Antihelden als de goedzakken
Suicide Squad: Kill the Justice League
Suicide Squad: Kill the Justice League is een liveserviceactiespel gericht op co-op. De game kan ook als singleplayer gespeeld worden, maar vereist dan nog steeds een actieve internetverbinding. Dat had te overkomen kunnen zijn als de game zelf beter was. Helaas valt er genoeg op de gameplay en de audiovisuele presentatie aan te merken om snel te concluderen dat dit geen klassieker gaat worden. Het verhaal is nog wel aardig en blijft de eerste tien tot vijftien uur best vermakelijk, maar daarna moet de gameplay de game dragen en daarvoor is Suicide Squad: Kill the Justice League simpelweg niet leuk genoeg. De in de titel genoemde missie volbrengen is leuk, alles daaromheen een stuk minder.
Anno 2024 is het helemaal niet meer zo raar om een game te spelen die een internetverbinding vereist. Toch voelt het verkeerd als je een nieuwe game, die ook prima als singleplayer te spelen is, niet kunt spelen door het ontbreken van een serververbinding. Wanneer midden in een missie ineens een scherm verschijnt met de melding dat de verbinding met de server verbroken is, sluit je game plotseling af. Je voortgang in die missie gaat verloren en je kunt pas weer verder als de verbinding hersteld is. Gebruiksonvriendelijk? Op zijn minst, maar wij dachten meer aan woorden als ‘bespottelijk’ en ‘belachelijk’, zeker omdat ontwikkelstudio Rocksteady al bekendgemaakt heeft dat de functionaliteit om de game offline en dus zonder internetverbinding te spelen, later nog toegevoegd wordt. Mosterd na de maaltijd.
Laten we bij het begin beginnen. Suicide Squad: Kill the Justice League is een game van Rocksteady Studios, de makers van de Batman Arkham-games. Die games staan nog steeds bekend als enkele van de beste superheldengames ooit. De recentere Spider-Man-games waren wellicht nog beter, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de Batman Arkham-games. Suicide Squad: Kill the Justice League speelt zich af in hetzelfde universum als die games, dus de Batman in deze game is dezelfde als degene die je in de eerdere games onder je hoede had. Niet per se erg, maar toch wel een beetje. Kevin Conroy, de acteur achter deze Batman, is in 2022 overleden. Zijn vertolking van de Caped Crusader in deze game is dus het uiteindelijke vaarwel, en dat maakt de insteek natuurlijk een beetje pijnlijk. De makers konden hier verder weinig aan doen, behalve dan dat Conroy een betere laatste game had verdiend.
Nu is het natuurlijk wel zo dat Batman en zijn Justice League-kornuiten Superman, The Flash, The Green Lantern en Wonder Woman figureren in een game die uiteindelijk vooral om de slechteriken draait; kennelijk is er geen plek voor Aquaman in deze versie van de Justice League. De Suicide Squad, in dit verhaal bekend als Task Force X, bestaat in deze game uit Harley Quinn, Deadshot, King Shark en Captain Boomerang, maar andere bekende namen komen zeker voorbij. Zo is Argus-baas Amanda Waller de commandant van TFX en ook Colonel Rick Flag is van de partij.
Andere helden en antihelden passeren ook de revue, zowel actief als passief. Diverse bekende figuren helpen de Suicide Squad gaandeweg door bijvoorbeeld extra missies te verschaffen die het team verder versterken. Andere personages worden meer terloops genoemd of hebben een visuele aanwezigheid in de wereld. Een leuk voorbeeld daarvan is het Batmanmuseum waar onze antihelden vroeg in de game terechtkomen. Hier is aandacht voor een groot deel van Batmans avonturen en worden dus ook personages die niet in de game zelf voorkomen, zoals Two-Face en Mr. Freeze, even genoemd. Mocht je dus op zoek zijn naar een waardig einde voor ‘Arkham Batman’, dan kun je deze sectie zeker zien als een mooi eerbetoon.
