Door Pieter Molenaar

Panasonic Lumix G1

27-07-2009 • 09:00

57

Multipage-opmaak

Inleiding

Inleiding

Het originele Four Thirds-camerasysteem is door de techneuten van partners Panasonic en Olympus ontworpen om een zo klein mogelijke dslr mogelijk te maken. De Four Thirds-beeldsensor, door de makers getooid met de merknaam Live MOS, heeft een cropfactor van twee, waardoor de bij een lens opgegeven brandpuntsafstand met twee vermenigvuldigd moet worden om het kleinbeeldequivalent te krijgen. Concurrerende consumenten-dlsr's van onder meer Canon, Nikon en Pentax maken gebruik van grotere beeldsensor met een cropfactor van 1,5 of 1,6. Hoewel het Four Thirds-initiatief inderdaad kleine camera's opleverde, zoals de Olympus E-4x0-serie, kon het volgens de twee fabrikanten nog kleiner.

Panasonic Lumix G1 schuinvoor

Zonder spiegel

Vandaar dat Panasonic en Olympus het Micro Four Thirds-camerasysteem hebben ontworpen. Bij dit systeem wordt niet meer gebruikgemaakt van een spiegelhuis, maar wordt het beeld van de beeldsensor op de lcd of via een elektronische zoeker getoond. Dit type camerasysteem wordt ook wel 'Electronic Viewfinder, Interchangeable Lenses' - afgekort: Evil - genoemd. Door het ontbreken van de spiegelconstructie en het spiegelhuis, heeft men de afstand tussen lensmount en beeldsensor kunnen halveren. De eerste Micro Four Thirds-camera is de Panasonic Lumix DMC-G1.

Zonder spiegel

Compacte en lichte lenzen

Lenzen voor MFT-camera's kunnen relatief klein en licht worden gemaakt, zo bewijst ook de 45-200mm-zoomlens die met het recensie-exemplaar van de Lumix G1 werd meegeleverd. Om de grootte van deze lens in perspectief te zetten, hebben we de 45-200 naast een 70-300mm-zoomlens van Nikon geplaatst. Op een Nikon D90 levert die laatste een zoombereik op met een kleinbeeldequivalent van 105-450mm, terwijl de MFT-lens een bereik van 80-400mm heeft. Op de foto hieronder is naast de twee consumentenlenzen ook een professionele 70-200mm-fullframe-lens van Canon te zien, die een grootste diafragma van f/2,8 over het hele bereik heeft en die bijna anderhalve kilo schoon aan de haak weegt. De 45-200 weegt slechts 380 gram.

Lenzen klein middel groot (45-200mm G1 links)

Specificaties en prijzen

Technische specificaties Panasonic Lumix DMC-G1
Sensortype 12,1-megapixel 'Live MOS'-beeldsensor (maximaal 4000 bij 3000 pixels), beeldstabilisatie in lens
Sensorformaat 18x13,5 mm, cropfactor 2x
Beeldverhouding 4:3 (native), 3:2, 16:9
Lensbevestiging Micro Four Thirds, met adapter kunnen ook Four Thirds-lenzen bevestigd worden
Lcd 3", 460.000 subpixels
Zoeker electronische zoeker, 800 bij 600 pixels, 100% beelddekking, 1,4x vergroting, -4 tot +4 dioptrie-aanpassing
Iso-bereik iso 100-3200 in 1/3EV-stappen
Autofocussysteem contrastdetectiesysteem met maximaal 23 focusgebieden
Focusmodes automatisch, continu, enkelvoudig, handmatig, gezichtsherkenning
Witbalans automatisch, daglicht, bewolkt, schaduw, halogeen, flash, custom 1, custom 2, kleurtemperatuur
Belichtingsmeting multisegment, centerweighted, spot
Belichtingsmodes auto, program, diafragma, sluitertijd, handmatig, custom, scene, portret, landschap, sport, macro, nachtprotret
Sluitertijden 60-1/4000s, 1/160s (flashsync), maximaal 8 minuten belichting in 'bulb'-modus
Belichtingsaanpassing +/- 3EV (in stappen van 1/3EV)
Aansluitingen usb 2.0, hdmi, video-out, bedrade afstandsbediening
Opslag sd-/sdhc-/mmc-kaarten
Bestandsformaat foto's jpeg, raw
Batterij 1250mAh 7,2v-lithium-ion-accu
Afmetingen 124x84x45mm
Gewicht 380g exclusief batterij, geheugenkaart en accessoires

Elektronische zoeker

Elektronische zoeker

Het ontbreken van een spiegel maakt een elektronische zoeker noodzakelijk. Panasonic heeft zijn Lumix G1 uitgerust met zogeheten Lcos-zoeker, die een resolutie van 800 bij 600 pixels heeft. Toch claimt het bedrijf een oplossend vermogen van 1,4 megapixel, die wordt bewerkstelligd met een zogeheten field sequential-systeem. Dat houdt in dat met een snelheid van 180fps afwisselend rode, groene en blauwe beelden worden getoond, wat in de praktijk 60 kleurenbeelden per seconde oplevert. Het nadeel van deze technologie is dat bij snelle bewegingen van het kijkoog vertikale 'rgb-strepen' zijn te onderscheiden, maar bij normaal gebruik zal dat de meeste gebruikers niet opvallen.

Lumix G1 evf

In eerste instantie kon de zoeker ons niet overtuigen, voornamelijk vanwege de blauwachtige tint van het zoekerbeeld. Een firmware-update naar versie 1.2 verwijderde die blauwzweem echter, en voor ons gevoel was het zoekerbeeld na de update ook rustiger om te bekijken. De elektronische zoeker verraste ons uiteindelijk vanwege zijn natuurgetrouwe weergave van kleuren. Alleen bij weinig licht is duidelijk merkbaar dat vertraging bij de beeldopbouw optreedt en in de zoeker is dan ook meer ruis waar te nemen.

In tegenstelling tot de gewone Four Thirds-camera's, die met een optische zoeker zijn uitgerust, heeft de Lumix G1 het voordeel dat de elektronische zoeker een zeer groot beeld geeft. Dit is mogelijk doordat een vergroting van 1,4x is toegepast. De elektronische zoeker van de Lumix G1 is daardoor groter dan de optische zoeker bij de meeste huidige Four Thirds-camera's. Bij een grotere optische zoeker zou het zoekerbeeld te donker worden door de relatief kleine lensopening aan de achterkant van de lens.

Lumix G1 evfDe elektronische zoeker in de Lumix G1 biedt nog een aantal voordelen boven een optische variant. Zo is het effect van belichtingscorrectie direct zichtbaar, zodat de juiste instellingen niet via trial-and-error bepaald hoeven te worden. Ook kan de Lumix G1 elk beeld niet alleen op de lcd maar ook in de elektronische zoeker tonen. Wij vonden dit een handige feature bij fel zonlicht, waarbij de lcd op de achterkant minder goed is af te lezen. De Lumix G1 is verder voorzien van een 'Manual Assist'-functie, waarbij in het midden van de lcd of de zoeker een twee- of viermaal uitvergroot beeld wordt getoond. Daardoor kan beter handmatig worden scherpgesteld, wat vooral voor macro-fotografie van nut is.

Draaibaar lcd met 3”-beelddiagonaal

Panasonic heeft de G1 voorzien van een relatief grote lcd met een beelddiagonaal van 3”. Hoewel deze niet zo scherp is als de nieuwe lcd's in bijvoorbeeld de Nikon D90 of de Canon Eos 500D, is de resolutie van de lcd met 460.000 subpixels bovengemiddeld. Het scherm klapt naar links uit en kan 180 graden om zijn as draaien. Hierdoor kan de gebruiker bijvoorbeeld de zelfontspanner in combinatie met een statief gebruiken. Bij de Nikon D5000, waarvan het scherm naar beneden uitklapt, zit het statief dan in de weg.

