Tsushima krijg je geen hedendaags Amerika vol neonlicht en flitsende kleuren voorgeschoteld. In de nieuwe game duikt Sucker Punch in de geschiedenis. De game neemt je mee naar 1274, en je gaat naar het eiland uit de titel. Tsushima ligt ergens halverwege Japan en Korea en vormt zo de brug tussen het eilandenrijk en het Aziatische vasteland. Die positie speelt een rol in de game, want vanwege de ligging van het langgerekte eiland vormde het de springplank bij de eerste Mongoolse invasie in het land van de rijzende zon. De Mongoolse Horde landde op Tsushima voor het eerst op Japanse bodem.

De inval vormt de achtergrond voor het verhaal in de game. Daarin volg je Jin Sakai, de laatst overgebleven samoerai op het eiland dat wordt overstroomd door Mongoolse troepen. Aan jou de eer om die invasie te stoppen. Je volgt daarbij het dagritme van de invasie. Tijdens de E3 liet Sucker Punch zijn demo beginnen op dag negen van de schermutselingen.

Open spelwereld

Net als Infamous is Ghost of Tsushima een openwereld-game waarin je de hoofdpersoon vanuit het 'derde persoon'-perspectief volgt. Je hebt hier alleen minder middelen dan in Infamous, om de game een realistisch karakter te geven. Bij dat realisme past ook dat Jin een paard heeft waarmee hij over het eiland kan rijden, om zo snel flinke afstanden af te kunnen leggen. Net als in Infamous is de spelwereld zo open dat er geen waypoints zijn die je beperken. Je kunt direct overal gaan en staan.

Sucker Punch heeft geprobeerd om het Japanse landschap te vangen, al is het ook weer niet zo realistisch dat de studio het werkelijke eiland heeft nagebouwd. Je speelt op een fictief Tsushima zoals dat er tijdens de invasie kan hebben uitgezien. Zo rij je met je paard over prachtige glooiende velden vol witte pluimen. Helaas is het wel een omgeving waar net een veldslag heeft plaatsgevonden, en daar zie je de gruwelijke restanten nog van liggen. Als je over een bruggetje rijdt en een bos in verdwijnt, volgt de eerste confrontatie, met drie Mongoolse strijders tegelijk.

Daarbij valt het vechten op zich niet eens het meest op, maar eerder de plas modder waarin de confrontatie plaatsvindt. De modder laat namelijk sporen na op de kleding van de vier vechtersbazen. Er komen steeds meer spetters op je kleding, met elke stap die je door de modder zet. Mocht je een rol over de grond maken om aan een aanval te ontkomen, dan zul je dat helemaal goed zien. Na een gevecht zie je dan ook vooral veel zwarte vlekken op je wijde broekspijpen, met hier en daar andere vlekken, afhankelijk van het verloop van de strijd. De vlekken blijven ook keurig zitten, tot de eerste de beste regenbui of zwempartij.

Wat het vechten betreft, wilde Sucker Punch nog weinig loslaten over de besturing van de game. Je hebt een katana, maar wat je daar precies mee kunt, is niet helemaal duidelijk. De studio stelt alleen dat de eerste aanval belangrijk is, maar dat je ook aanvallen tot een serie aaneen kunt rijgen. Meer wil men daar echter nog niet over loslaten. Wel vertelden de makers dat je niet perse alleen van je katana gebruik hoeft te maken, maar daarbij lieten ze in het midden wat voor wapens je nog meer kunt bemachtigen.

Wel duidelijk is inmiddels dat je een hulpstuk krijgt. Dat is een soort lasso die je kunt gebruiken bij wijze van grappling hook, maar dan in een beperkte versie. Je kunt hem bijvoorbeeld gebruiken om naar een hoger gelegen deel te klimmen. Als je de lasso om een hoger punt weet te slingeren, zul je jezelf vervolgens omhoog moeten trekken, wat vanuit historisch oogpunt heel wat realistischer is dan wat doorgaans met een grappling hook kan. Of de lasso ook als wapen kan worden ingezet, is ook nog niet bekend.

