Driver: San Francisco

Plot

Bij het invoeren van een review moeten redacteuren van Tweakers.net altijd bepalen in welk genre het stuk ingedeeld moet worden. Aan deze review van Driver: San Francisco hebben wij onder meer de tag 'racegame' gehangen, want uiteindelijk is dat wat Driver is: een game waarin je met auto's tegen andere auto's racet. Iedereen die een uurtje heeft gespeeld, zal je echter kunnen vertellen dat 'racegame' de lading niet helemaal dekt.

Bekijk de eerste tien minuten van Driver San Francisco

Mochten wij kiezen, dan gaven we Driver: San Francisco het stempel 'race-adventure' mee. Nog voordat er een seconde is geracet, wordt de aandacht namelijk al gegrepen door de ijzersterke presentatie van het verhaal en de personages. De tussenfilmpjes zijn van een zeer hoog niveau. Let in het filmpje maar eens op de details in de gezichten van de personages. In-game worden de prima rollen van de personages door ontwikkelstudio Ubisoft Reflections in stand gehouden, niet alleen door gesprekken tussen bestuurder en bijrijder weer te geven, maar ook door hun portretten links- en rechtsboven in beeld te tonen. Het zorgt ervoor dat je als speler veel meer bij de personages betrokken raakt dan wanneer je alleen de stemmen zou horen.

Let op: spoilers!

Daar komt dan nog bij dat de plot ook aardig is. Verwacht geen meesterwerk en neem sommige plotwendingen maar met een korreltje zout, maar de plot komt goed uit de verf. We gaan het verhaal hier niet volledig uit de doeken doen, maar om een paar elementen kunnen we niet heen.

De clou van het verhaal snap je op hetzelfde moment als hoofdpersonage John Tanner; op dat moment zie je de ontknoping niet aankomen. Dat doet wel wat afbreuk aan het 'onderzoeksbord' dat Tanner gedurende de game bijhoudt. Op dit bord wordt informatie verzameld die hij vindt tijdens zijn speurtocht naar zijn aartsvijand Jericho, maar uiteindelijk heeft dat weinig te maken met de afloop van het spel.

De afloop is eigenlijk een anticlimax na een niet onaardig verhaal en dito game. De ins en outs van die game bespreken we op de volgende pagina's, maar de anticlimax behandelen we hier, onder de spoilerwaarschuwing. Al vroeg in het spel wordt duidelijk dat Tanner in coma ligt en dat de missies zich eigenlijk in zijn hoofd afspelen. Als je alleen de voor het verhaal belangrijke missies doet, beleef je vijf à zes uur later het moment dat Tanner wakker wordt. De - laatste - missie die dan volgt, is een stuk makkelijker dan de meeste die je de uren daarvoor hebt gespeeld, en sluit ook qua gameplay helemaal niet aan op de rest van het spel. Zo gaat een aardig plot in de finale als een nachtkaars uit. Het breekt het spel niet op, maar het is wel jammer.

Shiften in singleplayer

Van dat alles weet je aan het begin nog niets. Nadat Tanner en diens partner Jones betrokken zijn geraakt bij een auto-ongeluk waarvan Jericho de veroorzaker is, ligt Tanner in coma en zie je als speler dat Tanner in zijn coma op onderzoek uitgaat. Vanaf nu refereren we aan die situatie als 'in-game', omdat nagenoeg het hele spel zich in het hoofd van Tanner afspeelt. Al snel komt hij erachter dat er iets niet klopt. Hij beschikt namelijk plotseling over de aparte gave om van auto naar auto te springen, het zogeheten 'shiften'.

Shiften?

Het concept van shiften hebben we de afgelopen maanden al vaker besproken, maar voor de volledigheid vatten we de werking nog even kort samen: Tanner kan lichamen van andere bestuurders overnemen. Met een druk op de knop kom je in de shift-modus. Je krijgt dan een overzichtsbeeld van de hele stad, en je kunt vrijwel elke auto selecteren en overnemen.

