Vijf games om de lente mee te beginnen

Moss (vr)

Eens in de zoveel tijd stellen we op Tweakers een round-up samen, om games die anders de site niet zouden hebben gehaald, toch kort te kunnen bespreken. Dit keer hebben we weer vijf titels voor je verzameld, met daarbij aandacht voor snelheid, een kleurrijk en muzikaal platformspel en om te beginnen een van de nieuwste en schattigste games die je kunt spelen met een PlayStation VR-set.


Titel	Moss
Platform	PlayStation VR
Prijs	€ 29,99

Hoe gaat het anno 2018 met virtual reality? Gamers die geïnteresseerd zijn in de technologie of in het idee om in een andere wereld te stappen, beschikken waarschijnlijk al over een Oculus Rift, HTC Vive of andere bril. De roep om betere hardware wordt zeker onder early adopters steeds heviger, maar dat betekent niet dat er nu nog geen games uitkomen die de moeite waard zijn. Voor de game die dat predicaat de afgelopen tijd het meest heeft verdiend, moet je echter in het bezit zijn van een PlayStation 4 en PSVR. Alleen dan kun je op avontuur met het schattige muisje Quill in haar game 'Moss'.

Het spel begint wanneer de speler een oud boek openslaat in een bibliotheek en wordt meegenomen naar de fantasiewereld van Quill. Wat blijkt: het koninkrijk waar Quill leeft, wordt onderdrukt door een vuurspuwende slang genaamd Sarffog. Alsof dat nog niet genoeg reden is voor actie, wordt Quills oom ook nog eens gevangen genomen. Tijd voor Quill om op avontuur te gaan. Dat doet ze niet alleen, maar met hulp van een speciaal soort kracht. Dankzij een magisch stuk glas kan ze contact maken en samenwerken met 'de lezer'. Jij, de speler c.q. 'lezer' van het verhaal, hebt een actieve rol in dat verhaal.

Originele toepassing van vr

Moss is een game die op een heel eigen, unieke manier gebruikmaakt van de mogelijkheden van virtual reality en de PlayStation 4. De spelwereld is opgedeeld in kleine stukjes die de speler steeds schuin van boven ziet, alsof je naar een soort tabletopgame kijkt. Door naar voren te leunen, kun je die wereld van dichtbij bekijken of achter muurtjes kijken, en door naar achter te leunen krijg je een beter totaaloverzicht. Quill loopt uiteraard in de wereld rond en laat zich besturen zoals je gewend bent van platformspellen. Dat betekent dat ze moet springen en klimmen, en in gevecht gaat met de gevaarlijke wezens die haar pad van tijd tot tijd kruisen. Je kunt dat platform gemakkelijker maken door je eigen positie te veranderen. Soms is springen of zien waar je naartoe moet, net wat gemakkelijker als je wat naar voren leunt of het speelveld van links of rechts bekijkt.

De manier waarop Quill en de lezer met elkaar samenwerken, is wat van Moss een memorabele game maakt. De speler kan bepaalde objecten 'vastpakken' en beïnvloeden, en heeft zo rechtstreeks invloed op waar Quill naartoe kan. Soms betekent het dat je een blok moet verplaatsen of een platform omhoog of omlaag moet trekken. Op andere momenten kun je vijanden vastpakken en kortstondig uitschakelen, of ze zelfs andere vijanden laten aanvallen. Het leuke is dat je deze handelingen kunt uitvoeren terwijl je Quill ook nog bestuurt. Dat is tricky, maar naarmate je verder komt, wordt dat wel steeds meer gevraagd en wordt Moss ook een wat uitdagender game. De manier waarop de gameplay doorlopend met nieuwe uitdagingen en mogelijkheden komt om je 'krachten' als lezer te gebruiken, is ook absoluut een sterk punt.

Schattig

Toch is dat niet het sterkste onderdeel. Die eer gaat naar de prachtige sfeer en de onmiskenbare 'schattigheidsfactor' die Moss de speler biedt. Door de samenwerking met de lief ogende Quill en de interactie die plaatsvindt tussen het muisje en de speler, ontstaat er al snel een band. Kom je niet uit een puzzel, dan wijst Quill naar plaatsen waar je iets mee moet doen. Heb je een moeilijk gevecht gewonnen, dan draait ze naar je toe en gaat ze met haar hand omhoog staan, wachtend op een high-five. Die kun je dankzij de positietracking van de PSVR-camera met de controller ook daadwerkelijk geven.

