Vorige week kondigde Nikon haar eerste fullframe systeemcamera's aan, de Z6 en Z7. Wij konden hem al even kort uitproberen en publiceerden er toen een preview over. Het was toen nog niet mogelijk om de camera buiten in de praktijk uit te proberen, dus dat hielden jullie van ons tegoed. Afgelopen weekend kregen we de kans om een dag met de Z7 op pad te gaan. In een bloedheet Tokio met een gevoelstemperatuur van 44 graden, hebben we op verschillende locaties de camera in de praktijk kunnen gebruiken. En daardoor hebben we nu een nog beter beeld van de bediening. In dit artikel delen we enkele foto's en video's inclusief onze laatste indrukken. Informatie over de nieuwe Z-mount en de impact daarvan op de Nikon dslr's en de specificaties van de Z6 en Z7 kun je lezen in onze eerste preview.
Grip en bediening
Onze eerste indruk van de camera werd tijdens de praktijkdag bevestigd. De Z7 ligt echt heel prettig in de hand en het knoppenspel is goed uitgedacht. Het is een iets grotere systeemcamera dan gemiddeld, alleen de Fujifilm X-H1 is in de breedte nog iets groter. De Sony A7-camera's zijn zowel in de breedte als hoogte iets compacter en ook iets lichter. Het is wel heel persoonlijk en mede afhankelijk van de omvang van je handen welke je prettiger vindt. Ook de zoeker is scherp en helder en werkt erg fijn. Overigens haalden wij een stuk meer foto's uit een acculading dan volgens de cipa-meetmethode. In plaats van 330 stuks haalden wij ruim 750 stuks toen onze kaart vol en de accu vrijwel leegwas - dubbele raw-bestanden niet meegeteld.
Foto-video-knop
Wel vonden we schakelknop achterop, voor het omschakelen van de foto- en videomodus, wat onhandig werken. Deze knop is vermoedelijk het gevolg van de ontwerpkeuze om de Z6 en Z7 zoveel mogelijk op de knoppenindeling van de dslr's te laten lijken. Maar op een dslr is zo'n omschakelknop tussen foto's en video's logisch aangezien de spiegel moet opklappen. Voor een systeemcamera's is dat onlogisch, want er is immers ook al een specifieke videoknop bovenop de camera. Maar als je die indrukt terwijl je in de fotomodus zit, gebeurt er helemaal niets. Je moet dan dus eerst de knop aan de achterkant omzetten en dan alsnog op de videoknop bovenop drukken. Die twee handelingen zijn omslachtig en onhandig, tenzij je niet anders gewend bent. Andersom gaat het ook zo: als je per ongeluk een foto maakt terwijl je in de videomodus zit, hoor je niets. Er wordt wel een foto gemaakt, maar dan in de resolutie van de videomodus - dus met 2 of 8 megapixels in 16:9-formaat. Het enige voordeel van deze methode is dat de videomodus ook eigen instellingen heeft. De instellingen worden dus niet overgenomen van de p/a/s/m-standen.
Drie korte scenes in 4k30. De eerste en laatste scene zijn uit de hand gefilmd.
Stabilisatie
Van de effectiviteit van de stabilisatie kun je in de video's hierboven en -onder een indruk krijgen. De stabilisatie werkt, maar we haalden voor onze testfoto's niet de beloofde 5 stops. De stabilisatie lijkt dus niet zo effectief van die van Panasonic GH5, waarbij we met sluitertijden van meerdere seconden uit de hand konden werken. In de foto's hieronder kwamen we effectief tot circa drie stops met de 24-70mm.
Een snelle sluitertijd versus een langzame. Scherpe foto's werd behaald met een uiterste sluitertijd van 1/3e seconde op 24mm.
Scherpstellen
Op recente Sony- en Panasonic-systeemcamera's kun je heel makkelijk de autofocus bepalen door met je duim een punt op het scherm te kiezen terwijl je met je oog door de zoeker kijkt. Bij de Z6 en Z7 kan dat niet en moet je dus ofwel vooraf het autofocuspunt bepalen of deze via de joystick verplaatsen. Dat is een beetje een gemiste kans. Het scherpstellen gaat wel vrij vlot en sneller dan met onze A7R II referentiecamera die ook aanwezig was. Vermoedelijk ligt het redelijk in de buurt van de A7R III en A7 III, al zal een vervolgtest dat moeten uitwijzen. Wel kwam het voor dat de autofocus op bepaalde punten even haperde, vooral als de lichtomstandigheden te wensen overlieten. Voor actieshots lijkt hij ook wat minder trefzeker dan de high-end dslr's, al kan wellicht nog het een en ander via een firmware-update worden verbeterd. Voor statische scenes was de focus in de meeste gevallen vrijwel instant. Net als bij de Sony's zijn er veel verschillende manieren om tracking in te stellen - niet iedere methode is even effectief. Om tracking in te schakelen moet je eerst op de 'ok'-knop drukken, wat een beetje onnodig omslachtig is.