Driver: San Francisco

Als je vrij door de stad rondrijdt, heeft shiften geen gevolgen anders dan dat je een andere auto onder je virtuele kont hebt. In de missies is shiften echter belangrijker. Als je een race rijdt, moet je namelijk zorgen dat de auto waarin je begint als eerste finisht, ook al shift je tussendoor naar andere auto's. Gaandeweg leer je de mogelijkheden van shift goed kennen en wordt je handig in het gebruiken van de auto's om je heen. Wij beslisten menige race niet door het hardst te rijden, maar door andere racers lastig te vallen met frontale botsingen, tot ze uiteindelijk definitief waren uitgeschakeld.

Schot in de roos

Als het doel was om de game er een eigen identiteit mee te geven, is het shiften een schot in de roos. Hoe verder je in het spel komt, hoe soepeler de omgang met shift wordt. Al snel gebruik je andere auto's om tegenstanders te hinderen en stuur je potentiële dwarsliggers de verkeerde kant op. Ongeacht wat je ermee doet: shiften is leuk.

Dat wordt nog versterkt door de prima humor in het spel. Niet elke grap komt even goed uit de verf, maar over het algemeen zijn de gesprekjes waar Tanner als buitenstaander in terechtkomt beslist geestig.

Grafisch: niet top, niet flop

De singleplayer zul je bijna zeker uitspelen, vanwege de sterke plot en vanwege de lol die je aan het shiften beleeft. Het spel wordt daarbij geholpen door heel aardige graphics. Verwacht geen Forza 4- of Gran Turismo 5-beelden, maar afgezien van een kartelig randje hier en daar ziet Driver: San Francisco er prima uit. Vergeet niet dat we te maken hebben met een een open spelwereld. Zeker verderop in het spel, als je heel San Francisco hebt vrijgespeeld en ook de maximale uitzoom-optie voor je shift-modus kunt gebruiken, is het mooi om te zien hoe snel je van de ene naar de andere kant van de stad kan springen zonder dat je daarbij door laadschermen wordt gehinderd.

Autogeluiden

De uitwerking van de afzonderlijke auto's is ook in orde. Hier geldt opnieuw dat het detailniveau niet dat van de meer op auto's gerichte racegames benadert, maar het stoort geen moment. Daarnaast klinken alle auto's geloofwaardig. Reflections heeft de moeite genomen om de autogeluiden vanuit allerlei posities op te nemen, om een zo realistisch mogelijk geluid in het spel te kunnen geven. Dat is prima gelukt. De ronkende motoren van een zware Mustang of Camaro geven net zoveel voldoening als de veel lichter klinkende, maar o zo snelle moderne sportwagens.

Driver: San Francisco

Als je Driver op dit punt wilt bekritiseren, dan kun je alleen zeggen dat het spel niet genoeg gebruikt maakt van de echt snelle bakken. Pas in de laatste fase van de game mag je achter het stuur van de allersnelste auto's kruipen, en dan ben je al op het punt dat je vooral het verhaal wil uitspelen. Driver verlangt dan nog van je dat je al die auto's vrijspeelt door garages te kopen en specifieke challenges te volbrengen, maar er ontbreekt een beloning die dat de moeite waard maakt. Het maakt namelijk geen verschil of je de game uitspeelt met maar één aangekochte auto, of met alle beschikbare auto's in je garage.

Stuntfilmpjes

Een punt dat samenhangt met de graphics is een ingrediënt dat in een Driver-game niet mag ontbreken: de mogelijkheid om replays te bewerken en er sappige stuntfilmpjes van te maken. De editor geeft veel mogelijkheden, maar helaas konden we nog niet experimenteren met het uploaden. Jammer, want daardoor kunnen jullie niet zien hoe we een smalle straat blokkeerden met een truck, om daar vervolgens overheen te springen met behulp van een oplegger - en uiteraard knalden de achtervolgende politie-auto's vol op onze mobiele springschans. Het zijn deze momenten die Driver: San Francisco zo de moeite waard maken en die je nog vaak in door gamers gemaakte actiefilmpjes zal zien.

Shiften in multiplayer

De kracht van shiften komt in de singleplayer prima naar voren, maar Driver: San Francisco profiteert pas echt van deze unieke feature in de multiplayermodus. Hier geldt hetzelfde advies dat we voor de singleplayer zouden geven: benader de game niet als een gewoon racespelletje, maar wees bewust van de mogelijkheden die het shiften biedt. Er zijn wel online spelmodi waarin shiften geen rol speelt, maar dat zijn niet de vermakelijkste stukken van Driver: San Francisco.