Moss is een game die laat zien dat er niet per se nieuwe vr-hardware nodig is om een mooie game te maken. De makers zijn erin geslaagd vr op een mooie, vernieuwende manier toe te passen. Het maakt van Moss zeer waarschijnlijk de beste platformgame die je nu met een vr-bril kunt spelen. De gameplay werkt uitstekend. De fijne sfeer in het spel en de band die je als lezer van het verhaal opbouwt met Quill, doet bovendien denken aan de band die je wellicht ooit hebt opgebouwd met Ori in haar Blind Forest en met Yarny in Unravel. Dat je er een PSVR-setje voor moet hebben, zal betekenen dat relatief weinig mensen met Moss aan de slag gaan. Als je echter wel over Sony's vr-set beschikt, mis je een prachtig avontuur als je Moss níet in huis haalt.

Gravel

We hebben vorig jaar een fiks aantal racegames op de markt zien verschijnen. Op een enkele uitzondering na ging het daarbij steeds om games met een serieuze insteek. Met die wetenschap in het achterhoofd is het extra leuk om eens een racegame te spelen die zichzelf wat minder serieus neemt, en Gravel van de Italiaanse ontwikkelstudio Milestone is precies zo'n game. Het spel laat de speler deelnemen aan een soort televisieprogramma waarin de verrichtingen van allerhande off-roadracers worden gevolgd. Het geheel speelt zich af in een in seizoenen opgebouwde show, compleet met een stem die alles presenteert.


Titel	Gravel
Platform	PlayStation 4, Xbox One, pc
Prijs	€ 59,99

Dat is in potentie een gaaf concept. Het thema sluit goed aan bij de 'realitystijl-tv' die anno nu populair is. Ook het opwerpen van rivalen doet het altijd goed, zeker in een game waarin je flink mag beuken, duwen en trekken. Het is alleen jammer dat de speler daar zelf niet echt een rol in heeft. Je wordt niet neergezet als 'de grote uitdager' en je hebt ook niet echt een avatar in het spel. Je speelt in het verhaal dat Gravel probeert neer te zetten, eigenlijk een vrij anonieme rol. Daar had zeker meer ingezeten. Het idee en het thema zijn tof, de uitwerking wat minder.

Niet elke discipline even goed

Dat komt ook doordat Gravel grotendeels lineair verloopt. Je speelt steeds een onderdeel vrij waarin een aantal verschillende races is te rijden. Elke race kan maximaal drie sterren opleveren en om de zoveel verzamelde sterren speel je een nieuw stuk van de game vrij. Over het algemeen hoef je niet alle sterren te halen om telkens weer wat verder te komen. In dat opzicht is het vergelijkbaar met hoe veel games in andere genres progressie aanpakken. Het maakt dat je de races kunt kiezen die je leuk vindt, en de wat minder favoriete races links kunt laten leggen. Dat is helaas nodig, want niet elke discipline komt even goed uit de verf in Gravel, mede door de sterk wisselende moeilijkheidsgraad tussen de verschillende soorten races.

Vergelijk bijvoorbeeld de races in stadions met de races van A naar B, die in een veel grotere omgeving plaatsvinden. Die stadionraces horen bij de gemakkelijkste events in Gravel. Als het je lukt de bochten kort te nemen, kun je vrij gemakkelijk inhalen. Blokken is daar ook niet al te lastig, dus je wint vrijwel altijd. De meer open races zijn een stuk lastiger en spelen niet altijd even lekker. Voor uitdaging zorgen ze wel en het helpt ook dat je niet per se hoeft te winnen om verder te komen in de game, maar toch krijg je al snel duidelijke voorkeuren. Je gebruikt de races in stadions om snel en gemakkelijk sterren te pakken, en probeert moeilijkere events dan maar te overleven, als het überhaupt nodig is.

Toch is Gravel wel leuk om te spelen. De besturing voelt goed aan. Auto's glijden lekker door de bochten, of juist niet, als je dat niet wilt. Te gemakkelijk? Ja, dat wel. Gravel is zeer vergevingsgezind. Je kunt rustig een flinke tik krijgen van een andere auto, zonder dat je eigen auto al te onstabiel wordt. Foutjes en spins komen wel voor, maar niet te vaak en zelden door alleen je eigen toedoen. Je kunt dus naar hartenlust raggen, scheuren en tikken uitdelen. Zo wonnen wij een van de races tegen een van de 'bazen' in de game, door hem vroeg in de race in de rondte te tikken. Vervolgens konden we de race gemakkelijk uitrijden en winnen.

