Terug van weggeweest
Homeworld 3
De verhalende singleplayermodus van Homeworld 3 is continu leuk om te spelen. De uiteenlopende missies en verrassende omgevingen zijn de beste in de serie, maar leveren nooit in op wat Homeworld juist Homeworld maakt. Dat laatste valt niet te zeggen over het verhaal, dat de plank te vaak misslaat en voor Homeworld-begrippen aan urgentie ontbreekt. ‘Weet waar je aan begint’ is in dit geval goed advies aan nieuwkomers. Dit derde deel in de serie probeert toegankelijk te zijn, maar Homeworld 3 is alsnog een vrij intense rts. De besturing is lang wennen en als kapitein van een gigantische ruimtevloot ben je onophoudelijk bezig om eenheden te groeperen en aan te sturen. Dat neemt niet weg dat Homeworld 3 een oerdegelijke ruimte-rts is, waar zowel nieuwkomers als ervaren rotten na wat gewenning veel voldoening uit kunnen halen.
Het is een pijnlijke waarheid voor pc-gamers die al een poosje meedraaien, maar de ooit zo bejubelde Homeworld-serie zal bij de meeste gamers vandaag de dag niet eens een belletje doen rinkelen. Misschien nog pijnlijker is dat dit voor veel rts-games in het algemeen geldt. Het genre heeft weliswaar aan populariteit ingeboet de afgelopen jaren, maar dat doet natuurlijk niets af aan de gigantische invloed van Homeworld. Het eerste deel was in 1999 het debuut van de Canadese strategiegamestudio Relic Entertainment, maar Homeworld was vooral de eerste strategiegame die je niet in twee, maar in drie dimensies speelde.
Voor het eerst was het in een strategiegame mogelijk om eenheden ook van boven en onder aan te vallen of aan te sturen. Combineer die unieke opzet met de destijds fenomenale graphics, vele spelmechanieken en een mysterieus sciencefictionverhaal, en je begrijpt dat Relic Entertainment in één klap een geliefde studio werd. De game kreeg een uitbreiding en in 2003 ook nog een vervolg, maar daarna was het opeens lang stil in de serie en ging Relic zich op andere games focussen. Pas in 2012 vertoonde de franchise weer wat tekenen van leven.
Dat jaar werd een andere Canadese studio, Blackbird Interactive, op de Homeworld-serie gezet. De opdrachtgever was ditmaal de uitgeverstak van Gearbox Software, dat de rechten van de Homeworld-serie had bemachtigd. Er volgden vervolgens remasters, een bordspel, een tabletopspel, een mobiele game en een spin-offdeel, maar een écht derde deel leek lang ver weg. Het is daarom bijna onwerkelijk om twintig jaar na het tweede deel Homeworld 3 op te starten. We zijn van ver gekomen.
Homeworld 3 is voor veel mensen hun eerste Homeworld, dat weet Blackbird Interactive natuurlijk ook. Daarom staat dit nieuwe deel op zichzelf. De hoofdmodus is eigenlijk een soort uitgebreide tutorial en slaagt daarin met verve. De modus schotelt je tien uur lang uiteenlopende missies en prachtige omgevingen voor. Het ene moment loods je je moederschip door een wirwar aan naderende asteroïden, het andere moment vechten en dartelen honderden ruimteschepen boven een ijsplaneet in de strijd om een oud artefact. De pacing van de singleplayer is geweldig. Je vliegt er ook figuurlijk doorheen.
Is dit nog Homeworld?
In de vorige twee Homeworld-delen was je in de verhalende hoofdmodus eigenlijk gewoon een schip, vooral in het eerste deel. Het hoofdpersonage, fleetcommander Karan S'jet, speelde een grote rol in de spelwereld, maar haar persoonlijkheid kwam zelden aan bod. Ze was eigenlijk gewoon de stem van haar schip. De meeste aandacht ging in de eerste twee delen uit naar het mysterie en de frictie in de spelwereld. In Homeworld 3 is daarentegen gekozen voor een verhaal dat leunt op personages. Dat is niet des Homeworlds.