Team-based

De hoogste entertainmentwaarde is te vinden in alle online spellen waarin shiften wél een rol speelt, en dan met name in de team-based variant. Voordat je die vrijspeelt moet je wel in niveau stijgen, maar gelukkig neemt Reflections de speler hier bij de hand. De multiplayermodus van Driver: San Francisco is voorzien van een 'school' waarin de speler stap voor stap nieuwe onderdelen leert gebruiken. Shiften hoort daar natuurlijk bij, maar ook het gebruik maken van wapens. Veel ken je al van de singleplayer modus, maar de werking is online soms net even anders. Zo kun je niet onbeperkt shiften, maar zie je een balkje in beeld dat tot een bepaald minimum gevuld moet zijn voordat je naar een andere auto kan springen.

Driver: San Francisco

Door de verschillende onderdelen stapsgewijs te introduceren heeft Reflections Driver voorzien van een prima te behappen leercurve, al zul je online natuurlijk altijd mensen van andere niveaus tegenkomen. Dat betekent niet dat je altijd zal verliezen van de beteren, en altijd zal winnen van de minderen. Daarvoor is de multiplayer van Driver, dankzij het shiften, te onvoorspelbaar. Natuurlijk zal een goede speler vaak winnen, maar hij zal ook regelmatig door het shift-systeem worden verrast.

Strategisch

De uitdaging zit in het feit dat alle spelers dezelfde auto's kunnen pakken, en degene die hem het eerst een bepaalde auto pakt is de rest te snel af. Natuurlijk is het niet moeilijk om een auto te pakken, maar ben jij ook de eerste die de razendsnelle Murcielago ziet én ben je ook degene die er als eerste inspringt? Vaak is het kiezen van een voertuig waarmee je goed op je doelwit kunt mikken net zo belangrijk - of belangrijker - dan echt goed kunnen racen. Dat klinkt misschien alsof Driver: San Francisco online een soort 'destruction derby' is, maar dat gaat te ver. De game weet in de meeste spelmodi juist een goede balans te vinden tussen racen en raggen, en ons bevalt dat prima.

Zoals gezegd bereikt de actie een hoogtepunt in de team-based modus. Speel bijvoorbeeld een potje 'capture the flag' en je zult zien wat we bedoelen. Terwijl één teamlid de vlag naar zijn basis probeert te brengen, moet de rest de verdediging coördineren om hem zo goed mogelijk vrij baan te geven. Dit wordt natuurlijk bemoeilijkt door vijanden die constant naar auto's in de buurt shiften, in een poging de vlaggendrager met een fikse botsing uit te schakelen. Daar komt dus ook strategie om de hoek kijken: als verdediger wil je in een auto springen nét voor een vijand dat kan doen. Door shiften op deze manier te gebruiken heeft Driver: San Francisco iets dat niet veel games tegenwoordig nog hebben: echt unieke gameplay.

Kanttekening

Overigens moeten we nog wel een kanttekening bij de online-modus maken: toen we het spel testten, beschikten alleen een aantal leden van de media in binnen- en buitenland over de game. Er lag dus weinig druk op de infrastructuur achter het spel, en over eventuele lag-problemen kunnen we dan ook nog niets met zekerheid zeggen. Onze spelletjes verliepen over het algemeen vloeiend, maar we weten niet of de testomgeving op dat gebied representatief was.

Besturing

We hebben nu ruim twee pagina's volgeschreven waarin vooral het shiften centraal staat. Logisch, want het is bij uitstek het shiften dat het spel uniek maakt. We zijn ook behoorlijk te spreken over het fikse aantal auto's en het prima nagemaakte San Francisco, maar dat zijn niet de elementen die Driver: San Francisco een eigen smoel geven. Sterker nog: wie het shiften even uit het spel wegdenkt, zou best eens kunnen schrikken van wat er dan overblijft. Driver scoort op originaliteit en uitwerking, maar gooit juist op de basiselementen van racegames geen overdreven hoge ogen.