Funfactor houdt Gravel op de been

De funfactor die het gooi-en-smijtwerk met zich meebrengt houdt Gravel op de been. Het helpt mee dat je sommige races op behoorlijk sfeervolle locaties mag verrijden, zoals in het Los Angeles Memorial Coliseum, de straten van Las Vegas of een idyllisch ogende vakantiebestemming. Het feit dat je het hele spektakelstuk online kunt beleven, voegt ook extra spelplezier toe. De volledig lineaire opbouw van het spel, alsmede het feit dat de verschillende soorten races lang niet even leuk zijn, kost het spel dan weer punten. Op audiovisueel gebied kan de game niet meekomen met de mooiste racegames van dit moment, en op het gebied van presentatie zijn niet alle kansen benut. Gravel is leuk, maar wellicht pas echt interessant als je de game voor een schappelijker bedrag kunt oppikken.

TT Isle of Man: Ride on the Edge

Wat is de charme van loeihard rondrijden op een motorfiets terwijl je je ervan bewust bent dat het kleinste foutje een eind aan je leven kan maken? Alleen een speciaal soort mensen accepteert dat risico als onderdeel van een sport, en die mensensoort vind je jaarlijks op het Britse Isle of Man, waar het spectaculairste en gevaarlijkste motorevenement van het jaar plaatsvindt. Motorcoureurs razen tijdens de ronde op het eiland over smalle weggetjes, vaak vlak langs stenen muren, huizen en andere objecten waar je liever niet met een noodgang tegenaan klapt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de lijst dodelijke slachtoffers lang is: liefst 255 coureurs vonden de dood op het eiland, met de Nederlandse Jochem van den Hoek in 2017 als een van de meest recente slachtoffers. Voorafgaand aan zijn dood zei Jochem in een interview dat als het mis mocht gaan voor hem, hij zelf de keuze had gemaakt om daar te rijden om zo zijn droom waar te maken. De droom van racers als Jochem is waarom de TT op Isle of Man überhaupt nog bestaat, al gaan er steeds meer stemmen op om er een einde aan te maken. Voor 2018 staat het evenement echter gewoon weer op de kalender.


Titel	TT Isle of Man: Ride on the Edge
Platform	PlayStation 4, Xbox One, pc
Prijs	€ 54,99

Of dat negatieve gevolgen zal hebben, moet worden afgewacht. Een positief gevolg is er alvast wel, in de vorm van de game TT Isle of Man: Ride on the Edge. Het spel biedt gamers de kans de duizelingwekkende snelheden aan den virtuele lijve te ondervinden. Zoiets komt natuurlijk niet in de buurt van het echte werk, maar het geeft een aardig idee van hoe de wereld eruitziet voor de waaghalzen die er een sport van maken om de dood in de ogen te staren. En ook hoe gemakkelijk het is om te vallen met een motorfiets, en hoe onaangenaam je dan terecht kunt komen.

Even slikken bij harde valpartijen

Dat laatste is in een game natuurlijk vrij acceptabel, maar met de lange lijst slachtoffers in je achterhoofd beleef je het vallen in deze game nog net even anders. Zeker als je op een van de bekendere gevaarlijke plekken onderuit gaat is het niet moeilijk om even stil te staan bij de coureurs die dat niet hebben kunnen navertellen. In die zin is TT Isle of Man: Ride on the Edge misschien wel een mooi eerbetoon. Het is alleen jammer dat dat eerbetoon puur beoordeeld als game eigenlijk niet zo heel indrukwekkend is.

Het grote probleem is dat eigenlijk alleen het eilandrondje echt een aandachtstrekker is. De game biedt ook een soort carrièremodus waarin je in andere omgevingen mag rijden. Je begint dan op wat lichtere motoren en promoveert uiteindelijk naar de snelste en zwaarste racemonsters. Dat klinkt leuk, maar de carrièremodus is veel te steriel, veel te nietszeggend om echt te kunnen boeien. Hij is vooral handig om op kortere, gemakkelijkere banen de besturing van de motoren in de game goed in de vingers te krijgen voordat je aan het echte werk begint.

