Splinter Cell: Blacklist - Sam Fisher in topvorm

Hoog niveau in multiplayer en graphics

Het plezier dat je beleeft in de gameplay heeft zijn hoogtepunt op het moment dat je samen met anderen speelt, en dat aspect bereikt op zijn beurt weer een piek als het gaat om Spies vs. Mercs. Het is inmiddels een bekende spelmodus en allang niet meer nieuw voor Splinter Cell, maar het blijft een verdomd spannend spelletje om te spelen. Als spion speel je op de manier zoals je die gewend bent uit de rest van het spel: in een derdepersoonsperspectief. Je mogelijkheden hangen af van de klasse die je gekozen hebt, en de eigenschappen zijn gericht op onzichtbaar blijven of juist op het zoeken van de confrontatie. Natuurlijk is een goede mix in je team daarbij wenselijk.

Stealth versus brute vuurkracht

Terwijl de spionnen de missie hebben om bepaalde hacks te plaatsen, zijn de Mercs er juist om dat te voorkomen. De Mercs spelen vanuit een eerstepersoonsperspectief en zijn van zichzelf veel meer gericht op confrontatie dan de Spies. Dat houdt in dat ze bij een normaal vuurgevecht in het voordeel zijn, maar ze ontberen het verrassingselement. Spies kunnen de Mercs bijvoorbeeld van boven aanvallen en ze gemakkelijk in de rug aanvallen, terwijl de Mercs op brute vuurkracht leunen.

Die tegenstellingen maken een potje Spies vs. Mercs hoe dan ook al interessant. Je speelt in een potje immers met beide kanten, en dan gaat het om de vraag welk team uiteindelijk het effectiefst te werk is gegaan. Wat ons betreft dankt de modus zijn spelplezier echter niet eens aan het competitie-element. Het gaat om de spanning. De spanning die je in de singleplayer voelt als je recht boven drie zwaarbewapende vijanden hangt, wordt in de multiplayer nog eens verdrievoudigd. Menselijke spelers kunnen namelijk een stuk beter zoeken en kijken dan hun AI-collega's in de singleplayer

Spannend, maar...

Ondanks de spanning gaf Spies vs. Mercs ons niet dezelfde voldoening die we kregen toen we de rest van het spel doorspeelden. Zeker de potjes die je na afloop van de campagne nog speelt maken niet meer de indruk die er aanvankelijk nog wel is. Het nadeel van de werkwijze waarbij alle elementen van het spel onderdeel uitmaken van hetzelfde avontuur is dat de noodzaak om door te spelen wat wegvalt als het avontuur afgelopen is. Zolang alles past binnen het raamwerk van de jacht op de Engineers is alles leuk en spannend, maar zodra de verhaallijn is afgerond verdwijnt bij ons de wil om nog echt veel meer spelen.

De vraag is dan of dat aan Spies vs. Mercs ligt of aan de rest van het spel, en we neigen naar het laatste. De tussenscènes zijn van hoog niveau. Het spel ziet er hoe dan ook goed uit en de tussenfilmpjes zijn wat dat betreft de kers op de taart. Grafisch is het goed en de acteerprestaties van de diverse acteurs, waarvan er een paar behoorlijk bekend zijn uit met name de televisiewereld, verdienen ook complimenten. Het zorgt ervoor dat je binnen een mum van tijd in het verhaal van Splinter Cell: Blacklist wordt gezogen. Het leidt er echter ook toe dat je juist dat element mist als het verhaal eenmaal is afgerond.

• Volgende pagina 6. Conclusie