Wat een prachtige ontwikkelingen zijn er toch op het gebied van glasvezelcommunicatie. Ik zag een aantal dingen in de reacties langskomen waar ik even op wil reageren:
Het aantal kernen: Hierboven werd gesuggereerd dat een record per kern zinvoller zou zijn. Ik ben het hier niet mee eens. Het aantal kernen is iets anders dan het aantal vezels. Er komen enkel een paar extra cores binnen de cladding (zie plaatje bij artikel). De vezel zelf wordt er niet of nauwelijks dikker van. De vezel is 200 micrometer dik, de verschillende beschermlagen die daaromheen zitten zijn veel dikker dan dat. Je kunt aantal kernen omhoog gooien om een hogere throughput te krijgen, dat klopt, maar om zoiets te maken is een tweede. Verder moet er uiteraard een handige symmetrie in zitten om de ruis van de ene kern op de andere eruit te kunnen filteren. Daarom zitten er ook zeven kernen in, een hexagon en een in het midden.
Niet zinvol/te snel/te duur/ik wil dit ook thuis: Dit zijn dure technieken om onvoorstelbaar veel data door een fiber heen te duwen. Dit wordt uiteraard alleen gebruikt voor lange afstanden, zoals telco-telco-verbindingen door de oceaan. Zoals hierboven al is genoemd kan het nu goedkoper zijn om een bundel single-core vezels te leggen. Echter, ooit, vaak sneller dan je verwacht, is dit rendabel. Fibers worden steeds goedkoper en de techniek om geavanceerde vezels als deze te maken wordt steeds beter. Een multicore few-mode fiber maken is niet niks.
Het is een gemakkelijk record/simpele bundeling: In zekere zin is elk van deze records een bundeling van technieken. Extra frequentie'tje erbij en hoppa. Maar wat hier is neergezet is uitzonderlijk. De combinatie van geavanceerde techniek is erg complex om te implementeren. Het aantal 'trucjes' dat wordt gebruikt om de snelheid op te voeren is enorm:
De symbolrate die hij gebruikt is 24.3 GBaud/s. Dit betekent dat 24.3 miljard keer per seconde het signaal wisselt van symbool. Elke 40 picoseconde heeft het signaal een andere waarde. Zou je simpel On-Off-Keying (wel een signaal is 1, geen signaal is 0) gebruiken zou je al uitkomen op 24.3 Gbit/s.
Met wat complexere symbolen gaat de bitrate verder omhoog. Hij gebruikt QAM-32, dus 5 bits per symbool (2
5=32). Dan verdubbel je de snelheid nog eens door twee orthogonale polarisaties te gebruiken. Door zeven kernen te gebruiken wordt de snelheid verzevenvoudigd. De snelheid wordt nogmaals met een factor drie verhoogd omdat er drie modes worden benut.
Normale (multimode) glasvezels geleiden lichtstralen onder allerlei hoeken. Dit zorgt voor problemen als de snelheid te hoog wordt aangezien sommige lichtstralen eerder aankomen dan andere. Immers, als de hoek groter is, is de totale afstand die de lichtstraal moet afleggen ook langer. Voor snelle verbindingen wordt daarom single-mode fiber gebruikt. Dit soort vezels laat maar één lichtstraal door (één mode), dus kunnen er geen verschillen in aankomsttijden ontstaan (chromatische dispersie e.d. daargelaten). In dit project is een vezel gebruikt die drie verschillende modes doorlaat. Door deze drie modes te multiplexen wordt er een aanzienlijke snelheidswinst behaald. Dit is op te schalen naar vijf, zeven, zeg het maar. Uiteraard wordt het dan wel steeds moeilijker om te implementeren. Je moet ze natuurlijk wel uit elkaar houden.
In plaats van één frequentie licht worden er 50 gebruikt. Deze 50 krijgen allemaal een ander signaal, wat de snelheid met een factor 50 ophoogt.
Dus totaal: 24.3*10^9*5*2*7*3*50=255 Tbit/s. Wat error correction en preambles e.d. eraf en je krijgt de 200 Tbit/s.
Kan het nog sneller?: Altijd, maak iets en iemand anders maakt het sneller. In principe kun je het aantal kernen verhogen, het aantal modes verhogen, het aantal frequenties, het aantal bits per symbool verhogen, enz. Het aantal frequenties kan in dit geval gemakkelijk opgeschroefd worden. 50 golflengten multiplexen is niet veel. 100 op de C-band gaat gemakkelijk (zoals altijd in de techniek, gemakkelijk is relatief). Deze band (1525-1565 nm) wordt gebruikt omdat de optical amplifiers op deze band werken. Je zou ook nog kunnen uitbreiden naar de L-band of er nog meer op de C-band proppen.
Een van de grootste problemen is de testopstelling. 100 frequenties in plaats van 50 is goed te doen, maar je moet dan ook twee keer zoveel data genereren. En aangezien dat al eerder aangetoond is, is dat misschien niet de meest interessante onderzoeksrichting. De andere technieken, multicore en few-mode, zijn nieuwer/interessanter/fancy'er. Dat zou een rol kunnen hebben gespeeld. Een kwart Petabit aan data per seconde genereren en checken of het goed is aangekomen; dat is nogal wat. Al is mij niet duidelijk of dit realtime gedaan is of als 'proof of concept' alle data op een ander tijdstip gegenereerd is en gecheckt wordt. Om alle interferentie eruit te werken heb je ook flink wat rekenkracht nodig. Denk alleen al aan de interferentie tussen symbolen, tussen verschillende golflengtes, tussen verschillende kernen, tussen verschillende modes en ga zo maar door.
TL;DR: Ongelooflijk wat is dit gaaf