Anders dan Nikon bij de D5000 of Olympus met zijn E-30 en E-620, is het Panasonic gelukt om de draaibare lcd betrekkelijk dun te houden zonder hierbij de stevigheid uit het oog te verliezen. Door het scherm naar binnen te draaien wordt het display beschermd tegen krassen. De lcd is goed leesbaar, ook onder een grote kijkhoek.

Lumix G1 lcd Lumix G1 lcd Lumix G1 lcd

Update: informatie over vergroting optische en elektronische zoeker aangepast naar aanleiding van comments van AHBdV.

Fluwelen body

Body en bediening

De eerste indruk van de Lumix G1 is die van een kwaliteitsproduct. De camera is bekleed met een plastic met een fluwelen 'touch' en het toestel heeft dan ook letterlijk een hoge aaibaarheidsfactor. Ondanks het kleine formaat van de G1, waardoor de pink los onder de camera bungelt, ligt de Evil-camera nog redelijk goed in de hand. Dit komt onder meer door het relatief hoge gewicht van de camera, dat vertrouwen uitstraalt, en een duimgrip. Ook is de camera behoorlijk stevig zonder torsieneigingen. De greep aan de voorzijde van de camera is helaas niet voorzien van een anti-slipprofiel; bovendien is de greep niet al te diep, waardoor de vingers naar beneden moeten krommen om de camera goed vast te houden.

Panasonic Lumix G1 behuizing voorkant Panasonic Lumix G1 behuizing achter Panasonic Lumix G1 behuizing linksvoor Panasonic Lumix G1 behuizing rechts Panasonic Lumix G1 behuizing links aansluitingen Panasonic Lumix G1 behuizing opgeklapte flitser

Klikwiel

Aan de voorzijde van de Lumix G1 treffen we onder meer de vergrendelingsknop voor de bevestiging van MFT-lenzen op de lensmount van de camera. Dit gaat vloeiend en trefzeker. Als de lens wordt verwijderd, is al zeer dicht aan de oppervlakte de – onbeschermde – beeldsensor te zien, evenals de elf contactpunten voor de elektronische koppeling tussen lens en body. Hoewel de Lumix G1 geen spiegel heeft, is camera wel voorzien van een mechanisch sluitergordijn dat in actie treedt als de ontspanknop wordt ingedrukt. Verder is aan de voorkant het enige instelwiel van de camera te zien, dat naast gedraaid ook ingedrukt kan worden. Door de klikfunctionaliteit kan bijvoorbeeld snel geschakeld worden tussen belichtingscorrectie en sluitertijd. Ook het afzonderlijk instellen van sluitertijd en diafragma in de M-modus is hiermee een fluitje van een cent.

De bovenkant van de camera laat twee draaiknoppen zien, een aan elke kant van de zoeker. Met de draaiknop links van de zoeker kan gekozen worden voor eenmalige of continue autofocus of voor handmatig scherpstellen. In de continustand blijft de camera gek genoeg ook onafgebroken scherpstellen als de ontspanknop wordt losgelaten. Helaas hebben we geen menuoptie gevonden om die 'feature' uit te zetten. De knop om de ingebouwde flitser uit te laten klappen treffen we eveneens links aan.

Panasonic Lumix G1 behuizing focusknop Panasonic Lumix G1 behuizing modusknop Panasonic Lumix G1 behuizing geheugencompartiment

Modusknop

De draaiknop rechts van de zoeker is de modusknop. Panasonic heeft hier nog twee andere knoppen omheen gebouwd: de aan/uit-knop en een schuifje voor de zogeheten 'drive'-stand. Met deze laatste kan worden gekozen voor een enkelvoudige opname, de burst-stand, de zelfontspanfunctie of de bracketingfunctie, waarbij drie foto's met verschillende belichting op rij worden genomen.

De modusknop zelf heeft een automatische stand, PASM-modes, een custom-stand waarachter drie sets gebruikersinstellingen schuil gaan, en een scene-stand. Verder bevat de knop nog standen voor macro-, portret-, landschaps-, sport- en nachtfotografie. Rechts van de modusknop treffen we de 'Q.menu'-knop aan, die de belangrijkste instellingen via een snelmenu laat wijzigen, en een 'Film mode'-knop. Deze suggereert onterecht dat de camera een videofunctie heeft, maar is bedoeld om het effect van verschillende fotorolletjes, zoals Kodaks Velvia, te simuleren. Om hiervoor een knop op te offeren is misschien wat overbodig; dat had ook goed via bijvoorbeeld het snelmenu gekund. Een zilverkleurige ontspanknop rondt de bovenkant af.

De achterzijde wordt zoals gezegd gedomineerd door de 3"-lcd. Om te kiezen tussen weergave op lcd of evf heeft Panasonic linksboven het scherm een knopje geplaatst. Deze is wat overbodig, omdat het ook mogelijk is om daartussen te schakelen met de afstandsensor die naast de zoeker is geplaatst. De 'playback'-knop boven de lcd is zeer goed met de rechterduim te benaderen. Dat is prettig omdat deze veel zal worden gebruikt. Ook de 'AF/AE Lock'-knop voor onder meer het vastzetten van de belichting is strategisch geplaatst.

Het d-pad is vanwege de relatief brede lcd ver naar rechts gepositioneerd. Door deze plaatsing is de d-pad wat lastiger te bedienen en moet de camera met twee handen worden vastgehouden. Met de pijltjestoetsen kunnen ook de iso-waarde, de witbalans en de autofocuspunten worden ingesteld. Het onderste pijltje doet dienst als functietoets. De middelste knop van de d-pad wordt gebruikt om het menu te openen en als bevestigingsknop.

Onder de d-pad is ten slotte de knop te vinden om in de playback-modus foto's naar de prullenbak te verwijzen. Bij het nemen van foto's wordt deze toets gebruikt om de scherptediepte vooraf te controleren.

Panasonic Lumix G1 behuizing lens uitgezoomd Panasonic Lumix G1 behuizing lens ingezoomd Panasonic Lumix G1 behuizing batterijcompartiment

Bediening

Menu-interface

Met de 'display'-knop kan meer of minder informatie op de lcd of de evf worden getoond. In totaal zijn er voor het afspelen van foto's vier mogelijkheden: een stand met alleen de foto en de batterijindicator, een stand met de belangrijkste informatie zoals sluitertijd, diafragma en de lichtgevoeligheid, een modus met linksboven in het klein de foto en uitgebreide informatie over de foto, en een stand met naast een thumbnail de histogrammen voor de luminantie en de rgb-kanalen.

Lumix G1 displaymodes Lumix G1 displaymodes Lumix G1 displaymodes

Quick Menu

Via de Q.Menu-knop wordt een snelmenu geopend, waarmee veelgebruikte functies zoals witbalans, lichtgevoeligheid, belichtingsmeting, autofocusstand en beeldkwaliteit zijn in te stellen. Ook de drie beeldstabilistatieniveaus en de flitsinstellingen kunnen in dit menu worden geregeld. De functienavigatie geschiedt met de d-pad. Bovenaan de functieicoontjes in het Q.Menu is de gekozen modus en de daarvoor relevante aanpasbare waarde, zoals bijvoorbeeld de sluitertijd in de S-stand, zichtbaar. Na indrukken van de sluiterknop wordt ook het bijbehorende diagrafma afgebeeld, maar geen iso-waarde. Rechts in het Q.Menu is een lichtblauwe schijf te zien met daarop de gekozen belichtingscorrectie aangegeven in geel, terwijl ook een batterijindicatie en de hoeveelheid genomen foto's worden getoond.

Lumix G1 Q.Menu Lumix G1 Q.Menu

Een duik dieper in het menu

De Lumix G1 kent een groot aantal voorgedefinieerde instellingen voor verschillende omstandigheden en activiteiten. Zo is voorzien in standen voor zonsondergangen, feestgedruis, nachtportretten, huisdieren, sport en macrofotografie. Ook heeft Panasonic twee scenestanden ingeruimd voor het fotograferen van baby's. Het is zelfs mogelijk om de geboortedatum van het kind op te geven, zodat de leeftijd kan worden meegewogen bij de berekening van de instellingen. De invoer van meerdere koters is overigens niet mogelijk. Panasonic heeft verder een aantal scenestanden gegroepeerd. Zo vallen de 'bloem'- en de 'voedsel'-standen in de categorie 'close-up', terwijl in de 'sport'-categorie onderscheid wordt gemaakt tussen sporten in de open lucht en indoor-sporten met minder omgevingslicht, zoals basketbal.

