Wil om te vechten
Terwijl veel van de voormalige werknemers van ontwikkelstudio Pandemic al onderdak hebben gevonden bij andere studio's van EA en werken aan een nieuwe Mercenaries-game, brengt Electronic Arts het laatste spel uit de keuken van de gesloten ontwikkelstudio op de markt. The Saboteur zet de speler neer in het door de Duitsers bezette Parijs van de Tweede Wereldoorlog. In de schoenen van de Ierse antiheld Sean Devlin zoekt de speler samen met het verzet zijn weg in de strijd tegen de bezetters.
Getest op: PlayStation 3
Ook verkrijgbaar voor: Xbox 360, pc
/i/1259915395.jpg?f=imagenormal)
In het Iers-zijn van Devlin ligt direct een bepalend aspect in het spel verborgen: Pandemic laat spelers de rol van held tegen wil en dank spelen. Devlin is zelf vooral geïnteresseerd in drank en vrouwen, en was voor de oorlog uitbrak ook geen soldaat, maar een tot coureur uitgegroeide automonteur. Niet direct een type dat op de barricades staat, zeker niet als daarbij geschoten wordt. Toch rolt Sean de oorlog in, als hij door diverse gebeurtenissen vroeg in het spel een persoonlijke vendetta start tegen een Duitse coureur annex folteraar. Vanaf dat moment is Sean betrokken bij de oorlog, of hij dat nou wil of niet.
The Saboteur laat de speler, nadat de inleiding is doorgespeeld, vrij in Parijs, dat vanaf het begin vrij begaanbaar is, inclusief de verschillende gebieden en dorpjes om de stad heen. De wereld is dan vrijwel helemaal donker. Dit heeft alles te maken met de manier waarop het spel het verschil tussen bezette en vrije gebieden aangeeft. In delen van de spelwereld waar Sean de Duitsers al heeft tegengewerkt door strategische punten als pantserwagens en uitkijktorens op te blazen, keert de kleur terug in de wereld; gebieden waar de Duitsers nog de controle hebben, zijn nog donker en kleurloos. Hiermee geeft het spel 'will to fight' aan; in de lichte gebieden zullen bewoners Sean meer helpen en meer genegen zijn de Duitsers tegen te werken.
Grafisch geen uitblinker
Met zijn grafische stijl valt The Saboteur op. Het is een stijl waarmee het spel zich kenmerkt, al kan het zich op grafisch gebied niet meten met de games die momenteel de standaard voor graphics zetten: The Saboteur ziet er op zijn eigen manier aardig uit, maar geen moment word je weggeblazen door het spel. De explosies zien er zelfs tamelijk verouderd uit. Andere grafische aspecten, zoals de gezichtsanimaties, zien er weer prima uit, maar weten het spel niet voldoende omhoog te trekken. Al met al scoort de audiovisuele presentatie neutraal: die stoort niet, maar blinkt ook zeker niet uit.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Bindende factor
Uitblinken doet wel de diversiteit die het spel je aanvankelijk biedt. Zo doe je vroeg in het spel mee aan een heuse Grand Prix-race. Helaas is de race in kwestie volledig scripted en heb je eigenlijk weinig invloed op de uitkomst ervan, maar het tekent wel de variatie in The Saboteur. Sean houdt zich bezig met diverse missies voor verschillende opdrachtgevers. Deze missies variëren van taken waarbij je de Duitsers rechtstreeks tegenwerkt tot missies die de kracht en invloed van het verzet vergroten.
Variatie valt weg
Het moet echter gezegd dat die variatie na een tijdje wat wegvalt. Natuurlijk blijven bepaalde missies de moeite waard en blijft het leuk om Duitse generaals om zeep te helpen, maar het gaat na een aantal uren wel wat vervelen. De spectaculairdere missies blijven de moeite waard en het economische systeem, waarbij elke anti-Duitse actie je krediet oplevert dat je vervolgens aan wapens en upgrades kunt spenderen, zorgt ervoor dat je de losse sabotagemissies niet links laat liggen. Daarbij voelt het ook gewoon goed om de Duitsers af en toe als kippen zonder kop rond te zien rennen als je net een basis half hebt opgeblazen.