In die race beleef je waarschijnlijk al best snel spannende momenten. TT Isle of Man is goed op niveau in te stellen, aangezien zowel het niveau van de racers om je heen als de moeilijkheidsgraad van het rijden zelf kan worden aangepast. Dat maakt de game ook toegankelijk voor gamers die de ins en outs van het motorrijden niet zo goed kennen. Wie dat wel kan, kan een meer op simulatie gerichte instelling kiezen en zal dan ook worden afgestraft voor gemaakte fouten. Dat betekent trouwens niet dat de lagere moeilijkheidsinstellingen ervoor zorgen dat je niet meer valt. Ook op een gemakkelijker niveau maakten we regelmatig een schuiver of werden we van onze motorfiets geslingerd.

Heb je het rijden een beetje onder de knie, dan is het tijd voor het hoofdmenu. Je kunt het Isle of Man-circuit op verschillende manieren te lijf gaan. De 'echte' manier is natuurlijk de TT-methode, waarbij alle rijders beurtelings starten en het gaat om de gereden tijd, dus niet om de positie in het veld. Een massastart behoort ook tot de mogelijkheden, maar daarin ondersteunt de game slechts een veld van twaalf motoren. Mede daardoor biedt TT Isle of Man net te weinig om echt interessant te worden. Het op hoge snelheid over het eiland razen is en blijft spectaculair, maar na een paar keer is de nieuwigheid daar wel af en raak je snel uitgekeken op deze motorracegame.

Beste gevoel van snelheid

Dat is jammer. Er is namelijk één ding dat TT Isle of Man: Ride on the Edge enorm goed doet, en dat is de speler het gevoel van snelheid meegeven. De manier waarop de wereld om je heen verandert in een grote, wazige tunnel wanneer je motor op topsnelheid komt, is schitterend uitgevoerd. Het geeft je een goed idee van hoe idioot hard de coureurs rijden. We betwijfelen of we ooit een racegame hebben gespeeld waarin dit beter tot uiting komt dan in TT Isle of Man. Helaas heeft de game verder te weinig om het lijf en is het dus maar zeer de vraag hoe veel gamers hier ooit mee in aanraking zullen komen.

Descenders

Ook Descenders draait om fietsen en snelheid. Alleen ontbreekt hierbij een motorblok en is het over het algemeen wat minder gevaarlijk dan met een motorfiets racen op Isle of Man. Deze game draait om downhill mountainbiking. Het idee is simpel. Je begint steeds bovenaan een berg en moet dan een bepaald parcours afleggen. Dat parkoers is de ene keer wat gemakkelijker dan de andere keer, en het kan verschillende soorten obstakels bevatten. Het doel is altijd hetzelfde: kom heelhuids beneden, en het liefst met zo veel mogelijk punten voor stijl, want daarmee stijgt je reputatie als rijder het snelst. Probeer vooral niet te vallen, want dat kost je punten én een, twee of zelfs drie blokjes van je levensbalk, die bij het begin van elke run begint met vier blokjes.


Titel	Descenders
Platform	pc
Prijs	€ 29,99

Dat is in een notendop wat Descenders is. De game schotelt gamers parcoursen in verschillende omgevingen voor. Door in een bepaalde omgeving een bepaald 'boss level' drie keer te voltooien, open je een nieuwe omgeving. Die omgeving zorgt vervolgens voor nieuwe uitdagingen. Aanvankelijk hoef je je alleen druk te maken over snelheid en wat bochtjes. Je hebt altijd een extra uitdaging die je kunt oppikken voor bonuspunten, maar bedenk wel dat zo min mogelijk vallen en de rit afmaken altijd goed is voor meer punten dan falen omdat je een bonus probeerde te halen. Bovendien lijkt de game bij het aanbieden van een bonusuitdaging ook niet te letten op het parcours dat je gaat rijden. Om de bonus te behalen moesten we meer dan eens iets doen dat op het betreffende parcours niet nodig was. Banen en bonussen lijken willekeurig aan elkaar gekoppeld, en dat levert dus niet altijd een werkbare combinatie op. De verklaring voor dit probleem is vrij logisch. De banen die je rijdt, worden ook gegenereerd. Je rijdt dus nooit hetzelfde parcours, en dat maakt het ook lastig om er bij voorbaat uitdagingen aan te koppelen.

Let je niet al te veel op die bonusopdracht, dan is Descenders zeker in de beginfase geen al te moeilijke game. Naar beneden fietsen en een paar trucjes uitvoeren lukt best. De allerhoogste scores haal je er niet mee, maar Descenders geeft je ook weinig reden om dat per se te willen. Je reputatiescore is alleen van belang in leaderboards, maar wie Descenders nu een keer uitprobeert, zal niet snel meer in de buurt komen van de topscores. Dat maakt die competitie bij voorbaat doelloos. Leuker is het om je gewoon te richten op wat de verschillende banen zoal voor je in petto hebben.