Quests

Verder zal Ghost of Tsushima bestaan uit een serie main quests waarin je de ontwikkeling volgt van Jin. Gedurende die quests zal Jin zich aan moeten leren passen aan het vechten tegen de Mongoolse overmacht. Daarin moet hij zich ontwikkelen tot de Ghost uit de titel, wat duidelijk maakt dat stealth een belangrijk onderdeel zal worden van de gameplay. Logisch, als je het als eenzame samoerai op wilt nemen tegen een heel invasieleger. Klimmen en sluipen, om zo een betere uitgangspositie te krijgen in confrontaties met groepjes vijanden, vormt een belangrijk onderdeel van de game.

Naast de main quests zijn er ook de nodige side quests. Daarmee wil Sucker Punch het verhaal van Jin en de wereld van Tsushima inkleuren, bijvoorbeeld door de nodige personages op te voeren. Zo zagen we de ontmoeting met Masuko, een bevriende vrouwelijke samoerai. Masuko is ronin, ofwel een samoerai zonder meester. Ze is bevriend met Jin, en de twee besluiten samen een klein klooster te bevrijden dat door Mongolen is overvallen. Na een gevecht waarbij de twee de Mongoolse krijgers verslaan, blijkt dat er in het klooster nog slechts één monnik in leven is. En dat is nu net een monnik waarmee Masuko in onmin leeft. Masuko wil de monnik vermoorden, waar Jin het dan weer niet mee eens is. Het lijdt tot een confrontatie tussen de twee bevriende krijgers. Met het voorbeeld wil Sucker Punch duidelijk maken dat betrekkingen tussen personages kunnen veranderen, en er zeer uiteenlopende verhaallijnen in de game zitten. Het gevecht tussen Jin en Masuko wordt een duel. Als het goed is, bevat de game meer van dergelijke tweegevechten.

Verder is Ghost of Tsushima ook nog een beetje een rpg waarin je Jin kunt opwaarderen, al is dat wederom een onderdeel waar de makers nog niets over los willen laten. Waar de heren van Sucker Punch dan weer wel over praten, zijn de stemmen in de game. Je kunt kiezen wat je de verschillende personages wilt horen spreken, Engels of Japans. Mocht je voor Engels kiezen, dan heeft men daarbij bewust gekozen voor accentloos Engels. Je hoort dus geen stemacteurs die Engels praten met een knullig Japans accent.

Voorlopige conclusie

Na de verschillende delen Infamous was Sucker Punch toe aan iets nieuws. Ondanks dat moesten de makers even wennen aan het werken aan Ghost of Tsushima, een game die niet zo snel en flitsend is als de Infamous-games. Inmiddels zijn de makers juist erg blij met een game waarin vaak rust en stilte heerst. Er is uiteraard genoeg actie in Ghost of Tsushima, maar er zijn langere periodes zonder geweld dan in Infamous. In die rustige periodes heb je tijd om te paard Tsushima te verkennen, dorpjes te ontdekken en de vele personages te ontmoeten die in de side quests figureren. Ondertussen is Ghost of Tsushima ook gewoon een game waarin je als een ware samoerai gewapend bent met een zweep en katana, en je kunt niet alleen je vaardigheden met wapens vergroten, maar ook jezelf trainen in de kunst van het sluipen. Je wilt immers de Ghost worden die het de Mongoolse invallers lastig maakt. Pas dan verdien je de titel van de game.

