Killzone 2

De invasie van Helghan

We gaan gebukt onder een economische crisis, maar de verkoopcijfers van de PlayStation 3 en de Xbox 360 zijn beter dan ooit. Althans, dat stellen de fabrikanten. Ieder rapport van marktonderzoeksbureau NPD wordt zowel door Microsoft als door Sony zo geïnterpreteerd, dat de cijfers positief zijn. Het zijn kleine speldenprikjes in de console-oorlog, die nog altijd voortduurt. De echte klappen worden uitgedeeld met de releases van games, en daarbij geeft Sony nu een flinke uppercut. Onze eerste speeluurtjes waren al lekker en nu we het spel uitvoerig hebben kunnen testen weten we het zeker: Killzone 2 is een topper!

Getest op: PlayStation 3 (exclusieve titel)

Killzone 2, dat het derde deel in de Killzone-serie is, neemt de speler mee naar Helghan, de planeet van de Helghast. Voordat we dieper ingaan op de gebeurtenissen in Killzone 2 kijken we eerst even terug naar het verhaal in de eerste twee games. De problemen begonnen toen de Helghast, een vijandig volk onder aanvoering van Scolar Visari, de Interplanetary Strategic Alliance aanviel op de planeet Vekta. Nadat die invasie was afgewend in de eerste Killzone, werd in het PSP-spel Killzone Liberation korte metten gemaakt met de Helghast die nog op Vekta waren. Hoewel de opmars was gestuit, controleerden de Helghast nog steeds flinke delen van de planeet. Na 'Liberation' was dat echter niet langer het geval, en de ISA kon zich opmaken voor een invasie van de planeet Helghan.

Fascistische Helghast

Killzone 2 begint met een introfilmpje, waarin de boosaardige keizer Scolar Visari zijn onderdanen toespreekt. De fascistisch ingestelde leider laat er geen onduidelijkheid over bestaan: de Helghast zullen hun vijand verslaan en laten zien dat Helghan alleen van de Helghast is. Er staat je dus geen warm welkom te wachten. Al snel blijkt dat de invasie echter niet zo recht toe, recht aan zal verlopen als de bevelhebbers van de ISA vooraf hadden ingecalculeerd. Helghan blijkt een onstuimige, gevaarlijke planeet, en de Helghast hebben zich aan de omstandigheden aangepast, wat hen voordeel oplevert ten opzichte van de ISA.

Hoe hevig de weerstand ook mag zijn, de ISA zet aan het begin van de missie de aanval in op Pyrrhus, de hoofdstad van Helghan. De speler neemt de rol aan van sergeant Tomas 'Sev' Sevchenko, die erom bekend staat nog wel eens buiten zijn boekje te treden. Toch is hij een van de meest gevierde soldaten van de ISA, en mede daardoor een belangrijk onderdeel van het ISA Special Forces Alpha Team. Samen met teamgenoten Garza, Rico en Natko landt hij op Helghan.

Spectaculaire campagne

Zo sta je dus op de behoorlijk verpauperde planeet Helghan, en dat vinden de Helghast niet echt prettig. Het duurt dan ook niet lang voordat de vijand het vuur opent en Killzone 2 begint. Al binnen vijf minuten raak je verwikkeld in pittige vuurgevechten, waarbij je direct gebruik moet maken van het dekkingsysteem in het spel. Dat zit goed in elkaar. Het spel zou af en toe wat sneller mogen herkennen dat je ergens dekking probeert te zoeken, maar het schieten vanuit dekking werkt prima, en dat is essentieel om verder te kunnen komen.

Epische vuurgevechten

Dat is niet zonder reden. Je zult in Killzone 2 meer dan ooit flink onder vuur worden genomen. Dat heeft alles te maken met de schaal waarop de vuurgevechten in het spel plaatsvinden. De momenten dat je maar drie of vier soldaten hoeft uit te schakelen zijn meer uitzondering dan regel; niet zelden zul je tegenover een half peloton soldaten staan, zeker wanneer je een bepaald strategisch punt in Pyrrhus aanvalt. Het zorgt ervoor dat het uitvechten van vuurgevechten in Killzone 2 episch aanvoelt. Het idee van twee legers tegen elkaar komt goed over, terwijl je in menig shooter toch vooral de supersoldaat bent die in zijn eentje de oorlog moet zien te winnen.

