Ik heb de 14-42 op 27mm gezet omdat ik 27mm nodig had.
Dan vraag ik me af hoe je van te voren hebt bepaald 27mm nodig te hebben en niet 28 of 25 oid. Die 27mm komt overeen met 54mm op fullframe/film. Dat is nou niet bepaald een veel gebruikte beeldhoek.
Wel moet ik toegeven dat ik na jarenlang 50mm's gebruikt te hebben (Voigtländer Vitoret D, Agfa Colorflex, Ricoh slr met 50/2.0, daarna korte tijd een 35-70, daarna twee 50/1.7's en een 40/2.8) het een verademing was dat er op een mechanische camera die ik in 1994 gekocht had een 55mm (1.8) zat waarvan de net wat krappere beeldhoek mij heel wat beter beviel als die klote 50mm.
Ook herinner ik me een situatie waarin de 50 echt veel te wijd was en de 70mm op mijn 70-150mm zoom weer net te krap.
Maar misschien ben ik gewoon wat kritischer, dat kan natuurlijk ook.
Kritischer, ik betwijfel het.
Deze discussie begon met het feit dat ik noemde dat de beeldhoek van een 28mm, dus µFT 14mm
voor mij echt niet voldoet en ik i.p.v. een zoom beginnend bij 14mm toch minimaal de wijdere beeldhoek van een 12mm eis. Jij vond de 14-42 goed aansluiten bij een 7-14 of 9-18 waarbij ik opmerkte dat je dan die 14-42 niet nodig hebt. Nu hebben die 7-14 en 9-18 de optie van een nog grotere beeldhoek. De laatste 10 jaar zijn met name zooms met die extreme beeldhoeken immens populair geworden. In het filmtijdperk waren die er nauwelijk en wat er was, was duur of extreem duur. Veel merken hebben nooit iets wijders gemaakt als 28mm. Als voorbeeld: Voor de Leica M heeft Leica zelf de 18mm pas geïntroduceerd in 2006,
de 21mm gaat terug tot 1958 (6 versies sindsdien). De 24mm kwam ook pas in 1998 maar dat was een Minolta ontwerp. De beide eerste eigen Leica 24mm ontwerpen (1.4 en 3.8) dateren pas uit 2008. Ook andere merken hadden wel een 20mm en 28mm maar geen 24mm. Nu heb ik ook een 20mm die ik kocht veel gebruikt hebt nadat mijn eerste groothoek, een Sigma mini-Wide 28mm spontaan kapot ging. Voor sommige dingen is zo'n beeldhoek spectaculair maar in het algemeen vindt ik die beeldhoek dus veel te groot. Als merken wel een 20mm en 28mm hebben en ik vind de eerste te wijd en de tweede te krap, wie is er dan kritischer? Die 4mm naar beneden en naar boven maakt gigantisch veel uit.
Hierboven noemde ik ook al dat ik een 40/2.8 heb gehad. Dit pancake-objectief was destijds laaiend populair omdat het zo goed zou zijn recente tests tonen aan dat hij in de hoeken toch wat meer in scherpte afneemt als andere lenzen). Heel eventjes heb ik het gebruikt maar ik kon met de beeldhoek niet overweg, dat terwijl de 35mm een van mijn meest gebruikte lenzen is. Wederom, die paar mm, hier dus 5, maakt het ene objectief voor mij geweldig en het andere onbruikbaar.
Het verschil tussen de eerder genoemde 55mm en de 50mm is wederom 5mm. de halve wereld loopt achter de "
nifty-fifty" aan, ongeacht of ze dit op fullframe, aps-c of (µ)FT gebruiken, maar de keus voor dit brandpunt is arbitrair en op toeval berust. Als Oscar Barnack tussen 1913 en 1925 experimenteerde met wat terugwerkend
Ur-leica en vanaf de eerste prototype-serie van 31 stuks
Leica 0 is gaan heten, en daarvoor een objectief nodig had, bleken verschillende cine-lenzen, (o.a. Zeiss Tessar type) het negatief niet voldoende uit te lichen (logisch ook ze waren ontworpen voor 18×24mm) waarna, hij
microsoop-lenzen heeft geprobeerd. Sommige bronnen zeggen dat dit een Mikro-Summar 1:4.5/42mm was, andere een
Mikro-Summar 4,5/64mm en weer andere een Milar 42mm. Uiteindelijk kwam de Leica 1 uit met een door Max Berek bedacht gemodificeerd triplet van 5-lenzen in 3 groepen Elma
x 50/3.5 genoemd die na
713 stuks vervangen werd door de bekende 4-lenzige en dus goedkoper te produceren Elmar 50/3.5. Overigens gaan de geruchten ook dat deze in werkelijkheid 51mm was, of eigenlijk 2 inch.
Over de vreemde keuze van Max Berek voor 50mm en het blind navolgen ervan door andere fabrikanten, ook bij slr's (waar dit lastig is omdat de spiegel in de weg zit) is, als je Duits kunt,
dit artikel is heel goed.
[Reactie gewijzigd door BeosBeing op 26 november 2019 15:55]