F1 2018

"Laat het alsjeblieft niet weer gewoon dezelfde game met nieuwe skins zijn", is iets dat je best weleens hoort als het over de meest recente F1-games van Codemasters gaat. Dat is niet geheel onterecht. In de invulling van de carrièremodus en de online modi verandert er nog weleens iets, maar grafisch staat de serie al een tijdje stil. Of dat met F1 2018 verandert? Lastig te zeggen. We speelden de game op de E3 ongeveer een half uurtje in een mooie simulator, wat de spelervaring natuurlijk altijd ten goede komt. We hadden wel degelijk het idee dat het een en ander er mooier uitziet. Ook zijn er buiten de baan veel extra scènes bijgekomen. Dat bevordert de geloofwaardigheid van - en sfeer in - de game, en dat juichen we altijd toe.


Titel	F1 2018	Platform	Windows, Xbox One, PlayStation 4
Ontwikkelaar	Codemasters Birmingham	Verwacht	24 augustus 2018

In de beelden vallen bepaalde vernieuwingen op, maar niets is natuurlijk zo ingrijpend als de komst van de nieuwe 'halo'. De dunne walvissenstaart die dit jaar op het chassis van de F1-auto's moet zitten, zit uiteraard ook in de game en ja, dat is best even wennen. Het beperkt je zicht best een beetje. In een echte auto kun je er zonodig altijd een beetje langs of omheen kijken, maar met een beeldscherm is dat lastig. De oplossing, mocht je die graag willen hebben: je kunt de halo uit het beeld halen. Niet realistisch inderdaad, maar genoeg gamers rijden ook met een cameraperspectief dat anders is dan vanuit de positie van de coureur, dus of dat nu direct een nadeel is ...

Nog geen vr

Iets dat trouwens ook kan helpen met het langs de halo kunnen kijken, is virtual reality. Dit verhaaltje herhaalt zich ook elk jaar. Fans willen dolgraag vr-functies in hun Formule 1-game, maar Codemasters is er nog niet klaar voor. Toch bood de E3 wel een sprankje hoop. Toen we vroegen of F1 2018 vr-ondersteuning krijgt, antwoordde Codemasters dat dat in elk geval bij release van de game nog niet het geval zou zijn. Betekent dit dat het met een update toegevoegd zou kunnen worden? Daarover deed de ontwikkelaar verder geen uitspraken, maar het werd ook niet van tafel geveegd.

Gelukkig waren er andere aspecten van de game waar we wel al meer duidelijk over konden krijgen. Op de baan is duidelijk voelbaar dat de circuits meer feedback lijken te geven. Het verschil tussen de schone, ideale lijn en alles daarbuiten is duidelijker voelbaar, en kerbstones raken voelt een stuk heftiger. Dat komt allemaal voort uit een nieuw systeem rond de simulatie van de veringen van de auto's. Ook krijgen we het verschil in performance tussen koude en warme banden dit jaar veel beter mee. Een ander nieuw aspect aan het rijden is dat de game nu ook het Energy Recovery System kent. De teruggewonnen energie kan op verschillende manieren worden gebruikt, die je kunt instellen door voor een race een specifieke 'deployment mode' te kiezen. Daarna is de extra energie in te zetten tijdens races, op de momenten dat je net dat extra beetje snelheid nodig hebt.

Buiten de baan heeft de carrièremodus weer de nodige veranderingen ondergaan. In de eerste plaats is de kwaliteit van de omgevingen en de gezichten verbeterd. Dat is leuk, want rond de races komen veel beelden van de paddock voorbij waarin nu bekende coureurs rondlopen. Ook aanwezig in de paddock is de media. Als coureur moet je af en toe met de pers praten, en dat aspect komt ook naar F1 2018. Je doet interviews en krijgt daarbij per vraag een aantal antwoordmogelijkheden en beperkt de tijd om een keuze te maken. Afhankelijk van je antwoorden lig je beter in het team of word je populairder bij fans. Sportieve antwoorden leiden tot een betere verstandhouding met het team, zogeheten 'showman'-antwoorden boosten je faam maar maken je niet populairder in je eigen garage. Dat heeft dan ook weer effecten, want updates aan je auto komen soms sneller door als het team zich geroepen voelt even wat meer zijn best voor je te doen.