Zodra je de eerste fase van de game voorbij bent, blijkt namelijk dat je nog best van goede huize moet komen om je fiets keer op keer zonder problemen aan de finish te krijgen. In het bos - de tweede 'wereld' die je tegenkomt - liggen bijvoorbeeld al veel meer obstakels te wachten en wordt meer van je gevraagd op het gebied van fietscontrole. Het maakt Descenders uitdagender en tegelijk wat frustrerender. De game speelt echter wel soepel genoeg om je wat technischer uitdagingen te geven, dus daar is verder niets mis mee. Het is hooguit jammer dat je de hogere snelheden op die momenten even niet meer tegenkomt, terwijl dat juist een element is dat Descenders leuk en spannend maakt. Het gevoel van met een noodgang van een berg fietsen komt in de game heel aardig naar voren.

Vaak simpel, soms mooi

Het enige jammere daarbij is dat het audiovisuele niveau van de game afbreuk doet aan die ervaring. Descenders oogt voor een aanzienlijk deel vrij simpel. Dat kan en mag, als de nadruk enorm ligt op gameplay, maar buiten het rijden van losse ritjes naar beneden en nieuwe werelden vrijspelen biedt Descenders ook niet overdreven veel inhoud. Het helpt niet dat de game over een vrij beperkte soundtrack beschikt. Mocht je, zoals wij, niet overdreven gek zijn op drum&bass, dan is de soundtrack van Descenders nogal uitdagend om naar te luisteren. Iets meer variatie was leuk geweest, muziekstijlen als punk passen bijvoorbeeld ook prima bij het thema van de game. Overigens mag wel worden gezegd dat het visuele niveau van de game per type omgeving wisselt. De bossen zien er bijvoorbeeld aanmerkelijk mooier uit dan het eerste gebied waarin je mag crossen.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Ondanks onze kritiekpunten hebben we ons nog best aardig vermaakt met Descenders. Het ontbreken van inhoud leidt er echter wel toe dat de game nooit de status overstijgt van een spel dat je af en toe eens aanzet in een pauze, maar verder niet echt serieus speelt. Of dat nog kan veranderen? Dat is moeilijk te zeggen. De manier waarop de parcoursen worden gegenereerd, laat geen onderlinge competitie toe op basis van tijd of score. Niemand rijdt immers ooit op dezelfde baan. Het zorgt er voor dat je sneller dan je aanvankelijk had gedacht uitgekeken raakt op Descenders. RageSquid is van plan de game de komende zes tot negen maanden nog verder te ontwikkelen voordat hij officieel de 'Early Access'-fase op Steam verlaat. In zekere zin is het dus nog te vroeg voor een definitief oordeel. Tegelijkertijd is het wel al mogelijk de game te kopen, dus willen we Descenders toch voorzien van een beoordeling, die dus slaat op de 'Early Access'-versie van het spel.

Fe

Muziek en gaming zijn goede vrienden. Jaarlijks trekken wereldwijd duizenden liefhebbers naar muziekgebouwen om naar concerten te luisteren waarbij muziek uit games ten gehore wordt gebracht. Er is echter nog een andere manier waarop de twee samengaan, los van simpelweg een begeleidende soundtrack bij gameplay. Games als Guitar Hero maken de muziek leidend en voegen de gameplay daar aan toe. De middenweg wordt gevormd door games als Rez en het net door Electronic Arts op de markt gebrachte Fe. Dit zijn games waarin de soundtrack en gameplay soms onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en waarbij de speler met zijn acties invloed heeft op het totaalgeluid dat uit zijn of haar speakers komt.


Titel	Fe
Platform	PlayStation 4, Xbox One, pc, Nintendo Switch
Prijs	€ 19,99

In het spel krijgt de speler de controle over Fe, een klein wezentje in een kleurrijke, muzikale wereld. Wat je precies moet doen is niet helemaal duidelijk. Je kunt lopen, springen en ... zingen. Inderdaad, door een trigger ingedrukt te houden, maakt Fe een geluid. Hoe verder je de knop indrukt, hoe harder Fe zingt. Wat je daar precies mee moet, weet je nog niet. Wel zie je een hertje lopen, en aangezien dat het enige boeiende lijkt in de omgeving, loop je er maar achteraan. In die eerste minuten ontdek je waarschijnlijk al dat flora en fauna in de omgeving reageren als Fe zingt. Planten laten bloemen los en kleine beestjes komen naar Fe toe, of ze kijken het wezentje onbegrijpend aan. Op geen enkel moment wordt echter uitgelegd waarom dat zo is. Fe is een game die de speler zelf al doende laat leren hoe de spelwereld en de game in elkaar zitten.