Lumix G1 scenemodes Lumix G1 scenemodes Lumix G1 scenemodes

Het menu van de Lumix G1 is logisch ingedeeld met aan de linkerkant tabbladen en daarnaast de opties die daarin veranderd kunnen worden. Zo is het tabblad 'Opname' ingeruimd voor de basisinstellingen waaronder beeldkwaliteit, de aspect ratio, de belichtingsmethode, de stabilisatiemodus, de flitsinstellingen en de mate van ruisreductie. Ook is bij dit tabblad de hoogste waarde in de 'auto iso'-stand in te stellen, waarbij maximaal voor iso 1600 gekozen kan worden. De gevoeligheid van de G1 loopt tot iso 3200, maar die waarde moet door de gebruiker handmatig worden ingesteld.

Het tweede tabblad is het voorkeuzemenu. Hierin kan onder meer de layout van de lcd en van de evf gewijzigd worden en is de werking van de AF/AE-knop in te stellen. Ook het uitvergroten van het middelste gedeelte van het beeld om te helpen bij het handmatig scherpstellen wordt hier geregeld. Het 'Set-up'-tabblad herbergt de overige instellingen, waaronder het instellen van de functie van de Fn-toets en de output via hdmi. Vreemd is overigens dat wel 576p en 1080i worden ondersteund, maar dat 720p ontbreekt. Daarnaast is er nog een 'My Menu'-tabblad waarin gebruikers voor veelgebruikte functies kunnen onderbrengen, en er is een tabblad waar alle opties voor het afspelen van foto's zijn terug te vinden. Een cijfer rechtsboven geeft daarbij aan in welk submenu de gebruiker zich bevindt.

Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur Lumix G1 menustructuur

Iso-prestaties

Vanwege het relatief kleine formaat van de Four Thirds-beeldsensor is het aannemelijk dat de Lumix G1 geen iso-kanon is. Toch is dat maar ten dele waar.

Onderstaande foto's zijn genomen op een statief met de optische beeldstabilisatie in de lens uitgeschakeld. Behalve de bovenste foto, zijn alle iso-plaatjes 100%-crops en zijn ze lossless en zonder verscherping opgeslagen.

Panasonic Lumix G1 iso-overzicht Lumix G1 iso 100 ruisreductie standaard Lumix G1 iso 200 ruisreductie standaard Lumix G1 iso 400 ruisreductie standaard Lumix G1 iso 800 ruisreductie standaard Lumix G1 iso 1600 ruisreductie standaard Lumix G1 iso 3200 ruisreductie standaard

Tot en met iso 400 is er niets aan de hand, al kunnen de jpeg-bestanden wel wat extra verscherping gebruiken. Bij iso 800 is de ruis nog niet echt duidelijk aanwezig, maar vooral het dynamisch bereik loopt dan wat terug, wat goed te zien is bij het koperdraad van de spoel. Het dynamisch bereik neemt verder af bij iso 1600 en dan wordt ook de ruis beter zichtbaar.

De hoogste lichtgevoeligheid van iso 3200 is door het fletse beeld en hoge ruisniveau niet meer serieus bruikbaar. Wel valt op dat de ruis voornamelijk luminantieruis betreft; kleurruis wordt door de Lumix G1 zeer goed onderdrukt. De ruis krijgt hierdoor het karakter van filmruis. Ook in de onscherpe gebieden van foto's levert de Lumix G1 een prettig ogend beeld op. Wel is duidelijk dat de camera op het gebied van iso-prestaties duidelijk zijn meerdere moet erkennen in dslr's met aps-c- en aps-h-beeldsensors.

Witbalans

Bij de studioverlichting in het fotohok van Tweakers.net heeft de Lumix G1 wat moeite met het automatisch bepalen van de juiste witbalans. Na correctie in Adobe Lightroom, waarbij het raw-bestand als basis is genomen, oogt het beeld - de laatste van de twee onderstaande foto's - veel natuurlijker. In de praktijk levert de automatische witbalans geen problemen op.

Panasonic Lumix G1 witbalans Panasonic Lumix G1 witbalans gecorrigeerd

Autofocus

We hebben geen objectieve meetgegevens over de snelheid van het autofocussysteem, maar de G1 houdt het midden tussen een normale dslr en een snelle compactcamera. Panasonic heeft hiervoor een knap staaltje technologie ontworpen aangezien het scherpstellen via contrastdetectie verloopt en bij concurerende merken als Canon en Nikon werkt dat beduidend langzamer. De G1 kan in de continu-autofocusstand een onderwerp wel volgen, maar bij snelle bewegingen is toch te merken dat scherpstellen via fasedetectie de voorkeur geniet. Overigens is een hulplicht aanwezig om bij weinig licht te helpen bij het scherpstellen. Op volle snelheid kan de Lumix G1 drie foto's per seconde nemen.

Conclusie

Voordat we het testexemplaar van de Lumix G1 in handen kregen, hadden we zo onze twijfels over de camera. Op de Photokina in september 2008 konden we al even een testexemplaar bekijken. De elektronische zoeker kon ons toen niet bekoren, al konden we wel al vaststellen dat de Lumix G1, ondanks zijn kleine formaat, lekker in de hand lag.

Na de camera enkele weken getest te hebben, kunnen we concluderen dat de Lumix G1 doordacht ontworpen is, dat de afwerking en de gebruikte materialen uitstekend zijn en dat de spiegel niet gemist wordt. Sterker nog, de camera biedt op het vlak van weergave van foto's en menu door zijn elektronische zoeker duidelijke voordelen boven de spiegelconstructie van een ras-dslr. Wel is in de zoeker meer ruis zichtbaar als het lichtniveau daalt.

Kritischer zijn we over de beeldkwaliteit en de autofocus. Tot en met iso 800 levert de Lumix G1 knap beeld met veel detail af, maar daarboven zijn de beperkingen van de kleinere Four Thirds-beeldsensor wel erg goed merkbaar. Gelukkig heeft Panasonic zijn beeldverwerkingsysteem zo ingesteld dat de ruis in de jpeg-bestanden voornamelijk bestaat uit luminantieruis, zodat foto's ook bij hogere iso-waarden nog natuurlijk ogen. Het scherpstellen gaat sneller dan bij compactcamera's, maar trager dan bij de fasedetectie van dslr's. Dit betekent dat de camera op sommige momenten net te traag is voor bijvoorbeeld het vastleggen van een gezichtsuitdrukking. Wel is de contrastdetectie van de Lumix G1 beter uitgewerkt dan bij dslr's.

Lumix G1Hoewel de Lumix G1 er in combinatie met de bij de testexemplaar geleverde 45-200mm-zoomlens er nog relatief groot uitziet, moet niet worden vergeten dat je daarvoor een zeer groot bereik krijgt. In combinatie met de aanzienlijk kleinere 14-45mm-kitlens heb je een camera die in elke rugzak wel een plekje kan vinden.

De prijs/prestatieverhouding van de Lumix G1 - de body is op het moment van schrijven al voor 590 euro te krijgen - is in onze ogen goed te noemen. Panasonic heeft inmiddels ook de Lumix GH1 uitgebracht. Deze heeft als extra feature de mogelijkheid om video op te nemen, waarbij het opvalt dat de GH1 tijdens het filmen continu kan blijven scherpstellen.

Fotogallery

Onderstaande foto's zijn voor een deel genomen tijdens een weekendje in het Duitse plaatsje Cochem, en deels zijn ze geschoten is in de dierentuin van Amersfoort. Voor de foto's is geen statief gebruikt en er is gekozen voor een gemiddeld ruisreductieniveau.