'Episch' verandert in Killzone 2 daarbij vaak in 'chaotisch'. Vergeet niet dat je je op het terrein van de Helghast bevindt, en daar ondervind je meer dan eens de nadelen van. Wie hoopt dat de Helghast keurig gegroeperd van één kant komen, komt bedrogen uit. Vaak genoeg is het moeilijk om goed dekking te zoeken, omdat het vuur van twee of drie kanten tegelijk komt en je eigenlijk geen veilige plek hebt om even op adem te komen. Op zulke momenten kun je beter je vinger aan de 'melee attack'-knop houden, want voor je het weet staat ineens een Helghast-soldaat letterlijk op je tenen te springen met een mes in zijn handen, en ja, ook een ISA-soldaat gaat dood als hij wordt neergestoken.

Checkpoint-systeem

Een messteek is een van de dingen waar je het meest voor op je hoede moet blijven. In die categorie behoren ook snipers en soldaten met rocket launchers; vang een schot van hen op, en je mag opnieuw beginnen, vanaf het laatst gepasseerde checkpoint. Dat is overigens geen al te groot probleem. De checkpoints volgen elkaar vrij snel op, waardoor je nooit al te lange stukken opnieuw moet spelen. Bovendien start de actie binnen een paar seconden nadat je dood bent gegaan, en dat scheelt ook een hoop irritatie.

Killzone 2 Tijdens vuurgevechten kun je redelijk tegen een stootje. Een paar rake schoten leiden tot wat bloedspetters op het beeldscherm. Wordt de schade te groot, dan verdwijnt de kleur uit je beeld en wordt alles grijs, ten teken dat je einde nu toch wel dichtbij komt. Even dekking zoeken en op adem komen zorgt ervoor dat de kleuren weer terugkeren, wat erop wijst dat je bent hersteld.

Slimme Helghast

Bijna-doodervaringen komen uiteraard het meest frequent voor als de Helghast je weten te flankeren en je in het nauw drijven. Meerdere keren moest ik een stukje terugrennen naar een eerder veilig punt, omdat de Helghast me simpelweg wisten te overrompelen. Het mag dan een vervelend volkje zijn, Helghast-soldaten zijn zeker niet dom. Ze proberen je te flanken, ze ondersteunen elkaar en gaan granaten snel en handig uit de weg. Dat maakt het timen van een granaat een must, want alleen met de juiste timing zorg je ervoor dat ze geen kans krijgen weg te duiken. De Helghast zijn zeker te verslaan, maar zorgen altijd voor uitdaging, ook als je het spel op de laagste moeilijkheidsgraad speelt.

De campagne laat zich dan ook het best omschrijven als een aaneenschakeling van spektakel en uitdaging. Van begin tot eind is Killzone 2 een achtbaan van geweld, actie en hectiek. Dit heeft er wel toe geleid dat het spel niet al te lang is. Hoe lang precies, hangt uiteraard af van je manier van spelen en van hoe vaak je onderweg dood gaat. Wij deden er ongeveer zeven tot acht uur over, de eerste keer dat we het spel doorspeelden - en dat was op de laagste moeilijkheidsgraad. Je kunt op je vingers natellen dat een hogere moeilijkheidsgraad je meer tijd zal kosten. Dan de onvermijdelijke vraag: is dit te kort? Wij vinden van niet. Guerrilla had heel gemakkelijk vijf uur aan minder spectaculaire gameplay kunnen toevoegen. De kracht van Killzone 2 is echter dat het non-stop actie biedt, op een hoog niveau. Dan kan zeven uur misschien kort zijn, maar het gaat hier om zeven uur aan gameplay met een intensiteit die weinig shooters evenaren.

Veel variatie

In Killzone 2 kun je in gevechten meestal vrij standaard te werk gaan. Vaak is er wel een standaardwapen voorhanden en dus kun je grote delen van het spel met een machinegeweer doorspelen. Het is echter leuker om gebruik te maken van de mogelijkheden die het spel biedt. Tref je een sniper rifle aan, dan is daar vaak wel een reden voor. De diversiteit aan wapens maakt de campagne nog leuker. De shotgun heeft bijvoorbeeld een heel eigen uitwerking op de ledematen van de Helghast. Een ander favoriet wapen is de Bolt Gun. Hiermee schiet je eerst wat ijzer in het lichaam van je doelwit, waarmee het wordt vastgepind aan de grond of tegen een muur. Daarna ontploft al dat ijzer, wat een smerig effect geeft.