Brainiac
Dat museum bevindt zich in dit geval trouwens in Metropolis en dan wel een Metropolis dat in de ban is van Brainiac. Boven de stad hangt een schip in de vorm van een doodshoofd, voorzien van gigantische tentakels. Al snel blijkt dat Brainiac diverse leden van de Justice League via mindcontrol voor zich laat vechten. De bekende namen die het normaal opnemen tegen het kwaad, zijn nu dus zelf een bedreiging voor het voortbestaan van de mensheid, met Metropolis als eerste slachtoffer. Het is uiteraard aan de speler om dat te voorkomen. Je kunt dat in Suicide Squad: Kill the Justice League in je eentje doen, maar de game is duidelijk ontworpen om samen te spelen. Een voordeel van alleen spelen is echter dat je naar hartelust kunt wisselen tussen de vier hoofdpersonages, terwijl de AI dan de overige drie voor zijn rekening neemt.
Gameplay niet lekker genoeg
Suicide Squad: Kill the Justice League is een co-opthirdpersonactiespel, waarbij je steeds een antiheld tegelijk onder je hoede neemt. De game laat je aan het begin de vier hoofdpersonages even voorbijkomen, zodat je hun onderlinge verschillen kunt ervaren. Elk personage heeft andere wapens en een andere manier van snel voortbewegen door de spelwereld. Dat laatste is belangrijk, want beweging speelt een grote rol in deze game. Niet alleen moet je regelmatig wat afstanden afleggen en helpt het dan als je dat met snelheid kunt doen, maar ook in gevechten is te veel stilstaan geen strak plan. Soms krijg je zelfs bonussen als je vijanden verslaat terwijl je vliegt of slidet, wat spelers duidelijk richting een dynamische speelstijl duwt. Het is dus handig om die een beetje onder de knie te krijgen.
Niet elk personage is even fijn
Hier ligt een eerste test voor het spelplezier en meteen ook een die de game niet helemaal weet te halen. Dit zal vast mede afhankelijk zijn van voorkeur, maar ik merkte dat ik met het ene personage veel soepeler en makkelijker kon bewegen dan met het andere. Deadshots jetpack is relatief eenvoudig in gebruik en biedt veel vrijheid. Captain Boomerang kan gebruikmaken van de Speed Force en vereist wat meer oefening, maar laat mooie dingen zien. King Shark kan hoog en ver springen. Zeker niet mijn favoriet, maar nog steeds beter dan Harley Quinn, die een vliegende drone gebruikt om aan te slingeren. Haar stijl lijkt wel wat op die van Spider-Man in de gelijknamige PlayStation-games, maar dan een stuk minder snel en een stuk minder soepel. Het verschil in snelheid en soepelheid maakte dat ik spelen als Deadshot en Boomerang leuker vond dan spelen als King Shark en Harley Quinn. Als je de game echter in je eentje speelt, stimuleert de game je soms voor een specifiek personage te kiezen, die dan meer XP verdient tijdens die missie dan de andere keuzes. Zo speel je dus toch af en toe missies met een personage dat je eigenlijk minder fijn vindt.
:strip_exif()/i/2006425994.jpeg?f=imagearticlefull)
Het mag echter ook gezegd dat het onderscheid per personage niet het hele verhaal is. Ook bij Deadshot en Boomerang kwamen we er nooit echt lekker in. De manier van voortbewegen en schieten werkt goed genoeg, maar mist toch iets. Chaotische actie is niet verkeerd, maar als je het gevoel hebt dat je de actie te vaak niet goed in beeld krijgt, gaat er iets mis. Beweging moet dienend zijn in de actie, maar te vaak vormt een net niet helemaal goed uitgevoerde beweging een obstakel. Denk aan een sprong die net voor een dak eindigt in plaats van erop. Je wordt daarbij ook vaak omringd door vijanden, wat veel draaien en om je heen kijken noodzakelijk maakt en het rondrennen, springen en vliegen nog meer bemoeilijkt. Het resultaat is een actiesysteem dat nooit volledig tot zijn recht komt.
