Sony A7 Mark II Review

Stabiel van zichzelf

Veranderingen

Body

Het eerste wat opvalt is dat Sony de body heeft aangepakt. Voor het eerst sinds de A7, A7R en A7S zijn er serieuze wijzigingen in het ontwerp doorgevoerd. De grip is nu een stuk dieper, waardoor de camera nog iets beter in de hand ligt. De ontspanknop zit nu op een logischere plek boven op de grip, zodat minder vingeracrobatiek nodig is. Bovenop zit een extra programmeerbare knop, eveneens makkelijk met je vingers te bereiken.

De grip van de A7 II is verbeterd, maar over de nieuwe draaiwieltjes zijn we minder te spreken

Tot zover kunnen we ons prima vinden in de verbeteringen, maar over de nieuwe draaiwieltjes zijn we minder te spreken. Deze zijn nu van plastic in plaats van metaal en een stuk minder groot. Ze laten zich op zichzelf goed bedienen, maar zijn op de tast iets minder goed vind- en voelbaar. Vooral het wieltje aan de achterkant werkt minder comfortabel. De vorige generatie draaiwieltjes was wat ons betreft beter.

De body is overigens merkbaar zwaarder geworden, onder andere doordat de bovenkant nu ook van metaal is. Met goed glaswerk kan het toegenomen gewicht de balans ten goede komen, maar het doet het voordeel van een compacte en lichte systeemcamera een beetje teniet.

Ook de klepjes met de aansluitpunten, voor hdmi, usb, koptelefoon en microfoon, zijn wat ons betreft in negatieve zin veranderd. De oudere A7-serie-body's hebben grote en stevige klepjes met scharnieren die je makkelijk kon openen, maar de kleinere klepjes van de A7 II moet je openpulken en weer dichtduwen, en dat is echt een achteruitgang. Omdat bij de camera geen lader wordt geleverd, zul je een van die klepjes vaak openen, omdat de usb-aansluiting zich daar bevindt.

De aansluitingen zijn hetzelfde gebleven, maar de klepjes zijn veranderd

Sluiter

De sluiters die Sony in de A7-serie gebruikt zijn nogal luid. De A7S is tot dusver de enige camera met een stille modus op basis van een volledig elektronische sluiter. De A7 is in vergelijking met de A7R wat stiller, doordat deze een elektronische eerste sluiter gebruikt, wat de helft minder geluid produceert en de sluitervertraging reduceert. Dat is ook het geval bij de A7 II. Het geluidsniveau is verder nog iets afgenomen, maar hij blijft luid. Onopvallende straatfotografie is daardoor lastig.

Autofocus

De A7 was de enige camera in de A7-serie met fasedetectie en op dat vlak zijn er eveneens verbeteringen. De 117-fasedetectiediodes op de sensor en de 25 contrastdetectiepunten leveren volgens Sony een snelheidswinst van circa 30 procent op. In de praktijk is dat zeker merkbaar; vooral continue autofocus tijdens tracking werkt nu een stuk effectiever. Ook de opstarttijd van de camera is flink verkort en neemt nu nog ongeveer driekwart seconde in beslag.

Bij goed licht wordt er vrijwel instant scherpgesteld. Toch haalt de snelheid het niet bij die van de A6000-aps-c-systeemcamera of dslr’s. Vooral in mindere lichtomstandigheden heeft de camera beduidend meer tijd nodig en wordt er soms zelfs helemaal niet scherpgesteld. Dit blijft het grootste verbeterpunt. De A7 II kan in het donker niet zo goed scherpstellen als de A7S, die tot -4 EV redelijk goed blijft functioneren. Oftewel, de scherpstelling van de A7 is erop vooruitgegaan, maar hij kan zich nog steeds niet meten met een dslr of andere snelle systeemcamera’s als het om actiefotografie gaat.

Video

Ten opzichte van de oorspronkelijke A7 is het videodeel verbeterd. Sony heeft vooral de verbeteringen van de A7S in de A7 II overgenomen, zoals de xavc s-codec, die een hogere bitrate en beeldkwaliteit belooft. Hij kan opnemen in 1080p met 24, 25, 30, 50 en 60fps, met een bitrate van 50Mbps. Hij ondersteunt s-log 2, dat meer opties biedt voor nabewerking en daarnaast is er een reeks picture profiles.

Een serieuze filmer moet echter nog steeds bij de A7S zijn, want dat is nog altijd het videomodel in de reeks. In tegenstelling tot de A7 II biedt deze 4k en is hij uitgerust met een meer geoptimaliseerde sensor. Wat de A7 II dan weer wel heeft, is beeldstabilisatie en dat is ook voor video zeer interessant.

Overig

De minimale iso-waarde begint nu bij 50. Dit is een welkome verbetering, mede omdat de ingebouwde beeldstabilisatie je in staat stelt om foto's met langere sluitertijden uit de hand te nemen.

Algemene minpunten van A7-serie bespreken we in deze review niet uitgebreid, omdat alle modellen daar last van hebben - zie bijvoorbeeld onze eerdere review van de Sony A7S. Het betreft dan bijvoorbeeld de relatief korte accuduur van circa 300 tot 350 foto's. Dat komt door de kleine NEX-accu's. Andere camera's in deze prijsklasse halen doorgaans 500 tot 1000 foto's per accu. Zo is er verder het beperkte aanbod van FE-objectieven, wat mede veroorzaakt wordt door het feit dat de A7-serie nog maar sinds eind 2013 bestaat. Aan dat laatste wordt overigens gewerkt, want medio maart 2015 worden nieuwe objectieven verwacht.

• Volgende pagina 3. Stabilisatie