Avatar: Frontiers of Pandora
Avatar: Frontiers of Pandora is een prachtige game, in de meest letterlijke zin van het woord. Helaas heeft de gameplay moeite om het hoge niveau van de graphics te evenaren. Er zijn zeker gedenkwaardige pieken, maar daaromheen zit ook veel content die minder indrukwekkend is en na verloop van tijd wat repetitief begint aan te voelen. Toch heeft de game voldoende in huis om gamers tientallen uren geboeid te houden, al was het maar omdat de spelwereld het waard is om in zijn volledigheid ontdekt te worden.
:strip_exif()/i/2006233544.webp?f=thumblarge)
Sinds James Camerons Avatar in 2009 in de bioscoop verscheen, is de franchise een begrip. Het vervolg op die film liet ‘even’ op zich wachten, maar dat maakte eigenlijk niet uit. Avatar: The Way of Water bewees vorig jaar dat Avatar zich tot de grotere filmfranchises van nu mag rekenen. Een derde (2025) en vierde (2029) film staan inmiddels al op de kalender. In het kielzog van de eerste film verscheen ook al een eerste Avatar-game. Die game had zijn aardige momenten, maar bleek tegelijk niet al te memorabel. De vraag is dan ook of deze tweede game een beter lot beschoren is.
Eigen pad
Dit spel doet in elk geval al meteen iets heel anders dan de vorige Avatar-game. Die volgde vooral de verhaallijn van de film, zoals veel games op basis van filmfranchises deden. Inmiddels leven we in een andere tijd. Diverse studio’s hebben al laten zien hoe je goede games maakt op basis van film- en andere franchises, en een ding lijkt alvast helder; een eigen verhaal vertellen is altijd beter dan een verhaal van een film op een net andere manier navertellen. Ubisoft heeft deze nieuwe Avatar-game dan ook een eigen verhaal gegeven. De game refereert zeker aan gebeurtenissen uit de films, maar laat de speler daarnaast een eigen pad bewandelen. Er gaan overigens wel geruchten dat de game elementen bevat die terugkomen in de derde film, maar dat is uiteraard afwachten.
Avatar: Frontiers of Pandora begint in het verleden, ruim voor de Battle of the Hallelujah Mountains. Dat gevecht draaide om de aanval van de mensen, ofwel de Resources Development Administration, op de heilige Tree of Souls. Tijdens dat gevecht werd de RDA verslagen door de strijders van de Na’Vi, de oorspronkelijke bewoners van de planeet Pandora. Dat verhaal kun je uiteraard kennen uit de eerste film.
De game laat zien hoe een groepje Na’Vi van de Satentu-stam door de RDA werd opgevoed en opgeleid als bondgenoten voor de RDA. Dat dit niet berust op een harmonieuze samenwerking, wordt al snel duidelijk als RDA-aanvoerder Mercer een van de brutalere Na’Vi-kids neerschiet, om een voorbeeld te stellen. Wanneer de RDA de Battle of the Hallelujah Mountains echter verliest en zich terugtrekt van Pandora, stopt het opleidingsprogramma. Mercer beveelt zijn soldaten de kinderen te vermoorden, maar Alma, een mens die net als Jake Sully haar bewustzijn meestal in haar Na’Vi-avatar heeft zitten, redt ze. Ze leidt de kinderen naar een ruimte waar ze in containers in cryosleep worden gebracht. Als de RDA zestien jaar later terugkeert op Pandora, is het opnieuw Alma die hen redt. Alma blijkt inmiddels onderdeel te zijn geworden van een kleine alliantie van mensen en Na’Vi die zich verzetten tegen de teruggekeerde RDA.
De speler, die in het spel steevast wordt aangesproken als The Sarentu, leert dat hij of zij onderdeel is van een oude stam die vooral bekendstond als verhalenvertellers. De Sarantu waren min of meer de geschiedschrijvers van de Na’Vi. Vanuit die achtergrond is The Sarentu dan ook de aangewezen persoon om ervoor te zorgen dat de verschillende Na’Vi-stammen in de buurt zich verenigen tegen de RDA. Alleen dan hebben de Na’Vi kans om een eventuele strijd te winnen en Pandora te redden van de ondergang. Want dat de RDA niet het beste voorheeft met de planeet, wordt al snel duidelijk.
:strip_exif()/i/2006233542.webp?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2004637360.jpeg?f=fpa)
/i/2004151290.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/1259683309.jpeg?f=fpa)
/u/215060/crop60c87cf439ed8_cropped.png?f=community)