Plot
Tuurlijk, er is een overkoepelend plot. In het begin van Homeworld 3 sneuvelen er aan de lopende band planeten, maar niemand lijkt te weten waarom. Het is aan de debuterende fleetcommander Imogen S'jet om een ruimtevloot aan te sturen en te achterhalen wat er aan de hand is. Die opzet lijkt veelbelovend, maar dat grootschalige mysterie verdwijnt al vrij snel naar de achtergrond. Af en toe zie je een planeet ontploffen op een monitor in een tussenfilmpje, maar wat je in die filmpjes vooral ziet zijn kibbelende personages, waarvan er overigens maar vier in de game zitten.
/i/2006707204.png?f=imagearticlefull)
In de eerste Homeworld-delen stonden niet de poppetjes centraal, maar het grotere geheel. Die verhalende opzet, een universum dat in chaos verkeert terwijl jij ‘maar’ een fleetcommander bent, maakt in dit deel plaats voor karakterontwikkeling en dialoog. We durven het bijna niet te zeggen, maar de toon van het verhaal is af en toe een beetje Star Wars-achtig. En nee, niet de goede Star Wars. Dat komt ook door de antagonist, die continu aan het schreeuwen is. Ze doet verschrikkelijke dingen, maar dat komt allemaal amper in beeld. Onderaan de streep is het verhaal te vaak oninteressant.
Charismatisch
Het goede nieuws? Homeworld 3 is een ontzettende charismatische sciencefictiongame. Via de radio wordt er onophoudelijk in jargon op los gebrabbeld, terwijl de geweldige vergezichten en creatieve levels elkaar in rap tempo opvolgen. De game vindt ook een goede balans tussen epiek en zoete nostalgie. Wanneer je gigantische moederschip voor het eerst uit een blauw hyperdriveportaal opduikt, is dat een spectaculair gezicht dat nieuwkomers zullen waarderen. Voor Homeworld-veteranen is het dan alsof je weer in de gloed van je grijze crt-monitor zit.
De kern van Homeworld 3
Net als in eerdere delen is het in Homeworld 3 het doel om tijdens missies of Skirmish-potjes snel een effectieve vloot te bouwen. Je dient het moederschip koste wat kost te beschermen. Lukt dat niet, dan is het einde oefening. De gameplay draait, zoals dat een klassieke rts betaamt, om de cyclus van resources verzamelen, een leger bouwen en vervolgens de vijand verslaan. Hoe je dat laatste doet is waaraan Homeworld 3 zijn diepgang ontleent. Je kunt eenheden groeperen, upgraden, aanvalsformaties kiezen en hun agressiviteit instellen. Zeker op hogere moeilijkheidsgraden zijn die aanvalsopties niet te negeren.
Sommige schepen zijn bijvoorbeeld kwetsbaar aan de achterkant, waardoor je snelle aanvalsschepen nodig hebt om van achter aan te kunnen vallen. Maar ja, snelle schepen zijn snel neergehaald, dus heb je eigenlijk afleiding nodig van een trager maar sterker schip. Daarnaast heb je ondersteuningseenheden nodig, bijvoorbeeld om eenheden snel naar de frontlinie te brengen of om ze te repareren. Op hogere moeilijkheidsgraden merk je dat zulk management gewenning vergt. Het kwartje valt op een gegeven moment wel, maar het duurt best lang voordat je het gevoel hebt dat je de gameplay meester bent.
Besturing
Wat daar niet bij helpt, is de besturing. Homeworld 3 wil toegankelijk zijn met talloze tutorials, maar vereist alsnog vrij veel toetsencombinaties om eenheden snel aan te sturen. Je zult die dus echt uit je hoofd moeten leren, wat zelfs voor ervaren rts-spelers af en toe uitdagend kan zijn. Ook het rondkijken en -klikken met de muis is bij vlagen aanpoten. Dat komt omdat het moeilijk is om diepte in te schatten op een driedimensionaal speelveld. Meer dan eens stuurde ik eenheden per ongeluk veel verder weg dan ik doorhad.
/i/2006707198.png?f=imagearticlefull)
Je leert met die diepte omgaan, maar de besturing wordt nooit instinctief. Ze gaat nooit goed aanvoelen. Nog een opvallende kanttekening: op dit moment kun je bepaalde knoppen niet gebruiken als je een azertytoetsenbord gebruikt. Vraag ons niet waarom, maar het is zo.