Lastig sturen

Zo is daar in de eerste plaats de besturing van de auto's. Veel auto's hebben bij normale stuurbewegingen enorm veel last van onderstuur, en als je iets te fel instuurt raak je al snel in een slip. Op zich is dat niet slecht bedacht: Reflections wil in Driver het gevoel van klassieke achtervolgingsscènes uit films benaderen, en daarin driften auto's ook vaak bochten door. We zijn helaas geen ervaren coureurs, dus we weten niet hoe realistisch het rijgedrag van de diverse bolides is, maar ook al past het bochtenwerk bij de game: het maakt het rijden in Driver: San Francisco er niet altijd leuker op.

En er zijn nog andere irritante eigenschappen. Zo laat de AI andere weggebruikers soms als een geschrokken hertje midden op de weg stilstaan, terwijl jij er met driehonderd kilometer per uur aan komt scheuren. Niet handig. Ook lastig is dat je bij sprongen in de vele steile straatjes van San Francisco vaak totaal onverwacht tegen een andere auto knalt, omdat er geen camerastandpunt is dat goed uitzicht biedt op wat er net achter de top van de heuvel gebeurt. Oké, dat zie je in het echt ook niet, maar zoiets maakt Driver er niet leuker op.

Onhandige AI

Die punten vallen Driver: San Francisco met wat goede wil echter best te vergeven. Dat geldt niet voor de momenten dat de AI jouw auto overneemt. In veel missies heb je namelijk een vaste auto waarmee je een race moet winnen of die je naar een bepaald punt moet rijden. Je kunt wel naar andere auto's springen, maar moet wel in je eigen auto terugkeren. In de tussentijd neemt de AI jouw auto over, en dan gaat het maar al te vaak mis. We hebben meegemaakt dat de AI onze auto de verkeerde kant op stuurde, of zichzelf klem reed tegen een vrachtwagen. Dan kun je hopen op een wonder, of je neemt voor lief dat je vijf tot tien minuten voor niks hebt gespeeld en je herstart je missie.

Bij racegames wordt uiteraard vaak gevraagd hoe de game met een stuurtje te spelen is. Daar kunnen we kort over zijn: Driver: San Francisco is ongeschikt voor stuurtjes. Niet dat we het niet willen testen - de redactie van Tweakers.net beschikt sinds kort over een Playseat waar we een Logitech G27-stuur op hebben gemonteerd - maar in Driver ben je vrijwel nooit alleen maar aan het sturen. Veel vaker ben je tussen auto's aan het springen, wat niet met een stuurtje kan, tenzij er toevallig een thumbstick op een toegankelijke plaats zit. En dan nog zouden we het niet aanraden, want Driver laat zich makkelijker met een controller besturen.

Conclusie

Er had best nog wat aan Driver: San Francisco verbeterd kunnen worden. Het is dat de game beschikt over een pakkende plot en de unieke en uitstekende werkende shift-feature, want anders had het er voor dit spel een stuk minder rooskleurig uitgezien. De auto's laten zich lang niet allemaal lekker besturen en de acties van de AI slaan soms als een tang op een varken.

Desondanks doet Driver wat het moet doen: voor uren vermaak zorgen. Als je aan het shiften bent gewend en daar niet meer over hoeft na te denken, komt de game pas echt goed tot zijn recht, met enkele multiplayermodi als hoogtepunten. Ook brengt de game het gevoel terug van de eerste Driver-game, inclusief opnemen en editten van je eigen stuntfilmpjes. Die-hard racefans zullen van Driver: San Francisco wellicht niet erg onder de indruk zijn, maar iedereen die van een combinatie van auto's en een goed avontuur houdt, kan deze game met een gerust hart in huis halen.

Pluspunten

+ Shiften zorgt voor unieke gameplay
+ San Francisco als ultieme speeltuin voor autostunts
+ Audiovisueel goed
+ Zeer vermakelijke multiplayer
+ Stunten en filmpjes maken als vanouds

Minpunten

- Diverse kleine irritaties
- Matige AI
- Niet alle auto's spelen even lekker
- Einde van het verhaal geeft anticlimax

Cijfer: 8

Titel	Driver: San Francisco
Platform	PC, Xbox 360, PlayStation 3
Ontwikkelaar	Ubisoft Reflections
Uitgever	Ubisoft
Releasedatum	Inmiddels verschenen