Veranderende reglementen

Die updates zorgen misschien nog wel voor de leukste verandering. Dat je je auto kunt doorontwikkelen en mede kunt bepalen waar je de upgradepunten aan uitgeeft, is niet nieuw. Dat blijft zo. F1 2018 moet daarin wat minder als werk aanvoelen, maar je zult nog steeds testsessies moeten volbrengen om die punten te vergaren. Aan het einde van het seizoen wordt het echter interessant. Elk team kan bepaalde upgrades 'beschermen'. Dat heeft alles te maken met de dreiging van regelveranderingen. Wanneer de FIA besluit het reglement aan te passen, kan het zijn dat een tak van je Research & Development wegvalt. De onderdelen die je beschermd hebt, zullen echter ongewijzigd blijven. Heb je bijvoorbeeld een uitstekend presterende krachtbron, dan is dat de tak die je wilt beschermen, ook al betekent het dat je voor het design van het chasis wellicht helemaal opnieuw moet beginnen. Door de regelveranderingen kunnen de onderlinge verhoudingen tussen de F1-teams flink worden opgeschud. Voorheen bleef de volgorde in teams als je een carrière van meerdere seizoenen speelde meestal gelijk, maar dat zou nu dus anders moet zijn.

Matchmaking vernieuwd

Ook in de multiplayer-modus liggen enkele veranderingen te wachten. Die weten we nog lang niet allemaal, maar een ervan deed Codemasters op de E3 wel uit de doeken. De game zal een nieuw matchmakingsysteem meekrijgen, dat rekening houdt met de kwaliteit en netheid van een coureur. In de praktijk werkt dat met bepaalde 'tiers', waarbij er lobbies zijn waar alleen spelers in een bepaalde tier in kunnen. Op die manier hoopt Codemasters het gemakkelijker te maken voor serieuze racegamers om potjes tegen spelers te racen die op zoek zijn naar eenzelfde serieuze race-ervaring. Die ervaringen kunnen gevonden worden vanaf 24 augustus, want dan verschijnt F1 2018 voor Windows, PlayStation 4 en Xbox One.

Destiny 2 Forsaken

Iets meer dan een jaar geleden, kort voor de E3 van 2017, maakten we kennis met Destiny 2. De game was in veel opzichten een doorontwikkeling en verbetering van de eerste Destiny en, ook niet onbelangrijk, verscheen voor het eerst ook voor Windows. De game kwam uit in het najaar van 2017 en inmiddels zijn we met Curse of Osiris en Warmind zelfs al twee uitbreidingen verder. Het avontuur is echter nog lang niet afgelopen. In september begint Destiny 2 aan zijn tweede jaar, te beginnen met de add-on Destiny 2: Forsaken, dat niet alleen een nieuw hoofdstuk aan het verhaal toevoegt, maar ook een zeer vermakelijke nieuwe multiplayer-modus introduceert.


Titel	Destiny 2 Forsaken	Platform	Windows, Xbox One, PlayStation 4
Ontwikkelaar	Bungie	Verwacht	4 september 2018

Over het verhaal en het singleplayer/coöp-deel van de game kunnen we nog niet al te veel vertellen, want daarvan hebben wij nog niets gespeeld. Duidelijk is echter wel dat de Guardians veel tijd in The Reef zullen doorbrengen, de plek waar ook de nieuwe Raid zal plaatsvinden. The Reef ligt in een asteroïdengordel rond ons zonnestelsel, en het is een thuishaven voor piraten en allerlei ander gespuis. De speler komt hier terecht om wraak te nemen in navolging van de moord op een van Destiny's bekendste en meest geliefde personages: Cayde-6. Het hoe en waarom van zijn dood is ons nog onbekend, maar een goede reden om uit wraak grote hoeveelheden slechterikken neer te schieten is het uiteraard wel, waarbij de dader, Prince Uldren Sov, waarschijnlijk het uiteindelijk doelwit wordt.