De foto's zijn daarna verkleind, waarna er in Photoshop een unsharp-masker (70; 0,5; 1) op is losgelaten. Ook kan op de link onder de thumbnails geklikt worden om de onbewerkte jpeg-bestanden, rechtstreeks afkomstig uit de camera, te bekijken.

Panasonic Lumix G1 sample1 Panasonic Lumix G1 sample2 Panasonic Lumix G1 sample3
origineel origineel origineel
Panasonic Lumix G1 sample4 Panasonic Lumix G1 sample5 Panasonic Lumix G1 sample6
origineel origineel origineel
Panasonic Lumix G1 sample7 Panasonic Lumix G1 sample8 Panasonic Lumix G1 sample9
origineel origineel origineel
Panasonic Lumix G1 sample10 Panasonic Lumix G1 sample11 Panasonic Lumix G1 sample12
origineel origineel origineel
Panasonic Lumix G1 sample13 Panasonic Lumix G1 sample14
origineel origineel

Reacties (57)

57
56
35
8
0
18
Wijzig sortering
Een paar opmerkingen over de vergelijking in lenzen. De Panasonic 45-200 is een f/4.5-5.6 lens, vergelijkbaar met de Nikon 70-300VR. De Nikon is 750 gram en houdt dus het midden tussen beide lenzen.

Daarnaast wordt de Canon 70-200 omschreven als 'fullframe-lens', maar datzelfde geldt ook voor de Nikon 70-300 VR (het is geen DX- lens), al is hij wel wat soft aan de randen op 300mm.

Verder is een 70-200 f/2.8 niet echt te vergelijken met een 'normale' consumentenlens, hij is fiks duurder, de beeldkwaliteit veel beter en meer geschikt voor snelle actie. Nu wordt er ook alleen maar een vergelijk getrokken op formaat, maar zo'n (relatief) goedkope MFT- lens kan niet op tegen dat f/2.8- geweld.

@psygarden: genoeg barrels te zien op foto 4. :P Wel met je eens trouwens, ik ben wel benieuwd hoe de beeldkwaliteit is ten opzichte van beide andere lenzen.

[Reactie gewijzigd door Jaap-Jan op 23 juli 2024 16:04]

Wat hier niet genoemd is, maar toch wel een voordeel van de micro 4/3ths mount: alle oude manual focus Canon FD lenzen passen erop met een adaptertje van een paar tientjes. Er zijn zeker een paar juweeltjes te vinden als je niet vies bent van handmatig schepstellen.

Er is overigens ook een 7-14mm lensje, dan heb je weer een flinke groothoek lens ter beschikking. En dat met maar 300 gram, lekker kein.
Mjah, ik vraag mij een beetje af wat de doelgroep van dit soort camera's is...

Echt compact is ie namelijk nogsteeds niet, dus de mensen die een kleine camera willen zullen kiezen voor een echte compactcamera.
En gezien de prijs is de stap naar bijvoorbeeld een d40/d60 of een 450d erg klein, waarmee in mijn ogen wel een betere kwaliteit behaald wordt. Weliswaar minder zoombereik, maar dat zal gedeeltelijk opgevangen worden door betere foto's, waaruit gecropt kan worden.

Vraag me overigens ook af hoe de blootliggende beeldsensor het op de lange termijn volhoudt ivm beschadigingen en stof en dergelijken.
Anoniem: 22659 @MikeyMan27 juli 2009 11:51
Njah beschadigingen zal zeker wel meevallen, maar stof is zeker een issue.

Overigens is het wel handig om te vermelden dat er momenteel een cash back actie op deze camera loopt twv 125 euro: http://www.panasonic.nl/h...4/index.html#anker_139274

Het formaat van de G1 is wel heel erg prettig hoor! De camera is aanmerkelijk kleiner dan een set als de D60 (die niet meer gemaakt wordt) of een Eos1000D. Daarnaast is het voor veel consumenten bijzonder handig dat ze eindelijk vanaf het LCD kunnen fotograferen. Mijn ervaring is overigens dat de AF snel genoeg gaat voor normale candits.
Mjah, ik vraag mij een beetje af wat de doelgroep van dit soort camera's is...
Onder andere, ik. Vanaf begin 2004 tot en met eind 2008 heb ik serieus gefotografeerd, en een respectabele uitrusting opgebouwd: 2x 40D, 2x 430EX, 17-40/4L, 24-105/4L IS, 70-200/4L IS en een 300/4L IS. Daarnaast natuurlijk nog de zwik aan tassen en statieven.

Maar, het knaagde.

Fotograferen betekende reizen. En reizen betekende in dit geval vaak slepen, omdat ik minstens de 17-40 en 70-200 zou meenemen naar een onbekend gebied. Ik heb altijd een camera willen hebben met een formaat van de Leica M-serie, met een paar primes; liefst met equivalenten van effectief 24 of 28mm, 50, 100 voor standaard fotografie, en een hele lange van 600+ voor de dierentuin.

Het M4/3-systeem zou me dat mettertijd kunnen geven. Zelfs een 300mm is al effectief 600mm met dit systeem. Als Olympus lenzen zou leveren zoals een 12, 25, en 50mm met f/2.8 of lager, en een 300 f/4 of f/5.6, dan zou ik heel gelukkig worden in combinatie met een EP-1. (Maar wel alleen als er een EP-1 zou komen met een EVF.)

Wat betreft fotograferen ben ik ermee gekapt en heb alles verkocht vanwege tijdgebrek, en geen zin meer om te slepen tijdens het reizen / fotograferen. Zodra het M4/3 systeem aan mijn eisen voldoet, begin ik er weer mee.

[Reactie gewijzigd door Katsunami op 23 juli 2024 16:04]

Ik heb altijd een camera willen hebben met een formaat van de Leica M-serie, met een paar primes; liefst met equivalenten van effectief 24 of 28mm, 50, 100 voor standaard fotografie, en een hele lange van 600+ voor de dierentuin
Vooral die 600+ wordt moeilijk zolang Olympus, Panasonic en Leica niet zoiets leveren. Daarnaast doen de meeste merken niet meer zo in primes.

Waarschijnlijk ben je het beste af met een compacte Pentax (K200d, K-M, K-7) in combinatie met de DA15 ltd, DA 35/2,8 Macro ltd (heb je er gelijk een macro bij), DA70/2.4 ltd of FA77/1.8ltd en dan voor de dierentuin een DA300/4.0 of een langer objectief uit de oudere FA of F-series.

In plaats van de DA35 zijn er nog een paar andere alternatieven zoals de FA 31/1.8 ltd, FA 43/1.9 ltd, FA 35/2.0.

Of je moet inderdaad voor een M8 gaan (zeer duur) maar dan kun je die 600mm op je buik schrijven (alles langer als 135mm) tenzij je nog een oude visoflex spiegelhuis (jaren50) kunt vinden en die inderdaad nog op de M8 past. JE levert dan wel in op gebruiksgemak.
Vooral die 600+ wordt moeilijk zolang Olympus, Panasonic en Leica niet zoiets leveren. Daarnaast doen de meeste merken niet meer zo in primes.
Is niet lastig. Een 300mm is op een Oly effectief al 600mm :)

Ik heb alle opties al overwogen. Er zijn genoeg kleinere DSLR's met primes te krijgen.

De Canons vind ik hierin niet zo sterk vanwege de kleine zoeker. Hoe goed Pentax etc hierin zijn weet ik niet, daarmee heb ik geen ervaring. De EVF van de Pana G1 schijnt echter enorm te zijn.

Het is echter juist het platte vierkante, retro-Leica-achtige uiterlijk van de E-P1 wat mij wel trekt. En dat het ding nauwelijks geluid maakt omdat er geen spiegel in zit.

