Life is Strange Review

Puberen met speciale gaven

Tijd terugspoelen

Het werd met nogal wat hoongelach ontvangen: volgens ontwikkelstudio Dontnod, bekend van actiespel Remember Me, wilden diverse uitgevers niet met de studio samenwerken voor Life is Strange, omdat het hoofdpersonage vrouwelijk is. De studio maakte eerder dit jaar bekend dat die uitgevers er op aandrongen het hoofdpersonage te veranderen in een mannelijke versie. Alleen de Japanse uitgever Square Enix accepteerde het concept zoals het was, en dus is dat nu de uitgever achter het alleen digitaal verschijnende, episode-based spel, waarvan vorige week het eerste deel online kwam. In totaal zullen er vijf delen verschijnen.

Gespeeld op: Xbox One
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 4, pc

Life is Strange vertelt het verhaal van de jonge studente Maxine Caulfield. Ze volgt fotografie aan Blackwall Academy in het fictieve stadje Arcadia Bay in Oregon. Dat klinkt allemaal vrij onschuldig, maar al in de eerste seconden van het spel wordt duidelijk dat er meer aan de hand is, of beter gezegd: lijkt te zijn. Maxine beleeft een rampzalig visioen, in de vorm van een soort dagdroom waarin een gigantische tornado Arcadia Bay dreigt te verwoesten, maar ze ontdekt al snel dat het niet simpelweg gaat om een droom die ontstaat als je even wegdommelt in de klas. Hoewel niet direct duidelijk is hoe en wanneer de ramp zich zal voltrekken die Max in haar visioen ziet, blijkt al snel dat er meer vastzit aan dat kijkje in de toekomst.

Max blijkt namelijk in staat de tijd terug te spoelen. Na de toevallige kennismaking met die gave wordt al snel duidelijk dat dit in feite het belangrijkste gameplay-element in Life is Strange is. Max krijgt om de zoveel tijd een bepaalde keuze voorgeschoteld. Die keuze heeft later in het spel een bepaald gevolg. Door haar gave kan Max elke keer dat zo'n keuze zich voordoet alle opties bekijken. Soms zijn er andere mensen in de buurt en kun je aan hun reactie aflezen in hoeverre de keuze je zal helpen, maar soms zul je ook volledig op je eigen gevoel moeten vertrouwen. In een eerste episode van een vijfdelig spel blijft het aantal momenten dat je als speler wordt geconfronteerd met de uitwerking van een keuze natuurlijk beperkt, maar in de pakweg drie uur die de eerste episode duurt verklapt Life is Strange toch al wat de opzet van het verdere spel is.

De game leunt namelijk op het zogenaamde 'Butterfly effect'. Dat is het principe waarbij een bepaalde uitkomst wordt veranderd, door variabelen aan te passen die tot die uitkomst zouden leiden. In dit geval gaat dat dus om de keuzes die Max maakt. 'De uitkomst' is daarbij natuurlijk de ramp die Arcadia Bay te wachten staat. Episode 1 gaat nog niet diep genoeg in op de relatie tussen Max's gave en dat apocalyptische einde, maar het moge duidelijk zijn dat het een te maken heeft met het ander.

Het gebrek aan inzicht in de koppeling tussen die beide elementen is een van de zaken die de eerste episode van Life is Strange wellicht is aan te rekenen. Hoewel de speler best genoeg content krijgt voorgeschoteld in de vorm van de kennismaking met Max en al haar schoolgenoten en vrienden, blijft het, voor zover het om het verhaal gaat, beperkt tot kleine, nietszeggende subverhaaltjes en hints richting een groter plot waar nu nog niets over weggegeven wordt. Dat maakt dat Life is Strange wellicht een wat flauwe start is van de reeks, voor gamers die direct actie verwachten.

• Volgende pagina 2. Sfeer en gameplay