Liedjes leren

Het is te hopen dat je daar snel in slaagt, want er is een probleem. Het bos waarin Fe en alle andere dieren wonen, wordt aangevallen door de 'Silent Ones', mysterieuze robotachtige wezens die dieren gevangen nemen. Aan Fe de taak om daar iets aan te doen. Althans, niemand zegt dat tegen je, maar als jij niets doet, wie doet het dan wel? De kleine Fe kan dat uiteraard niet alleen. Hij heeft hulp nodig van de andere dieren en figuren in het bos, maar kan daar niet zomaar een beroep op doen. Fe zal met ze moeten leren praten. Daarbij wordt het idee van de game langzaam duidelijk. Verschillende dieren reageren op verschillende soorten 'liedjes' die Fe moet leren voor hij gebruik kan maken van de hulp van die dieren. Na het liedje van de vogels te hebben geleerd, kan hij bijvoorbeeld meeliften op de rug van een vogel. Daarnaast kan Fe ook zelf bepaalde handelingen leren. Hiervoor dient de speler een serie roze objecten te verzamelen. Iedere keer dat Fe er een bepaald aantal heeft, krijgt hij een nieuwe vaardigheid.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Het sterke aan de combinatie van die twee factoren is dat dezelfde spelwereld steeds heel anders werkt. Waar je in het begin alleen over de grond kunt lopen, kun je wat later in bomen klimmen en al zwevend andere plekken bereiken. Je leert bepaalde bloemen aanspreken die Fe de lucht in kunnen schieten, op weg naar gebieden die eerder niet bereikbaar waren. Hetzelfde geldt voor de samenwerking met andere dieren. Waar je je eerst moest verbergen voor sommige vijandige beesten, kun je op een gegeven moment de hulp van herten inroepen, die diezelfde beesten met hun gewei eenvoudig kunnen verslaan. Stap voor stap verzamel je meer mogelijkheden en kun je je steeds vrijer bewegen in 'jouw' bos.

Samenspel tussen gameplay en muziek

Op zichzelf is bovenstaande gameplay niet per se uniek. Toch is de game dat zeker wel, en dat komt, zoals al even aangehaald, door de manier waarop de gameplay samenwerkt met de audiovisuele kant van het spel. Elke handeling die je uitvoert heeft invloed op het geluid. Wanneer Fe zingt, doet hij dat niet alleen samen met een ander dier, maar ook met de rest van het bos. Zijn geluiden gaan op in de overkoepelende soundtrack, die daardoor verandert. Het effect kent ook een visuele kant. De verschillende talen - lees: liedjes - vertegenwoordigen vaak ook een bepaalde kleur. Het 'oranje liedje' laat luchtstromen omhoog schieten waardoor Fe effectief door het bos kan vliegen, terwijl op dat moment de oranje accenten in de spelwereld prominenter aanwezig worden.

Met het aantal mogelijkheden dat Fe heeft, stijgt ook de moeilijkheidsgraad van de game. Daar is niets mis mee, maar lastige momenten doorbraken voor ons af en toe de 'flow' die de game verder heeft. Fe is op zijn leukst als je soepel door het bos beweegt. Je af en toe verschuilen voor vijanden hoort daarbij, maar wanneer je een tijdje vast zit bij een puzzel, zoekend naar een manier om ongezien langs vijanden te komen, kan de game licht frustreren. Op dat soort momenten vraagt Fe best iets van je geduld. Aanvankelijk zijn die momenten spaarzaam, maar ze worden talrijker naarmate je verder komt.

Dan nog is Fe een game die je zeker eens uit zou moeten proberen. Hij speelt lekker, is op sommige momenten uitdagend, en presenteert een geheel eigen sfeer waarin de speler zelf invloed heeft op zowel het geluid als het beeld. Met zijn kleurstelling en interactieve soundtrack is Fe zonder twijfel een van de meest unieke games van 2018. Zou je het spel moeten vergelijken met andere games, dan komen titels als Ori and the Blind Forest en Unravel bij ons op, maar vooral vanwege het schattige karakter van het hoofdpersonage. Bovendien is Fe een 3d-platformspel en geen sidescroller zoals die andere twee. Benader Fe dan ook vooral als een heel eigen game, want dat verdient dit spel.