Homeworld 3 probeert nieuwkomers dus tegemoet te komen. De game barst van heldere uitleg en tutorials, maar het blijft een ruimte-rts. De game doet op dat front uiteindelijk geen concessies. Het navigeren door een driedimensionale ruimte terwijl je talloze eenheden aanstuurt, blijft zelfs op de normale moeilijkheidsgraad een uitdaging. Er zijn makkelijke moeilijkheidsgraden, maar alle gradaties onder ‘Normal’ halen de strategie uit deze strategiegame. Dan speel je eigenlijk enkel nog voor de mooie explosies; dat is moeilijk aan te raden. Wie wat meer ervaren is met rts-games, raden we aan op 'Hard' te spelen. Dat ervoeren wij als de beste balans tussen uitdaging en slagingskans.
Skirmish en War Games
Naast de verhalende singleplayermodus zijn er nog Skirmish-missies waarin je tegen de computer of tegen anderen online speelt. Je kunt daarbij instellen wat het missiedoel is en hoe snel je resources vergaan. Skirmish werkt dus eigenlijk gewoon zoals in iedere rts-game, al is het teleurstellend dat de modus op dit moment maar zes maps telt. Enkel in drie van die maps kun je tegen meer dan één tegenstander spelen. Dat is wel erg karig, al ligt het voor de hand dat de Homeworld 3-gemeenschap aan de slag gaat om dat aantal op te krikken. Maar goed, dat is op dit moment nog niet het geval.
Opvallend genoeg telt de game ook nog een roguelitemodus: War Games. Daarin moet je een reeks opdrachten voltooien om zo passieve upgrades te verzamelen, iets wat in theorie oneindig doorgaat. Deze debuterende modus kun je zowel solo als online in co-op spelen. Ik wist niet helemaal wat ik van War Games moest verwachten, maar deze modus is verrassend leuk. Je vliegt in rap tempo van missie naar missie, terwijl je vloot merkbaar sterker wordt. De tactische diepgang van Homeworld 3 blijft daarbij overeind. Het is moeilijk om in te schatten in hoeverre de Homeworld-community openstaat voor War Games, maar de potentie is er zeker.
Bekend maar anders
Ontwikkelaar Blackbird Interactive lijkt vernieuwing sowieso niet te schuwen. Sommige eenheden doen compleet andere dingen op het slagveld dan in het origineel. Ga als Homeworld-speler dus niet blind af op hoe schepen genoemd zijn. Torpedo Frigates zijn bijvoorbeeld geen schepen meer die je vooral inzet tegen schepen in de zwaardere Corvette-klasse. Ze zijn verworden tot schepen met langeafstandsraketten. Ook is het tempo van dit deel gevoelsmatig lager dan in vorige delen. Daardoor duren gevechten langer, waardoor resourcemanagement nog belangrijker is. Dat merk je vooral online tegen andere spelers.
Klein speelveld
Zo kunnen we nog wel even doorgaan, want Homeworld 3 barst van zulke kleine wijzigingen. Een vernieuwing die wél direct in het oog springt, zijn de maps. Die maps vergen eerst nog wat uitleg. Mogelijk denk je bij een ruimte-rts aan gigantische strijdvelden, maar dat is in Homeworld 3 niet het geval. Door de imponerende vista’s lijkt het misschien alsof je oneindig door kunt vliegen, maar in de praktijk vlieg je dan al snel tegen onzichtbare muren aan. Dat de ruimte beperkt is, is niet erg. Het moederschip is zó traag dat je bewegingsvrijheid in de praktijk toch al vrij klein is. Het zou geen nut hebben als de maps dan heel groot waren geweest.
Het vernieuwende schuilt hem vooral in hoe gevuld de levels zijn. In de eerste twee Homeworld-games kwam je af en toe een verdwaalde planetoïde of planeet tegen, maar dat was het wel. Homeworld 3 barst daarentegen van gigantische bouwwerken of kosmische verschijnselen. De levels voelen door zoveel enorme portalen, schepen en planetoïden bijna krap aan. Het is af en toe zelfs mogelijk om bepaalde 'gebouwen' te betreden met je vloot, bijvoorbeeld voor een verrassingsaanval.