Niet pakkend genoeg
Dat is jammer, want het bovenstaande scenario, een situatie waarin je je begeeft tussen hordes vijanden en die bevecht terwijl je over en langs daken vliegt, is de kern van de gameplay. Je kunt de mogelijkheden van elk van de helden uitbreiden, maar de basis blijft hetzelfde. Daarmee is meteen de grootste achilleshiel van de game genoemd. De basis moet goed zijn, dat is essentieel. Als de handelingen van het rondrennen, schieten en vijanden verslaan op zichzelf niet sterk genoeg is, valt alles wat je er omheen verzint in het water. Suicide Squad: Kill the Justice League is een game die op langere termijn wat ‘grindy’ wordt. De aantrekkingskracht moet in de gameplay zitten en de kleine verbeteringen die je kunt aanbrengen in de personages door het vinden van de sterkste wapens, zoals dat gaat in een ‘looter-shooter’. De gameplay in deze game is niet pakkend en goed genoeg om die langdurige aantrekkingskracht te hebben.
:strip_exif()/i/2006426014.jpeg?f=imagearticlefull)
Dat is vervelend, want Suicide Squad: Kill the Justice League zet daar wel op in. De game wordt later voorzien van dlc die nieuwe leden aan het team toevoegt en met missies die zich in andere dimensies of universums kunnen afspelen. We weten allemaal dat de stap naar een multiverse betekent dat je ineens weer alle personages kunt gebruiken, ook al zijn ze in je ‘eigen’ dimensie volgens de geldende ‘canon’ al overleden. Je zou zo zelfs de tijdens het verhaal om zeep geholpen leden van de Justice League weer uit de kast kunnen halen in de extra missies, zolang die zich maar in een ander universum afspelen.
Verhaal houdt game staande
Het goede nieuws: het deel van het spel waarin je bezig bent om Superman, Batman en consorten te verslaan in je eigen universum, oftewel het hoofdverhaal van de game, blijft een stuk beter overeind. De strekking van het verhaal is dat het Suicide Squad zich moet voorbereiden op gevechten met elk van de leden van de Justice League, of althans: de leden die door Brainiac aangestuurd worden. Wonder Woman is niet getroffen door zijn invloed en vecht dus min of meer aan de zijde van de antihelden, maar de rest vormt dus steeds een tussenbaasgevecht, met Batman, als aanvoerder van de Justice League, als ultieme tegenstander in het eindgevecht. De weg naar elk gevecht kent hilarische momenten, die de minder sterke inhoud van de tussenmissies prima compenseren. Het niveau van de personages, zowel in hun looks als in hoe goed de stemmen uit de verf komen, is zeker in staat dit deel van de game te dragen. Wel voel ik hier wat ik bij de laatste paar Marvel-films ook wel had: het wel iets te veel pun op pun op pun op pun. Dat haalt de impact van een goede grap bij voorbaat een beetje onderuit.
Dat hoeft de pret echter niet te drukken. Je kunt de game prima zien als een tien tot vijftien uur durend avontuur dat draait om een strijd met de Justice League. Dat is het deel van de game waar verhaalelementen zorgen dat de gameplay er niet helemaal alleen voor staat. Dit deel van de game kent ook veel tussenscènes waarin meestal een of enkele leden van de Justice League acte de présence geven. Heb ik wel eens betere tussenfilmpjes gezien in een superheldengame? Ja, dat wel. Maar ik heb me alsnog prima vermaakt met wat Suicide Squad: Kill the Justice League me voorschotelde. De game slaagt erin de speler een band te laten opbouwen met de vier antihelden, wat een belangrijk deel van de rol is die het verhaal moet spelen in een game als deze.
Niet uit de verf
Hoewel de gameplay als geheel beter had gekund, zijn er zeker elementen die me uitstekend bevallen. Wat de game bijvoorbeeld heel leuk doet, is het vernieuwen en veranderen van types vijanden. Brainiac voert doorlopend wijzigingen door aan het knalvoer dat hij vanuit zijn schip op je af stuurt. Na een tijdje krijgen de monsters zelfs enkele kwaliteiten die horen bij de leden van de Justice League, wat ook wel een leuk effect geeft. Dit houdt de gevechten iets frisser dan ze anders zouden zijn geweest.