Hoe leuk al die wapens ook zijn, ze komen niet in de buurt van de Electricity Gun. Dit wapen heeft alles in huis wat je maar kunt wensen. De elektrische straal waarmee je vijanden onder stroom zet kan moeiteloos worden herladen, door simpelweg wat statische elektriciteit uit de lucht te halen. Je beschikt daardoor over een oneindige hoeveelheid ammunitie. Bovendien grijpt de straal wild om zich heen en richt hij zich daarbij automatisch op in de buurt zijnde soldaten. Je hoeft dus niet eens echt goed te mikken. Vijanden die worden geraakt kunnen direct niets meer doen; een korte schok zal ze niet meteen doden, maar het is wel genoeg om ze op de grond te laten vallen. Houd je de straal een seconde of twee vast, dan is het wel afgelopen met je tegenstander. Zonder twijfel is dit het sterkste wapen in Killzone 2, en het geeft dan ook een machtig gevoel om ermee te vechten.

Metal Gear Killzone

Killzone 2 biedt afwisseling in de missies die je krijgt. Je zult niet alleen te voet op pad zijn met je maatjes. Het leger beschikt ook over voertuigen waar je gebruik van kunt maken. Hoewel het vechten met een tank best leuk is, werden we er niet echt warm van - dat hebben we immers al vaker gezien. De macht van de Mech die we mochten besturen is noemenswaardiger. In de Mech verander je in een eenmansleger dat met zijn rocket launcher en machinegeweer moeiteloos door blokkades heen knalt. Bovendien kan het ding ook nog rennen en springen. Een combinatie daarvan zorgt voor een megasprong, die leuk uitwerkt als je midden in een groepje Helghast weet te landen. Hoe leuk de andere gevechten ook mogen zijn, het gevoel van macht dat je in de Mech hebt, wordt daarbij niet geëvenaard.

Sterke multiplayer

Uiteraard is het gewone knalwerk ook de moeite waard, en dat is maar goed ook. In de multiplayer zul je namelijk gewoon met de oude vertrouwde proppenschieters aan de gang gaan: wel zo eerlijk ook natuurlijk. Het is duidelijk dat Guerrilla de multiplayer-modus hoog in het vaandel heeft staan. Logisch ook: het succes van een first-person shooter wordt uiteindelijk bepaald door de multiplayer. Call of Duty: Modern Warfare wordt bijvoorbeeld nog steeds veel online gespeeld.

Er is niets dat de online multiplayer-modus van Killzone 2 in de weg staat uit te groeien tot een populair spel op het PlayStation-netwerk. Het aanbod is niet overweldigend, maar met acht mappen en vijf spelmodi staat Killzone 2 zijn mannetje. Het geweld kan bijgewoond worden door maximaal 32 man tegelijk, maar het is ook mogelijk een lager maximum te gebruiken, of zelfs om One on One te spelen. De beleving van een potje met 32 man komt uiteraard het dichtst in de buurt van de actie die je uit de singleplayer-modus gewend bent en dat beviel ons dan ook het best. Je kunt overigens voor elke spelvorm eigen regels en beperkingen instellen. Wil je bijvoorbeeld alle wapens gebruiken behalve de shotgun, dan kun je 'no shotguns' instellen.

Bekend recept

Uiteraard is gamen het leukst als er een doel aan vast zit. Online knallen doe je dan ook niet voor niets in Killzone 2, want hoe langer je bezig bent, hoe leuker het wordt. Het spel heeft een systeem waarbij je jezelf ontwikkelt en langzaam meer mogelijkheden krijgt voor je online soldaat: dezelfde opzet als Call of Duty dus. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, want zo speel je tenminste ergens voor. De trucjes die je vrijspeelt zijn vaak zeer bruikbaar. Uiteraard is het al fijn dat je op een gegeven moment alle beschikbare classes kunt gebruiken, maar er zijn ook meer specifieke dingen. Zo is er een granaat die je direct laat respawnen op de plek waar jij hem had neergegooid, zodra je wordt neergeschoten.

Zo heb je een game waarin je veel plezier kunt beleven aan zowel de singleplayer- als de multiplayer-modus. Toch is er een puntje dat Killzone 2 heel duidelijk laat liggen: er is geen coöperatieve spelmodus. In de singleplayer is er vrijwel altijd een computergestuurde metgezel aan je zijde, maar die kan niet - zoals dat in veel andere shooters wel het geval is - ingewisseld worden voor een menselijke handlanger. Eeuwig zonde, want Killzone 2 leent zich bij uitstek voor co-op gameplay. Je AI-partner maakt lang niet altijd optimaal gebruik van de mogelijkheden om dekking te zoeken en te flanken en hij gaat in vuurgevechten best vaak dood, waarna jij hem snel moet zien op te lappen. Een coöperatieve spelmodus had dat kunnen verhelpen, maar die is er dus niet. Een gemiste kans voor de mannen van Guerrilla.

