Meer budget
Eigenlijk is Metro: Last Light zo ongeveer de ideale THQ-game. THQ 'nieuwe stijl' althans, want de uitgever zag zich begin dit jaar gedwongen de koers drastisch te verleggen. Geen games voor kids meer, geen games gebaseerd op dure licenties, THQ wil voortaan alleen nog maar games maken voor een volwassen publiek. Hardcore. Minder games uitbrengen, maar per game meer budget beschikbaar stellen.
En Metro: Last Light past helemaal in dat plaatje. 'Grimmig' is misschien wel het beste woord om voorganger Metro 2033 samen te vatten. De game uit 2010 was gebaseerd op het gelijknamige, post-apocalyptische boek van Dmitry Glukhovsky. De ramp die Moskou daarin trof staat ook in de opvolger centraal. Dat wil zeggen dat er nog steeds geen leven mogelijk is in het bovengrondse deel van de stad. Alleen in het uitgebreide gangenstelsel van de ondergrondse kunnen de overlevenden van de ramp normaal ademhalen. Wie zich aan de oppervlakte wil wagen, dient een zuurstofmasker te dragen.
/i/1338743588.jpeg?f=imagenormal)
Ondergrondse schuilkelders
Veel overlevenden zijn er nog steeds niet. In een introfilm zie je hoe aan de vooravond van de ramp slechts een klein aantal mensen in de ondergrondse schuilkelders werd toegelaten. Wie bovengronds moest blijven, zou de ramp niet overleven. Na de ramp verzamelden kleine groepjes overlevenden zich in de oude metrostations. Het is inmiddels twintig jaar later en de groepen werden kleine micro-kosmosjes, met eigen normen en waarden. Het zijn de facties die je in de eerste game aantrof en die in het vervolg opnieuw een rol spelen.
In die zin is Last Light vrijwel gelijk aan de voorganger. De setting is precies hetzelfde en het spel heeft in Artyom dezelfde hoofdpersoon. Last Light moet volgens de Oekraïense ontwikkelaar 4A Games dan ook niet worden gezien als een vernieuwing, maar eerder als een vervolmaking, ondanks dat er een nieuw verhaal moest worden verzonnen. Onder de nieuwe koers van THQ hebben de studioleden meer tijd en meer middelen om de game precies zo te maken zoals ze dat willen. Zo had het team tijd om meer detail in de game te stoppen, en dat is te zien. Er was bijvoorbeeld tijd en geld om het station van Kiev te filmen en na te bouwen in de game. Het staat centraal als het monumentale metrostation dat dienst doet als overgang tussen de boven- en onderwereld.
/i/1338743587.jpeg?f=imagenormal)
Meer puinzooi
Vooral in de bovenwereld is te zien dat het team meer tijd had om aan Last Light te werken. Waar de onderwereld meestal bestaat uit dezelfde smalle metrogangen als in de vorige game, is de bovenwereld veel gedetailleerder dan je van de voorganger gewend bent. Dat wil zeggen dat de stad met nog veel meer puinzooi is bedekt. Werkelijk alles is kapot en de brokstukken zijn tot in de kleinste details nagemaakt.
/i/1338743591.jpeg?f=imagenormal)
Zoals dat lijkt te horen in een post-apocalyptische game is het bovengronds ook altijd slecht weer. Je hebt echter een zuurstofmasker op, dat niet alleen voor lucht zorgt, maar je tegelijk beschermt tegen de regen. Je ziet wel langzaam de regen je uitzicht beperken als de druppels over het scherm van je zuurstofmasker biggelen. Gelukkig kun je het op elk gewenst moment schoonvegen. Dat lijkt in het begin een overbodige functie, maar dat is het zeker niet. Ten eerste is Last Light een game van schijnbare rust en plotse actie en juist in de actie wil je goed zicht en dus een schoon vizier hebben. Ten tweede is regen op je scherm nog niet zo erg, maar gevechten kunnen behoorlijk bloederig worden en de klodders bloed en ingewanden die tijdens een gevecht op je scherm belanden, zijn al veel lastiger om doorheen te kijken. Je zult de functie dus hard nodig hebben.