Het sluitergeluid kenmerkt zich met de bekende Nikon 'klik', alsof het een dslr in stille stand betreft. Het is merkbaar minder luid als de ietwat schelle sluiters die Sony in haar camera's gebruikt. Uiteraard is het ook mogelijk om in de stille stand met elektronische sluiter te fotograferen. Daarvoor moet je even het menu induiken, maar de functie is ook toe te kennen aan een van de programmeerbare knoppen - zoals die naast de lensvatting.
Een compilatie van een aantal scenes, waaronder een met 1080p 120fps slowmotion (Samurai Artist Kamui). StreamOne-versie.
Video
De camera kan dus opnemen in 4k met 30fps, wat netjes maar niet wereldschokkend is. De Panasonic G5 en vermoedelijk ook de aanstaande Sony A7S III kunnen in 4k60 beelden opslaan. Dat heeft als voordeel dat je ook in de 4k-modus slowmotion kunt gebruiken. Nu ben je daarvoor afhankelijk van 1080p, waarbij je met 120fps kunt opnemen in combinatie met een aps-c-crop. Dat zijn prima features, maar niet schokkend. Ook vonden we het jammer dat bepaalde opties alleen mogelijk zijn met een externe recorder, terwijl dat bij sommige concurrenten ook via de sd-kaart kan.
XQD en het enkele kaartslot
De keuze voor XQD en een enkel kaartslot is een beetje de achilleshiel van de nieuwe Z-serie camera's. De discussie is twee kanten op te voeren. Veel mensen hebben jarenlang probleemloos gewerkt met een enkel kaartslot, dus het probleem is te overzien. Het is ook de vraag hoeveel mensen met een camera met twee kaartsloten deze ook daadwerkelijk regelmatig tegelijkertijd gebruiken. Maar voor een professional, zoals een bruiloftsfotograaf, is het een potentieel risico. Juist omdat de Nikon-body's groter dan gemiddeld zijn, is de keuze opvallend. Het lukt concurrent Sony immers wel om twee kaartsloten in haar kleinere camera's te huisvesten. De Z6 heeft een veel lager prijspunt, dus bij die camera valt er nog iets voor te zeggen, maar met name voor de kostbare Z7 kan dit voor sommige fotografen een struikelblok zijn. Veel concurrenten hebben dubbele kaartsloten in hun recente camera's.
We vermoeden dat de keuze voor XQD een rol bij de keuze voor enkel kaartslot heeft gespeeld, want dat neemt meer ruimte in beslag. De keuze voor XQD begrijpen we vanuit technisch oogpunt volkomen, maar net als het weglaten van usb 3.0-poorten op sommige usb-c-laptops is dit soms erg onpraktisch. Tijdens onze praktijkdag was onze 32GB XQD-kaart bijvoorbeeld vol, maar er was geen extra kaart beschikbaar. We hadden 512GB aan sd-kaartjes bij ons, maar die konden we niet gebruiken. Ook om die reden was het ideaal geweest als er ook een sd-kaartslot present was.
FTZ-adapter
Tot slot hebben we de FTZ-adapter korte tijd kunnen gebruiken in combinatie met een Nikkor 14-24mm f/2.8 van een Duitse collega. Die combinatie werkte vlot en probleemloos. We hebben deze combinatie alleen tijdens daglicht kunnen proberen. De adapter is ook bruikbaar met AF-D lenzen, maar dan zonder autofocus. Voorbeeldfoto's staan onder de praktijkfoto's.
Praktijkfoto's
De onderstaande foto's zijn onbewerkt en geven een indruk van de beeldkwaliteit van zowel de camera als de 24-70mm. Onze Z7 was nog niet voorzien van een definitieve firmware, dus voor een definitief oordeel is het nog te vroeg. Dat is bovendien meer iets voor een daadwerkelijke review waarin we de camera nog uitgebreider kunnen testen en vergelijken met andere relevante modellen.
We beginnen met een reeks algemene foto's, vervolgens enkele foto's gemaakt met de 14-24mm F-mount-lens en adapter en ten slotte een bijzondere Japanse 'experience' met veel spiegels, projecties en kunstlicht. Alle foto's zijn klikbaar voor 100% weergave.