[Reactie gewijzigd door Katsunami op 23 juli 2024 16:04]

Anoniem: 112442 @MikeyMan27 juli 2009 13:00
En gezien de prijs is de stap naar bijvoorbeeld een d40/d60 of een 450d erg klein, waarmee in mijn ogen wel een betere kwaliteit behaald wordt. Weliswaar minder zoombereik, maar dat zal gedeeltelijk opgevangen worden door betere foto's, waaruit gecropt kan worden.
Ik zie ditr niet in. De G1 is in principe min of meer een verkleinde versie van een E-620.

De Cropfactor van de G1 (2x) is niet zoveel kleiner dan die van een 450D (1.6x) of een D60 (1.5x).
Vraag me overigens ook af hoe de blootliggende beeldsensor het op de lange termijn volhoudt ivm beschadigingen en stof en dergelijken.
De beeldsensor van een DLSR is ook vrijliggend voor stof. Er zit alleen is spiegel voor maar deze houd geen stof tegen. Heb je ooit krassen of beschadigingen op de spiegel gehad? Je kunt waarschijnlijk met zoveel beschadingen op de sensor vervangen.

Ik vind het een ideale camera als je toch niet voor full-frame kiest. Waarom een full-size camera waar geen full-frame in zit?
Een sensor met crop factor 1.5 (Nikon) is 64% groter dan een sensor met een crop van (2x). Dat is een behoorlijk verschil.
53% om exact te zijn (373 vs 243 mm²).
Anoniem: 70937 @tommy32028 juli 2009 11:56
De cropfactor vind je overal terug.

Maar is het equivalent van 50mm/4.0 @ISO1600 voor 4:3 ook 25mm/2.0 @ISO1600? (bij gelijke sluitertijd en hetzelfde licht)

Volgens mij kun je de four-thirds niet 1:1 vergelijken met 35mm voor ISO-waarden.
Nee, je moet ook de ISO aanpassen, met hetzelfde aantal stops. Immers, als je het diafragma aanpast, en de sluiterijd identiek houdt, dan moet de ISO waarde wel veranderen.

De volgende settings leveren daadwerkelijk equivalente foto's:
fullframe: 50mm f/4 1/100 ISO 1600
2x crop: 25mm f/2 1/100 ISO 400

Zelfde beelduitsnede, DoF, motion blur. En als resultaat, ook dezelfde hoeveelheid ruis.

Dat laatste is geen voorwaarde, maar gebeurt vanzelf wanneer je identieke foto's schiet. Simpelweg, omdat de ruis vrijwel totaal bepaald wordt door de grootte van de lens pupil, en die heb je gelijk gemaakt. (50mm / 4 = 25mm / 2 = 12.5mm)
[Simpelweg, omdat de ruis vrijwel totaal bepaald wordt door de grootte van de lens pupil, en die heb je gelijk gemaakt. (50mm / 4 = 25mm / 2 = 12.5mm)]

??

De ruis wordt bepaald door de kwaliteit van de sensor en de S/R verhouding daarvan. Een hogere ISO wordt door versterking van het sensorsignaal gerealiseerd. Bij slechter S/R (S/N) wordt hogere ISO meer ruis. een grote sensor met weinig pixels heeft een betere S/R en daardoor beter resultaat met hogere ISO.

:Y)

http://www.picturecode.com/noise.htm

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 263050 op 23 juli 2024 16:04]

Dat is een hardnekkige misvatting.

95% van je ruis wordt gewoon bepaald door de totale hoeveelheid licht die op je sensor valt. De kwaliteit van de sensor doet vrijwel niets aan de ruis. Dat is allemaal gerommel in de marge, de laatste 5%.

De reden dan een DSLR minder ruis heeft, is dat de lens meer licht op de sensor projecteert, en niet omdat de sensor opzichzelf beter is.

Het is heel simpel te bewijzen dat de grootte van de sensor opzichzelf helemaal niets uitmaakt, wanneer je equivalente foto's maakt. Kijk even naar de volgende serie foto's: http://forums.dpreview.co...rum=1029&message=21440105 Dat is een full-frame DSLR tegen een typische 6x crop compact camera. Een extremere vergelijking is nauwelijks voor te stellen.

In de eerste twee plaatjes, zie je de situatie waarvan jij denkt dat dat komt door het verschil in de sensor. Maar is dat daadwerkelijk zo? Kijk eens naar de scherptediepte. Die is compleet anders! Je zit dus twee compleet verschillende situaties te vergelijken. Dat is appels met peren vergelijken.

Zoals al zo vaak gezegd... je moet niet alleen naar de brandpuntsafstand kijken, maar ook naar het diafragama. Kijk eens naar de tweede serie foto's. Daar is het diafragma aangepast, zodat de foto's dezelfde scherptediepte hebben! Dat is dus een appels met appels vergelijking. En wat zie je daar? Dat de foto's qua ruis gelijk zijn!!! Terwijl we een DSLR met een kleine compact camera vergelijken!

De reden is doodeenvoudig: Om equivalente foto's te schieten, moet je dezelfde pupil gebruiken. Want die bepaald de scherptediepte. Maar die bepaald ook de totale hoeveelheid licht die op de sensor valt! Daarom dat equivalente foto's geen verschil in ruis vertonen!

De sensor grootte opzichzelf heeft dus geen enkele invloed op de hoeveelheid ruis. Echter, de sensor grootte heeft wel invloed op de grootte van de lens die je er op kunt zetten! En dat is waar het misverstand vandaan komt. Want je komt op een gegeven moment in een situatie, waarbij er voor de camera's met de kleine sensors geen equivalente lenzen meer gemaakt kunnen worden:
Een 5D op f/16 is equivalent met die 6x compact camera op f/2.5. Anders gezegd: de 5D op f/16 heeft een lens met dezelfde pupil (lens diameter) als die compact camera.
Maar een 5D op f/4 is equivalent met 6x crop op f/0.6 Een dergelijke lens bestaat echter niet!! En dat is waar het voordeel van grote sensoren ligt. Niet in de sensor zelf, maar in de mogelijkheid om er een lens met een grote pupil op te zetten.


Grote sensoren maken grote lenzen mogelijk. En grote lenzen kunnen meer licht opvangen.
De beeldsensor van een DLSR is ook vrijliggend voor stof. Er zit alleen is spiegel voor maar deze houd geen stof tegen. Heb je ooit krassen of beschadigingen op de spiegel gehad? Je kunt waarschijnlijk met zoveel beschadingen op de sensor vervangen.
Je hebt zeker nog nooit een dslr of zelfs een slr van binnen bekeken. :) Daarbij zit er altijd nog de mechanische sluiter voor de sensor/film. Bij de G1 staat om de eoa reden de sluiter altijd open totdat er een opname gemaakt wordt. Er zal iig wel over nagedacht zijn.
Ik vind het een ideale camera als je toch niet voor full-frame kiest. Waarom een full-size camera waar geen full-frame in zit?
Full-frame is geen doel op zich hoor... Het heeft bepaalde voordelen boven cropcamera's. APS-C camera's hebben op hun beurt ook punten waar ze beter op presteren dan (micro-) fourthirds.

[Reactie gewijzigd door Aham brahmasmi op 23 juli 2024 16:04]

Je hebt zeker nog nooit een dslr of zelfs een slr van binnen bekeken. :) Daarbij zit er altijd nog de mechanische sluiter voor de sensor/film.
Klopt, had ik even niet aan gedacht.

Er komt alleen maar stof in de body via de lens opening als er van de lens gewisseld wordt.

Ik zie in deze test pagina dat de sluier ook open staat wanneer de camera uit staat. Dat IMO niet zo slim.
As there is no mirror and the camera works in live view mode full time, the G1 features a newly-designed focal plane shutter that stays open when powered down (conventional shutters are closed when powered down). This makes the G1 rather unusual in exposing its sensor when the lens is removed. Those with clumsy fingers are advised to buy a pair of white cotton gloves.
Bij de G1 staat om de eoa reden de sluiter altijd open totdat er een opname gemaakt wordt. Er zal iig wel over nagedacht zijn.
Die staat open totdat de foto gemaakt wordt ivm de elektronische zoeker. De sensor produceert het plaatje in je elektronische zoeker. Net als bij alle compact camera's.
Full-frame is geen doel op zich hoor... Het heeft bepaalde voordelen boven cropcamera's. APS-C camera's hebben op hun beurt ook punten waar ze beter op presteren dan (micro-) fourthirds.
Dat zeg ik niet. Ik zeg alleen dat body's van de meeste DLSR's full-size sensor body grote hebben terwijl ze ook kleiner zouden kunnen zijn.