Een nieuw verhaal, nieuwe locaties en dus ook een nieuwe Raid die volgens Bungie moeilijker zal zijn en meer bazen zal bevatten dan alles wat er tot nu toe in Destiny heeft gezeten. Dat belooft wat, maar zoals gezegd: we hebben er nog niets van gezien of gespeeld. We konden op de E3 echter al wel aan de slag met een geheel nieuwe multiplayer-modus, genaamd Gambit. We geloven best dat het verhaal en de Raid de moeite waard zullen zijn, maar vooralsnog vinden we Gambit een van de leukste toevoegingen aan Destiny tot nu toe.

Gambit

In Gambit strijden twee teams van vier spelers tegen elkaar, maar die strijd is grotendeels indirect. Beide teams vechten namelijk in hun eigen wereld tegen hordes vijanden. Het is zaak om die vijanden te verslaan en de glimmende Motes die zij droppen, op te pakken. Deze deponeer je steeds in een machine, om uiteindelijk genoeg Motes te verzamelen om de eindbaas te verslaan. Het team dat dit het eerst voor elkaar heeft, wint de wedstrijd.

Dat zou op zichzelf al een best aardig concept zijn, maar Gambit gaat nog veel verder. In de eerste plaats verlies je al je Motes als je dood gaat, dus dat is probleem één. Daarnaast kun je verschillende tussenbazen triggeren die dan in de wereld van het andere team spawnen. Dat gebeurt elke keer dat je team 10 of 15 Motes heeft 'gebanked'. Op het moment dat er zo'n tussenbaas in je wereld is, is je machine dicht en kun je dus geen Motes droppen. Die vijand zo snel mogelijk verslaan is dan ook geen overbodige luxe.

Helemaal leuk wordt het als je 25 Motes hebt afgeleverd. Op dat moment opent er een portaal naar de wereld van het andere team en kan één van de vier spelers van je team hun wereld aanvallen. Dat is niet alleen lastig voor dat andere team, maar vooral ook leuk om te doen. Eenmaal in hun wereld zie je ook hoeveel Motes elke speler bij zich draagt, en niets is zo lekker als iemand die een stuk of tien Motes heeft neer te snipen. Als je doodgeschoten wordt of wanneer de tijd om is, word je terug getransporteerd naar de wereld van je eigen team. Dat portaal opent zich bij 25 en 50 Motes. Belangrijker is dat wanneer het team aan de eindbaas is begonnen, het portaal zich ook opent, maar dan blijvend. Er kan dan dus doorlopend een speler van je team naar de andere kant, in een laatste poging hun voortgang te vertragen. Dat kan nog best ingrijpend zijn. Een potje dat we dik aan het verliezen waren, werd nog erg spannend doordat onze speler aan de andere zijde huis wist te houden. Zodoende is het in Gambit nooit te laat om het tij nog te keren.

Annual Pass

Destiny 2: Forsaken belooft weer een lekkere uitbreiding te worden. Wel moet voor deze uitbreiding opnieuw betaald worden, want dit valt niet meer onder de eerste Season Pass. Wie tot en met de zomer van 2019 inclusief Forsaken verzekerd wil zijn van de vier komende updates, moet dus de nieuwe Annual Pass kopen. Het nieuwe seizoen begint met Destiny 2: Forsaken, op 4 september op Windows, PlayStation 4 en Xbox One.

Trials Rising

Er zijn van die games die eigenlijk helemaal niet leuk zijn om te spelen. Van die games waarbij je na een kwartier al de neiging hebt je controller uit het raam te smijten, het liefst met je console er achteraan. Het zijn games die perfectie vragen en je ook de mogelijkheid geven dat te bereiken, maar erg gemakkelijk is het niet. Wie ooit de bmx-game Trials heeft gespeeld, weet wat we bedoelen. Het spel, waarin je met een bmx of motorfiets per level een serie obstakels moet overwinnen, slaagt erin het bloed onder onze nagels vandaan te halen. Op een goede manier, uiteraard.


