Laat mij u meenemen naar ongeveer een week geleden. Plaats van handeling: de Duitse havenstad Hamburg. In een geheel in Dark Souls III-stijl aangeklede kerk worstel ik al enige uren met de game die over een kleine twee maanden menig gamer tot wanhoop zal drijven. Helaas vorm ik op die gamers geen uitzondering. De franchise, die bekendstaat om zijn hoge moeilijkheidsgraad, spaart ook in deel drie de gamer absoluut niet. Ik zit al enige tijd vast bij de tweede significante baas in het spel, terwijl menig journalist om mij heen er allang voorbij is. PR-medewerkers kijken toe hoe ik het, voor de zoveelste keer, opneem tegen Vordt of the Boreal Valley, een groot wezen dat het meest weg heeft van een grote, blauwe hond, met adem zo koud dat hij je kan bevriezen. Kranig hakt mijn Assassin - de klasse van mijn keuze in deze speelsessie - in op de poten van het beest. Net als zijn levensbalk bijna is verdwenen, zakt mijn vechtersbaas op een maar al te bekende manier in elkaar, met het eveneens bekende 'You Died' tot gevolg. "Je had hem bijna, man", spreekt een buitenlandse journalist me bemoedigend toch. Ach, ga toch weg ...
'Bijna' is leuk, maar niet helemaal betekent in Dark Souls III, net als in alle vorige games binnen de franchise, meteen ook helemaal niets. Je tot dan toe verzamelde souls blijven achter op de plek waar je bent gestorven. Het is aan jou om ervoor te zorgen dat je die plek opnieuw weet te bereiken, zonder voortijdig dood te gaan. Lukt dat, dan herover je je verloren souls. Wel zo handig, want zoals altijd vormen zij het betaalmiddel dat je nodig hebt om items te kopen en om je personage te laten groeien in level. Elke Dark Souls-speler kent het verschrikkelijke gevoel in de onderbuik dat optreedt als je ergens een wagonlading souls bent verloren en er daarna niet in slaagt die souls weer terug te halen. In de vier uur dat we Dark Souls III konden spelen gebeurde dat ons meerdere keren.
Bovengenoemd baasgevecht met Vordt of the Boreal Valley is een van de eerste grote confrontaties in Dark Souls III. Hij verschijnt dus relatief vroeg op je pad onderweg naar de Lords of Cinder, die je uiteindelijk moet zien te verslaan. Net als in voorgaande edities van Dark Souls is het hoe en waarom van dat verhaal vaag. Duidelijk is dat de speler een 'unkindled' personage speelt dat zelf geen Lord of Cinder kon worden. Dat is uiteraard reden genoeg om de Lords of Cinder hoogstpersoonlijk uit te roeien. Makkelijker gezegd dan gedaan, want traditiegetrouw scheiden tientallen grote en minder grote bazen jou van hen - om nog maar niet te spreken over de eventuele verrassingen die de makers van From Software mogelijk in petto hebben ná de Lords of Cinder.
Verrassingen zijn er in Dark Souls immers overal en altijd. Zo bevat het eerste stukje dat je van de wereld ziet al een zone die veel van de andere aanwezige journalisten over het hoofd bleken te hebben gezien. Toch zonde, want het daar aanwezige monster is goed voor een slordige drieduizend souls. Elders konden spelers een kamer vinden waar een sterk schild was verstopt in een kist. Die kamer en de bijbehorende kist vonden wij dan weer niet. Jammer, want een schild dat honderd procent blokt op fysieke aanvallen is in Dark Souls III erg handig, zeker als je tot dan toe steeds probeerde om te blokken met een schild dat slechts de helft van de fysieke schade absorbeert.