Full-size is wel het gene waar ik naar streef.
APS-C camera's hebben op hun beurt ook punten waar ze beter op presteren dan (micro-) fourthirds.
En ook anders om. Als je in acht neemt dat de fourthirds sensors iets minder licht gevoelig is heb je een ultra portable camera om mee te nemen met DLSR foto kwaliteit.

Zie ook deze Panasonic Lumix G1 test . Met vergelijkingen met andere grotere sensor DLSR's. Dan zie je ook dat een APC-S sensor camera niet altijd beter presteert dan een fourthirds G1.

Dit is een test van de Panasonic Lumix GH1.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 112442 op 23 juli 2024 16:04]

Ik vind het een ideale camera als je toch niet voor full-frame kiest. Waarom een full-size camera waar geen full-frame in zit?
Mijn Pentax S1a is full-frame (want analoog) en veel kleiner dan welke D-slr ook, ik denk zelfs kleiner als deze (zal het eens nameten.), en veel simpeler in bediening (geen menu's, geen ..), alleen niet automatisch, dus zelf scherpstellen, zelf diafragma en sluitertijd kiezen.

De ideale camera is volgens mij, als hij in je zak zit zo groot en zwaar als een vulpen, en als je foto's gaat maken zo groot (grote heldere zoeker) en zwaar als een professionele SLR. Als compromis is deze G1 niet slecht, maar waarom kan ook een d-slr hiet niet zo klein zijn als de S1a (lcd-scherm wordt dan wel kleiner natuurlijk), of bijvoorbeeld een Pentax Me-super, Olympus OM1 of Pentax KX.
Zoals eerder aangegeven is het erg vreemd dat de 45-200mm met de 70-200mm f/2.8 L lens wordt vergeleken.

(een budget-lens vs een pro lens van €1100,-) vergelijk hem dan met de 55-250mm lens. Omdat ik geinteresseerd was in de vergelijking tussen deze twee lenzen heb ik het een en ander opgezocht (prijzen zijn van cameranu.nl)

Canon:
Gewicht: 390gr
35mm equiv.: 88-400mm
Prijs: € 229,00

Panasonic:
Gewicht: 380gr
35mm equiv.: 80-400mm
Prijs: € 309,00

Wie heeft er bedacht om de Panasonic te vergelijken met de 70-200?
De 70-200mm is toevallig in het bezit van een collega en was eigenlijk een extraatje op de foto om aan te geven hoe groot een professionele lichtsterke lens is in vergelijking met de Panasonic-kitlens. Wordt ook in de tekst vermeld. De vergelijking met de 70-300 van Nikon is natuurlijk wel gerechtvaardigd.

Overigens is vooral de cropfactor en de kleinere diameter van de MFT-mount verantwoordelijk voor de kleine lens. Zo is 55-200mm-lens van Nikon ook slechts 10cm groot.
Ah, okee. Helder :)

Kosten-technisch komt het dus redelijk overeen met de Canon of Nikon instap-modellen en zijn echt de MFT-mount en de missende spiegel de selling-points van deze camera.
en zijn echt de MFT-mount en de missende spiegel de selling-points van deze camera.
Nee het formaat/gewicht is het selling point van deze camera, anders ben je beter afmet een canon/nikon instap dSLR
Anoniem: 175233 @psyBSD27 juli 2009 21:36
Dat hele lensverhaal is grote flauwekul.

Bij lange brandpuntsafstanden levert noch de cropfactor, noch het ontbreken van de spiegel ook maar iets op wat betreft de grootte van de lens. Alleen wide-angle retro-focus lenzen kun je kleiner en goedkoper maken, omdat voor die lenzen de spiegel in de weg zit (en dus retro-focus nodig is) en de grootte wordt bepaald door de beeldhoek. Voor lange (tele) lenzen is dat niet het geval. En die blijven daarom exact hetzelfde van grootte.

Het verschil in grootte wat hier dus gedemonstreerd wordt, heeft dus niets met de body te maken. Wat je hier ziet, zijn gewoon de verschillende compromissen die je kunt maken in een lens ontwerp voor dezelfde body/mount.

De Canon 70-200L is vooral groot, omdat hij niet van lengte veranderd in de zoom. (Hetgeen natuurlijk vanwege de weather sealing gedaan is) Verder is het ook geen echte telelens. (hetgeen optisch betekent dat de lengte van de lens korter is dan de brandpuntsafstand...) Zet er de oude 80-200 'pocket rocket', of de 55-200 of 45-200 telezooms naast, en je ziet dat het ook voor Canon geen enkel probleem is om een kleine lichte 200mm zoom te maken. En het gewicht van de lens is natuurlijk puur veroorzaakt doordat hij f/2.8 is... Dat vergt heel veel glas, en is dus zwaar. De f/4 variant is 670 gram, en zoals al aangegeven, een f/5.6 kun je voor 390 gram krijgen. (De 55-200 is zelfs 310 gram.)

Dit is puur appels met peren vergelijken, en heeft niets met de camera body te maken.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 175233 op 23 juli 2024 16:04]

Hmm... was de diameter van de lens normaal gesproken niet gelijk aan de brandpuntafstand gedeeld door de grootste diafragma? Dus als je een 200mm lens hebt, en een diafragma van f/2,8, dan is je lens minimaal 72mm dik. Heb je een kleinere grootste diafragma (f/4), dan is je lens dus ook minder dik.

Echter, wil je dezelfde kijkhoek op full-frame, aps-c of fourthirds, dan zit je dus tegen een aantal andere factoren aan te kijken (stel ik wil een kijkhoek die gelijk is met een 300mm op fullframe met een grootste diafragma van f/5.6)
ff: 300mm -> 54mm doorsnede
aps-c: 300mm wordt 200mm -> 36mm doorsnede
4/3: 300mm wordt 150mm -> 27mm doorsnede

Een ding is dus duidelijk, om dezelfde kijkhoek te krijgen kun je dus voldoen met een lens die een kleinere brandpuntsafstand heeft en daardoor dus ook kleiner is. een 70-300mm ff lens kan op aps-c vervangen worden door een kleinere 45-200 en op 4/3ds door een 35-150.

Op tele-toeter-gebied is er dus degelijk verschil.
Nee, er is geen enkel verschil op telelens gebied.

Inderdaad, bij een lange telelens gaat het redelijk goed op dat de diameter gelijk is aan de brandpuntafstand gedeeld door diafragma. (Dat noemen we trouwens de pupil) En bij een crop camera, veranderd inderdaad de beelduitsnede met de cropfactor. Maar dat is niet het enige dat veranderd! Ook het effectieve diafragma (licht & DoF) veranderd met de cropfactor!!! Het resultaat is dat alles elkaar opheft.

Neem een 200mm f/2.8. Met een 2x cropfactor, is dat qua beelduitsnede weliswaar equivalent aan een 400mm lens, maar qua diafragma is het equivalent aan f/5.6 !!! En je het geen hogere wiskunde nodig om te zien dat (200 / 2.8) exact dezelfde diameter oplevert als (400 / 5.6). (En ook dezelfde prijs...)

Wanneer je dus een situatie vergelijkt waarin je dezelfde foto's kan maken, dan die cropfactor geen voordeel wat betreft de lensdiameter. Het lijkt alleen voordelig omdat mensen altijd appels met peren vergelijken.

Het is eigenlijk heel simpel... Om identieke foto's te maken, moet de pupil per definitie gelijk zijn. En dat betekent bij lange lenzen, dat de lens diameters gelijk zijn.