Toch viel bij ons na een tijdje de drang om verder te spelen weg. Dat kwam enigszins als een verrassing, want tot dan toe vermaakten we ons prima met The Saboteur. Doordat Sean elk gebouw in de spelwereld kan beklimmen en onder meer luchtafweergeschut kan gebruiken, laat het spel zich in de vrijheid die het in de gameplay biedt vergelijken met een game als Assassin's Creed II. Waarom wilden we díe game dan toch uitspelen? Simpel: het ijzersterke verhaal. En daar laat The Saboteur het liggen. Weliswaar kent de game een aantal prima elementen in de gameplay en speelt het, ondanks de soms wat houterig aanvoelende besturing, nooit vervelend, maar The Saboteur mist de bindende factor om deze elementen tot een goede game samen te smeden.
Vrouwelijke rondingen
Zeker, er gebeurt het nodige in the Saboteur, maar op geen enkel moment voelden we ons echt betrokken bij Sean Devlin. Zijn personage weet niet te intrigeren, al vormt de Ier voor de liefhebber een mooi podium voor de nodige sappige en humoristische quotes, of pogingen daartoe, en een excuus om vrouwelijk schoon op het scherm te toveren. Met dat laatste zit het in The Saboteur wel goed, zeker als je de downloadable content die onder meer nudity aan het spel toevoegt downloadt voordat je gaat spelen - en zelfs zonder die extra content vallen er genoeg vrouwelijke rondingen te bewonderen.
Die eye-candy houdt de aandacht echter niet lang vast. Uiteindelijk moet ook The Saboteur leunen op de basisgameplay en daarin kent het spel een groot minpunt: de kunstmatige intelligentie van de Duitse bezetter, of liever het gebrek daaraan. Te vaak stonden we al praktisch tegen een soldaat aan alvorens we hem zijn nek omdraaiden, om er dan nog niet over te spreken dat hij zijn luid stervende collega vier meter verderop niet eens had opgemerkt. De Duitse soldaten zoeken vrijwel nooit dekking en lijken elk tactisch besef te ontberen. Wat ze voornamelijk doen is op je af rennen, soms in grote aantallen. Vanaf het vierde niveau stromen de soldaten letterlijk van alle kanten op Sean af en moet je flink je best doen om te ontsnappen. En dan komt het: kruip op dat moment ongezien een schuurtje in en de hele klopjacht wordt binnen vijf seconden geannuleerd!
Leuk voor een keer
Dat maakt The Saboteur niet ineens een slecht spel, maar het zorgt er wel voor dat je de content minder serieus gaat nemen. Het 'gewoon een beetje lopen kl*ten' gaat de boventoon voeren als het spel je niet genoeg naar het verhaal trekt en de vijanden je het niet echt moeilijk maken. Wij schoten bijvoorbeeld een complete haven aan gort met een zwaar kanon. Niet helemaal de bedoeling van een verzetsstrijder die op dat moment totaal ergens anders hoort te zijn, maar wel leuk om te doen... voor een keer.
Conclusie
Met een prima variatie en een sfeervolle setting weet The Saboteur je in het begin te verrassen. Ook Sean Devlin is, als antiheld die tegen wil en dank bij het verzet is terechtgekomen, in eerste instantie een interessant personage. Het spel weet dat gevoel van verrassing echter slechts kort vast te houden. Luttele uren na het inleidende stuk komt het besef dat het spel wel erg weinig rode draad heeft en dat de gameplay niet sterk genoeg is om de speler het beeldscherm in te trekken. Een beetje spelen met de gamewereld houdt het spel dan nog even leuk, maar daarna komt de gevreesde stapel met stofhappende games ook voor The Saboteur in zicht.
Pluspunten
+ Parijs en Frankrijk als open spelwereld
+ Will to fight-systeem
+ Kleurgebruik
+ Humor
Minpunten
- Slechte AI
- Te weinig binding met hoofdpersonage
- Variatie verdwijnt
- Spel weet niet tot het eind te boeien
Cijfer: 7,0
Titel |
The Saboteur |
 |
Platform |
pc, Xbox 360, Playstation 3 |
Ontwikkelaar |
Pandemic |
Uitgever |
Electronic Arts |
Releasedatum |
inmiddels verschenen |