Sony A7 Mark II Review

Stabiel van zichzelf

Stabilisatie

De A7 II is de eerste fullframe-systeemcamera met in de body ingebouwde beeldstabilisatie. Net als bij Olympus-systeemcamera's is de stabilisatie vijfassig, hoewel Sony een andere implementatie gebruikt. Naast stabilisatie van de x- en y-assen biedt Sony's implementatie compensatie van pitch, yaw en roll. Dat laatste staat voor een draaibeweging van de camera om zijn as, terwijl pitch en yaw slaan op het trillen van het uiteinde van de lens.

Het voordeel van lenzen met ingebouwde stabilisatie is dat ze geoptimaliseerd zijn voor de brandpuntsafstand, maar het nadeel is dat die vorm van stabilisatie alleen bepaalde bewegingen compenseert, zoals pitch en yaw. Het interessante is dat ook bestaande lenzen met ingebouwde stabilisatie profijt moeten hebben van de vijfassige stabilisatie in de body. De camera gebruikt de ingebouwde stabilisatie voor de pitch- en yaw-correcties, en de in-body-stabilisatie voor de roll-correctie en voor de stabilisatie van de x- en y-as. De stabilisatie wordt daardoor niet twee keer zo goed, maar je krijgt wel het beste van twee werelden.

Ter illustratie: de onderstaande foto is uit de hand gemaakt met een sluitertijd van een halve seconde, op 55mm, f/11 en iso 6400.

Deze foto uit de hand gemaakt met een sluitertijd van een halve seconde, f/11, 55mm, iso 6400

Primes

Het grootste voordeel van in-body-stabilisatie is natuurlijk dat het werkt met alle lenzen. Alle zoomlenzen in de FE-serie zijn voorzien van stabilisatie, maar de primes niet. Dankzij de in-body-stabilisatie kunnen ook objectieven als de 55mm f/1.8 en de 35mm f/2.8 profiteren van de stabilisatie, die volgens Sony maximaal 4,5 stops winst oplevert. Dat betekent dat je met langere sluitertijden uit de hand kunt fotograferen en dat kan dus leiden tot meer geslaagde foto's, zeker als je onder matige lichtomstandigheden werkt.

MF-lenzen

Een ander voordeel is dat het werkt met alle lenzen die via een adapter op de A7 worden geplaatst. Denk bijvoorbeeld aan een handmatige Samyang- of Leica-lens, een oude spiegellens of een Canon EF-objectief met of zonder stabilisatie. Vanwege de korte afstand tussen de sensor en de lens worden er veel Leica- en Voigtländer-lenzen gebruikt op de A7-serie. Via het menu kun je in dat geval zelf de brandpuntsafstand instellen, van 8 tot 1000mm. Vanzelfsprekend biedt dit grote voordelen. Je kunt makkelijker kiezen voor een hogere diafragmawaarde, een langere sluitertijd en een lagere iso-waarde.

Praktijktest

Los van de praktijkfoto's hebben we een korte praktijktest uitgevoerd met een vaste opstelling. In een onverlichte ruimte gingen we uit de hand foto's maken met een vaste diafragmawaarde en een steeds lagere sluitertijd. De gebruikte lens was de FE 55mm f/1.8 op f/2.8. De stelregel is dat de sluitertijd minimaal gelijk moet zijn aan de brandpuntsafstand om bewegingsonscherpte te voorkomen. Lagere sluitertijden zijn mogelijk, maar het verschilt per persoon of dat succesvol is.

Om het verschil met de oudere A7-camera's te kunnen vergelijken hebben we de A7 II eerst getest met de in-body-stabilisatie uitgeschakeld. De eerste foto toont het resultaat van 1/50e seconde, net onder de richtlijn van de aanbevolen sluitertijd. Meteen daarna, op 1/40e, ging het al mis en was bewegingsonscherpte hinderlijk zichtbaar. De tweede foto hieronder is gemaakt op 1/6e seconde.

Links: 1/50e seconde, rechts: 1/6e

Met stabilisatie trekt de A7 II het nog prima tot 1/6e seconde (tweede foto). Zelfs op 1/4e is het resultaat nog goed, maar dat is zo'n beetje de grens. Dit is effectief een winst van 4 stops.

Links: 1/50e seconde, rechts: 1/6e

Als referentie hebben we een Olympus OM-D E-M10 gebruikt, die eveneens voorzien is van ibis. Vanwege het afwijkende sensorformaat en de brandpuntsafstand zijn iets andere waarden gebruikt. Ook de Olympus produceert op 1/4e seconde nog scherpe foto's. Op 1/2e seconde treedt bewegingsonscherpte op.

Links: 1/30e seconde, rechts: 1/4e

• Volgende pagina 4. Beeldkwaliteit