Er kunnen trouwens wel voordelen zijn, maar die liggen op een ander vlak. Crop camera's hebben vaak een hogere pixel-density, en dat is voordelig voor situaties waarbij je lens eigenlijk niet lang genoeg is. Verder heb je vaak AF voordelen met een crop camera. Een 40D kan nog steeds focusseren met een 400 f/5.6 Maar een 5D met een 1.4x TC plus die 400 f/5.6 (hetgeen ongeveer dezelfde mogelijkheden oplevert) krijgt een f/8 voor zijn kiezen, en moet dus handmatig. Je hebt een 1D serie nodig om op f/8 AF te kunnen gebruiken.


Voor wide-angle lenzen ligt de situatie anders... Daar wordt de grootte van de lens niet meer bepaald door de pupil, maar door andere factoren. De kleinste DSLR lens is de 50mm. Dat komt, omdat je voor kortere lenzen een retro-focus ontwerp nodig hebt. Vanwege de spiegel, staat de Canon lens mount op 44mm van de sensor. Daar kun je dus niet zomaar een simpele 20mm lens voor zetten. Die zit dan of te ver af, of binnenin de mount, en raakt dan de spiegel. Daardoor moet je een lens construeren waarbij het laatste element op 44mm scherp stelt, maar het totaal zich toch als een 20mm lens gedraagt. En dat is simpelweg groter dan alleen die 20mm lens. En wordt groter en groter, naarmate het verschil groter wordt.
Neem de spiegel weg, en plotseling kun je de lens mount dichter bij de sensor zetten. En dat betekent dan dat je je wide angle lenzen kleiner kunt houden, omdat je minder snel op retro-focus lenzen moet overstappen. De kleinste lens zal dan ook niet meer de 50mm zijn, maar bijvoorbeeld de 35mm.
De kleinste DSLR lens is de 50mm. Dat komt, omdat je voor kortere lenzen een retro-focus ontwerp nodig hebt.
Bijna goed. Merkgebonden aan Canon of Nikon wel want de 35mm is al retro-focus.

Of je een retro-focus ontwerp nodig hebt hangt af van de oplegmaat: de afstand tussen sensor (of film-)vlak en de lensvatting*. Het oude pentax smc-m 40mm/2.8 pancake objectief is geen retro-focus en nog veel kleiner als de 50mm. De moderne pancake, smc DA 40 mm / 2,8 Limited, is nogveel kleiner.

Ook de fullframe smc FA 43 mm / 1,9 Limited en de aps-c smc DA 21 mm / 3,2 AL Limited (equiv.32mm) zijn uiterst compact en waarschijnlijk geen retro-focus.

Al deze objectieven bevinden zich op de rand van waar je nog toekunt zonder op retro-focus-design over te stappen.

Nikon heeft ooit een 45mm GN objectief gehad voor gebruik met flitsers zonder automatiek (GN=GuideNumber),dit was waarschijnlijk ook geen retro-focus, maar deze is groter vanwege de constructie van het diafragma dat mechanisch aan de scherpstelafstand werd aangepast zodat met hetzelfde richtgetal kon worden gefotografeerd.

*Eigenlijk de voorkant van de spiegel, want die moet vrij kunnen bewegen, echter objectieven waar het achterste lensdeel verder in de camera steekt als de bajonet zijn (afgezien dan van meetzoekers) uiterst zeldzaam. Vroeger, voordat het retrofocus-principe was ontdekt had men zulke objectieven en daarvoor moest de spiegel opgeklapt worden (dat was de oorspronkelijke functie van spiegel voor-opklap, later werd dit pas toegepast voor trillingsreductie)
Dat hele lensverhaal is grote flauwekul
Als je deze G1 gaat vergelijken met een fourthirds d-slr heb je gelijk, dat is het micro-ft inderdaad alleen voordelig voor retro-focus wide-angle lenzen. Voor de vergelijking die hier gemaakt is met apc-c d-slr's (en met ff) gaat het wel op, maar daar is micro-ft gelijkwaardig aan het gewone fourthirds.

Verschil in grootte van de lens heeft (utgezonderd retro-focus-lenzen) inderdaad niets te maken met de body maar wel met het sensor-formaat. Verder heb je wat betreft de 70-200/2.8 en de vergelijking met de andere lenzen gelijk. Kwaliteit en lichtsterkte betaal je met een hoog gewicht, groot formaat en hoge aanschaf/kost-prijs.

Deze Canon lens hoort in dit verhaal niet thuis.
Ik vond dat ook al erg vreemd. Goed, de pro is in bezit van een collega van de reviewers, maar dan nog. De gewichtvergelijking is dan zeker raar.

Wat ik ook nog wil zeggen is dat die crop-factor toch niet echt geweldig is. Ik heb zelf de Olympus E510 (ook crop 2x). Welke "korte" lens je ook maar hebt, je ben het ruime veld vrij rap kwijt (goed, aan de andere kant kun je een 300mm in een 600 omzetten).

Ik merk ook problemen met de "budget" lenzen (van Olympus; een van de twee onderliggende fabrikanten). Deze hebben zeer zeker niet een geweldige optische kwaliteit. De PSF (term uit sterrenkunde, staat voor point-spread function, betekent hoe een punt-bron er uitziet) vind ik nogal matig en bij de grootste (70-300mm) heb ik ook af en toe chromatische abberatie.

Desalniettemin is het wel makkelijk dat je lenzen zo enorm licht qua gewicht zijn! Maar je levert (volgens mij) dan ook wat kwaliteit in (en je hebt nogal gauw vignetting).
In de plaats van de lenzen op gewicht te vergelijken met de pro series van Canon, zou men beter eens enkele test foto's nemen om barrel-distortion vast te stellen...
Ik vond dat ook een totaal nutteloze vergelijking. xx-200mm zoomlenzen zijn er ook voor de huidige DSLRs in alle vormen en maten, dat licht niet zozeer aan het camera systeem. Nu willen ze het laten lijken dat de kleine lens puur dankzij het micro four thirds systeem komt. Ik heb een 28-200mm lens voor mijn canon die volgens mij nauwelijks groter is. Die L lens op de foto is groot om een betere optische kwaliteit te waarborgen, niet vanwege het bijbehorende camera systeem.
Anoniem: 48923 @Sjekster27 juli 2009 12:40
zat ik net ook al aan te denken. Mogelijk vanwege wat vullen voor het review erbij gedaan?
Anoniem: 154684 @Sjekster27 juli 2009 18:57
Niet het systeem, wel de sensor. En de lichtsterkte van de lens natuurlijk ook.
Want als ik het goed gezien heb is de Nikkon ook nog een VR lens. Dus met beeld stabilisatie. Dat is dus ook een grotere lens als de standaard versie.
Dus dat is wel een beetje een aanfluiting om die er bij te zetten.
Dat hadden ze er op zin minst bij moeten vermelden en eventueel de gevolgen voor de beeld kwaliteit.
Want ik weet heel zeker dat de grote zware Cannon een bak beter presteerd. En daar betaal je dan ook voor!
De Panasonic-lens is ook uitgerust met ingebouwde beeldstabilisatie.
Anoniem: 83123 27 juli 2009 12:24
De autofocus is heel snel, alleen zit er wel een vertraging in het maken van de foto. Dus hij is niet geschikt voor 'actie' foto's.
Zit er daarvoor geen programma op als "sport" of "bewegende dieren"?
Die zal hoogstwaarschijnlijk niet de vertraging wegnemen (dus de tijd die er tussen het indrukken van de sluiterknop en het daadwerkelijk maken van de foto). Dat is IMO het grootste probleem wat bijv compact cameras hebben itt SLR camera's, die in principe direct afdrukken.

Heeft deze camera hier dus ook last van en in welke mate?
Het autofocus mechanisme van deze (en compact camera's) is compleet anders dan dat van DSLR's.

