Waar ligt de scheidslijn tussen film en game? Wanneer houdt een game op een game te zijn? Als het over Heavy Rain gaat, zijn deze vragen vaak meer onderwerp van gesprek dan de inhoud van het spel zelf. Heavy Rain is de geestelijk opvolger van Fahrenheit, een game die de speler een verhaal voorschotelde dat vanuit verschillende perspectieven werd gevolgd. Het spel had een filmisch karakter, waarbij de invloed van de speler 'beperkt' bleef tot rondlopen, omgevingen onderzoeken en het uitvoeren van 'quicktime-events', oftewel het correct indrukken van een reeks knoppen.
Getest op: PlayStation 3 (exclusieve titel)
Heavy Rain past in die laatste omschrijving. Feitelijk gezien doet het spel niets anders dan wat Fahrenheit een paar jaar geleden al deed, maar dan mooier en met een andere interface. Bovendien voert ontwikkelaar Quantic Dream het concept met Heavy Rain nog verder door, door handelingen en bewegingen rechtstreeks aan knoppen te binden. Het openen van een keukenkastje doe je bijvoorbeeld zelf, door de rechter thumbstick eerst naar boven te duwen en dan een kwartslag naar rechts te draaien: alsof je het kastje zelf vastpakt en opendraait. Zo wordt elke handeling op het scherm weergegeven als een bepaalde knop of als beweging van een thumbstick.
Twee soorten gameplay
Dit rechtvaardigt de in de eerste alinea aangehaalde discussiepunten. Is dit nog wel gamen? Wij vinden van wel, al is het perspectief anders dan in de meeste andere games: in Heavy Rain speel je vier verschillende acteurs die elk een bepaalde rol hebben. Grofweg is het spel opgedeeld in twee soorten gameplay. Allereerst zijn er de stukken waarin je vrij rond kunt lopen, op zoek naar mensen waar je mee moet praten of naar andere dingen die interessant kunnen zijn voor het verhaal. Denk hierbij aan bezigheden als het op zoek gaan naar bewijsmateriaal op de plaats waar een lijk gevonden is, het doorzoeken van een huis of het rondlopen op een feest, op zoek naar bepaalde personen. Daarnaast zijn er de automatisch verlopende stukken, waarbij je als speler op aangegeven momenten op knoppen dient te drukken of keuzes dient te maken in de conversaties, zoals we dat kennen van diverse role-playing games.
In beide segmenten van de gameplay vormt de Origami-killer de spil die de vier hoofdpersonages met elkaar verbindt. Het spel start met Ethan Mars, een architect die het prima voor elkaar heeft, als vader van twee kinderen met een leuke vrouw en een mooi huis. Zijn leven wordt echter op zijn kop gezet als een van zijn zoons overlijdt door een auto-ongeluk, terwijl de ander enige tijd later ontvoerd wordt. Ethan is zodoende direct betrokken bij de opsporing van de Origami-killer. Ook op zoek naar de moordenaar zijn Norman Jayden, een FBI-agent, en Scott Shelby, een privédetective die onderzoek doet in naam van de families van de slachtoffers van de Origami-killer. Het vierde speelbare personage, Madison Paige, is een alleenwonende jonge journaliste die bij toeval bij het mysterie betrokken lijkt te raken.