Dekking zoeken
De vulling in levels verandert hoe je Homeworld speelt. De vele obstakels fungeren bijvoorbeeld ook als dekking wanneer je groepen eenheden met elkaar wilt omwisselen. Onze favoriet is om bommenwerpers achter obstakels te verschuilen. Bommenwerpers kunnen tijdelijk onzichtbaar worden. Het is enorm bevredigend om vijanden op die manier te verrassen. Maar eerlijk is eerlijk, zeker net zo vaak wisten we te winnen met overweldigende vuurkracht en superieur resourcemanagement. Zolang je maar een duidelijk plan hebt.
/i/2006707206.png?f=imagearticlefull)
Technisch
Homeworld 3 draait ‘nog’ in de Unreal Engine 4, maar de drukke gevechten, waarin je tot in detail kunt inzoomen op het strijdtoneel, zijn prachtig om naar te kijken. Zeker dankzij de drukke levels en kleurrijke achtergronden is Homeworld 3 een oprecht mooie game. Het spel draait ook goed. De game schotelde ons vloeiende gevechten voor op ons high-end systeem (RTX 4090, i9-13900, 32GB). Soms daalt de framerate tijdens immens drukke situaties, maar dat is zeldzaam. Daar lijkt een upscalingtechniek zoals DLSS overigens weinig aan te kunnen doen. Een rts als Homeworld is ook heel afhankelijk van de cpu.
Hoe dan ook, het lijkt erop dat de game zelfs op oudere cpu’s aardig draait. Wel nog een kleine heads-up: Homeworlds 3’s eigen benchmarkoptie schotelt een zeer belastend gameplayscenario voor, met pijnlijk lage framerategemiddeldes tot gevolg. Tijdens het spelen werden die lage framerates in ons geval bijna nooit aangetikt. Dus vrees niet als je tijdens het benchmarken in de game opeens framerates van onder de zestig ziet. Dat hoeft in de game vervolgens niet zo te zijn.
Conclusie
Je houdt in Homeworld 3 nogal wat ballen hoog als commandant van een ruimtevloot, zeker op hogere moeilijkheidsgraden. Daar krijg je veel voor terug. Wanneer je nauwkeurig een strategie verzint en die vervolgens tot in de puntjes uitgevoerd ziet worden door de eenheden op het scherm, is Homeworld 3 op zijn best. Tegelijkertijd is Homeworld 3 toegankelijker dan je misschien verwacht. De game heeft veel tutorials die je op een natuurlijke manier wegwijs maken in je schip en daarbuiten.
Het verhaal in de hoofdmodus deed ons weinig. De slechterik is ongeloofwaardig en de nadruk ligt meer op persoonlijk drama dan op het bredere kosmische conflict. Dat is zonde. Ook de nieuwe besturing gooit af en toe roet in het eten. Het diepteverschil maakt sommige nauwkeurige handelingen gewoon lastig, terwijl je tegelijkertijd meerdere toetsencombinaties moet onthouden om eenheden aan te sturen. Gelukkig is het tempo van de game traag, dus eventuele foutjes zijn snel hersteld.
Met maar zes Skirmish-maps valt er zeker over de kwantiteit te zeuren, maar wie rts-mechanieken en -strategieën hoog in het vaandel heeft staan, koopt met Homeworld 3 een game die tegenwoordig eigenlijk niet meer gemaakt wordt.
:strip_exif()/i/2005171642.webp?f=thumblarge)
/i/2006707192.png?f=imagearticlefull)
:strip_exif()/i/2005171642.webp?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2005169844.jpeg?f=fpa)
/u/32637/crop677ea9d840dae_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/94596/crop643fb12fd4e6d.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/161314/1285883144966.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/405084/ESI.jpg?f=community){kind=small}
/u/176086/crop5f0823fa5e8d6_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/78725/train-icon3.jpg?f=community){kind=small}
/u/172175/crop5fab02e55e7d4_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/6764/cergorach.jpg?f=community){kind=small}
/u/119350/crop5cd5c5a0207ef.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/528540/crop659695f6c5eae_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/266273/crop5e26d80cce2b0_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/175440/crop5b5f0d899a5e8_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/54374/kite.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/35573/0sm.gif?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/8063/phizzie_05.gif?f=community){kind=small}
/u/147561/vaag2.JPG?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/205293/crop585940245eac3_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/578753/crop5675edf147b35_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/62384/crop61891f444d6e9.png?f=community){kind=small}