De DSLR's maken gebruik van een seperaat focussysteem dat alleen kan werken als de spiegel omlaag staat (ok, nieuwere DSLR's kunnen ook op contrast focussen (maar zijn dan ook trager)). Ze doen dit door fase verschillen in het licht te meten.

Compact camera's en ook deze G1 hebben geen spiegel en kunnen dus licht niet aftappen om naar een appart focus systeem te leiden. Ze kunnen dus alleen focussen door gebruik te maken van het licht dat op de sensor valt. Dit doen ze door contrast metingen uit te voeren (google maar eens wat).

De meningen zijn verschillend, maar ik heb het idee dat over het algemeen het DSLR systeem sneller en nauwkeuriger werkt. Echter er zijn ook mensen die zweren bij het contrast systeem.

Belangrijk is om te weten dat de twee compleet verschillend zijn, dan kan je zelf uitmaken (uitproberen!) wat je het fijnste vind werken.
Anoniem: 175233 @tommy32027 juli 2009 21:57
Het belangrijkste verschil is dat de AF van een DSLR in de meeste gevallen in [b]één meting[/i] kan bepalen hoe ver het beeld uit-focus is, en in welke richting.. Daarna kan hij dus in één stap zijn lens daar naar toe zetten.

Dat is simpelweg onmogelijk in een contrast systeem. Daarbij is het alleen mogelijk om te bepalen dat het uit-focus is. Het is onmogelijk om te bepalen welke richting of hoeveel. (Het is immers niet bekend of het onderwerp uberhaupt een hoog contrast heeft) En daarom moet een contrast systeem altijd via een iteratief process de focus bepalen. Dus stapje-meten-stapje-meten-stapje-meten etc, etc... totdat men het beste contrast heeft gevonden.


Het vooral van het contrast systeem is dat je een gesloten systeem hebt. Aangezien je toch al een hele berg stappen maakt, is het geen probleem om bij het laatste stapje nog even te controleren of het echt goed is.

Qua snelheid zal het fase systeem dus altijd met gemak winnen t.o.v. contrast. Geen techniek ter wereld die daar iets aan kan veranderen.

De nauwkeurigheid is echter een andere kwestie.

Bij het fase systeem, wordt vanwege snelheidsoverwegingen als open systeem geimplementeerd. Dus er wordt niet gecontroleerd of men ook op het goede punt is aangekomen. Dat vergt dus een goede calibratie van de lens. Een matige calibratie kan structurele AF afwijkingen veroorzaken. (Je kunt trouwens handmatig de loop sluiten, door gewoon twee keer scherp te stellen...)

Verder zit er een grens aan de base-line van de AF sensoren. En de baseline bepaalt je nauwekeurigheid. Je kunt heel veel f/5.6 sensoren in je beeld zetten, maar slechts enkele f/2.8 sensoren. Voor de meeste situaties zijn deze sensoren nauwkeurig genoeg. Maar wanneer je met primes met grote diafragma's werkt, dan kan een contrast systeem heel goed betere nauwekeurigheid halen dan het fasesysteem.
Jammer van de 2.0x cropfactor, dat krijg je natuurlijk met zo'n kleine sensor. Met het 14mm objectief zit je dan al aan 28mm wat natuurlijk nog steeds groothoek is, maar toch wel aan de hoge kant is. Fish-eye of groothoek objectieven die op effectief <= 10mm uitkomen zijn zo ook praktisch onmogelijk.
De senor die gebruikt wordt is een 18x13,5 mm. Dit is een standaard maat voor DSLR's. Het verbaasd mij daarom dat er met 'standaard four thirds' maat z'n slechte ISO waardes worden gescoord.
Ach.. komt overeen met standaard kit lenzen van dSLR's 18-55 ( x1.5 = 27-82).
Je hebt gelijk dat nog wijder een probleem wordt, maar blijkbaar is voor de normale consument, waar deze camera's voor bedoeld zijn, 28 mm genoeg groothoek
Weer dat F16 voor de ruisverhouding te meten, dat zorgt toch ook bij iso 100 binnen al voor meer ruis? Zo ja, dan is dat niet echt een eerlijke test aangezien bijna niemand op F16 binnen schiet.

En ook hier zijn vele foto's weer onscherp, wel lijkt er minder overdreven te zijn omgegaan met ruis-onderdrukkingstechnieken in de ware grootte jpeg files.

[Reactie gewijzigd door vgroenewold op 23 juli 2024 16:04]

Het zorgt voor meer ruis omdat door het knijpen van het diafragma een langere sluitertijd moet worden gekozen. Hogere sluitertijden betekenen hogere ruisniveau's, omdat de verschillen tussen photo- sites meer worden benadrukt. Maar dat is meer gedaan om een worst-case scenario te krijgen, aangezien naast de ISO, de sluitertijd het meeste invloed heeft op het ruisniveau.

Verder heb je op f/16 meer last van diffractie, wat zorgt voor onscherpere platen, dat is wel minder omdat je aan de hand van de platen een uitspraak doet over het oplossend vermogen van de sensor, wat moeilijker is aangezien details wegvallen. Maar omdat de diffractie niet veranderd als je een andere ISO- instelling kiest, is het wel mogelijk om een vergelijking te maken, ook dit is weer een worst- case scenario. :)
Anoniem: 263050 @Jaap-Jan29 juli 2009 16:22
[Hogere sluitertijden betekenen hogere ruisniveau's, omdat de verschillen tussen photo- sites meer worden benadrukt. Maar dat is meer gedaan om een worst-case scenario te krijgen, aangezien naast de ISO, de sluitertijd het meeste invloed heeft op het ruisniveau.]

??

Hogere ISO zorgt voor meer ruis, dat klopt.

...de verschillen tussen photo-sites ... waar gaat deze zin over?

waarom heeft volgens jou de sluitertijd de meeste invloed op het ruisniveau?

als dat al zo is dan net andersom dan in jouw redenering, zie hier:

http://www.picturecode.com/noise.htm

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 263050 op 23 juli 2024 16:04]

Het is juist de spiegel van de spiegelreflex camera die ervoor zorgt dat je dus exact -ziet- wat erop de film/sensor terecht komt. Maar het is ook juist de spiegel die de 'zwakke plek' vormt in dit type camera.
De spiegel, en eigenlijk het spiegelmechanisme, is in tegenstelling tot elektronica onderheven aan slijtage. De camera moet dan ook om de x00.000 opnamen gereviseerd worden. Afhankelijk van het merk en type.
Het spiegelmechanisme en het spiegelhuis maakt de camera ook groter.

De Lumix G1 is dus een poging om deze 'nadelen' van de spiegelreflex te laten verdwijnen en de voordelen te behouden. En ik denk, nog lang niet volmaakt, maar een hele goede poging!
Zo ver ik weet was het toch eigenlijk meer de sluiter die stuk ging op den duur, dan die spiegel mechanisme. En een sluiter zit ook nog steeds in deze camera ;)
Bij dit systeem wordt niet meer gebruikgemaakt van een spiegelhuis
Maar dan is het ook geen 'soortgelijk' aan de 'DSLR Camera', want juist het belangrijkste is de Spiegel, de 1:1 Spiegel Reflexie, beoordeeld door het blote oog, als daar een één of andere digitale oplossing is voor gevonden, heb ik mijn twijvels. Het blote oog is niet alleen 'het zicht', maar ook nog eens de menselijke beoordeling van dat blote oog, en zijn hersens.

Verder:
Bij de studioverlichting in het fotohok van Tweakers.net heeft de Lumix G1 wat moeite met het automatisch bepalen van de juiste witbalans. Na correctie in Adobe Lightroom, waarbij het raw-bestand als basis is genomen, oogt het beeld - de laatste van de twee onderstaande foto's - veel natuurlijker. In de praktijk levert de automatische witbalans geen problemen op.
Wat is die Tweakers.net Studio dan? Geen praktijk? Onzin! Juist dat is ook praktijk.

[Reactie gewijzigd door HoeZoWie op 23 juli 2024 16:04]

Op dit item kan niet meer gereageerd worden.