Netjes afgewerkt

Misschien is de aandacht die nodig zou zijn geweest om de coöoperatieve modus te bouwen wel aan andere zaken opgegaan. Naar de graphics, bijvoorbeeld. Daarmee hebben we het lekkerste voor het laatst bewaard, want Killzone 2 ziet er spectaculair goed uit. Toegegeven: niet iedereen zal kapot zijn van het 'grijze filter' dat over het beeld lijkt te liggen en dat alles er grauwer uit laat zien dan misschien zou moeten. Daardoor zijn de meningen over de graphics van Killzone 2 een beetje verdeeld.

Die verdeeldheid is een kwestie van smaak, maar dat de kwaliteit van de beelden hoog is, staat buiten kijf. De grijstint past bij de setting van het spel. Er hebben op de planeet al eerder oorlogen gewoed, en hebben hun sporen nagelaten in de sterk verpauperde stad Pyrrhus. Bovendien is het klimaat op de planeet woest en vijanding. Kortom, Helghan is geen mooie planeet. Het is een grote, doffe, grauwe ellende daar, waar je eigenlijk niet wilt komen - tenzij het echt niet anders kan. Een soort van Lelystad, volgens sommigen.

Oog voor detail

De sfeer komt dus goed tot zijn recht. Hoewel alles er scherp uit ziet en de effecten van onder meer de explosies er prima uit zien, zijn het vooral de kleine dingen die Killzone 2 een lust voor het oog maken. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het voorbij komen van stuifzand tijdens een missie die zich in een soort woestijn afspeelt. De spelwereld zit boordevol met dit soort kleine, grafische details. Het getuigt van een goede afwerking en van oog voor detail, wat nooit vanzelfsprekend is, in welke game dan ook.

De eerste Killzone was verre van perfect, maar werd wel geroemd om het geluid. Vooral de soundtrack was heel sterk. Dat pluspunt is behouden in Killzone 2. De bij vlagen bombastische soundtrack past goed bij de algemene sfeer; per slot van rekening zijn de Helghast een soort van ruimte-nazi's en daar sluit de soundtrack goed bij aan. Ook de geluidseffecten zijn dik in orde. De wapens bewegen en klinken geloofwaardig. Ook de geluiden om je heen zijn goed uitgewerkt. Vooral de dingen die je teamgenoten roepen zijn vermakelijk. Een van de soldaten deed me denken aan Cole uit Gears of War, die daar voor de komische noot zorgde. Een soortgelijke rol is weggelegd voor je teamgenoten in Killzone 2.

Presentatie

Ook in de tussenscenes ziet Killzone 2 er goed uit. Bij vlagen heb je het idee naar een goede animatiefilm te kijken, zeker bij een aantal scenes tegen het einde van het spel, die haast uit elkaar spatten van spektakel en drama. Hierbij speelt niet alleen de animatie een rol, maar ook de voice-acting is prima. Dat is maar goed ook, want het verhaal stelt verder niet al teveel voor. Het spel hangt duidelijk aan elkaar door de actie, die slechts sporadisch wordt onderbroken door gebeurtenissen die verhaaltechnisch een rol spelen. Killzone 2 is boven alles een op actie gerichte game.

Conclusie

Killzone 2 is een topper. Guerrilla beloofde veel voor de eerste Killzone en maakt dat met het verschijnen van Killzone 2 eindelijk waar. Dit is de meest spectaculaire game die we tot nog toe op de PlayStation 3 hebben gezien. Het spel geeft een geloofwaardig beeld van de invasie van een planeet die fel wordt verdedigd door de bewoners. De Helghast zijn voorzien van puike kunstmatige intelligentie, wat zelfs op het laagste niveau voor uitdaging zorgt. De singleplayer is gevarieerd en biedt van begin tot eind veel actie. De multiplayer is goed uitgewerkt en zal op flink wat populariteit kunnen rekenen. Een coöperatieve spelmodus ontbreekt en dat is jammer, temeer omdat de gameplay nu al lijkt op een spel dat je in co-op zou willen spelen, omdat er constant een AI-soldaat met je mee loopt. Ook moet je niet al teveel van het verhaal verwachten; Killzone 2 draait om actie, actie en nog eens actie en op dat punt doet het spel het fantastisch.