Titel	Trials Rising	Platform	Windows, Xbox One, PlayStation 4, Switch
Ontwikkelaar	RedLynx	Verwacht	februari 2019

Trials doet dit dus al jaren, en de jongste telg, Trials Rising, belooft er op verschillende manieren nog een schepje bovenop te doen. De tracks zijn over de hele wereld te vinden, waarbij de moeilijkheid toeneemt naarmate je verder van het westen naar het oosten gaat. De tracks in Noord-Amerika zijn dus relatief eenvoudig, die in Azië wil je liever niet spelen. Grapje natuurlijk, maar ook weer niet: we speelden een 'Extreme' track en moesten bij het eerste obstakel niet alleen met de juiste snelheid aankomen, we moesten ook nog een bunnyhop doen en op het juiste moment de rem aantikken om het voorwiel van de motorfiets over een ronde ton heen te krijgen. Als je het zo zegt, klinkt het best simpel. Maar na vijftig pogingen stonden we nog steeds beneden ...

Elk niveau onder Extreme is goed te doen, maar 'goed te doen' is niet genoeg. Wanneer wij Trials spelen, doen we dat met het uitgangspunt dat we elke track binnen de gestelde tijd en met nul fouten willen afronden. Een foutje betekent dan niet 'begin bij het laatste checkpoint', maar 'begin bij het begin'. Dat maakt een game als Trials stukken frustrerender, en dat zal voor Trials Rising zeker ook gelden. Nieuw is het echter niet, dus laten we snel kijken naar wat er wél nieuw is.

In de eerste plaats heeft ontwikkelaar RedLynx de nadruk flink gelegd op multiplayer, maar niet per se op de manier waarop je het nu voor je ziet. De game laat spelers nu desgewenst altijd tegen drie andere bikers rijden. Die bikers zijn dan de ghosts van andere spelers, die een vergelijkbaar niveau als de speler zelf hebben. Volgens RedLynx vinden gamers het leuker om tegen anderen te spelen, ook als ze in hun eentje gamen. De ghost van een andere rijder in je spel hebben kon trouwens al, maar nu zijn het er dus drie. Natuurlijk behoort directe multiplayer ook tot de mogelijkheden, nu zelfs voor acht personen tegelijk.

Tandem Bike

De opvallendste verandering is echter de spelmodus waarbij twee spelers samen een motor besturen. Deze modus heet 'Tandem Bike' en biedt precies wat je denkt, namelijk twee motorrijders op een grote motor. De besturing van die motor doe je samen. Je moet tegelijk gas geven, remmen, de balans bewaren en eventueel front- en backflips maken. Als slechts een van de de rijders iets doet en de ander niet, gebeurt dat maar met vijftig procent van de kracht. Als je tegenovergestelde input geeft, gebeurt er in de praktijk dus niets. Het is simpel, soms frustrerend, maar wel ongelooflijk grappig.

Daarnaast speelt customization een grote rol in het spel. Spelers kunnen hun outfits en skins voor hun bikes aanpassen en delen met andere spelers, maar ook zelf banen maken en uitwisselen in de Trials Track Editor, die terugkeert in Trials Rising. Deze editor hebben we zelf nog niet in actie gezien, maar volgens Ubisoft is hij 'groter dan ooit', dus dat belooft wat. Het enige echt slechte nieuws voor Trials-fans die uitkijken naar deze game, is dat Trials Rising pas in februari 2019 verschijnt. Het goede nieuws is dan weer dat de game niet alleen voor Windows, Xbox One en PlayStation 4 uitkomt, maar ook voor de Nintendo Switch, voor al je Trials-plezier in de trein, of waar dan ook.