Overbodige systemen
Andere elementen zijn dan weer minder geslaagd. We hebben hier te maken met een ‘looter-shooter’, wat betekent dat je voortdurend je loadout verbetert door de wapens en andere spullen die je als loot oppikt of die je krijgt als beloning voor voltooide missies. In een goede game merk je die verschillen direct en perfectioneer je je speelstijl door de juiste wapens eraan te koppelen. Dat lukt tot op zekere hoogte in Suicide Squad ook wel, maar ik merkte toch dat ik mijn interesse hierin al vrij snel verloor. Hierin speelt waarschijnlijk ook mee dat de gameplay als geheel niet optimaal van de grond komt. Het een is met het ander verbonden. Het betekent wel dat ik hele systemen rond het veranderen en perfectioneren van je gear amper heb gebruikt. De game biedt op dit vlak een hele sloot aan mogelijkheden die overbodig aanvoelen, maar voor de volledigheid: in je basis kun je via personages als The Penguin aan speciale wapens komen of je bestaande gear laten veranderen, zodat ze meer schade doen of andere bonussen met zich meebrengen in de gameplay. Dit zal voor de endgamecontent belangrijker zijn dan voor de verhaalcontent, maar het is de vraag hoeveel spelers lang genoeg bij deze game blijven hangen dat dit voor hen een rol gaat spelen.
:strip_exif()/i/2006426026.jpeg?f=imagearticlefull)
Het voordeel daarvan is dan weer dat de game zich dus best tien tot vijftien uur staande weet te houden. De visuals sluiten daar prima bij aan. Suicide Squad: Kill the Justice League is een Unreal Engine 4-game. De personages zien er goed uit. De game brengt regelmatig de gezichten vol in beeld en die vertonen een prima detailniveau en stralen emotie uit. De omgevingen zijn echter een stuk minder geslaagd. Metropolis oogt ongeïnspireerd en gedateerd, en dat geldt nog eens extra als je een alternatieve, vernietigde versie van de stad te zien krijgt. Grote lege stukken die uit een generator hadden kunnen komen: het inspireert geen moment. Een goed ontworpen spelwereld kan de kracht van een game zijn, maar dit is op diverse momenten het tegenovergestelde. Metropolis scoort af en toe met leuke referenties aan bekende comic-helden, maar verder is het uiterlijk van je speelterrein weinig memorabel.
Haperingen
Dat maakt het extra lastig te verkroppen dat de game af en toe wat haperingen vertoont. Dat gebeurde ons, spelend op een PlayStation 5, voornamelijk tijdens drukke gevechten waar veel gebeurt. Oké, dat is logisch. Maar gek genoeg kregen we hier het vaakst mee te maken in de versie van Metropolis die in vernietigde staat was en dus grotendeels leeg was. Gekke combinatie. De game werd door de haperingen overigens niet onspeelbaar. Omdat de game met een rolling savegame werkt, konden we de scène met problemen niet nog eens spelen om een en ander te capturen en te analyseren met onze frameratetools, maar de dips in framerate waren zeker merkbaar.
Conclusie
Ik heb gelachen, me op momenten vermaakt en vond de manier waarop sommige helden en antihelden werden neergezet goed geslaagd. Het verhaal is in zoverre interessant dat het leuk is om de rollen eens omgedraaid te zien, met de helden in de rol van slechterik en omgekeerd. De uitwerking kon best beter, maar doet zijn werk goed genoeg. Het zijn vooral de achterhaalde looks van de omgevingen en de tekortkomingen van de gameplay die ervoor zorgen dat Suicide Squad: Kill the Justice League uiteindelijk geen memorabele game is. Het hoofdverhaal houdt je ongeveer tien tot vijftien uur bezig en in die fase is de game best te pruimen. Daarna leunt het spel meer op de gameplay, die daarvoor niet solide genoeg is. Een liveservicegame moet het uiteindelijk hebben van hoe lang het gamers geboeid weet te houden, en juist op dat vlak maakt Suicide Squad geen indruk.