Gemuteerde gedrochten
Ook voor wat de strijd betreft is Last Light een direct vervolg op Metro 2033. Dat wil zeggen dat je ondergronds vecht tegen leden van de verschillende facties, terwijl je bovengronds vooral gemuteerde gedrochten treft. Ondergronds heb je vuurgevechten en kun je een aanpak kiezen. Voor wie wil sluipen zijn er altijd mogelijkheden, maar ook wie Rambo wil spelen kan zijn hart ophalen.
Het is daarbij nog steeds een game waarin benodigdheden schaars zijn. Niet alleen wapens, maar ook munitie. Alles wat van voor de catastrofe stamt is zeldzaam. In de voorbije twintig jaar hebben de overlevers echter ook geprobeerd om alternatieven te verzinnen. Je zult dus de nodige in elkaar geknutselde wapens tegenkomen. Minder goed dan de wapens van voor de ramp, maar in Last Light kun je het je niet veroorloven om daar moeilijk over te doen, je zult het moeten doen met wat er voorhanden is. Het ondergrondse deel voelt het meest als een shooter, met wat sluipen, wat achtervolgingen en wat gadgets.
/i/1338743590.jpeg?f=imagenormal)
Meer suspense
De stukken onder de grond vormen ook het onderdeel waar het meeste verhaal in zit. Boven de grond is er minder actie, maar meer suspense. Daar is het meer survival, horror en schrikken van onverwachte aanvallen van de meest gore gedrochten. Zo zagen we enorme vleermuizen die je met gemak de lucht in kunnen tillen, maar ook groepen afzichtelijke wolven die je langzaam maar zeker omsingelen om je met onverwacht grote sprongen aan te vallen. Nog enger zijn de facehuggers, die uit Half-Life lijken te zijn weggekropen. Ze zijn er in soorten en maten, de een nog gruwelijker dan de ander.
/i/1338743589.jpeg?f=imagenormal)
Ook buiten is munitie schaars, al is het daar vooral het nijpende gebrek aan zuurstof wat je bezig zal houden. Met een zuurstofpatroon houd je het maar een paar minuten vol. Gelukkig heb je een horloge dat aangeeft hoe lang je nog hebt. Het is dus vooral zaak om tussen het puin te zoeken naar nieuwe patronen. Niet zozeer de gemuteerde gedrochten, maar eerder het gebrek aan zuurstof maakt de delen boven de grond spannend. Dat zijn bovendien de delen waarin de makers kunnen laten zien hoeveel detail ze uit hun engine kunnen persen.
Ze schuwen daarin de dramatische effecten niet. Naast dat je zelf het scherm van je masker schoon kunt vegen, rommelen de makers ook graag met de camera. Zo zul je regelmatig van je voeten geworpen worden, met schuddende camerabeelden tot gevolg. Verder verschijnt je eigen, behoorlijk grote hand prominent in beeld als je moet herladen, wat niet alleen erg veel nadruk legt op de handeling en je tijdelijke kwetsbaarheid, maar ook tijdelijk een deel van je uitzicht blokkeert. Overigens zijn de makers enigszins vergevingsgezind. Als je door verschillende tegenstanders tegelijk wordt aangevallen, past het spel automatisch het aantal vijanden aan aan de hoeveelheid munitie die je hebt.
Voorlopige conclusie
Metro: Last Light lijkt daarmee inderdaad te worden wat de makers voor ogen hebben, namelijk een verbeterde versie van de voorganger. Het verhaal is nieuw, maar sluit naadloos aan op dat van het eerste deel. Bovendien heeft schrijver Glukhovsky meegeholpen bij het samenstellen van het verhaal. De actie en je mogelijkheden zijn grotendeels hetzelfde, maar dan wel in beter uitgewerkte vorm. Last Light lijkt daarmee vooral afwisselender en mooier te worden dan de voorganger. Spannend wordt het ook, al is het nog te vroeg om te bepalen of het daarin de voorganger gaat verslaan. Verder hebben de makers de tijd genomen om aan de engine te sleutelen, en ook dat is goed te zien.
Titel |
Metro: Last Light |
 |
Platform |
PC, Xbox 360, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar |
4A Games |
Uitgever |
THQ |
Releasedatum |
eerste kwartaal 2013 |